ตอนที่ 274 จับคู่

เฉินซ่งรู้สึกสับสน เขาไม่อยากรับจดหมายหย่านี้เลย เพราะถ้าเขารับมันแล้วในอนาคตจะไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลจางอีกต่อไป

แต่บุตรสาวที่อยู่ตรงหน้าก่อเรื่องเช่นนี้แล้ว เขาจะมีทางเลือกอื่นใด?

“ท่านลุงเฉิน ข้าจางซึ่งเพิ่งได้มอบความยุติธรรมต่อท่านเท่าที่จะทําได้แล้ว! เพราะข้าตกหลุมรักบุตรสาวของท่านจึงนําสมบัติมากมายมาขอแต่งงานเพื่อไม่อยากให้ใครมาดูถูกดูแคลนแต่หลังจากที่หมั้นกันแล้วนางกลับสร้างความอับอายให้กับข้าต่อหน้าคุณชายหลี่”

“เดิมที่ข้าคิดจะถอนหมั้นเสียตั้งแต่ตอนนั้น แต่เปลี่ยนใจเพราะต้องการให้แม่นางเฉินได้มีความสุขข้าไม่คาดคิดเลยว่านางจะสร้างเรื่องเพื่อบังคับให้ข้าแต่งงานกับนางถึงอย่างนั้นตระกูลจางของข้าได้ตาสว่างแล้ว และนี่คือสิ่งที่จะตอบแทนเรื่องทั้งหมดที่นางทํากับข้าและท่านพ่อของข้า! ข้าไม่ต้องการให้นางอยู่ในบ้านข้าอีกต่อไป!”

สุดท้ายเฉินซ่งก็ยอมรับจดหมายหย่าด้วยมือทั้งสองข้างที่สันเทิม!

จางชิงเฟิงเอื้อมมือออกไปช่วยพยุงพ่อของเขาและจากไปหยุนเถียนเถียนรู้สึกสงสารอยู่เล็กน้อยช่างน่าเสียดายจริงๆที่ชายหนุ่มนิสัยดีและมีเหตุผลต้องถูกฉุดรั้งไว้โดยผู้หญิงไร้ยางอายเช่นนี้!

หยุนเถียนเถียนจึงพูดแทรกขึ้นมาอีกประโยค

“ข้าขอแสดงความยินดีกับคุณชายจางที่ได้ปลดเปลื้องภาระทั้งหมดแล้ว! ในอนาคตต่อจากนี้จะไม่มีภรรยาที่คอยเอาแต่สร้างความเสื่อมเสียในตระกูลของท่านอีกคุณชายจางนั้นช่างยิ่งใหญ่และน่ายกย่องย่อมคู่ควรกับสตรีที่สูงส่งเช่นเดียวกัน!”

จางชิงเฟิงและจางชิวไฉมองหยุนเถียนเถียนด้วยสายตาที่อ่อนหวาน พวกเขาเห็นเพียงหญิงสาวที่สง่างามเมื่อเทียบกับเฉินไฉ่อ ที่หาความดีในตัวไม่ได้เพียงนิด!

จางชิวไฉ่รู้ฐานะของนางมานานแล้ว และเมื่อรู้ว่านางกําลังจะแต่งงานเขาทําได้เพียงแต่เสียดาย หากว่าเขาหมั้นหมายหญิงที่ดีเช่นนี้กับบุตรชายเสียแต่แรกคงไม่ต้องกังวลสิ่งใดเกี่ยวกับตระกูลอีกเลย

จางชิงเฟิงไม่ได้รู้สึกใด ๆ ไม่ว่าหญิงสาวผู้นี้จะงดงามหรืออัปลักษณ์ แต่สิ่งที่แม่นางผู้นี้กล่าวช่างน่าสนใจเขาจึงเดินเข้าไปโค้งคํานับให้กับนางอย่างนอบน้อม!

“แม่นางหยุนกล่าวคํามงคล! ชิงเฟิงจะต้องยืนอยู่ในท้องพระโรงสักวันหนึ่ง!”

เมื่อหยุนเสียนเถียนเห็นสุภาพบุรษที่อ่อนโยนดุจหยกตรงหน้าจึงไม่กังขาสิ่งใดอีกนางหลีกทางให้อย่างพอใจ

จางซิ่วไจ่และจางซึ่งเพิ่งออกจากหมู่บ้านเทพธิดาต่อหน้าผู้คนมากมายจางซึ่งเพิ่งได้กล่าว บางสิ่งขึ้นก่อนที่พวกเขาจะจากไป

“หวังว่าแม่นางเฉินจะรู้สึกสํานึกผิดตระกูลจางของข้าไม่ได้ต้องการสมบัติของพวกท่าน ท่านลุงเฉินอย่าลืมหาเวลามานํามันกลับไปด้วยล่ะ!”

