สามีข้า คือพรานป่า 185 แค้นนี้ต้องชําระ

Now you are reading สามีข้า คือพรานป่า Chapter 185 แค้นนี้ต้องชําระ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 185 แค้นนี้ต้องชําระ

ตอนที่ 185 แค้นนี้ต้องชําระ

 

เฉินซ่งคว้ามือลูกสาวด้วยสีหน้าบูดบึงก่อนจะเดินกลับบ้านไป!

 

หลี่ซื่อฮวาตกตะลึง เขาไม่คิดว่าหยุนเถียนเถียนจะเด็ดขาดเช่นนี้สําหรับนางแล้วความถูกต้องสําคัญกว่าความเกรงใจ แม้จะต้องทําให้หัวหน้าหมู่บ้านขุ่นเคืองก็ตาม!

“นายน้อยหลี่ ข้าจะไปโรงงานกับท่านและจะจัดการความเรียบร้อยด้วยตนเองโดยจะไม่ไปรงกวนครอบครัวของท่านหัวหน้าหมู่บ้านอีก!”

 

หลี่ซื่อฮวาพยักหน้า “เอาล่ะ งั้นก็ไปกันเถอะ!”

หยุนเถียนเถียนเดินออกไปด้วยใบหน้านิ่งเฉย หยุนเคอรีบวิ่งตามมาทันทีเพราะรู้ดีว่าเมื่อนางโกรธอาจเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นได้

 

เพราะหยุนเถียนเถียนเดินเข้าไปในโรงงานด้วยความฉุนเฉียวจึงทําให้บรรยากาศของโรงงานเปลี่ยนไป

ไม่นานเหล่าคนงานก็รับรู้และวิ่งมารวมตัวกันยังลานโรงงานทัน

 

นางหวงก้าวไปข้างหน้าพร้อมถาม “นางหยุน มีอะไรเกิดขึ้นห รือ?”

หยุนเถียนเถียนระงับอารมณ์และตระหนักได้ทันทีว่าตนสัญญากับหัวหน้าหมู่บ้านไว้ว่า จะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป

 

“พี่เต๋ออัน ไปเรียกภรรยาของท่านและกลับบ้านไปเถิดนี่เงินค่าจ้างและเงินชดเชยของท่านทั้งสอง รับไปเสียและไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก!”

 

ภรรยาของเต่ออันเป็นหญิงซื่อสัตย์ ทั้งยังไม่เคยคิดร้ายต่อใครไม่เคยขี้เกียจหรือเถลไถล ทุกคนต่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงถูกไล่ออก?!

 

“เถียนเถียน เกิดอะไรขึ้น? เราสองผัวเมียไม่เคยเกียจคร้านหรือเถลไถลเลย”

 

หยุนเสียนเถียนนิ่งเงียบพร้อมครุ่นคิด เนื่องจากไม่สามารถบอกเหตุผลที่แท้จริงได้ ดังนั้นนางจึงต้องคิดหาเหตุผล! เมื่อไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วหยุนเถียนเถียนจึงหลับตาลงและพูด “หากท่านสงสัยว่าเหตุใดข้าจึงทําเช่นนี้ก็กลับไปถามน้องสาวของท่านเสียเถิด!”

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินเต่ออันก็ตระหนักได้ทันทีเมื่อไม่นานมานี้นองสาวของข้าทําให้เถียนเถียนต้องขุ่นเคืองเป็นไปได้ไหมว่าไฉ่อจะยั่วโมโหนางอีกครั้งจนทําให้ทุกอย่างเป็นเช่นนี้?”

ภรรยาของเต่ออันถามด้วยความสงสัย “เถียนเถียน! น้องสาวของเราทําอะไรให้เจ้าโกรธเคืองหรือ?”

“กลับไปถามน้องสาวท่านเถิด อย่าให้ข้าต้องพูดเลย!”

หยุนเถียนเถียนหันหลังเดินจากไปโดยไม่ได้สนใจพวกเขาอีกเลย!

ภรรยาของเต่ออันมองสามีด้วยแววตาเศร้าโศกก่อนจะพบว่าเต้ออันเองก็หน้าซีดด้วยความเสียใจเช่นกัน!

