ตอนที่ 361 เดินตลาดด้วยกัน

“เอาล่ะ! ข้าจะไปซื้อของกับฝหรงสองคนนะ… พอดีไม่อยากไปกับผู้อื่น!”

คนอื่นในประโยคของหยุนเถียนเถียนที่ว่านี้ก็คงมิใช่ใครอื่นนอกเสียจากหยิงซื่อเอ๋

หยิงซื่อเอ่อขบริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ “หากแม่นางหยุนได้นัดแนะกับผู้อื่นไว้ แล้วข้าก็จะไม่รบกวนท่านอีก ขอแม่นางโปรดอภัยให้ข้าหากได้ทําสิ่งใดผิดพลาดหรือล่วงเกินท่านไป”

หยางยู่หรงงุนงงอยู่เล็กน้อยก่อนจะถามในส่วนที่ไม่เข้าใจ

“ข้าว่ามันดูแปลก ๆ นะ พวกเรายังไม่ทันได้ขอเจ้าให้มาปรนนิบัติพวกเรา! อีกอย่า ตอนที่พวกเราต้องการก็มีท่านข้าหลวงมาปรนนิบัติเราอยู่แล้วด้วย… คุณหนูสามเห็นว่าพวกเราต้องการให้เจ้ามาปรนนิบัติงั้นหรือ?”

หยิงซื่อเอ่อไม่นึกเกลียดชังหยุนเถียนเถียนเพราะนางเป็นน้องสาวของบุรุษที่ตน หมายปองแต่หยางยู่หรงที่ยืนจ้ออยู่ข้างๆ นั้นดูน่ารําคาญที่สุดแล้วในสายตาหยิ่งซื้อเอ่อ

อย่างไรเสียหยิงซื่อเอ่อคงไม่มีทางหลุดปากพูดออกมาตรงนี้แน่ มิฉะนั้นก็คงกลายเป็นเหตุขัดใจพี่ชายน้องสาวคู่นี้อย่างแน่นอน

“ไยแม่นางหยางจึงกล่าวร้ายข้าเช่นนั้นเล่า? ท่านเป็นแขก ส่วนข้าก็เป็นเจ้าบ้าน! การดูแลแขกย่อมเป็นหน้าที่ของเจ้าบ้านมิใช่หรือ? ยิ่งไปกว่านั้นขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านจึงหักหาญน้ําใจข้าด้วย?”

หยุนเถียนเถียนทําเมินเฉยต่อหญิงสาวคนที่สาม ซึ่งท้ายที่สุดแล้วอีกฝ่ายก็เผยจุดประสงค์แอบแฝงออกมาจนได้ ก่อนจะดึงตัวหยางยู่หรงมาอยู่ข้างตัวแล้วพูดกันอย่างรักใคร่กลมเกลียวปล่อยให้หยิงซื่อเอ่อยืนหัวเดียวกระเทียมลีบอยู่เช่นนั้น

หยิ่งซื้อเอ๋อกัดริมฝีปากตนเองอย่างแค้นใจ เช่นเดียวกับน้ําตาที่จวนเจียนจะไหลปริ่มออกมาแล้ว

หยุนเค่อได้คําตอบที่ต้องการแล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องตนเอง หยิ่งซื้อเอ๋อเห็นชายที่ตนใฝ่ฝันถูกเมินอยู่นานสองนาน ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมองหาเขาก็หายตัวไปเสียแล้ว

หยิงซื่อเอ็อรู้สึกหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด จึงหันหลังเดินออกจากห้องไป

อย่างไรเสียความล้มเหลวเพียงครั้งเดียวก็ไม่อาจทําให้นางยอมรามือได้ เมื่อสตรีสองศรีพี่น้องกําลังจะออกไปก็ตระหนักได้ว่าหยิ่งซื้อเอ่อคงรอพวกนางอยู่ที่ประตูแน่

หยิ่งซื้อเอ่อรู้สึกผิดหวังที่ไม่เห็นหยุนเคอเดินตามหยุนเถียนเถียนออกมา ทว่าเมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว การทําให้หยุนเทียนเถียนพอใจก็ย่อมเท่ากับกับให้หยุนเคอพอใจด้วย

ดังนั้นนางจึงปั้นหน้าสดใสก่อนแสดงรอยยิ้มอันอ่อนโยน

“แม่นางหยุน… ข้าว่าท่านมาที่ฟูเฉิงได้ไม่นานนักจึงอาจจะยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ดังนั้นข้าขออาสานําทางให้ท่านเอง! ว่าแต่เมื่อวานข้าก็ได้ยินว่าคุณชายหยุนจะมาด้วยมิใช่หรือ…ไยวันนี้จึงไม่เห็นเขาเลย?”

