ตอนที่ 386 มีคนตาย

“แน่นอน ข้าเข้าใจสิ่งที่พี่พูดดี! แต่ข้าไม่อยากพลาดโอกาสนี้เช่นกัน! พี่สาววางใจเถิด ข้าจะเป็นนกน้อยที่ทํารังแต่พอตัว!”

หยุนเกียนเถียนพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นจึงหันหลังเดินจากไป ในขณะเดียวกันเฉินเฉินลูบหน้าผากตัวเองด้วยความรู้สึกง่วงเหงาหาวนอนยิ่งนัก

วันรุ่งขึ้นหยุนเถียนเถียนจ้องมองเฉินเฉินที่ใบหน้าซีดเผือดด้วยความตื่นตระหนกพร้อมคิดในใจ เกิดอะไรขึ้น? เมื่อวานยังดี ๆ อยู่เลยไม่ใช่หรือ?”

“เฉินเอ่อ ข้าประมาทเกินไปหรือไม่? ให้พี่เชิญหมอมาดูอาการเจ้าดีไหม?”

แม่เฉินเฉินจะรู้สึกไม่ค่อยดีนัก แต่ก็กลัวว่าพี่สาวจะตื่นตระหนกจึงพยายามกัดฟันกล่าวตอบ “พี่สาววางใจเถอะ ข้าไม่เป็นไร เมื่อคืนน่าจะศึกษาตําราด็กไปหน่อย!”

“เช่นนั้นเจ้าต้องระวังร่างกายตัวเองให้ดี หากทนไม่ได้ก็ออกมา! พี่มีความสามารถมากพอและไม่ได้คาดหวังให้เจ้าประสบผลสําเร็จถึงเพียงนั้น เจ้าอย่ากดดันตัวเองมากไป หากร่างกายทรุดลงแล้วสุดท้ายเจ้าจะไม่ได้อะไรจากการกระทําเช่นนี้เลย!”

เฉินเฉินพยักหน้าราวกับรู้ความ แต่เขายังคงดื้อรั้นที่จะเชื่อมั่นในตนเองต่อไป! ซึ่งพรุ่งนี้จะถึงเวลาสอบแล้ว ทําให้คืนนี้เขาต้องรีบนอนแต่หัวค่า!

ชาบนโต๊ะยังไม่ได้รับการเปลี่ยน ถึงกระนั้นแม้แต่น้ําเย็นเฉินเฉินยังไม่สนใจ แล้วนับประสาอะไรกับอุณหภูมิของชาเล่า?

เมื่อตกกลางคืนเขาดื่มน้ําเพียงหนึ่งแก้วและเตรียมตัวเข้านอนทันที จากนั้นเฉินเฉินผล็อยหลับไปโดยไม่ทราบว่าตนพลาดอะไรในขณะเข้าสู่นิทรา!

ยามฟ้าสางเป็นสัญญาณเตือนว่าการสอบคัดเลือกระดับอําเภอกําลังจะเริ่มขึ้น! หยุนเถียนเถียนจึงตื่นแต่เช้าและมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความรู้สึกแปลก ๆ! เนื่องจากเฉินเฉินเป็นเด็กที่ตรงต่อเวลาเสมอ เช่นนั้นเขาจะมัวนอนหลับในช่วงเวลาสําคัญเช่นนี้ได้อย่างไร?

ทั้งตัวพี่สาวนั้นแทบรอไม่ไหวจึงผลักประตูออกไปทันที ทว่ากลับพบเฉินเฉินยังคงนอนหลับตาสนิทพร้อมหายใจแรง คล้ายกับว่าเขาจะไม่ตื่นจากห้วงนิทราอีกสักพักใหญ่!

นางตระหนักว่าหากเด็กชายตรงหน้าพลาดโอกาสเช่นนี้ไปคงต้องเสียใจมากแน่! หยุ นเถียนเถียนขบกรามแน่นเริ่มร้องเรียกเขา แต่ไม่ได้รับคําตอบใด!

ดังนั้นเธอจึงยื่นมือออกไปผลักตัวเฉินเฉินด้วยท่าทีใจคอไม่ดีเล็กน้อย!

เนื่องจากเฉินเอ๋อไม่เคยหลับสนิทขนาดนี้มาก่อน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?

“เซิ่นสิงรีบไปเชิญหมอมาเร็วเข้า! จะได้รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกับน้องชายข้า?”

