สามีข้า…คือพรานป่า ตอนที่ 120 ไฟไหม้กลางดึก

 

หมายความว่านับจากนี้ไปชาวบ้านต้องจ่ายค่าเช่าที่ ดินทั้งหมดให้กับหลงเยว!

 

หากปล่อยให้ที่ดินตกเป็นของหลงเยว่แล้ว แน่นอนว่าค่าเช่าจะต้องเพิ่มขึ้น ดังนั้นชาวบ้านจึงตัดสินใจใช้เงินเก็บอันน้อยนิดซื้อที่ดินคืนมา

 

เมื่อหลงเยว่ขายที่ดินจนได้เงินครบยี่สิบตําลึงแล้วก็จากไปทันที ทิ้งให้ชาวบ้านและหัวหน้าหมู่บ้านต้องวุ่นวายอยู่กับการทําเรื่องโอนโฉนด

 

เฉินผิงอันทรุดตัวลงกับพื้น หลินชวนฮวาก้าวไปข้างหน้า เพื่อพยุงเขาและพาเดินกลับบ้าน

 

หลินชวนฮวาพยายามที่จะหยุดกังวลถึงสิ่งที่เสียให้กับหลงเยวไป!

 

นางสงบสติอารมณ์พร้อมกล่าวกับเฉิงผิงอันว่า “ไม่เป็นไรหรอกผิงอัน ความปลอดภัยของเจ้าสําคัญกว่าทุกสิ่ง!”

 

เฉินผิงอันกล่าวด้วยความโกรธแค่น “อีขี้ครอกนั่น! ตั้งแต่ที่มันออกจากบ้านเราไปก็คอยสร้างแต่เรื่องทําลายชีวิตข้า”

 

ด้วยความหวาดกลัวและตื่นตระหนกจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทําให้เฉินผิงอันรู้สึกเหนื่อยล้าก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น

 

หลินชวนฮวาที่กําลังพยุงเขาอยู่ก็เซไปทันที นางแบกเฉินผิงอันกลับด้วยความอดทนพลางสาปแช่งให้เขาตายในเร็ววัน

 

ทั้งสองค่อยๆพยุงกันเดินกลับบ้าน แต่ในตอนนี้หลินชวนฮวารู้สึกราวกับว่าร่างกายของนางกําลังจะฉีกขาดออกจากกัน แต่เมื่อคิดว่าต้องพยายามทุกอย่างเพื่อเย่วชิวไฉก็ทําให้นางมีแรงฮึดสู้อีกครั้ง!

 

“ชวนฮวา แล้วเงินสินสอดห้าสิบตําลึงที่เถียนเถียนพูดคืออะไร?”

 

หลินชวนฮวาตกตะลึงต่อคําถามนั้น เพราะนางไม่รู้ว่าควรจะแก้ตัวอย่างไร…

 

“ผิงอัน เด็กสาวคนนั้นก็แต่งงานไปแล้ว ยังจะต่อว่าข้าที่เรียกค่าสินสอดอยู่เหรอ? ก็ข้าเลี้ยงนางมาตั้งหลายปี! ข้า”

 

เฉินผิงอันแทรกขึ้นทันที “ข้าไม่ได้จะต่อว่าที่เจ้าเรียกค่าสินสอด แต่เงินนั้นหายไปไหน? หากนางไม่บอก เจ้าก็จะซ่อนไว้เองอย่างนั้นหรือ?!”

 

หลินชวนฮวาส่ายหัวทันที “ไม่… ข้าไม่ได้จะซ่อน! เพียงแต่ช่วงนี้เจ้าไม่ค่อยอยู่บ้าน ข้าจึงไม่มีโอกาสบอก!”

 

เฉินผิงอันเป็นชายชนบทก็จริงแต่ไม่ใช่คนโง่!

