ทุกๆ คนจากบริษัทอื่นๆ ถูกหลอกกันหมด เหลือเพียงเขาซูชิ่งเลี่ยงคนเดียวเท่านั้นที่ยังมีสติอยู่?

หรือว่านี่คือการแสดงของเจียงชื่อ? เป็นการแสดงของเหล่าบริษัทอัญมณีหลายสิบบริษัทในเขตเจียงหนานที่รวมตัวกันเพื่อจะหลอกลวงเครื่องประดับม่อเป่ยของพวกเขา?

เหอะๆ ใครจะเชื่อเรื่องแบบนี้กัน? แม้แต่ซูชิ่งเลี่ยงเองยังไม่เชื่อ

แต่ถ้าไม่ใช่การแสดง และคนอื่นก็ไม่ได้โง่ แสดงว่า ต้องมีปัญหาแล้วสิ

นั่นหมายความว่า คนที่โง่อยู่คนเดียวก็คือซูชิ่งเลี่ยงเอง!

ในตอนนี้ ซูชิ่งเลี่ยงเริ่มตื่นตระหนก เขาเริ่มสงสัยว่าตัวเองว่าเขาได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่แล้ว และเขาอาจจะพลาดโอกาสที่จะไปถึงจุดสูงสุดของวงการนี้

ไม่เพียงแต่ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ แต่เขายังตามบริษัทส่วนใหญ่ไม่ทันแล้วด้วยซ้ำ

“หรือว่า เจียงชื่อมีความสามารถจริงๆ? แต่เราเข้าใจเขาผิด?”

“แต่วันนั้นเขาเลือกก้อนหินขยะออกมาสิบชิ้นนะ”

ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลก

ซูชิ่งเลี่ยงถึงกับนั่งไม่ติด เขารีบออกไปจากออฟฟิศแล้วไปที่โกดัง จากนั้นเรียกช่างตัดหินมาหาเขา

เขาชี้หน้าช่างตัดหินแล้วถามว่า “คุณเป็นพนักงานเก่าที่นี่ คุณน่าจะรู้นิสัยของผมดีนะ ถ้าคุณกล้าโกหก ผมจะไล่คุณออกทันที และคุณจะไม่มีโอกาสได้อยู่ในวงการนี้อีก!”

ช่างตัดหินสีหน้าซีดเซียวด้วยความตกใจ “ท่านประธานอย่าทำให้ผมตกใจสิครับ ท่านมีคำถามอะไร ถามได้นะครับ ผมจะไม่โกหกท่านครับ”

“ดี งั้นผมขอถามคุณหน่อย ก่อนหน้านี้เจียงชื่อเพิ่งมาคัดเลือกหินอัญมณีให้เรา คุณยังจำได้ใช่ไหม?”

“จำได้ครับ”

“หินสิบก้อนที่เจียงชื่อเลือกออกมา คุณทำการตัดมันที่หน้างานเลยใช่ไหม?”

“ใช่ครับ”

“แล้วมันยังไง หินทั้งสิบก้อนที่คุณตัด มันเป็นหินขยะหมดเลย ใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินคำนี้ สีหน้าของช่างตัดหินเริ่มเปลี่ยนไป และเขาก็ตอบอย่างลำบากใจว่า “ใช่ครับ เป็นหินขยะหมดเลยครับ”

ซูชิ่งเลี่ยงไม่ได้เป็นคนโง่ขนาดที่ไม่สามารถมองเห็นความลังเลบนใบหน้าของช่างตัดหินได้ เขาจึงรู้ว่าต้องมีสาเหตุอยู่ในนี้

และเขาก็ตะโกนพูดว่า “อย่ามาโกหกผม! เจียงชื่อเป็นคนยังไงคุณไม่รู้เหรอ? เขาเป็นคนที่ชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในวางการเครื่องประดับในเขตเจียงหนานเชียวนะ ทุกครั้งที่เขาเลือกหินอัญมณี เขาไม่เคยผิดพลาดมาก่อน ทุกก้อนที่เขาเลือกล้วนเป็นหินชั้นยอด แล้วคนระดับนี้เขาจะเลือกหินขยะออกมาทั้งสิบก้อนได้ยังไง? ถ้าก้อนสองก้อน ผมจะเชื่อ ทุกคนผิดพลาดกันได้ แต่ถ้าเลือกผิดทั้งสิบก้อน พวกคุณคิดว่าซูชิ่งเลี่ยงคนนี้เป็นคนโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าคุณยังไม่พูดความจริง คุณเจอดีแน่!”

