ซุนหย่งเจินไม่มีทางรับเรื่องนี้ได้

นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน คนที่สู้กับเขามาตลอด คือผู้บริหารระดับสูงเขตเจียงหนานงั้นเหรอ งั้นก็เท่ากับว่าเขาแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้วไม่ใช่เหรอ

ยังมีอะไรต้องสู้อีก

เขาเงยหน้ามองเจียงชื่อ และถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เป็น เป็นไปไม่ได้ ถ้านายเป็นผู้บริหารระดับสูงเขตเจียงหนานจริง การที่จะกำจัดฉัน ก็แค่เรื่องง่ายๆ ไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องทำให้วุ่นวาย และเสียเวลาขนาดนี้ด้วย”

“เจียงชื่อ นายไม่ต้องมาแสร้งทำ!”

เจียงชื่อไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำตำหนิของเขา

ซุนจ้ายเย้นที่อยู่ข้างๆ หัวเราะขึ้นมาก่อน เขาพูดอย่างกระอักกระอ่วน “จริงๆ ฉันควรจะคิดได้ตั้งนานแล้ว พ่ายแพ้ตั้งสามครั้ง เหมือนเบื้องบนล่วงรู้มาก่อน ครั้งนี้ยังใช้อำนาจของสามหน่วยงานด้วย”

“ถ้าไม่ใช่คนที่มีตำแหน่งสูง คงไม่มีทางทำได้”

คำพูดนี้เขาพูดให้ตัวเองและซุนหย่งเจินฟัง

ซุนหย่งเจินกลืนน้ำลาย

ความจริงทนโท่ จะไม่เชื่อก็ไม่ได้

แต่เขายังไม่ยอม เขาถลึงตาใส่เจียงชื่อ แล้วพูดว่า “นายจงใจล้อฉันเล่นเหรอ ตำแหน่งนายสูงขนาดนั้น มาสู้กับฉันทำไม”

เจียงชื่อตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “นายรู้ไหม ทำไมแมวต้องจับหนู”

“แมวจับหนูงั้นเหรอ” ซุนหย่งเจินถ่มน้ำลาย “เกี่ยวอะไรกับฉัน”

เจียงชื่อตอบคำถามของตัวเอง “แมวจับหนู ก็เพราะอยากเล่นไง ฉันสู้กับนาย ก็เหมือนกัน นายบีบบังคับให้น้องชายฉันสิ้นหนทาง นายคิดว่าฉันจะจัดการนายด้วยวิธีง่ายๆ เหรอ”

คำพูดนี้ทำให้ซุนหย่งเจินใจโหวง

ที่แท้ อีกฝ่ายไม่ได้เห็นตัวเองอยู่ในสายตา การที่เขา ‘สู้’ กับตัวเอง เพียงเพราะต้องการเล่นกับคนโง่เท่านั้น

ไม่ว่าซุนหย่งเจินจะพยายามอย่างไร ก็ไม่มีทางสู้เจียงชื่อได้

หลังจากมนุษย์ผ่านการพยายาม แต่ก็ไม่สำเร็จ จึงเกิดความสิ้นหวัง ตอนนี้ในใจซุนหย่งเจิน เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ฮ่าๆๆๆ!”

“ฉันพยายามมานานขนาดนี้ แต่สุดท้ายก็เป็นแค่คนโง่งั้นเหรอ”

“คนโง่ ฉันเป็นคนโง่งั้นเหรอ”

คนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างซุนหย่งเจินไร้เรี่ยวแรง เขาทรุดลงบนพื้น และมองไปข้างหน้า ด้วยสายตาว่างเปล่า

ความพ่ายแพ้ครั้งนี้ ทำให้เขาสูญเสียทุกอย่าง

พ่ายแพ้อย่างน่าเวทนา

ตอนที่เขาบีบเจียงโม่ให้สิ้นหนทาง จุดจบได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว

เรียกได้ว่าสวรรค์มองการกระทำของมนุษย์ บุญและบาปท้ายที่สุดย่อมตอบสนอง!

เจียงชื่อโบกมือไปมา

“พาลงไป”

“ซุนหย่งเจิน สิ่งที่รอนายอยู่ คือการใช้ชีวิตในคุกนรกตลอดไป”

“นายไปสำนึกผิดในคุกซะเถอะ”

ประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ ตกอยู่ในสภาพน่าเวทนา จุดจบของเขาคือคุก มันเป็นสิ่งที่เขาสมควรได้รับแล้ว!

