โหวหยังมองไปที่เลขาอย่างน่าสนใจแล้วถามด้วยรอยยิ้มจางๆ “ดูไม่ออกจริงๆ เลยนะว่าเอ็งจะฉลาดหลักแหลมขนาดนี้? มีวิธีอะไร ลองเล่ามาดูสิ”

เลขามองไปรอบๆ จากนั้นเข้ามาหาโหวหยังแล้วกระซิบพูดว่า “แน่นอนครับว่าเจียงชื่อมีความสามารถของมัน มันคัดเลือกหินอัญมณีล้ำค่าออกมาสิบก้อนก็จริง แต่ว่า ถ้าเรื่องนี้ไม่มีใครรู้ล่ะครับ?”

ทันทีที่ประโยคนี้ถูกพูดออกจากปาก โหวหยังก็รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อ

ใบหน้าเหี่ยวย่นแต่เดิมนั้นก็เด้งตึงขึ้นมาทันที จากนั้นเขาพยักหน้าแล้วพูดอย่างพึงพอใจว่า “ใช้ได้ เป็นความคิดที่ดีมาก เอ็งมันไม่เสียข้าวสุกจริงๆ สามารถช่วยข้าในยามวิกฤติแบบนี้ได้!”

จากนั้นโหวหยังก็สั่งคนให้ไปจัดการเรื่องนี้ทันที

ในเวลาเดียวกัน เขายังไม่ลืมย้ำเตือนเลขาว่า “เรื่องนี้ต้องจัดการให้เรียบร้อยนะ ห้ามให้ใครหลุดปากออกไปเด็ดขาด ไม่อยากนั้น เอ็งกับข้าทั้งสองก็อย่างหวังจะได้อยู่ต่อที่ม่อเป่ยอีก”

เลขาตอบอย่างจริงจัง “ไม่ต้องห่วงครับผู้จัดการหยัง เรื่องนี้ผมเข้าใจดี!”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในชั่วพริบตา ครึ่งวันก็ผ่านไป และในช่วงบ่ายโมงกว่าประธานซูชิ่งเลี่ยงก็ได้กลับมาที่บริษัท หลังจากกลับมาถึง เขาก็เรียกโหวหยังมาพบที่ออฟฟิศโดยไม่รอช้า

“เสี่ยวโหว เป็นยังไงบ้าง เข้านี้ได้ต้อนรับคุณเจียงชื่อไหม?”

“แน่นอนครับ ผมต้องรอบคุณเจียงชื่อตามที่ท่านประธานมอบหมายเป็นอย่างดีเลยครับ”

“อื้ม” หลังจากหยุดไปสักพัก ซูชิ่งเลี่ยงก็ถามต่อ “แล้ว คุณเจียงชื่อคัดเลือกหินอัญมณีออกมาสิบชิ้นแล้วใช่ไหม?”

“เลือกเรียบร้อยครับ”

“แล้วเป็นยังไงบ้าง?”

โหวหยังไม่ได้ตอบคำถามทันที แต่กลับแสดงสีหน้าไม่เป็นสุข ซึ่งใบหน้าอันบูดบึ้งของเขา ทำให้คนดูก็รู้ว่าเขากำลังไม่สบายใจ

ผ่านไปสักพัก แต่เขาก็ยังไม่พูดเหตุผล

ซูชิ่งเลี่ยงเริ่มรู้สึกประหลาดใจ จึงถามว่า “เสี่ยวโหว นายเป็นอะไร? มีเรื่องอะไรก็ว่ามาสิ”

โหวหยังพูดอย่างอึดอัดใจว่า “ท่านประธานครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากพูดถึงมันนะครับ แต่เรื่องนี้ ผม……เฮ้อ ผมไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆ ครับ รบกวนท่านประธานไปดูที่โกดังเองจะดีกว่า”

ซูชิ่งเลี่ยงขมวดคิ้ว ด้วยไหวพริบที่ดีของเขา เขารู้ทันทีว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ดังนั้น เขาจึงเดินตามโหวหยังไปที่โกดัง

โหวหยังพูดกับช่างตัดหินว่า “ช่วยเอาชุดสินค้าที่คุณเจียงชื่อคัดเลือกในตอนเช้าออกมาให้ท่านประธานดูที”

ทันทีหลังจากนั้น ช่างตัดหินคนหนึ่งก็หยิบตะกร้าหินอัญมณีออกมาวางไว้ต่อหน้าทุกคน

“นี่คิดหินอัญมณีที่คุณเจียงชื่อคัดเลือกในช่วงเช้าครับ เราทำการตัดมันเสร็จแล้วครับ”

ซูชิ่งเลี่ยงพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปข้างหน้า จากนั้นนั่งลงตรงหน้าตะกร้า

หลังจากที่เอื้อมมือไปหยิบหินอัญมณีครึ่งซีกในตะกร้านั้น และเมื่อมองดูอย่างละเอียด เขาแทบจะล้มทั้งยืนทันที

เพราะในหินนี้ไม่มีส่วนผสมของอัญมณีเลยแม้แต่น้อย มันไม่ต่างอะไรกับก้อนหินในบ่อเกรอะ ยิ่งกว่าขยะในท่ามกลางขยะ ยิ่งกว่าของเสียในท่ามกลางของเสีย แล้วของเน่าๆ แบบนี้ มันมาได้อย่างไร?

อย่าว่าแต่คนที่มีประสบการณ์ในวงการอัญมณีเลย แม้แต่มือใหม่ที่เพิ่งเข้าวงการก็ไม่มีทางที่จะเลือกเศษก้อนหินไร้ค่าแบบนี้ออกมาได้หรอก

ซูชิ่งเลี่ยงเริ่มกังวลและหยิบชิ้นอื่นๆ ขึ้นมา

เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เป็นของไร้ค่าเช่นกัน ดูไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

ชิ้นแล้วชิ้นเล่า ล้วนเป็นเศษซากทั้งนั้น ไม่มีชิ้นดีแม้แต่สักชิ้น แสดงว่า สินค้าเหล่านี้ขาดทุนทั้งหมดสินะ

ซูชิ่งเลี่ยงแทบจะเป็นลม

เขาไม่ได้กลัวขาดทุน แต่ต้องเป็นคนโง่สักแค่ไหนเชียว ถึงจะเลือกหินสิบก้อนที่ไร้ค่านี้ออกมา

“ทั้งหมดนี้ เจียงชื่อเป็นคนคัดเลือกออกมาเองเหรอ?” ซูชิ่งเลี่ยงถาม