ช่างตัดหินตกใจมาก

เขาเป็นคนประเภทที่ไม่พูดเท็จและเก็บซ่อนความลับไว้ไม่ได้ และหลังจากถูกซูชิ่งเลี่ยงตะโกนใส่ เขาก็ตกใจกลัวและพูดความจริงออกมาทุกประการ

“ท่านประธานครับ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของผมนะครับ”

“ในวันนั้น เจียงชื่อเลือกหินออกมาสิบก้อน ผมเป็นคนตัดเองครับ และทั้งสิบก้อนก็เป็นหินชั้นหนึ่งหมด”

“แต่โหวหยังผู้จัดการฝ่ายจัดซื้ออิจฉาในความสามารถของคนอื่น เขาคิดว่าเจียงชื่อจะแย่งรายได้ของเขาไป เขาจึงตั้งใจจะไล่เจียงชื่อออกไป”

“ดังนั้นโหวหยังกับเลขาของเขาก็เลือกหินขยะมาให้ผมตัดอีกสิบก้อน แล้วบังคับให้ผมยอมรับว่าสิบก้อนนี้เป็นหินที่เจียงชื่อเป็นคนเลือกเอง แถมยังบังคับให้ผมเก็บความลับอีกด้วยครับ”

“เพื่อจะให้ค่าปิดปากผม โหวหยังก็มอบหินหนึ่งในสิบก้อนที่เจียงชื่อเลือกให้ผม ส่วนอีกเก้าก้อนเขากับเลขาเอาไปแล้วครับ”

“ท่านประธานครับ นี่คือเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนะครับ ผมไม่อยากทำแบบนี้ แต่ผมไม่กล้าขัดคำสั่งของผู้จัดการโหว ผมกลัวเขาจะเล่นงานผมครับ”

“ผมกลัวจริงๆ นะครับ”

ในขณะที่พูด ช่างตัดหินที่ซื่อสัตย์คนนี้ก็แทบจะร้องไห้ออกมา

ซูชิ่งเลี่ยงที่ฟังความจริงทั้งหมดก็โกรธจนลุกเป็นไฟ

ดวงตาของเขาเบิกโพลง แต่เขาพยายามถามอย่างใจเย็นว่า “แล้วหินก้อนนั้นที่คุณขโมยไป อยู่ไหน?”

ช่างตัดหินหยิบหีบห่อออกจากกระเป๋าเสื้อของเขาทันที และเมื่อเปิดออกมาแล้ว ด้านในคือหยกสีเขียวจักรพรรดิชิ้นหนึ่ง

“ท่านประธานดูนี่สิครับ นี่ก็คือหินที่เจียงชื่อคัดเลือกออกมาครับ ผู้จัดการโหวให้ผมเป็นค่าปิดปาก แต่ผมกลัว ผมไม่กล้าเอาไปขายจริงๆ ครับ ผมไม่กล้าทำแบบนั้นจริงๆ ครับ”

ซูชิ่งเลี่ยงรับหีบห่อนั้นมา “เอาล่ะ เรื่องนี้ผมเข้าใจแล้ว คนที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมดไม่ใช่คุณ แต่คุณก็มีความผิดที่ปิดบังความจริงกับผม เดี๋ยวกลับมาแล้วผมค่อยจัดการเรื่องของคุณ!”

เมื่อพูดเสร็จซูชิ่งเลี่ยงก็หันเดินจากไปทันที

ในเวลาไม่ถึง 5 นาที เขาก็ได้บุกเข้าไปในห้องทำงานของโหวหยัง และได้เห็นโหวหยังกับเลขาของเขากำลังคุณอะไรบางอย่างกันอยู่

เมื่อเห็นซูชิ่งเลี่ยงเดินเข้ามา ทั้งสองก็รีบลุกขึ้นมาต้อนรับทันที

“ท่านประธานครับ ท่านมาได้ไงครับ? มีเรื่องจะสั่งผมใช่ไหมครับ?” โหวหยังยิ้มถาม

ซูชิ่งเลี่ยงทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจและสีหน้าก็เต็มไปด้วยความเย็นชา

เมื่อเห็นสีหน้าเช่นนี้ โหวหยังที่มีไหวพริบก็รู้ว่าสถานการณ์ต้องแย่แน่นอน เขาจึงขมวดคิ้วขึ้น

เป็นไปตามที่คิด ซูชิ่งเลี่ยงเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้นทันที “โหวหยัง แกมันใช้ได้เลยนะ อยู่กับข้ามายี่สิบกว่าปี ตอนนี้แกปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ ถึงกล้ามาต่อกรกับข้าแบบนี้”

โหวหยังยิ้มตอบ “ท่านประธานครับ ท่านอย่าล้อเล่นกับผมแบบนี้สิครับ ต่อให้ผมจะกล้าแค่ไหน ผมไม่มีทางกล้าที่จะต่อกรกับท่านหรอกครับ”

“ไม่กล้า?”

“ไม่กล้าจริงๆ ใช่ไหม!”

ซูชิ่งเลี่ยงตะคอกอย่างเสียงดังและโยนหยกสีเขียวจักรพรรดิพร้อมกับกล่องบรรจุลงไปบนโต๊ะทำงาน

“ถ้าอย่างนั้น แกอธิบายมาสิ ว่านี่มันหมายความว่ายังไง?!”

เมื่อเห็นหยกสีเขียวจักรพรรดิบนโต๊ะ และเมื่อมองดูสีหน้าความโกรธของซูชิ่งเลี่ยงอีกครั้ง โหวหยังที่ฉลาดหลักแหลมคนนี้ก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาจึงเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าแล้วพยักหน้าตอบ “โอเคครับ ดูเหมือนว่าคุณจะรู้ทุกอย่างแล้วสินะ งั้นผมจะไม่ปิดบังคุณอีก เรื่องนี้ ผมเป็นคนทำเอง”