บทที่6ตัดชื่อสองคนนี้ออก

งานเลี้ยงครอบครัวทั้งงาน พวกประจบประแจงถังแหวนโม่เรียงหน้าเข้ามาไม่ขาด แก้วแล้วแก้วเล่า คึกคักไม่หยุด

ส่วนทางเจียงชื่อ ไม่มีใครใช้สายตามองมาที่เขาตั้งแต่ต้นจนจบ

ติงเมิ่งเหยนที่นั่งอยู่กับเขาสีหน้าก็ไร้สง่า มีหลายครั้งที่อยากตีตัวจาก เพราะไม่มีหน้าจะอยู่ที่นี่ต่อไปจริงๆ

เวลานี้เอง เสียงมือถือของเจียงชื่อก็ดังขึ้น

“ขอโทษที ขอรับโทรศัพท์หน่อย"

เจียงชื่อเดินออกประตูใหญ่ไป รับสายโทรศัพท์ เป็นเสียงของโม่หยางที่โทรเข้ามา

“พี่ใหญ่ เอกสารมาแล้ว พรุ่งนี้จะให้พี่รับตำแหน่งผู้รับผิดชอบใหญ่แห่ง3เมือง และเข้าร่วมพิธีรับตำแหน่ง”

เจียงชื่อตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ : “นายก็รู้นิสัยของฉัน ไม่ชอบเรื่องพิธีรีตองมาแต่ไหนแต่ไร ตำแหน่งผู้รับผิดชอบใหญ่ฉันเข้ารับได้ แต่พิธีเข้ารับตำแหน่งก็ยกเลิกเถอะ”

“เอ่อ…นี่เป็นข้อกำหนดของเบื้องบน พี่ใหญ่ ปฏิเสธยากนะ”

“งั้นนายก็ไปร่วมแทนฉันละกัน"

“อย่างนี้ไม่เหมาะมั๊ง? เบื้องบนต้องไม่ตกลงแน่”

“ถ้าไม่ตกลง ก็ไม่ต้องให้ฉันรับตำแหน่งผู้รับผิดชอบ บอกเบื้องบนไปตามนี้”

“พี่ใหญ่ อย่าโมโหสิ เดี๋ยวผมไปพูดให้"

เจียงชื่อวางสายเสร็จ เตรียมตัวจะกลับเข้าไป ติงเฝิงเฉิงหัวเราะเหอะๆ เดินเข้ามา

“โอ้ คุยสายกับใครเหรอ?”

“เพื่อน"

“เศษสวะอย่างนายมีเพื่อนกับเขาด้วย?” ติงเฝิงเฉิงพูดขึ้น: “เป็นทหารเหมือนกัน นายดูพี่เขยสิ แล้วก็ดูตัวเอง ทำไมต่างกันมากขนาดนี้หา? เมื่อครู่พี่เขยรับปากฉัน ว่าจะพาฉันไปร่วมงานพิธีรับตำแหน่งผู้รับผิดชอบใหม่ในวันพรุ่งนี้ ดูศักยภาพของเขาสิ เส้นสายภายในก็มีสิทธิ์ไปร่วมงานได้ นายล่ะ? ได้แต่นั่งอยู่ที่บ้าน ดูฉันกับผู้รับผิดชอบใหม่จับมือกันจากหน้าจอทีวีสินะ!”

เจียงชื่อยิ้มถามว่า: “สิทธิในการเข้าร่วมงานคงไม่ได้มาง่ายๆ สินะ? ถ้าคุณไปร่วมไม่ได้ กระทั่งถังแหวนโม่ก็ไปร่วมไม่ได้ จะไม่ยิ่งพะอืดพะอมเหรอ”

“ถุย!” “ติงเฝิงเฉิงด่าขึ้น: “พวกเราไปร่วมไม่ได้ แล้วเศษสวะอย่างนายจะเข้าร่วมได้เหรอ?”

ขณะที่ทั้ง2กำลังคุยกัน ติงเมิ่งเหยนก็เดินออกมา

สีหน้าเธอดำเคร่งเครียด แสดงให้เห็นว่าในนั้นเพิ่งมีคนพูดเรื่องไม่น่าฟังกับเธอ

เธอเดินผ่านเจียงชื่อ พูดเสียงเบาๆ แค่ว่า: “กลับบ้าน"

ติงเฝิงเฉิงก็พูดขึ้นมาอย่างพิลึกว่า: “เฮ้อ… น้องเล็ก อย่าเพิ่งไปสิ พี่สองยังไม่ได้ฉลองเหล้ากับเธอเลย”

ติงเมิ่งเหยนก้มหน้า ก้าวเท้าอย่างรวดเร็วไปที่รถของเธอ เจียงชื่อก็เดินตามไป

เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง ติงเมิ่งเหยนตบไปที่พวงมาลัยอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ จากนั้นเงยหน้าขึ้นถอนใจยาวๆ ออกมา

