ทุกคนปล่อยให้เวลาสิ้นเปลืองเช่นนี้ต่อไป เจียงชื่อก็ไม่เอ่ยปริปาก กระทั่งควักโทรศัพท์ออกมาเล่นเกม

เขาไม่กลัวคนที่อยู่ข้างหน้าเหล่านี้จะออกไป

ใครออกไปก่อนก็ฟ้องคนนั้น ไม่มีใครกล้าที่จะไป

ทั้งสองฝ่ายเงียบงันเป็นเวลาจะสิบนาทีแล้ว ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหวแล้ว ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทท่านหนึ่งลุกยืนขึ้นมา พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงกลัว: “ผู้จัดการเจียง ผมผิดไปแล้ว ผมจะทำตามที่คุณว่า จ่ายเงินชดเชยแล้วไสหัวไป”

ในที่สุดก็มีคนขยับเนื้อตัวแล้ว

เจียงชื่อพยักหน้า “ได้ หนึ่งล้าน ไปห้องบัญชีละกันนะ จะมีคนคิดบัญชีกับนาย”

ผู้บริหารท่านนั้นกัดฟันกรอด

หนึ่งล้าน สำหรับผู้บริหารระดับกลางของกิจการนั้น ถือว่าเยอะมากๆ ทว่าตั้งหลายปีมานี้ เขาโกงไปเยอะกว่านี้ ตอนนี้ก็แค่ต้องเอาออกมาส่วนหนึ่งจากเงินที่เขาโกงมาเท่านั้น

เพื่อไม่เข้าคุก จึงต้องอดทนไว้!

ผู้บริหารท่านนั้นออกไปจากห้องประชุมโดยเร็ว แล้วไปรายงานที่ห้องบัญชี

จ่ายเงิน ลาออก และไสหัวไป เจียงชื่อได้จัดเตรียมฝ่ายการเงินบัญชีมารับผิดชอบโดยเฉพาะเพื่อวันนี้ตั้งนานแล้ว ทุกอย่างดำเนินไปได้อย่างราบรื่น และรวดเร็วอย่างยิ่ง

เมื่อมีผู้ทำก่อน คนอื่นๆ เองต่างก็ทยอยลุกขึ้นมาตาม

เมื่อมีภัยพิบัติใหญ่มาประชิด ต่างคนก็ต่างกระจัดกระจายกันไป

เดิมทีพวกเขาก็มาอยู่ร่วมกันเพราะผลประโยชน์อยู่แล้ว ตอนนี้ไม่มีผลประโยชน์แล้วจะอยู่ต่อทำไม? และไม่มีใครถวายชีวิตให้หยวนหยาเหว่ยอีกต่อไปแล้ว ทุกคนคิดก็มีแต่จ่ายเงินเพื่อความสงบสุข

นับประสาอะไรกับเงินที่เจียงชื่อให้พวกเขาควักออกมา มันไม่ได้เกินไปเลย สามารถรับได้

ผู้ที่โกงไปเยอะ ก็ควักออกมาเยอะหน่อย ผู้ที่โกงไปน้อย ก็เอาออกมาน้อยหน่อย ถึงอย่างไรจำนวนที่เจียงชื่อบอก ทุกคนก็รับได้ทั้งนั้น และนี่ก็สามารถมองออกได้ว่า ข้อมูลที่เจียงชื่อมีอยู่นั้นแม่นยำอย่างยิ่ง มิเช่นนั้นก็คงไม่มีทางที่จะปฏิบัติกับพวกเขาทุกคนไม่เหมือนกันได้

แต่ละคนต่างก็ยอมแพ้แล้ว

และสุดท้ายก็เหลืออยู่สองคนนั่นคือ หยวนหยาเหว่ย และฉังหยัง

หลายปีมานี้ฉังหยังโกงไปไม่น้อย ทว่าหากต้องการให้เขาควักเงินห้าล้านออกมา ก็ถือว่าเกินควรอยู่ดี นี่เท่ากับว่าให้เขาควักเงินทั้งหมดของเขาออกมาอย่างไรอย่างนั้น

หากว่าเขาเหมือนกันผู้อื่น ที่ให้หนึ่งล้านหรือห้าแสนประมาณนั้น เขาก็ยอมแพ้ไปตั้งนานแล้ว

ทว่าให้เขาควักห้าล้านออกมา เป็นเรื่องที่รับไม่ได้จริงๆ

นี่ก็คือการปฏิบัติที่แตกต่างของเจียงชื่อ

เจียงชื่อทราบว่าเงินห้าล้านเป็นจำนวนที่เยอะ ทว่าฉังหยังไม่เหมือนกับคนอื่น คนอื่นอย่างมากก็ฟังคำสั่งจากหยวนหยาเหว่ย คือลูกน้อยขี้ประจบประแจง แล้วทำงานตามเจ้านายบอก ทว่าฉังหยังไม่ใช่แบบนั้น ฉังหยังเป็นคู่คบคิดกับหยวนหยาเหว่ย เป็นผู้ออกความคิดเห็น

หลายอย่างที่ฉังหยังเป็นผู้เสนอ

คนแบบนี้ จำเป็นต้องจัดการขั้นรุนแรง

“เวลาของฉันไม่เยอะมาก ทั้งสองคนคิดยังไง พูดมาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเถอะ?” เจียงชื่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หยวนหยาเหว่ยและฉังหยังนั่งอยู่ด้วยกัน บนใบหน้าของทั้งสองคนดูไม่จืด

แน่นอนว่าไม่ยอมเข้าคุกอยู่แล้ว ทว่าให้พวกเขาควักเงินที่โกงไปหลายปีนี้ออกมาทั้งหมด พวกเขาก็รับไม่ได้เช่นกัน ทั้งสองต่างก็ไม่ยอม และไม่พูดอันใดเลย

เจียงชื่อลุกขึ้น “ดูเหมือนว่าพวกคุณจะปากแข็งไม่ยอมพูดอะไรสินะ ถ้างั้นพวกเราก็ไปเจอกันที่ศาลเถอะ”

เขาขยับเสื้อเชิ้ตเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปยังประตูห้องประชุม

เพิ่งเดินออกมาได้สองก้าว หยวนหยาเหว่ยก็ลุกขึ้นมา “เอาเถอะ ฉันยอมแพ้แล้ว!!!”

แค่คำพูดเดียวก็ทำให้เจียงชื่อหยุดเดินได้

ไม่ต้องพูดอันใด ศึกแข็งกร้าวนี้ เจียงชื่อเป็นผู้ชนะไปในที่สุด หยวนหยาเหว่ยเอามือสองข้างกุมหัว จากนั้นก็ฟุบลงบนโต๊ะร้องไห้โฮอย่างเจ็บปวด

เขาต้องชดใช้สิบล้านเชียวนะ

นั่นเป็นเงินที่เขาเก็บสะสมมาตั้งหลายปี ตอนนี้ต้องควักออกมาทั้งหมดในรวดเดียว ทั้งเจ็บปวดใจ ทั้งใจอ่อนล้า และเหนื่อยใจเป็นอย่างยิ่ง

แม้แต่หยวนหยาเหว่ยเองก็ยังแสดงท่าทีออกมาแล้ว ฉังหยังที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่มีอะไรต้องพูด และยินยอมที่จะจ่ายเงินกำจัดภัย ยินยอมที่จะชดใช้ห้าล้านเพื่อหลีกเลี่ยงการเข้าคุก

สุดท้าย ผู้บริหารระดับสูงทั้งหลายก็เลือกตัวเอง