บทที่81โดนแล้ว

ในขณะนี้หวางหย่าเหม่ยหัวหน้าบริษัทกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้สำนักงานและเขียนคิ้วของเธออยู่ เธอตกใจกับเสียงร้องกะทันหันของติงเมิ่งเหยน มือของเธอสั่นจนขีดเส้นยาวบนคิ้ว และส่งผลให้เธอเขียนคิ้วเบี้ยวไปเลย

เธอวางดินสอเขียนคิ้วและกระจกลงด้วยความหงุดหงิด จ้องไปที่ติงเมิ่งเหยน

“เธอเป็นใคร?ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาในห้องทำงานของฉัน”

“ออกไป!”

ติงเมิ่งเหยนยิ้มเยาะ และเดินตรงไปตบโต๊ะถามว่า “ไห่ฉงเซิ่งบรรณาธิการของบริษัทคุณสร้างข่าวโดยมีเจตนาร้ายและใช้รูปถ่ายPS เพื่อทำให้ผู้อื่นเสื่อมเสียชื่อเสียง และส่งผลกระทบเชิงลบอย่างมาก คุณไม่สนใจเหรอ?”

ในเวลานี้ เจียงชื่อและไห่ฉงเซิ่งก็เดินเข้าไปในสำนักงานเหมือนกัน

หวางหย่าเหม่ยถามอย่างไม่เป็นทางการ “ฉงเซิ่ง สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดเป็นความจริงหรือไม่?”

ไห่ฉงเซิ่งส่ายหัวหลายครั้ง “มันไม่ใช่เรื่องจริง เจ้านายคุณไม่รู้ว่าผมเป็นคนแบบไหนเหรอ? ผมไม่เคยพูดมั่วซั่ว ผมนับถือความซื่อตรงและความยุติธรรมมาโดยตลอด ข่าวที่ผมรายงานนั้นเป็นความจริงที่มีหลักฐานทั้งนั้น”

หวางหย่าเหม่ยพยักหน้า “คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณได้ยินแล้วใช่ไหม? พนักงานของฉันไม่มีปัญหา”

ติงเมิ่งเหยนแทบจะโมโหจนปอดระเบิด

“เขาพูดว่าไม่มีปัญหาก็ไม่มีปัญหาจริงเหรอ?”

“คุณจะไม่ไปสอบสวนดูเหรอ?”

หวางหย่าเหม่ยหัวเราะและพูดว่า “ฉันเป็นคนใช้ใครแล้วจะไม่สงสัยแต่ถ้าสงสัยก็จะไม่ใช้ตั้งแต่แรกเลย ในเมื่อฉันใช้เขาแล้วฉันก็จะเชื่อใจเขา คุณผู้หญิงค่ะ แทนที่จะมาหาเรื่องฉันที่นี่ คุณเอาเวลาไปคิดดูดีๆดีกว่าว่าตัวเองทำอะไรไว้หรือเปล่า ถึงโดนบรรณาธิการของเรารายงานออกมา มีคำพูดหนึ่งพูดได้ดีว่า ตัวตรงไม่หวั่นเงาแฉเฉียง หากคุณคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรต้องซ่อน ไม่ว่าเราจะรายงานอย่างไรคุณก็ไม่จำเป็นต้องกลัวใช่ไหม? หากคุณกลัว นั่นหมายความว่าประพฤติคุณก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่ ”

นี่มันเหตุผลบ้าบออะไรเนี่ย?

ติงเมิ่งเหยนถึงกับพูดไม่ออก ตั้งแต่เล็กจนโต เธอเพิ่งเห็นคนที่พูดจาไร้สาระเก่งขณะนี้เป็นครั้งแรก

มีเจ้านายแบบนี้ ลูกน้องจะไม่ทำชั่วได้ยังไง?

ในตอนนี้ เจียงชื่อเดินเข้ามาอย่างช้าๆ และพูดเบาๆว่า “ผมขอถามคุณเป็นครั้งสุดท้ายว่า คุณไม่ถอนข่าวจริงหรือ?"

“ไม่มีการถอน”

“ไม่คิดจะขอโทษเหรอ?”

“ฮ่าๆ อย่าหวังเลย!”

เจียงชื่อพยักหน้า “ได้ ถ้าอย่างนั้น อย่าหาว่าฉันใจร้ายนะ”

ไห่ฉงเซิ่งรู้สึกสนุก “ทำไม คุณยังอยากลงไม้ลงมือด้วยเหรอ? คุณลองดูสิ ผมรับรองว่าข่าวด้านลบของคุณจะกระจายไปทั่วถนนและซอกซอยของเมืองเจียงหนานอย่างแน่นอน!”

เจียงชื่อยิ้ม “โอเค ในเมื่อคุณ อยากมี“การแข่งขันทางปากกา”กับฉัน ฉันก็จะแข่งกับคุณสักครั้ง”

เขาประคองติงเมิ่งเหยนเดินออกไป และเมื่อเขาไปถึงประตูเขาก็หันศีรษะและพูดว่า “ฉันจะพักผ่อนในร้านกาแฟตรงข้ามบริษัทของคุณ ถ้าคุณต้องการขอโทษไปหาฉันที่นั่น และจำไว้ว่าฉันจะอยู่ตรงนั้นเพียงหนึ่งชั่วโมง เท่านั้น”

หลังจากพูดจบ เขาและติงเมิ่งเหยนก็จากไปอย่างช้าๆ

ไห่ฉงเซิ่งและหวางหย่าเหม่ยหัวเราะจนเกือบหายใจไม่ทัน

“ขอโทษเหรอ?ล้อเล่นหรือเปล่า?”

“ไอ้หมอนั่นมีอะไรผิดปกติในสมองหรือเปล่า? ให้เราริเริ่มขอโทษภายในหนึ่งชั่วโมง ฝันไปเถอะ?”

“อย่าพูดเลย ฉันจะขำแทบตายอยู่แล้ว เป็นคนประหลาดทั้งสองจริงๆเลย”

อีกด้านหนึ่ง เจียงชื่อและติงเมิ่งเหยนมาที่ร้านกาแฟตรงข้ามบริษัท หาที่ว่างและนั่งลง

สั่งกาแฟสองแก้ว

ติงเมิ่งเหยนดื่มพร้อมกับความโกรธ และก้มศีรษะของเธออย่างเงียบ ๆ

เจียงชื่อยิ้มและจับมือเธอแล้วพูดว่า “อย่าโกรธเลย ฉันจะพนันกับคุณภายในหนึ่งชั่วโมงไห่ฉงเซิ่งและหวางหย่าเหม่ยจะมาขอโทษคุณอย่างแน่นอนเชื่อหรือไม่?”

ติงเมิ่งเหยนกรอกตาใส่เขา “คุณโกหกฉันเถอะ! พวกเขาขอโทษเนี่ยนะ! คุณไม่ได้ยินหรือไง เอ่ยปากก็จะเอาห้าล้านแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคนกลุ่มนี้เป็นพวกไร้อารยะ ไม่มีขอบเขต ตีไม่ได้ด่าไม่ได้ แม้กระทั่งเรียกตำรวจก็ไม่มีประโยชน์ ไม่รู้จะทำยังไงกับพวกเขาจริงๆ”