“ไปเถิด กลับไปดูที่บ้านกัน!”

เมื่อพูดจบเฉินต่ออันก็ลากตัวภรรยากลับบ้านทันที!

 

แม้ทั้งสองจะจากไปแล้ว ทว่าเสียงฮือฮาในโรงงานยังคงดังสนั่นพวกเขาไม่เข้าใจว่าครอบครัวหัวหน้าหมู่บ้านทําอะไรที่ส่งผลให้หยุนเถียนเถียนโกรธถึงเพียงนี้ และต่างคาดเดากันว่าเฉินไฉ่อีต้องเป็นผู้ก่อเรื่องแน่

ขณะที่ทุกคนกําลังซุบซิบนินทากันอยู่นั้น จีชื่อก็พบว่านางหวงก้มหน้าทํางานอย่างมุ่งมั่นโดยไม่สนทนากับใคร!

 

“นางหวง เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?”

นางหวงก้มหน้าตอบ “ข้าไม่รู้อะไรเลย รีบทํางานกันเถิด อย่าต้องให้นางโกรธเคืองเราไปด้วยเลย!”

 

“เป็นไปได้อย่างไร? ปกติแล้วหญิงผู้นี้ปากสว่างยิ่งกว่าใคร! นางสามารถต้านทานความอยากรู้ยากเห็นของตนได้อย่างไรกัน? แน่นอนว่านางต้องรู้อะไรแน่!”

“นางหวง ฟังนะ.. ข้าเป็นป้าของหยุนเถียนเถียน ข้าจําเป็นต้องรู้หลานของข้าแข็งแกร่งและใจเย็นเสมอ แน่นอนว่าต้องมีบางอย่างที่ทําให้นางเป็นเช่นนี้!”

 

นางหวงกระซิบทันที “สัญญากับข้ามาว่าเจ้าจะไม่บอกใคร!”

 

นางหวงมองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครสังเกตเห็นก่อนจะก้มศีรษะลงพร้อมกระซิบ

 

“เฉินไม่ดีไม่ใช่หญิงเรียบร้อบอย่างที่เจ้าเห็น เมื่อไม่กี่วันก่อนนายน้อยหลี่เดินทางมายังหมู่บ้านของเราเพื่อรับของนางกลับวิ่งไปดักรถม้าของเขาไว้ทั้งยังมุ่งร้ายต่อหยุนเถียนเถียนซึ่งทําให้นางไม่พอใจเป็นอย่างมาก!”

“นายน้อยหลี่เป็นถึงลูกชายตระกูลใหญ่ นางจะคู่ควรกับเขาได้อย่างไร?! ไฉ่อีเป็นเพียงหญิงชนบทธรรมดา นางทําให้ครอบครัวของตนเสื่อมเสียชื่อเสียงเพื่อสิ่งใดกัน?!”

 

จี้ชื่อถามด้วยความงนงง อย่างไรก็ตาม ไม่น่าแปลกหากหยุนเถียนเถียนจะไล่ครอบครัวนี้ออกไปโดยทันทีเพราะเฉินไม่ดีล่วงเกินและมุ่งร้ายต่อนาง ยิ่งไปกว่านั้นนายน้อยหลี่ยังคอยหนุน หลังหยุนเสียนเถียนอยู่แม้หัวหน้าหมู่บ้านจะไม่เห็นด้วยก็ไม่สามารถขัดขืนได้!

ขณะเดียวกันหัวหน้าหมู่บ้านลากตัวลูกสาวกลับบ้านไปด้วยท่าทีเคร่งขรึมภรรยาของเขาตกใจทันที่เห็นเหตุการณ์จึงรุดเข้าไปถาม “พ่อ!เกิดอะไรขึ้น?”

 

“เจ้ายังจะถามอีกหรือว่าเกิดอะไรขึ้น? เหตุใดจึงไม่ถามว่าลูกสาวของเจ้าทําระยําอะไรไว้?!”

