บริษัทตระกูลติง ห้องสำนักงานประธานกรรมการ

ติงฉี่ซานนั่งอยู่บนเก้าอี้สำนักงาน มองไปที่ติงเฟิงเฉิงซึ่งยืนอยู่ข้างล่าง ในดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธและประหลาดใจ

เมื่อครู่ติงเฟิงเฉิงเพิ่งบอกเรื่องทั้งหมดให้เขาทุกอย่าง

เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าทั้งหมดนี้เป็นความจริง

“เฟิงเฉิง นายล้อเล่นกับปู่เหรอ?”

“คุณปู่ สิ่งที่ผมพูดนั้นเป็นความจริง ทักษะการขับรถผมไม่เอาไหนจริงๆ ก่อนหน้านั้นคนที่ชนะทีมรถฟาสคือเจียงชื่อ”

“สารเลว!!!"

ติงจ้งตบโต๊ะอย่างแรง "เฟิงเฉิงเอ้ยเฟิงเฉิง ปู่บอกนายกี่ครั้งแล้ว อย่าโอ้อวดจนไม่ดูความเป็นจริง เห็นมีผลประโยชน์หน่อยก็รีบรับ ของฟรีไม่มีในโลก? ครั้งนี้ก่อปัญหาแล้วมั้ง! เมื่อก่อนนายเป็น 'เทพรถ' เป็นไงสะใจไหม?”

เขาถอนหายใจ “ช่างเถอะ เจียงชื่อก็เจียงชื่อเถอะ นายเรียกเขามา ให้เขาแทนนายไปแข่งขันกับงูเห่าอะไรนั่นครั้งหนึ่งก็พอแล้ว ถ้าเขาเก่งกาจอย่างที่นายพูดขนาดนั้น การชนะงูเห่าน่าจะไม่เป็นปัญหา ถ้าแพ้แล้ว ก็พอดีเลยให้เขาไสหัวไปจากตระกูลติง”

"ไปเถอะ"

ติงเฟิงเฉิงกลับไม่ขยับ ยืนนิ่งก้มศีรษะอยู่ที่เดิม ไม่กล้าพูด

ติงจ้งขมวดคิ้ว “นายทำอะไรหน่ะ? ให้นายไปเรียกเจียงชื่อมาไม่ได้ยินหรอ?”

ติงเฟิงเฉิงกลืนน้ำลาย "คือว่า คุณปู่ ผมเพิ่งไปมา"

“อ๋อ? แล้วทำไมเจียงชื่อไม่มาล่ะ?”

“เจียงชื่อเขา เขาบอกว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะเชิญเขา”

“หือ?” ติงจ้งตกตะลึง “ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนหนึ่ง บ้าอะไรวะ? นี่เขาจะทำอะไรกันแน่?”

“เขาอยาก… ให้ท่านไปเชิญด้วยตัวเอง"

ณ ตรงนั้นที่ตกอยู่ในความเงียบสนิท

เงียบสนิทไม่มีแม้แต่เสียงนก

เงียบเหมือนไร้ชีวิต

ปัง ! ! !

ติงจ้งเตะถังขยะไปไกลถึงห้าหกเมตร เปลือกผลไม้กระจัดกระจายไปทั่ว

“บังอาจ!”

“หลงระเริง!"

“ช่างกล้า!”

“เจียงชื่อ มันถือเป็นอะไร? แค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านของตระกูลติง กล้าให้ผมไปด้วยตัวเอง?”

“นายคู่ควร?!”

ติงจ้งหอบด้วยความโกรธ ติงเฟิงเฉิง ตกใจจนไม่กล้าแม้แต่จะผายลม

ติงจ้งชี้ไปที่เขาและพูดว่า “เร็ว รีบโทรหาติงฉี่ซาน ฉันจะลองถามเขาดูนี่หาตัวตลกอะไรมาเป็นลูกเขย!”

“ห้ะ ครับ ผมจะรีบโทรให้คุณอา”

ตู๊ดตู๊ดตู๊ด…

ตู๊ดตู๊ดตู๊ด…

โทรศัพท์โทรติด

ติงจ้งแย่งโทรศัพท์มา อ้าปากก็ด่า "ฉี่ซาน เจียงชื่อบ้านนายมันเรื่องอะไรกัน?”

ติงฉี่ซานตั้งใจแสร้งทำเป็นสับสน "เกิดอะไรขึ้น? เจียงชื่อก็ดีนะ"

“ก็ดี? เหอๆ นับวันเขายิ่งหลงระเริง! นายรู้หรือเปล่า ตอนนี้เขาถึงกับกล้าให้กูไปขอเขา‘ออกโรง’ !!!"

ติงฉี่ซานหาวหนึ่งที “ใช่เหรอ? มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ? แต่ว่าประโยคนั้นมาจากไหน? คนเขาอยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่น จำเป็นต้องก้มศีรษะ ขอให้คนอื่นช่วยมีที่ไหนมาเย่อหยิ่งแล้ววางตัวสูงส่ง? เรียกคุณมา คุณก็มาสักครั้งสิ”

ติงจ้งตกตะลึงตาค้าง

นี่คือท่าทางที่ลูกชายพูดกับกูเหรอ?

“ติงฉี่ซาน นายอยากจะกบฏหรอ!”

“เหอๆ ผมมีธุระ วางสายก่อน”

กึก

ติงฉี่ซานเดิมก็ไม่ต้องการคุยกับติงจ้งเลย ดังนั้นเขาจึงวางสายโดยไม่ไว้หน้า

หลายปีมานี้ ตั้งแต่ติงจ้งเข้ารับตำแหน่งเขาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน

"กบฏแล้วกบฏแล้วกบฏแล้ว"

“ทุกคนกบฏกันหมดแล้ว!”

"เจียงซื่อ ติงฉี่ซาน ทำได้ดีมาก พวกนายรอดูเถอะ!!!"