โม่ซ่าวหงไม่เชื่อว่าดาราดังอย่างเธอจะไม่มีเงินสองล้านหยวน? ฮ่าๆ เธอโกหกแน่ๆเลย

เขาพูดอย่างราบเรียบว่า “พรุ่งนี้ตอนเที่ยงฉันจะรอคุณที่พับเหล่าหยาง ถ้าคุณไม่นำเงินมาให้ผมก็อย่ามาโทษผมที่แชร์รูปถ่ายกับชาวเน็ตนะ”

“โม่ซ่าวหง ไอ้สารเลว!!!”

โม่ซ่าวหงหัวเราะเสียงดังและออกจากบ้านโดยปล่อยให้หลิงเหยายืนร้องไห้อยู่ที่ประตูอย่างเจ็บปวด

เมื่อก่อนก็ถูกหลอก

ตอนนี้ก็ถูกคุกคาม

เป็นไปได้ไหมที่เธอจะไม่สามารถหลุดพ้นจาก 'กรงเล็บปีศาจ' ของโม่ซ่าวหงไปได้ตลอดชีวิต?

…

วันถัดไป

เจียงชื่อมาที่อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์แต่เนิ่นๆ และเดินไปรอบๆ ตามปกติ เพื่อตรวจสอบการดำเนินงานของบริษัททั้งหมด

เมื่อเขาเดินไปที่ห้องเรียนการแสดง เขาก็ได้ยินครูสอนการแสดงเริ่นจื่อหลันกำลังดุนักแสดงอย่างเสียงดัง

“วิธีสอนของคุณน้าหลันนี่เข้มงวดจริงๆ”

“ไม่ทราบว่าใครเป็นผู้โชคร้ายที่โดนคุณน้าหลันดุเหรอ?”

เขาเดินเข้าไปดูด้วยความสงสัย หลังจากที่เห็นคนถูกดุเขาก็ไม่สามารถนิ่งเฉยได้อีกต่อไป

หลิงเหยาเป็นคนที่ถูกตำหนิ!

เจียงชื่อรู้สึกสับสนมาก เขาเคยได้เห็นถึงทักษะการแสดงของหลิงเหยามาก่อนแล้ว การแสดงของเขายอดเยี่ยมมาก อย่าว่าแต่เทียบกับนักแสดงหน้าใหม่เลย แม้จะเทียบกับนักแสดงเก่าที่เคยเล่นละครมาหลายสิบปีแล้ว การแสดงของเธอก็ไม่ได้ต้อยไปกว่าพวกเขามากนัก

โดยปกติแล้ว เธอมักจะได้รับการชื่นชมและยกย่องจากเริ่นจื่อหลัน และเธอมักถูกใช้เป็นนักเรียนต้นแบบให้ศิลปินคนอื่นๆเรียนรู้

ทำไมวันนี้…

หลังจากที่คลาสเรียนการแสดงจบสิ้นลงแล้ว เจียงชื่อก็เดินเข้าไปคุยกับเริ่นจื่อหลันที่ประตูห้องเรียน และถามด้วยเสียงต่ำ “คุณน้าหลันทำไมคุณถึงดุหลิงเหยาล่ะครับ?”

เริ่นจื่อหลันถอนหายใจ “ฉันไม่รู้ว่าวันนี้หลิงเหยาเป็นอะไรไป อาการของเธอแย่มาก เธอไม่ตั้งใจฟังสิ่งที่ฉันสอนเลย แถมยังลืมทุกอย่างที่ได้เรียนรู้มาก่อนหน้านี้อีกด้วย สิ่งที่น่ารำคาญยิ่งกว่าคือแม้แต่ทักษะการแสดงที่ตัวเธอเองถนัดที่สุดก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้ แบบนี้ฉันจะไม่โกรธได้อย่างไร?”

“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ใช่ค่ะ” เริ่นจื่อหลันกล่าว “ชื่อเอ๋อศิลปินฝึกหัดไม่เพียงแต่เกี่ยวกับการฝึกฝนทักษะเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการฝึกฝนคุณภาพทางจิตใจด้วย ฉันรู้สึกว่าหลิงเหยากำลังกลุ้มใจกับอะไรบางอย่างอยู่ คุณหาเวลาว่างๆมาชี้แจงเธอด้วยนะ ละครทีวีที่เธอได้รับบทเป็นนางเอกกำลังจะเริ่มถ่ายทำในเร็วๆนี้แล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าเธอเล่นละครด้วยสภาพจิตใจแบบนี้แล้วผลจะออกมาดีเหรอ?”

เจียงชื่อพยักหน้า “โอเค ผมเข้าใจแล้ว”

หลังจากที่ทั้งสองแยกจากกัน เจียงชื่อก็เรียกหลิงเหยาไปที่สำนักงานของเขาทันที

เจียงชื่อมองไปที่หลิงเหยาและตระหนักว่าสีหน้าของเธอผิดปกติจริงๆ

เธอไม่มีความสดใสร่าเริงเหมือนปกติ เธอพยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับผู้อื่นตลอดเวลา ราวกับว่าเธอกำลังเขากลัวอะไรบางอย่าง

และบางครั้งเธอก็เหม่อลอยอีกด้วย ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ดังที่เริ่นจื่อหลันกล่าว หลิงเหยากำลังมีปัญหาบางอย่างแน่ๆ

เจียงชื่อถามอย่างใจเย็น “หลิงเหยาคลาสเรียนการแสดงของวันนี้คุณดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก”

วันนี้ก้มศีรษะลงและพูดว่า “ประธานเจียงฉันขอโทษ มันเป็นเพราะฉันไม่เข้าใจแก่นแท้ของการสอนของครูเริ่นเอง ฉันจะตั้งใจฟังในครั้งต่อไปค่ะ”

เจียงชื่อยิ้ม

“คุณไม่เข้าใจแก่นแท้หรือคุณไม่มีเจตนาที่จะเข้าใจมัน”

“เอ๋? ประธานเจียง คุณหมายความว่าอย่างไรคะ?”

เจียงชื่อถอนหายใจ “หลิงเหยาอย่าปิดบังเลย ใครๆก็ดูออกว่าคุณกำลังมีอะไรอยู่ในใจ ถ้าคุณไม่สะดวกที่จะพูดคุยกับคนนอก คุณสามารถบอกฉันได้ หากคุณเก็บมันไว้ในใจนานๆมันจะไม่ดีต่อสภาพจิตใจของคุณนะ”

“คือฉัน…”

หลิงเหยากัดริมฝีปากของเธอ และครุ่นคิดเป็นเวลานาน และพูดช้าๆว่า “จริงๆแล้ว …ฉัน…คือแม่ฉันไม่สบายนะคะ”