หยุนเถียนเถียนรู้สึกร้อนอกอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นหยิ่งซื้อเอ๋อพูดถึงพี่ชายตนเช่นนั้น

“พี่ชายข้ามีกิจที่ต้องทําดังนั้นจึงไม่อาจมากับข้าในวันนี้! หากคุณหนูสามมีธุระอันใดก็ไปเถิด…พวกเราอยู่ที่ฟูเฉิงได้ราวสองสามวันแล้วคงไม่น่าจะหลงทางได้”

หยิ่งซื้อเอ่อรู้สึกเสียหน้า พลางนึกเสมอว่าหยางยู่หรงคงจะพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับตนเป็นแน่ เพราะมิฉะนั้นหยุนเวียนเถียนก็คงจะไม่รู้สึกอุ่นเคืองถึงขั้นเกลียดชังตนได้ขนาดนี้

“แม่นางหยุนเป็นแขกของบ้าน ท่านแม่จึงสั่งให้ข้าปฏิบัติต่อท่านอย่างดี หากข้าบก พร่องประการใดไปก็จงอย่าได้กล่าวโทษท่านแม่เลย! ข้าซื้อเอ่ออยู่ในสวนหลังบ้าน และไม่อาจสนทนากับบรรดาพี่น้องข้าได้เลย บัดนี้ข้าได้พวกท่านเป็นเพื่อนคุยแล้วจึง โล่งใจนัก”

หยุนเถียนเถียนชักหมดความอดทน กระนั้นนางก็ไม่อาจตบหน้าหยิงชื่อเอ่อที่พูดจาด้วยวาจาไพเราะอยู่เสมอได้

“เอาเถอะ… หากท่านยินดีจะตามไปด้วยก็จงตามมา! ผู้หรง… ข้าจะพาเจ้าไปดู ลานประมูลที่นายน้อยหลี่เป็นคนเปิดเอง!”

หลี่ซื่อฮวาเองก็เป็นพ่อค่าวาณิชที่ดี เขามีทุกอย่างในการประมูลนี้

ช่วงนี้การประมูลจะจัดขึ้นแบบวันเว้นวันและช่างประจวบเหมาะที่วันนี้ก็มีงานประมูลพอดี หยุนเกียนเถียนจึงคิดพาหยางยู่หรงมาเปิดหูเปิดตาเสียหน่อย

เมื่อเธอมาถึงหน้าประตู หยิ่งซื้อเอ่อก็หยุดกล่าวด้วยเสียงเพื่อน ๆ “แม่นางหยุน…เราเข้าไปข้างในได้ง่ายนักหรอกนะ! ด้านในนั้นชั้นแรกก็มีคนมากหน้าหลายตาแต่กลับมีสตรีอยู่แบบนับจํานวนได้ แต่ถ้าท่านต้องการจะขึ้นไปชั้นสองหรือชั้นสามก็จเป็นต้องมีบัตรเชิญเป็นกรณีพิเศษด้วย”

“ข้าผิดเองที่ไม่ทันคิดว่าแม่นางอยากมาที่นี่จึงไม่ได้ขอบัตรเชิญจากท่านพ่อมาด้วย หรือแม่นางจะกลับไปรอคําเชิญก่อนสักสองสามวันดี?”

หยุนเถียนเถียนพูดพลางยิ้ม “แม่นางซื่อเอ่อ ปกติข้าก็มีหนทางจะขึ้นไปชั้นสองหรือสามอยู่แล้ว! หากท่านบัดนี้ท่านยังไม่ต้องการเข้าไปก็จงกลับไปก่อนเถิดอย่างไร เสียวันนี้ข้าต้องเข้าไปให้ได้

ว่าแล้วหยุนเถียนเถียนก็ก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็วจนหยิ่งซื้อเอ๋อจะตอบสนองอะไรไม่ทัน

เถ้าแก่ร้านรู้จักหยุนเถียนเถียนเป็นการส่วนตัวด้วย และเมื่อเขาเห็นนางที่เป็นเหมือนแห่งความมั่งคั่ง อนึ่งเป็นคนที่นายน้อยหลี่ให้ความสําคัญนัก เข้าจึงรีบกล่าวทักทายนางทันที

“ไยแม่นางหยุนจึงมาที่นี่ในยามนี้ได้เล่า?”