ความเก็บกด ความกล้ำกลืน ความไม่ยอม ความเจ็บปวด ถูกระบายออกมาในนาทีนี้

เจียงชื่อมองเขาแว๊บหนึ่ง ไม่ได้แสดงออกอะไรมาก หันหน้าไปนอกหน้าต่าง อารมณ์เมินเฉย

ติงเมิ่งเหยนเหยียบคันเร่ง รีบไปจากที่ๆ ทำให้เธอไม่สบายใจอย่างรวดเร็ว

รถขับมาได้ครึ่งทาง

ติงเมิ่งเหยนก็พูดขึ้นมาด้วยความคับใจว่า: “คุณรู้ไหมว่าทุกคนวิจารณ์คุณว่าอย่างไร?”

“ว่าอย่างไร?”

“อ่อนแอ ต่ำต้อย ไม่มีอนาคต ยิ่งกว่านี้มีคนบอกว่าคุณเกาะผู้หญิง”

“อ้อ"

“อ้อ? คุณฟังแล้วไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ?”

เจียงชื่อหันมามองติงเมิ่งเหยน “คุณอยากให้ผมรู้สึกอะไร? โกรธ เสียใจ หรือว่าลงมือกับพวกเขา?”

ติงเมิ่งเหยนกัดริมฝีปาก มีบางอย่างที่เธออยากพูด แต่ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากออกมาอย่างไร

เธอแค่อยากเป็นเจียงชื่อขยันฮึดขึ้นสู้เท่านั้นเอง

เจียงชื่อมองไปนอกหน้าต่างต่อ อยู่ๆ ก็ถามขึ้นมาว่า: “หลายปีที่ผมไปเป็นทหาร ใช้ชีวิตลำบากมาก คุณรู้ไหมว่าผมชอบแก้เซ็งยังไง?”

ติงเมิ่งเหยนไม่พูดไม่จา

“สิ่งที่ผมชอบทำก็คือ ไปดูการแสดงกายกรรม ผมไม่ได้ชอบดูท่าอะไรยาก แต่ชอบดูการแสดงของตัวตลก”

“หืม?”

ติงเมิ่งเหยนมองเจียงชื่อด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเขา

หรือว่า เขาเห็นคนที่หัวเราะเยาะเขาในงานเลี้ยงเป็นตัวตลก? ก็เลยไม่โกรธ ไม่ใช่เพราะเจียงชื่อไม่รู้สึกโกรธ แต่เขากำลังชื่นชมการแสดงของอีกฝ่าย?

อยู่ๆ ติงเมิ่งเหยนก็ดูเจียงชื่อไม่ออก ผู้ชายคนนี้เหมือนมีปริศนามากมาย แต่สิ่งที่แสดงออกมากลับดูต่ำต้อย

แท้จริงแล้วเขาเป็นผู้แข็งแกร่ง หรือเป็นผู้อ่อนแอ ?

พอกลับถึงบ้าน

ติงเมิ่งเหยนเข้ามาห้องรับแขกกับเจียงชื่อ ก็เห็นติงฉี่ซานอยู่ที่โซฟาจับปากกาเขียนบางอย่างไม่หยุด บางเวลาก็กุมขมับครุ่นคิด

“พ่อ กลับมาแล้วเหรอคะ”

“อืม"

“ในเมืองว่าอย่างไรบ้าง?”

ติงฉี่ซานพูดขึ้นมาแบบไม่เงยหน้า: “ผลออกมาแล้ว พรุ่งนี้เป็นพิธีเข้ารับตำแหน่งของผู้รับผิดชอบ พ่อเป็นตัวแทนแผนกไปเข้าร่วม ถ้าสามารถผูกสัมพันธ์กับผู้รับผิดชอบได้ ต่อไปต้องทะยานก้าวหน้าแน่”

ติงเมิ่งเหยนเดินไปดูสิ่งที่ติงฉี่ซานเขียน “พ่อ นี่พ่อเขียนอะไรเหรอคะ?”

“ของขวัญ"

“หา? พ่อจะส่งของขวัญให้ใครกัน?”