ซุนหย่งเจินร้องไห้โฮ

เขาไม่ต้องการศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายอีกแล้ว เขาตะโกนออกมาว่า “เจียงชื่อ นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันเป็นประธานบริษัทเทียนติ่ง ฉันเป็นบุคคลที่มีอิทธิพล ในวงการธุรกิจเขตเจียงหนาน!”

“นายจับฉันขังคุก ต้องทำให้ระบบเศรษฐกิจของเจียงหนาน ถอยหลังไปสิบปี”

“นายทำแบบนี้ไม่ได้ ปล่อยฉันนะ!”

ไม่ว่าเขาจะพูดยังไง ก็ไร้ประโยชน์

ตำรวจสองนาย เข้ามาหิ้วแขนเขา และแบกเขาออกไปขังคุก

วันนี้ยักษ์ใหญ่ในวงการธุรกิจ มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

เหลือซุนจ้ายเย้น

เขาก้มหน้า และถอนหายใจออกมา จุดจบของเขาก็คงไม่ต่างกันเท่าไร เขารับใช้คนชั่ว เป็นศัตรูกับผู้บริหารระดับสูงเขตเจียงหนาน ตอนนั้นยังส่งลูกน้องไปขุดหลุมศพของเจียงโม่อีกด้วย

เอาความผิดแต่ละอย่างมารวมกัน ตายสักสิบรอบคงเพียงพอ

เขาไม่อ้อนวอน

เพราะเขารู้ ถึงอ้อนวอนไป ก็เปล่าประโยชน์

จุดจบที่รอเขาอยู่ จะเป็นอย่างไรกันนะ

เจียงชื่อกวักมือ มู่หยางอีพาคนออกไปจากห้อง

จากนั้น เจียงชื่อเอ่ยช้าๆ ว่า “ซุนจ้ายเย้น นายเป็นคนมีความสามารถมาก ความรู้ด้านการแพทย์สูงส่ง ไหวพริบเหนือกว่าคนอื่น คนอย่างนาย ไม่ควรช่วยคนเลวๆ อย่างซุนหย่งเจิน”

ซุนจ้ายเย้นฝืนยิ้ม และส่ายหน้า

“ฉันมีความทุกข์ในใจ”

“แต่จะพูดอะไรตอนนี้ ก็สายไปเสียแล้ว ผู้บริหารระดับสูงเขตเจียงหนาน ฉันยอมรับโทษ”

แต่ทว่า เขาทำความปรารถนาไม่สำเร็จ

เสี่ยวเตี๋ย ชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้พบกันอีกแล้ว

เจียงชื่อไม่ได้พูดอะไร เขายกแก้วชาขึ้นมาจิบ และนั่งอยู่อย่างนั้น เหมือนกำลังรออะไรอยู่

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ประตูถูกเปิดออก

เสียงฝีเท้าดังขึ้น ฝีเท้าดังตามกันมาติดๆ และมีเสียงของหญิงสาวดังขึ้น “จ้ายเย้น!!!”

น้ำเสียงอันแสนคุ้นเคย

ได้ยินมันอีกครั้ง หลังผ่านมาหลายปี

ซุนจ้ายเย้นหันไปทันที คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง คือเสี่ยวเตี๋ย หญิงในฝันที่เขารอคอยและถวิลหามาหลายปี

“เสี่ยวเตี๋ย!”

ซุนจ้ายเย้นวิ่งไปหาเสี่ยวเตี๋ยด้วยความตื่นเต้น เขากอดเธอเอาไว้แน่น

ภาพตรงหน้า ทำให้คนซาบซึ้ง

เจียงชื่อวางแก้วชาลง เขายิ้มบางๆ ด้วยความพอใจ เขาชอบเห็นคนมีความสุข

ในโลกนี้จะมีอะไรมีความสุข ไปกว่าการได้เห็นคนอื่นมีความสุขอีกล่ะ

หลังจากกอดกันอยู่นาน ทั้งสองผละออกจากกัน ซุนจ้ายเย้นยื่นมือไปจับใบหน้าของเสี่ยวเตี๋ย เขารู้สึกเหมือนกำลังฝันไป ภาพตรงหน้าเหมือนไม่ใช่ความจริง