 

“ขณะที่เห็นมีดจ่ออยู่บนมือของข้า แต่เจ้ากลับลังเลที่จะควักเงินออกมาอย่างนั้นหรือ? ข้ารักและเทิดทูนเจ้ามาก แต่เจ้ากลับปล่อยให้ข้าเกือบจะถูกตัดมือเพียงเพราะหวงแหนเงินจํานวนนี้งั้นหรือ?”

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

หลินชวนฮวาพูดไม่ออก นางไม่คาดคิดว่าหยุนเเถียนเถียนจะเปิดโปงเรื่องนี้ และตอนนี้ที่เฉินผิงอันกําลังเริ่มสอบสวน นางก็ไม่ทันได้คิดหาวิธีรับมือด้วยซ้ํา! หากเฉิงเยี่ยอยู่ตรงนี้คงจะดีไม่น้อย เพราะเขาคงหาทางออกได้อย่างแนบเนียน!

 

หลินชวนฮวายังคงลังเลและไม่กล่าวคําใดตอบกลับ แต่เฉินผิงอันไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เขารู้สึกโกรธและเจ็บปวดมากที่ภรรยาผู้เป็นที่รักมีความลับต่อตน!

 

เฉินผิงอันบีบมือหลินชวนฮวาแน่น ตอนนี้เองที่นางจึงเริ่มดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด “ผิงอัน ฟังข้าก่อน! โปรดฟังข้าอธิบาย!”

 

เฉินผิงอันไม่ฟังคําใดอีกแล้ว เขาบีบมือหลินชวนฮวาสุดแรงและเริ่มค้นหาเงินในตัวนาง แต่เพราะหลินชวนฮวามอบเงินทั้งหมดให้กับเย่วชิวไฉแล้ว ดังนั้นไม่ว่าเฉินผิงอันจะค้นหาเท่าไหร่ก็ไม่มีวันพบ!

 

“บอกข้าเดี๋ยวนี้! เงินห้าสิบตําลึงนั้นหายไปไหน?”

 

หลินชวนฮวาไม่กล้าบอกว่าได้มอบเงินนั้นให้เย่วชิวไฉไปแล้ว ดังนั้นนางจึงทําได้เพียงพูดปดด้วยน้ําเสียงติดขัด “ข้าใช้จ่ายไปหมดแล้ว! เสื้อผ้า ปิ่นปักผม และเครื่องประทินโฉมที่ข้ามีอยู่ล้วนถูกซื้อด้วยเงินนี้ทั้งหมด ผิงอัน เจ้าจะตําหนิข้าเพราะเงินเพียงเล็กน้อยงั้นหรือ? ถ้าเช่นนั้นครั้งหน้าข้าจะไม่ใช้เงินของเจ้าอีก!”

 

เฉินผิงอันตบหลินชวนฮวาอย่างรุนแรงจนทําให้ใบหน้างดงามนั้นมีรอยนิ้วมือประทับไว้

 

“เจ้าใช้เงินห้าสิบตําลึงจนหมดและนาลูกชายข้าไปขายใช้หนี้อย่างนั้นหรือ?! เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าสุรุ่ยสุร่าย!”

 

แท้จริงแล้ว เฉินผิงอันกล่าวเช่นนี้เพื่อเป็นข้ออ้างในการโยนความผิดเรื่องขายลูกชายให้หลินชวนฮวา! หากเงินห้าสิบตําลึงนั้นยังอยู่ เขาก็เลือกที่จะเก็บที่ดินไว้และขายลูกชายอยู่

 

เพราะที่ดินเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงชีวิตของเขา แต่ลูกชายนั้นไร้ประโยชน์ ยิ่งไปกว่านั้นเฉินผิงอันต้องคอยรับฟังคําด่าทอของชาวบ้านที่ตําหนิติเตียน เช่นนี้เขาจึงพยายามหาข้ออ้างเพื่อปกป้องตนเองและโยนความผิดทั้งหมดให้หลินชวนฮวา!