ติงฉี่ซานพูดขึ้นว่า: “จะถามให้เปลืองน้ำลายทำไม? ไปร่วมงานพิธีรับตำแหน่งจะให้ไปมือเปล่าได้อย่างไร? ไม่ต้องเตรียมของไปเหรอ? พ่อแค่ไม่รู้ความชอบของผู้รับผิดชอบคนใหม่ ให้ของราคาถูก ก็กลัวจะดูแคลน ให้ของราคาแพง ก็กลัวจะถูกเป็นที่ครหา ลูกพ่อ มาช่วยพ่อดูหน่อยสิ”

ติงเมิ่งเหยนส่ายหน้า "หนูจะไปรู้เรื่องอะไรกัน"

เจียงชื่อเดินเข้ามา มองของขวัญที่ติงฉี่ซานเขียนลงในกระดาษ ส่วนใหญ่เป็นของที่ค่อนข้างล้ำค่า ทำเป็นของขวัญถือว่าใช้ได้เลย แต่ปัญหาอยู่ที่ เจียงชื่อไม่สนใจของพวกนี้แม้แต่นิดเดียว

เขาหัวเราะแล้วก็พูดว่า: “พ่อ ผมว่านะ ของพวกนี้ธรรมดาไป”

“หืม?”

“ของพวกนี้พ่อให้ได้ คนอื่นก็ให้ได้ สื่อไม่ถึงความจริงใจของพ่อ”

ติงฉี่ซานพยักหน้า “ก็มีเหตุผล แล้วเธอคิดว่าควรจะให้อะไรดี?”

“เหล้า"

“เหล้าจะไม่ยิ่งธรรมดาเหรอ?”

เจียงชื่อพูดว่า: “เอาเหล้าเก่ายี่ห้องหยางจวิ้นจากเวสเตอร์แลนด์"

“หา? มีอะไรอ้างอิงไหม? หรือเหล้านี้แพงมากเลยเหรอ?”

“ก็เปล่า" เจียงชื่ออธิบายต่อ: “ชีวิตที่เวสเตอร์แลนด์ลำบากนัก ทหารสงครามคนหนึ่งอยากจะดื่มเหล้าสักอึกก็ต้องเพ้อฝัน อีกอย่างเหล้าหยางจวิ้นนี้ราคาก็ถูกดีกรีก็แรง เป็นเหล้าที่พวกพลทหารชอบดื่มกัน

ติงฉี่ซานหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ครู่ “เป็นเหล้าที่พวกพลทหารชอบดื่ม จะมอบให้ผู้รับผิดชอบได้อย่างไร? ถึงเขาจะมาจากเวสเตอร์แลนด์เหมือนกัน แต่คงไม่ใช่พลทหารแน่”

เจียงชื่อพูดต่อ: “ที่เวสเตอร์แลนด์ แม่ทัพกับพลทหารนอนเตียงเดียวกัน กินข้าวชามเดียวกัน ดื่มเหล้าเก่าถ้วยเดียวกัน สิ่งที่พลทหารชอบ แม่ทัพก็ต้องชอบด้วย”

ติงฉี่ซานถูกเจียงชื่อพูดจนซึ้งใจ

อันที่จริง ถ้าจะพูดเรื่องเวสเตอร์แลนด์ เขาคงสู้เจียงชื่อไม่ได้

“อืม งั้นก็ต้องลองดูสักตั้ง” ”

“ฉันจะให้คนไปซื้อเหล้าเก่าหยางจวิ้นเดี๋ยวนี้ เจียงชื่อ หวังว่าเที่ยวนี้ฉันจะไม่ได้เชื่อเธอผิด”

ติงฉี่ซานรีบให้คนไปซื้อเหล้าในทันที

เวลานี้เอง มือถือของเจียงชื่อก็ดังขึ้น

“พี่ใหญ่ เบื้องบนตกลงแล้ว ขอแค่คุณยอมรับตำแหน่งผู้รับผิดชอบ จะให้ใครมาร่วมพิธีรับตำแหน่ง พวกเขาก็ไม่ถือ"

เจียงชื่อพูดว่า : “อืม งั้นช่วยฉันเชิญผู้มีสิทธิ์อีก2คนที”

“หา? เดี๋ยว พี่ใหญ่พี่ล้อผมเล่นเหรอเปล่า? เดิมทีพี่ก็เป็นผู้รับผิดชอบอยู่แล้ว พี่ควรจะต้องมาร่วมงานพิธี สุดท้ายพี่ให้ผมออกงานร่วมพิธีแทนก็มากพอแล้ว ยังจะให้ผมทำผู้มีสิทธิ์อีก 2คน พี่คิดจะมาเป็นแขกดูผมปล่อยไก่เหรอไง”

เจียงชื่อพูดด้วยเสียงเยือกเย็นว่า: “นายคิดจะฝ่าฝืนคำสั่งฉันเหรอ?”

โม่หยางอีสะดุ้งโหยง “ไม่กล้า ผมแค่ทำตามอย่างเดียว”

“จริงสิ รายชื่อผู้ร่วมงานพิธีครั้งนี้ ช่วยฉันตัดออก2คน”

“ใคร?”

เจียงชื่อยิ้มอย่างชั่วร้าย “ถังแหวนโม่ ติงเฝิงเฉิง”