 

เฉินไม่อีพยายามดิ้นหนีจากกํามือของผู้เป็นพ่อ ทว่าก็ไม่สามารถต้านทานความแข็งแรงของเขาได้จึงกรีดร้องด้วยความโมโห

หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวทันที “ข้าต้องทําเช่นนี้เพราะเจ้าไร้สติ! ทําเช่นนี้เพื่อสิ่งใดกัน?! วิ่งไประรานพวกเขา งบ้าน ไม่รู้หรือว่าคนทั้งหมู่บ้านสมเพสเจ้าเพียงใด?! ยังดีที่หยุนเถียนเถียนสัญญาว่าจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง หากแพร่สะพัดออกไปต้องไม่มีใครยอมแต่งงานกับเจ้าแน่!”

ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านถามด้วยความงุนงง “เจ้าไม่ได้ไปปักผ้ากับสหายของเจ้าหรอกหรือ?เหตุใดจึงไปก่อเรื่องยังบ้านของนาง

ได้?”

“ข้า ข้าเพียงอยากพบนายน้อยหลี่ แต่เมื่อเห็นว่าเขากําลังกับหยุนเคอข้าจึงไปสนทนากับหยุนเถียนเถียน!”

 

เมื่อได้ยินคําพูดนั้น ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านจึงมองสามีด้วยความประหลาดใจทันที “เจ้าลงโทษนางมากเกินไป”

“มากเกินไปงั้นเหรอ?! ลูกสาวเจ้าสร้างเรื่องและใส่ร้ายเถียนเถียนอย่างไม่ละอาย อ้อนวอนขอถวายตัวเป็นนางบําเรอให้ กับนายน้อยหลี่!ยิ่งไปกว่านั้นนางด่าทอหยุนจิงเอ๋อผู้ล่วงลับอย่างเสียหายยังจะบอกว่าข้าทํามากเกินไปอีกหรือ?!”

 

ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านแทบไม่อยากเชื่อว่าลูกสาวผู้รอบรู้ของนางจะกระทําเรื่องโง่เขลาเช่นนี้โดยไม่ละอาย

 

“เป็นไปได้อย่างไร?

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากเชื่อ เพราะหากข้าฟังก็คงไม่เชื่อเช่นกัน!”

เมื่อพูดจบเฉินซ่งนั่งลงจิบชาด้วยความโมโหที่ร้อนผ่าวจนอกแทบระเบิด

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

สามีข้า คือพรานป่า 185 แค้นนี้ต้องชําระ

Now you are reading สามีข้า คือพรานป่า Chapter 185 แค้นนี้ต้องชําระ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 185 แค้นนี้ต้องชําระ

ตอนที่ 185 แค้นนี้ต้องชําระ

 

เฉินซ่งคว้ามือลูกสาวด้วยสีหน้าบูดบึงก่อนจะเดินกลับบ้านไป!

 

หลี่ซื่อฮวาตกตะลึง เขาไม่คิดว่าหยุนเถียนเถียนจะเด็ดขาดเช่นนี้สําหรับนางแล้วความถูกต้องสําคัญกว่าความเกรงใจ แม้จะต้องทําให้หัวหน้าหมู่บ้านขุ่นเคืองก็ตาม!

“นายน้อยหลี่ ข้าจะไปโรงงานกับท่านและจะจัดการความเรียบร้อยด้วยตนเองโดยจะไม่ไปรงกวนครอบครัวของท่านหัวหน้าหมู่บ้านอีก!”

 

หลี่ซื่อฮวาพยักหน้า “เอาล่ะ งั้นก็ไปกันเถอะ!”

หยุนเถียนเถียนเดินออกไปด้วยใบหน้านิ่งเฉย หยุนเคอรีบวิ่งตามมาทันทีเพราะรู้ดีว่าเมื่อนางโกรธอาจเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นได้

 

เพราะหยุนเถียนเถียนเดินเข้าไปในโรงงานด้วยความฉุนเฉียวจึงทําให้บรรยากาศของโรงงานเปลี่ยนไป

ไม่นานเหล่าคนงานก็รับรู้และวิ่งมารวมตัวกันยังลานโรงงานทัน

 

นางหวงก้าวไปข้างหน้าพร้อมถาม “นางหยุน มีอะไรเกิดขึ้นห รือ?”

หยุนเถียนเถียนระงับอารมณ์และตระหนักได้ทันทีว่าตนสัญญากับหัวหน้าหมู่บ้านไว้ว่า จะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป

 

“พี่เต๋ออัน ไปเรียกภรรยาของท่านและกลับบ้านไปเถิดนี่เงินค่าจ้างและเงินชดเชยของท่านทั้งสอง รับไปเสียและไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก!”

