หลังจากเวลาผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์ เจียงชื่อก็ได้คัดแยกหินชั้นยอดจนเสร็จสิ้นและเขาได้ตกลงกับซัพพลายเออร์ทั้งสามเจ้านั้น ซึ่งข้อตกลงก็คือเขาจะจ่ายให้แต่ละเจ้าเป็นเงิน 8 ล้านหยวน รวมทั้งสิ้นเป็นเงิน 24 ล้านหยวน ซึ่งในตอนนี้เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้ายเท่านั้น นั่นก็คือการเซ็นสัญญาและการชำระเงิน

เจียงชื่อยังเน้นย้ำกับพวกเขาอีกรอบว่าหินหยาบเหล่านี้ห้ามขายให้ใครคนอื่น จะขายให้กับเครื่องประดับดาวฤกษ์และเจียงชื่อคนเดียวเท่านั้น

ซัพพลายเออร์ทั้งสามเจ้าต่างก็ตกลงกัน

แต่อันที่จริง ต่อให้พวกเขาไม่ยอมรับปาก มันก็ไม่มีบริษัทอื่นจะมาซื้ออยู่แล้ว

ประการแรก ถ้าใครกล้ายุ่งกับสินค้าเหล่านี้ ก็เท่ากับเขาตั้งตัวเป็นศัตรูกับเครื่องประดับดาวฤกษ์ และเขาต้องจบไม่สวยแน่นอน

ส่วนประการที่สอง บริษัทอื่นๆ ไม่ได้มีเงินทุนมากเท่าเครื่องประดับดาวฤกษ์ เงินตั้ง 2400 ้ล้านเชียวนะ ไม่ใช่ทุกบริษัทจะมีเงินทุนเยอะขนาดนี้หรอก

ด้วยวิธีนี้ หลังจากตกลงกับพวกเขาเสร็จ เจียงชื่อก็ออกจากโกดังของซัพพลายเออร์แล้วกลับไปที่เครื่องประดับดาวฤกษ์อย่างสบายใจ

ในระหว่างนี้ หยวนหยาเหว่ยก็ได้จับตามองทุกการเคลื่อนไหวของเจียงชื่ออย่างไม่ละสายตา

หลังจากเจียงชื่อกลับไปถึงบริษัท เขาก็ขังตัวเองอยู่ในออฟฟิศ ซึ่งนอกจากประธานบริษัทฉีเจิ้นแล้ว คนอื่นๆ ไม่มีโอกาสได้เจอหน้าเขาเลย แม้แต่แม่บ้านยังไม่ได้รับอนุญาตให้เขาไปทำความสะอาดในออฟฟิศของเขา

เท่านี้ก็เพียงพอที่จะเห็นได้ว่าเจียงชื่อให้ความสำคัญกับภารกิจนี้มาแค่ไหน

ทุกคนต่างก็คิดว่าเจียงชื่อพยายามจัดการขั้นตอนสุดท้ายให้สำเร็จ เพื่อรวบรวมเงินทั้งหมดในเวลาที่สั้นที่สุด และนำเงินไปซื้อหินหยาบล็อดใหญ่นั้น

แต่ว่า……

เมื่อฉีเจิ้นผลักประตูเข้าไป เขาก็เห็นเจียงชื่อกำลังเพลิดเพลินกับการดื่มกาแฟและฟังเพลงอย่างสบายใจ

“ชิวมากเลยนะ”

ฉีเจิ้นรีบปิดประตูออฟฟิศแล้วเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณขังตัวเองอยู่ในออฟฟิศแบบนี้ ทุกคนยังคิดว่าคุณกำลังทำงานหนักอยู่นะ”

เจียงชื่อวางแก้วกาแฟแล้วพูดว่า “ด้วยวิธีนี้เท่านั้นถึงจะทำให้คนพวกนั้นรู้สึกประหม่า และยังสามารถกระตุ้นความปรารถนาที่จะต่อต้านของพวกเขาอีกด้วย อีกอย่าง การที่ผมขังตัวเองอยู่ในออฟฟิศแบบนี้ มันจะเปิดโอกาสให้พวกเขาเคลื่อนไหวได้ง่ายกว่าไม่ใช่เหรอครับ?”

ฉีเจิ้นพยักหน้า

“ช่วงนี้หยวนหยาเหว่ยจับตามองทุกการเคลื่อนไหวของคุณอยู่ พวกเขาต้องรู้ว่าคุณคัดแยกสินค้าเสร็จแล้ว ขั้นตอนต่อไปก็รอพวกเขาเข้ามาติดกับ”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ ฉีเจิ้นก็พูดต่อ “สิ่งเดียวที่ผมกลัวที่สุดในตอนนี้ก็คือเครื่องประดับเส้ายินจะไม่มีเงินมากขนาดนั้น น้องเจียง เงิน 2400 ล้านที่พวกเราเสนอมันจะไม่สูงไปหน่อยเหรอ?”

เจียงชื่อยิ้มเบาๆ “ไม่ต้องห่วงครับ ผมคำนวณเรียบร้อยแล้ว ฝั่งเครื่องประดับเส้ายินจะต้องจ่ายในราคา 3 พันล้าน และราคานี้จะทำให้พวกเขาหมดตัวแน่”

ฉีเจิ้นยิ้มอย่างชั่วร้าย “ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็คงดีสินะ ตอนนี้เราหว่านแหลงไปแล้ว เหลือเพียงปลาเข้ามาติดกับเท่านั้น”

เจียงชื่อยิ้มโดยไม่พูดอะไร จากนั้นหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบเบาๆ

“อื้ม กาแฟแก้วนี้มันหวานจริงๆ!”