เซ็นสิ่งรู้ว่าจะล่าช้าไม่ได้จึงรีบวิ่งไปตามหมอทันที!

หมอจับชีพจรพร้อมลมออกหูและหันมาจ้องตานางเขม็ง “นายน้อยเจ้าเป็นอะไรล่ะ? เจ้าเด็กนี้แค่หลับอยู่ เรื่องเพียงนี้แม่นางต้องเรียกข้ามาด้วย!”

หยุนเถียนเถียนตอบกลับอย่างร้อนรน “หากหลับอยู่แล้วจะปลุกไม่ตื่นได้อย่างไรเล่า? ท่านหมอไม่รู้หรือว่าวันนี้นายน้อยตนนี้จะต้องเข้าร่วมบททดสอบฤดูใบไม้ร่วง ปกติน้องชายข้าควรจะตื่นได้แล้ว เขาจะมัวนอนหลับเป็นตายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?”

เมื่อหมอได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น “เด็กตัวแค่นี้ แม่นางให้ไปสอบระดับอําเภอแล้วร? นั่นจะเครียดเกินไปหรือเปล่า? หากอายุเพียงเท่านี้นอนดึกเกินไป ก็อาจจะ..”

เซิ่นสิ่งรีบสอดปากเข้ามาทันควัน “ไม่ใช่เหตุนั้นแน่นอน! นายน้อยของข้าหลับไปตั้งแต่เมื่อวานเย็นหลังทานข้าวเสร็จ! กระผมยังยืนส่งยิ้มอยู่ข้างนายน้อยอยู่เลยก็ไม่เห็นจะเผยท่าทีเคร่งเครียดอันใด แม้อีกวันจะสอบนายน้อยของข้าก็ยังเข้านอนเร็วเช่นเคย!”

หากเป็นเช่นนั้นท่านหมอยิ่งประหลาดใจ เขาจึงเอื้อมมือไปลูบเปลือกตาเฉินเฉินและจับหาชีพจรอีกครั้งอย่างระมัดระวัง!

“มิเช่นนั้นต้องมีคนลอบวางยาเป็นแน่! ทว่ายานั่นไม่เป็นอันตรายต่อร่างกาย มันเป็นเพียงยานอนหลับสนิท! เมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็จะปกติ!”

คราวนี้หยุนเถียนเถียนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “แล้วผู้ใดกันที่ต้องการทําเช่นนี้ ในเมื่อถึงขั้นต้องวางยาแต่กลับวางยาที่ไม่เป็นพิษภัยต่อร่างกายเช่นนั้นหรือ? ข้าว่าผู้ร้ายคงแค่ไม่ต้องการให้เขาเข้าร่วมการทดสอบระดับอําเภอเป็นแน่ แต่เด็กตัวเล็กแค่นี้จะเป็นภัยคุกคามต่อใครได้?”

จ่ๆ เซินสิงก็พูดเสียงดังขึ้น “หรือว่าจะเป็นคุณชายจาง? แม้ว่านายน้อยจะอยู่แถวหน้าของการสอบเข้า ซึ่งเป็นหนึ่งในเหล่าผู้มีพรสวรรค์ แต่ทุกคนก็ทราบดีอยู่แล้วว่านายน้อยของข้าทั้งมีพรสวรรค์และศึกษาตําราหนักกว่าเขายิ่งนัก! เขาคงกลัวว่านายน้อยจะแซงหน้าจึงใช้วิธีนี้หรือเปล่าขอรับ?”

หยุนเสียนเถียนส่ายหน้าอย่างหนักแน่น “เป็นไปไม่ได้ อย่างแรกคือคุณชายจางไม่ใช่คนเช่นนั้น อย่างที่สองคือแม้เขาอยากลงมือก็ไม่มีทางทําได้!”

“ลองคิดดูดี ๆ ครั้งนั้นคุณชายจางเป็นผู้สอนเฉินเอ่อ! หากเขาอิจฉาน้องชายข้าจริง ๆ เขาควรทํานานแล้ว! อีกอย่าง คนรับใช้ที่จัดอยู่ในลานบ้านของเราล้วนซื้อมาทั้งหมด! คุณชายจางเป็นเพียงคนธรรมดา เขาจะเอาอํานาจไหนมาต่อสู้กับความน่าเกรงขามอย่างเราได้?”

“แต่นอกจากเขาแล้วยังมีใครอีกงั้นหรือท่านหญิง?”