 

ภรรยาของเต่ออันเป็นหญิงซื่อสัตย์ ทั้งยังไม่เคยคิดร้ายต่อใครไม่เคยขี้เกียจหรือเถลไถล ทุกคนต่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงถูกไล่ออก?!

 

“เถียนเถียน เกิดอะไรขึ้น? เราสองผัวเมียไม่เคยเกียจคร้านหรือเถลไถลเลย”

 

หยุนเสียนเถียนนิ่งเงียบพร้อมครุ่นคิด เนื่องจากไม่สามารถบอกเหตุผลที่แท้จริงได้ ดังนั้นนางจึงต้องคิดหาเหตุผล! เมื่อไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วหยุนเถียนเถียนจึงหลับตาลงและพูด “หากท่านสงสัยว่าเหตุใดข้าจึงทําเช่นนี้ก็กลับไปถามน้องสาวของท่านเสียเถิด!”

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินเต่ออันก็ตระหนักได้ทันทีเมื่อไม่นานมานี้นองสาวของข้าทําให้เถียนเถียนต้องขุ่นเคืองเป็นไปได้ไหมว่าไฉ่อจะยั่วโมโหนางอีกครั้งจนทําให้ทุกอย่างเป็นเช่นนี้?”

ภรรยาของเต่ออันถามด้วยความสงสัย “เถียนเถียน! น้องสาวของเราทําอะไรให้เจ้าโกรธเคืองหรือ?”

“กลับไปถามน้องสาวท่านเถิด อย่าให้ข้าต้องพูดเลย!”

หยุนเถียนเถียนหันหลังเดินจากไปโดยไม่ได้สนใจพวกเขาอีกเลย!

ภรรยาของเต่ออันมองสามีด้วยแววตาเศร้าโศกก่อนจะพบว่าเต้ออันเองก็หน้าซีดด้วยความเสียใจเช่นกัน!

“ไปเถิด กลับไปดูที่บ้านกัน!”

เมื่อพูดจบเฉินต่ออันก็ลากตัวภรรยากลับบ้านทันที!

 

แม้ทั้งสองจะจากไปแล้ว ทว่าเสียงฮือฮาในโรงงานยังคงดังสนั่นพวกเขาไม่เข้าใจว่าครอบครัวหัวหน้าหมู่บ้านทําอะไรที่ส่งผลให้หยุนเถียนเถียนโกรธถึงเพียงนี้ และต่างคาดเดากันว่าเฉินไฉ่อีต้องเป็นผู้ก่อเรื่องแน่

ขณะที่ทุกคนกําลังซุบซิบนินทากันอยู่นั้น จีชื่อก็พบว่านางหวงก้มหน้าทํางานอย่างมุ่งมั่นโดยไม่สนทนากับใคร!

 

“นางหวง เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?”

นางหวงก้มหน้าตอบ “ข้าไม่รู้อะไรเลย รีบทํางานกันเถิด อย่าต้องให้นางโกรธเคืองเราไปด้วยเลย!”

 

“เป็นไปได้อย่างไร? ปกติแล้วหญิงผู้นี้ปากสว่างยิ่งกว่าใคร! นางสามารถต้านทานความอยากรู้ยากเห็นของตนได้อย่างไรกัน? แน่นอนว่านางต้องรู้อะไรแน่!”

“นางหวง ฟังนะ.. ข้าเป็นป้าของหยุนเถียนเถียน ข้าจําเป็นต้องรู้หลานของข้าแข็งแกร่งและใจเย็นเสมอ แน่นอนว่าต้องมีบางอย่างที่ทําให้นางเป็นเช่นนี้!”

 

นางหวงกระซิบทันที “สัญญากับข้ามาว่าเจ้าจะไม่บอกใคร!”