 

หลินชวนฮวานั่งเงียบด้วยความเสียใจโดยไม่กล้าพูดหรือร้องไห้ออกมา เพราะนางรู้ดีว่าหากทําเช่นนั้นจะทําให้เฉินผิงอันโมโหร้ายมากยิ่งขึ้น ทว่าเขากลับเตะนางเต็มแรงอยู่หลายครั้งก่อนจะยอมหยุดเพราะเหนื่อยหอบ!

 

“ชวนฮวา เพราะเจ้า… ข้าจึงต้องเสียลูกไป! ดังนั้นหากเฉิงเยี่ยอกตัญญ… ข้าจะทําลายเขาทันที”

 

หลินชวนฮวาพยักหน้ารับ “ผิงอัน… วางใจเถิด เขาจะกตัญญต่อเจ้าอย่างแน่นอน!”

 

เฉินผิงอันเอนกายลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า! ขณะที่หลินชวนจ้องมองเขาด้วยแววตาแห่งความเกลียดชัง!

 

เดิมที หลินชวนฮวาคิดว่าจะกอบโกยทุกอย่างจากเฉินผิงอันและปล่อยเขาไป แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทําในวันนี้ ทําให้หลินชวนฮวาแค้นใจจนอยากจะฆ่าเขาให้ตายไปเสีย

 

หลังจากเฉินผิงอันหลับสนิท หลินชวนฮวายองก็ย่องออกจากบ้านอีกครั้ง ทันทีที่เย่วชิวไฉเห็นนางเดินออกมา เขาก็ราดน้ํามัน ใส่ปืน และจุดไฟเพื่อเผาบ้านของเฉินผิงอันทันที

 

หลังจากนั้น ทั้งสองจึงแอบย่องไปยังบ้านของหยุนเถียนเถียนและจุดไฟเผาเช่นกัน เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ ทั้งสองจึงรีบแยกย้ายกันไปทันที

 

หลินชวนฮวาและเย่วชิวไฉกลัวว่าอาจมีใครคนหนึ่งรอดไปได้จึงคิดแผนสํารองเอาไว้!

 

ทั้งสองนัดพบกันบนภูเขาเทพธิดาเพื่อจะเตรียมตัวหนีออกไปจากหมู่บ้านนี้

หยุนเถียนเถียนที่กําลังหลับใหลสะดุ้งตื่นเนื่องจากได้กลิ่นควัน! ทันใดนั้น! นางก็พบว่าตนเองกําลังจมอยู่ในกองเพลิง!

 

หยุนเถียนเถียนรีบวิ่งออกจากห้องด้วยความตื่นตระหนก และเห็นไฟกําลังลุกไหม้อย่างโชติช่วง!

 

นางรีบวิ่งไปหาเฉินเฉินทันที ก่อนจะปลุกเด็กน้อยที่กําลังหลับใหลด้วยความตื่นตระหนก

 

เฉินเฉินขยี้ตาพลางถาม “พี่สาว… มีอะไรหรือ?”

 

หยุนเถียนเถียนไม่มีเวลาแม้จะตอบคําถาม นางรีบคว้าผ้าห่มและนําไปชุบน้ําในถัง ก่อนจะใช้คลุมศีรษะของทั้งสอง จากนั้นจึงรีบพาน้องชายวิ่งออกจากบ้าน!

 

หยุนเคอเองก็ถูกปลุกจากกลิ่นควันที่ลอยคลุ้งไปยังบ้านของเขา เมื่อเห็นว่าไฟกําลังลุกไหม้บ้านของเถียนเถียน หยุนเคอรีบวิ่งมาหาสองพี่น้องทันที!

 

หยุนเคอรีบวิ่งไปยังบ้านของหยุนเถียนเถียนด้วยความกังวล แต่เมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่สวมชุดผ้าฝ้ายบางๆ กําลังยืนอยู่นอกบ้านด้วยความตื่นตระหนก ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก!

 

“หญิงผู้นี้ช่างแข็งแกร่งเสียจริง นางเป็นเลิศไปซะทุกอย่างจริงเชียว!”