หยุนเทียนเถียนกล่าวพลางยิ้มว่า “เถ้าแก่ช่วยจัดห้องส่วนตัวให้พวกเราได้คุยกันเสียหน่อย เพื่อจะได้ไม่เป็นการรบกวนนายน้อยหลี่เกินไป”

รอยยิ้มแสดงความพอใจบนใบหน้าของเถ้าแก่ทําให้หยิงซื่อเอ๋อประหลาดใจ

“แม่นางหยุน นายน้อยบอกว่าหากท่านอยู่ที่นี่แล้วก็จงแจ้งแก่เขาด้วย และหากต้องการสิ่งใดก็จงบอกมา ไม่จําเป็นต้องเข้าร่วมการประมูล!!

หยุนเทียนเถียนยักไหล่ “ข้ามาเพราะอยากดูว่างานเป็นอย่างไรก็เท่านั้น… หากไม่น่าสนใจข้าจะเป็นคนพูดเอง อย่าได้รบกวนนายน้อยหลี่เลย เขาคงก่าลังยุ่งอยู่พอตัว!”

เถ้าแกรีบโค้งคํานับอย่างเร่งรีบพลางหยิบกุญแจน่าหยุนเทียนเถียนไปยังคลังพัสดุบนชั้นสอง

หยิ่งซื้อเอ๋อนึกอยากรู้อยากเห็นเป็นยิ่งนักจึงออกปากถาม “แม่นางหยุน ไม่ทราบว่าท่านกับมีสัมพันธ์อย่างไรกับที่นึ่งั้นหรือ? ไยเถ้าแก่จึงสุภาพกับท่านนัก!”

ขณะที่หยุนเสียนเถียนยังไม่ทันจะพูด หยางยู่หรงก็โพล่งออกมา “ข้าว่าเจ้าไปถามพ่อของเจ้าก่อนดีกว่านะ! เพราะนี่น่ะคือความสามารถเฉพาะของพวกข้า!”

จบประโยคอันที่มแทงนั้นแล้วหยางฝหรงก็ไม่สนใจนางอีก ก่อนจะหันไปพูดกับน้องสาวแทน “เถียนเถียน…นายน้อยหลี่ช่างดีต่อเจ้าจริงนะ! แต่ว่าตามตรงถ้าไม่ใช่ เพื่อชื่อเสียงแล้วเขายังไม่ควรแต่งงานเลย”

หยุนเถียนเถียนถามพร้อมกับรอยยิ้ม “หากเจ้าชอบนายน้อยหลี่ข้าก็ไม่รังเกียจจะผูกด้ายแดงให้เจ้าหรอก เพียงแต่เจ้าต้องคิดให้ตกว่าจะเลือกใครระหว่างคุณชายจางกับคุณชายหลี่ก็เท่านั้น”

* ผูกด้ายแดง = สานสัมพันธ์, เป็นแม่สื่อให้

หยางยู่หรงก็อ่อนระทวยไปก่อนจะพูดมุบมิบ “เจ้าจะเล่นตลกกับข้าหรือไรกัน… ข้าไม่มีทางบอกเจ้าหรอก เพราะคุณชายหน่ะชอบเจ้าที่สุดแล้ว! น่าเสียดายที่เซียงอ๋องคงไม่มีทางพบเทพเทพได้!”

* เซียงอ่องอุทิศชีวี เทพเทพีไม่ปรากฏ = รักที่ไม่มีทางสมหวัง มีที่มาจากตํานานที่เซียงอ๋องแห่งแคว้นฉ่ตกหลุมรักเทพธิดา จึงออกตามหาแบบอุทิศชีวิตแต่เทพก็ไม่สนใจจะพบเซียงอ๋องเลย

หยุนเถียนเถียนเหยียดมือลูบหน้าหยางยู่หรงด้วยรอยยิ้ม “เจ้านี่ช่างแย่เสียจริงนะไยเจ้าจึงรู้ได้ก่อนที่ข้าจะรู้ตัวกันเล่า?”