ท่านหมอถอนหายใจเบา ๆ พร้อมส่ายหน้า “หากเกิดมีเด็กชายเช่นนี้ถือกําเนิดทั่วบ้านทั่วเมืองก็คงสร้างความโกลาหลให้ไม่น้อยแน่! แต่จะว่าไปก็น่าเสียดายเพราะต่อให้ส่งนายน้อยไปห้องสอบตอนนี้ ก็คงสายเกินไปแล้ว!”

หยุนเกียนเถียนกลับตอบอย่างเฉยเมย “สอบไม่ผ่านก็ดี ให้เขารู้จักผิดหวังบ้าง น้องชายข้าจะได้ไม่เปราะบางจนเกินไป! แต่พวกเราต้องสืบให้พบว่าผู้ใดที่บังอาจคิดร้ายเช่นนี้! เราต้องรู้ให้ได้ว่ามันต้องการเพียงวางยาบางอย่างให้หลับเท่านั้นจริงหรือไม่ เพราะถ้าหากความจริงแล้วมันต้องการวางยาพิษก็คือถือเป็นภัยต่อตระกูลเราไม่ใช่น้อย!”

“เซ็นสิ่งส่งท่านหมอกลับได้แล้ว! ส่วนท่านหมอเรื่องในเรือนข้าไม่ใช่เรื่องของคนนอก! โปรดท่านหมออย่าปากมากนักล่ะ!”

ท่านหมอรับเงินจากหยุนเถียนเถียนพร้อมพยักหน้าอย่างระแวดระวัง จากนั้นค่อยเดินตามเซ็นสิ่งออกจากจวนตระกูลหยุนทันที!

หยุนเถียนเถียนไม่ใช่คนประเภทผลัดวันประกันพรุ่ง! ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะสืบหาก็ต้องสืบเสาะให้ถึงที่สุด!

ทาสที่รับใช้เฉินเฉินมีเพียงไม่กี่คน แค่พริบตาเดียวก็สามารถเรียกมาอยู่ต่อหน้าหยุ นเถียนเถียนจนครบ!

หลายคนมองนางอย่างมีเลศนัย หยุนเถียนเถียนแยกพวกเขาออกจากกันเพื่อสอบสวนอย่างละเอียด ถึงกระนั้นก็ไม่ได้เบาะแสอะไรมากนัก!

ในขณะนั้นเสี้ยวฉือโถวก็ก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว “ท่านหญิง! ข้าติดตามนายน้อยมาโดยตลอด ทาสที่คบุกคลีอยู่กับนายน้อยมีเพียงไม่กี่คน ซึ่งยังมีอีกคนที่ท่านหญิงยังไม่ได้สอบสวน…”

ทันใดนั้นทาสรับใช้ที่นั่งอยู่ด้านล่างก็นึกขึ้นได้จึงตะโกนเสียงดังว่า “ท่านหญิง เมื่อไม่กี่วันก่อนมีคนผู้หนึ่งตามหาทาสเสา เขาบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่บ้านให้รีบกลับไปดูด่วน! ทว่าบัดนี้ ยังไม่กลับมาเลย!”

เสา? ตระกูลของเด็กที่อยู่ใกล้หมู่บ้านเทพธิดา! เพราะที่บ้านมีทายาทเยอะเกินไปด้วยความที่เลี้ยงดูไม่ไหวจึงขายลูกคนโตให้หยุนเถียนเถียน!

ครั้งแรกนางคิดอยากทําความดีจึงเซ็นสัญญารับทาสทันที! ทว่าคิดไปคิดมาอีกครั้งก็นับว่าเขาเป็นคนซื่อตรงที่สัตย์จริง น่าจะมองไม่ออกว่าอะไรไม่ดีถึงจะถูกกระมัง!

แต่ทําไมเสาถึงหายไปในเวลาเช่นนี้?

ทว่าจู่ ๆ ประตูก็ถูกผลักเปิดออก “ท่านหญิง รีบออกไปดูเถิด! สามีภรรยาด้านนอกดูเหมือนจะเป็นครอบครัวของเสา ตอนนี้ศพของเสากําลังอยู่หน้าประตูแล้ว!”

ศพของเสา? เรื่องเช่นนี้ยังทําให้ชีวิตมนุษย์เราเดือดพรายอีกหรือ?

หยุนเถียนเถียนไม่กล่าวให้มากความ นางรีบก้าวเท้าเดินออกเรือนทันที!