ในเวลานี้ทุกคนอดไม่ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจตระกูลจางช่างเป็นครอบครัวที่ใจกว้างจริง ๆ แม้ว่าเฉินไฉ่อจะกระทําสิ่งใดไว้ก็ตาม พวกเขาไม่คิดจะฮุบทุกอย่างไว้แม้แต่น้อย!ในยุคนี้หากหญิงสาวผู้ใดทําการนอกใจสามีตระกูลของสามีย่อมมีอํานาจที่จะยึดสินสอดทองหมั่นของพวกนางไว้ได้

ไม่คาดคิดว่าจางซึ่งเพิ่งจะคืนทุกอย่างให้กับเขา แม้ว่าตระกูลจางจะไม่ได้มอบสินสอดทองหมั้นแต่พวกเขาก็เสียค่าใช้จ่ายไปมากมายทุกอย่างล้วนต้องใช้เงินทั้งนั้นไม่เว้นแม้แต่การจัดการแต่งงานเพื่อไม่ให้เสื่อมเสียชื่อเสียง

ถึงเรื่องนี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อการสอบเข้าข้าราชการในอนาคตแต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะอวดสักเท่าไหร่เพราะตระกูลจางถูกวางแผนให้แต่งงานกับนาง จึงมีสิทธิ์ที่จะยึดสินสอดทองหมั่นไว้ทั้งหมด!

หยุนเถียนเถียนอดไม่ได้ที่จะแสดงความนับถือ ตระกูลจางมีความรู้มากมายเช่นนี้คงยังพอประคับประคองฐานะไว้ได้ ด้วยการปล่อยเช่าที่ดินแม้ว่าไม่ได้มีฐานะร่ำรวยมากแต่กลับยังคืนสินสอดทองหมั้นไปอย่างมีน้ำใจ

เฉินไฉ่อเสียใจมากที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป จางชิงเฟิงอาจไม่ได้โดดเด่นเหนือคนทั่วไปแต่ก็ถือว่าโดดเด่นกว่าหลินหูที่อยู่ตรงหน้านี้หลายเท่า!

ยิ่งเสียใจมากเท่าไหร่ ความเกลียดชังต่อหยุนเถียนเถียนก็ยิ่งมากขึ้นถึงอย่างนั้นก็ยังมีสิ่งดีอยู่บ้างหลินหูนับว่าเป็นบัณฑิตมีฐานะแม้เขาไม่ได้มีสิ่งใดดีเท่าหยุนเคอแต่อนาคตสดใสกว่าอย่างแน่นอน!

หยุนเถียนเถียนมองหญิงสาวผู้ไม่รู้สํานึก และตัดสินใจที่จะกดนางให้จมดินเพื่อไม่ให้ก่อปัญหาใด ๆ ขึ้นอีก!

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน เพราะข้ากระทําเช่นนี้ทําให้หญิงสาวคนหนึ่งต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ไปข้ารู้สึกผิดจริง ๆ และท่านหลินห์… ถึงเฉินไฉ่อจะทําสิ่งเลวร้ายไว้มากมายแต่นางยังรู้จักการกลับใจเช่นนั้นแล้วท่านคงไม่คิดจะปัดความรับผิดชอบต่อความบริสุทธิ์ที่นางมอบให้ใช่หรือไม่!”

หลินห์เหลือบมองไปที่เฉินไจ๋อ เมื่อคิดว่าหญิงสาวผู้นี้แม้จะหมั่นหมายแล้วยังคงแสดงความรักใคร่ต่อนายน้อยหลี่หลินหูจึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนาง

“แม่นางหยุน ข้ายังคงรักเจ้าเสมอแม้เจ้ากําลังจะแต่งงานกับผู้อื่น ข้ารู้ว่าทําผิดไว้มากแต่มันมากเกินไปหรือไม่ที่จะสั่งข้าให้แต่งงานกับหญิงไร้ยางอายผู้นี้!”

หยุนเถียนเกียนย่อตัวลงและตบหน้าหลินหูอย่างแรง “แม้เฉินไฉ่อจะน่ารังเกียจแต่ท่านกลับแย่ยิ่งกว่าพวกท่านทั้งสองช่างสมกันจริง ๆ อย่าบอกนะว่าท่านไม่คิดจะรับผิดชอบ?”

หลังจากที่พูดจบ นางลุกขึ้นยืนตัวตรง “หลินห์ ข้าคิดว่าตอนนี้ท่านมีเพียงสองทางเลือกถ้ายอมแต่งงานกับนางข้าจะถือว่าเรื่องในวันนี้เป็นโมฆะไม่ให้ใครแพร่งพรายเรื่องทั้งหมดออกไปและท่านยังสามารถเข้าสอบรับราชการได้แต่หากท่านไม่คิดรับผิดชอบและจากไปข้าพอจะมีเส้นสายกับนายอ่าเภออยู่บ้างคงไม่ยากหากจะตัดโอกาสเข้าสอบของท่านทิ้งไปเสีย”

“ข้า ม่รู้สิ่งใดมากนัก แต่หากว่าท่านปล่อยให้เรื่องในวันนี้แพร่กระจายไปล่ะก็ชื่อเสียงของท่านคงแปดเปื้อนเป็นแน่!ข้าอยากรู้ว่าจะมีใครหน้าไหนกล้าเชื่อใจในตัวท่านอีก”

หลินห์รู้สึกหนักใจเมื่อได้ยินคําพูดนี้ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะไม่ดีเสียแล้ว! แม้ว่าเขาจะไม่อยากแต่งงานกับนางแต่หากเขาสูญเสียโอกาสสอบเข้ารับราชการหลินหูย่อมไม่เต็มใจแน่!

“เจ้าเองก็รู้ว่าท่านแม่ของข้าเป็นคนตัดสินใจเจ้าส่งคนไปแจ้งนางแล้วมิใช่หรือ?เหตุใดถึงไม่ปล่อยให้ท่านแม่ของข้าตัดสินปัญหานี้ ว่าอย่างไรล่ะแม่นางหยุน?”