 

นางหวงมองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครสังเกตเห็นก่อนจะก้มศีรษะลงพร้อมกระซิบ

 

“เฉินไม่ดีไม่ใช่หญิงเรียบร้อบอย่างที่เจ้าเห็น เมื่อไม่กี่วันก่อนนายน้อยหลี่เดินทางมายังหมู่บ้านของเราเพื่อรับของนางกลับวิ่งไปดักรถม้าของเขาไว้ทั้งยังมุ่งร้ายต่อหยุนเถียนเถียนซึ่งทําให้นางไม่พอใจเป็นอย่างมาก!”

“นายน้อยหลี่เป็นถึงลูกชายตระกูลใหญ่ นางจะคู่ควรกับเขาได้อย่างไร?! ไฉ่อีเป็นเพียงหญิงชนบทธรรมดา นางทําให้ครอบครัวของตนเสื่อมเสียชื่อเสียงเพื่อสิ่งใดกัน?!”

 

จี้ชื่อถามด้วยความงนงง อย่างไรก็ตาม ไม่น่าแปลกหากหยุนเถียนเถียนจะไล่ครอบครัวนี้ออกไปโดยทันทีเพราะเฉินไม่ดีล่วงเกินและมุ่งร้ายต่อนาง ยิ่งไปกว่านั้นนายน้อยหลี่ยังคอยหนุน หลังหยุนเสียนเถียนอยู่แม้หัวหน้าหมู่บ้านจะไม่เห็นด้วยก็ไม่สามารถขัดขืนได้!

ขณะเดียวกันหัวหน้าหมู่บ้านลากตัวลูกสาวกลับบ้านไปด้วยท่าทีเคร่งขรึมภรรยาของเขาตกใจทันที่เห็นเหตุการณ์จึงรุดเข้าไปถาม “พ่อ!เกิดอะไรขึ้น?”

 

“เจ้ายังจะถามอีกหรือว่าเกิดอะไรขึ้น? เหตุใดจึงไม่ถามว่าลูกสาวของเจ้าทําระยําอะไรไว้?!”

 

เฉินไม่อีพยายามดิ้นหนีจากกํามือของผู้เป็นพ่อ ทว่าก็ไม่สามารถต้านทานความแข็งแรงของเขาได้จึงกรีดร้องด้วยความโมโห

หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวทันที “ข้าต้องทําเช่นนี้เพราะเจ้าไร้สติ! ทําเช่นนี้เพื่อสิ่งใดกัน?! วิ่งไประรานพวกเขา งบ้าน ไม่รู้หรือว่าคนทั้งหมู่บ้านสมเพสเจ้าเพียงใด?! ยังดีที่หยุนเถียนเถียนสัญญาว่าจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง หากแพร่สะพัดออกไปต้องไม่มีใครยอมแต่งงานกับเจ้าแน่!”

ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านถามด้วยความงุนงง “เจ้าไม่ได้ไปปักผ้ากับสหายของเจ้าหรอกหรือ?เหตุใดจึงไปก่อเรื่องยังบ้านของนาง

ได้?”

“ข้า ข้าเพียงอยากพบนายน้อยหลี่ แต่เมื่อเห็นว่าเขากําลังกับหยุนเคอข้าจึงไปสนทนากับหยุนเถียนเถียน!”

 

เมื่อได้ยินคําพูดนั้น ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านจึงมองสามีด้วยความประหลาดใจทันที “เจ้าลงโทษนางมากเกินไป”

“มากเกินไปงั้นเหรอ?! ลูกสาวเจ้าสร้างเรื่องและใส่ร้ายเถียนเถียนอย่างไม่ละอาย อ้อนวอนขอถวายตัวเป็นนางบําเรอให้ กับนายน้อยหลี่!ยิ่งไปกว่านั้นนางด่าทอหยุนจิงเอ๋อผู้ล่วงลับอย่างเสียหายยังจะบอกว่าข้าทํามากเกินไปอีกหรือ?!”

 

ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านแทบไม่อยากเชื่อว่าลูกสาวผู้รอบรู้ของนางจะกระทําเรื่องโง่เขลาเช่นนี้โดยไม่ละอาย

 

“เป็นไปได้อย่างไร?

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากเชื่อ เพราะหากข้าฟังก็คงไม่เชื่อเช่นกัน!”

เมื่อพูดจบเฉินซ่งนั่งลงจิบชาด้วยความโมโหที่ร้อนผ่าวจนอกแทบระเบิด

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+