ทั้งสองยิ้มให้กัน

ไอ้สารเลวสองคนนี้ใช้คำว่า ‘ไร้ยางอาย’ ได้คุ้มที่สุด นกสองหัวชัดๆ ที่ไหนได้เปรียบกว่าก็วิ่งไปที่นั่น ไม่มีคำว่าอายในพจนานุกรม

ในเวลานี้ เลขาเดินเข้ามาพูดว่า “ท่านประธานกลับมาแล้วครับ แกเรียนเชิญทุกท่านให้เข้าร่วมประชุมด้วยกัน เป็นการประชุมพิเศษของฝ่ายบริหารครับ”

“ประชุมอีกแล้วเหรอ?” หยวนหยาเหว่ยรู้สึกเบื่อหน่ายมาก

การประชุมในครั้งก่อน เป็นผลทำให้เหวยซือถึงกับ ‘เละไม่เป็นท่า’ แล้วครั้งนี้ใครจะเป็นคนโชคร้ายคนนั้น

“ไปกันเถอะ” เขาลุกขึ้นอย่างอ่อนแรงและไปที่ห้องประชุมพร้อมกับฉังหยัง

เมื่อมาถึงห้องประชุม ทั้งสองก็พบว่าเหล่าผู้บริหารของบริษัทส่วนใหญ่ก็มาถึงกันแล้ว ส่วนฉีเจิ้นประธานบริษัทกับเจียงชื่อก็นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะด้วยกัน

แต่ตามหลักแล้ว ที่นั่งข้างฉีเจิ้นนั้นควรเป็นของหยวนหยาเหว่ยผู้ซึ่งเป็นผู้จัดการทั่วไปคนนี้ แต่ไม่นึกเลยว่าเจียงชื่อจะมานั่งแทนที่เขาได้

นี่มันไม่ให้เกียรติหยวนหยาเหว่ยเลยชัดๆ

“เหอะ!”

หยวนหยาเหว่ยทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ และหาที่นั่งธรรมดาที่สุดนั่งลงเพื่อแสดงความไม่พอใจของเขา

แต่น่าเสียดายเพราะฉีเจิ้นไม่สนใจเขาเลย

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เหล่าผู้บริหารของบริษัทก็มากันครบทุกคน เลขาปิดประตูห้องประชุม และทั้งห้องก็เงียบลง สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ฉีเจิ้น และต่างก็สงสัยกันว่าทำไมฉีเจิ้นถึงต้องนัดประชุมด่วนแบบนี้

ฉีเจิ้นสีหน้าเคร่งขรึมและกวาดมองไปที่ทุกคน

หลังจากเงียบกันสักพัก ฉีเจิ้นก็หัวเราะออกมาอย่างกะทันหันและปรบมือพูดขึ้นว่า “ทุกคนไม่ต้องสงสัยนะครับ ที่ผมเรียกทุกคนมาประชุม ก็เพราะมีข่าวดีจะแจ้ง”

ข่าวดี?

ทุกคนต่างมองหน้ากัน

ฉีเจิ้นพูดต่อ “เรื่องนี้ผมคิดว่าทุกคนควรรู้ดี เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว คู่แข่งรายใหญ่ที่สุดของเราเครื่องประดับเส้ายิน พวกเขาเพิ่งจัดรายการถ่ายทอดสดการตัดหินขึ้น และได้เชิญเหล่าเศรษฐีคนดังมากมายมาร่วมงานด้วย”

“พวกเขาอยากใช้โอกาสนี้ในการเอาชนะบริษัทของเรา และขึ้นเป็นตำแหน่งผู้นำแทนพวกเรา”

“แต่ผลลัพธ์ทุกคนน่าจะเห็นกันแล้ว เครื่องประดับเส้ายินขาดทุนอย่างไม่เป็นท่า เงิน 3 พันล้านเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์ ไม่ได้คืนมาเลยสักแดง”

“ที่สูญเสียนั้นไม่ใช่แค่เรื่องเงินเท่านั้น แต่ยังเป็นชื่อเสียงที่เสื่อมโทรม”

ฉีเจิ้นยิ้มพูดต่อ “ผมรู้ การซ้ำเติมและการที่จะสะใจพวกเขานั้นไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่การที่คู่แข่งรายใหญ่ที่สุดของเราฆ่าตัวตายด้วยวิธีนี้ ซึ่งมันต้องเป็นเรื่องดีสำหรับพวกเราอยู่แล้ว”

“แน่นอนว่าเราต้องใช้ประสบการณ์ของพวกเขามาเป็นบทเรียนของเรา และเราจะให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยไม่ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยวนหยาเหว่ยก็ถอนหายใจ

ที่แท้การประชุมในครั้งนี้ก็แค่จะมาประชดเหวยซือเท่านั้น ดูเหมือนฉีเจิ้นจะคิดเพียงเท่านี้จริงๆ

หยวนหยาเหว่ยหัวเราะออกมาแล้วพูดอย่างจงใจว่า “ประธานฉีครับ ผมคิดว่าคุณพูดมีเหตุผลจริงๆ นะครับ เราต้องใช้ประสบการณ์ของเครื่องประดับเส้ายินมาเป็นบทเรียนของเราจริงๆ ครับ!”

“แต่ความจริงแล้ว ประธานฉีครับ ถ้าผมจำไม่ผิด โครงการครั้งนี้ผู้จัดการเจียงควรต้องเป็นคนดำเนินการนะครับ ยังให้พวกเราเชื่อในวิสัยทัศน์ของเขาอีกด้วย”

“ถ้าเหวยซือไม่ได้มาแย่งซื้อสินค้าเราไปก่อน ตอนนี้คนที่ต้อง ‘ตาย’ ควรเป็นเครื่องประดับดาวฤกษ์ของเรามากกว่านะครับ”

“ดังนั้น……”

หยวนหยาเหว่ยจงใจมองไปที่เจียงชื่อ “ประธานฉีครับ ผมรู้สึกว่า หลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ มันพิสูจน์ได้ว่าคนบางคนขาดความสามารถในการทำการจริงๆ ไม่ควรได้รับตำแหน่งเลยด้วยซ้ำครับ”

“ผมขอแนะนำว่า บุคคลนี้ควรถูกไล่ออก”