ตอนที่ 266 ระวัง

ไม่แปลกที่คนอย่างหลินหูจะคิดหาวิธีใส่ร้ายนาง

หยุนเถียนเถียนยิ้มเล็กน้อยพร้อมกล่าวว่า “ขอ ท่านป้าพูดให้ละเอียดที่สิ สองคนนี้คิดจะใส่ร้ายข้าอย่างไรกัน?

ท่านป้ามาบอกกับข้าเช่นนี้ ต้องการสิ่งใดงั้นหรือ?”
หญิงม่ายยิ้มรับ นางรู้ทันทีว่าหญิงสาวตรงหน้านี้ดูตรงไปตรงมา เช่นนี้คงอธิบายได้โดยง่าย

“หลินหูกล่าวว่าเขาได้พบกับผู้ที่ไกล้ชิดกับหญิงสาวคนนั้น และคิดที่จะวางยาที่ซื้อจากหอนางโลมในน้ําชาของ

ท่าน หากท่านดื่มยานั่นลงไป คงต้องแปดเปื้อนเพราะแผนการของพวกมันแน่ หากเป็นเช่นนั้นท่านจะต้องแต่งงานกับเขา

อย่างเลี่ยงมิได้ อย่างไรซะข้าก็ไม่รู้ว่าใครคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดนี้”

“อย่างที่ข้ากล่าวกับแม่นางหยุน เป็นเพราะข้าไม่ต้องการให้ท่านต้องทนทุกข์ทรมานกับเดรัจฉานพวกนั้น

พวกมันก่อความวุ่นภายในบ้านของข้าด้วยการสังหารสามีข้าทิ้ง หลังจากนั้น ฐานะทางบ้านของข้าก็ยิ่งย่าแย่ลง บุตรชายของข้านั้นมีพรสวรรค์แต่กลับไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือเพราะขาดทุนทรัพย์”

“ก่อนหน้านี้ข้าเคยช่วยเหลือนายพรานหยุนไว้ ครั้งหนึ่งเขาสัญญาไว้ว่าหากพบปัญหาใด สามารถมาพบเขาได้ที่

หมู่บ้านเทพธิดา หากแม่นางหยุนอยากช่วย ข้า… คําขอของข้าคือช่วยส่งเสียเด็กคนนี้ให้ได้เรียนทีเถิด! ส่วนตัวข้าไม่ต้องการสิ่งใด! “

หลังกล่าวจบหญิงม่ายก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง นางไม่รู้เลยว่าแม่นางหยุนจะเต็มใจช่วยเหลือหรือไม่

“หากแม่นางหยุนไม่เต็มใจ ข้าก็ไม่คิดบังคับ ตราบใดที่ตระกูลหวงไม่รู้ว่าข้ากล่าวสิ่งใดในวันนี้ คงไม่มีปัญหาใดเข้ามาเคาะประตูบ้านข้า”

หยุนเสียนเถียนถึงกับยิ้มออก ในเมื่อหญิงม่ายผู้นี้มีความปรารถนาดี คงไม่อาจจะปฏิเสธน้ําใจหากว่าเด็กนี่มีความสามารถจริงและอยากเรียนหนังสือ นางก็สามารถช่วยเหลือได้ไม่ติดขัด!

ในยุคปัจจุบัน นางมักจะบริจาคเงินเพื่อให้เด็ก ที่ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือเสมอ ถึงจะต่างยุคสมัย ก็ไม่มีสิ่งใดเสียหาย ถ้าสามารถช่วยเด็กคนหนึ่งได้มีโอกา สเรียนหนังสือ

“ถ้าพี่สาวว่างล่ะก็ พาบุตรชายมาหาข้าได้เสมอ ถ้าข้าเห็นว่าเป็นคนที่มีความสามารถจริง ข้าจะส่งเขาไปเรียน

กับน้องชายของข้าด้วย! ในอนาคตถ้าประสบความสําเร็จทั้งสองจะได้สนับสนุนซึ่งกันและกัน!”

หยุนเถียนเถียนไม่พูดอะไรมากนัก ในสมัยก่อน เด็กจะเรียนหนังสือหรือไม่นั้นไม่สําคัญ แต่ชีวิตของข้าราชการในยุคปัจจุบันก็ไม่ได้สบายเท่าไหร่นัก หลังจากเรียนมาหลายปีหากสอบราชการไม่ผ่าน ก็ทําได้แค่ดิ้นรนต่อไป

ถ้าเด็กคนนั้นเป็นอัจฉริยะที่ปั้นได้ นางก็ไม่รังเกียจที่จะเข้าช่วยเหลือ! แต่หากไม่เป็นเช่นนั้น คงไม่จําเป็นที่จะเสียเงินและเวลาโดยเปล่าประโยชน์

แม่ม่ายดีใจมาก ความสามารถบุตรชายของนางได้รับการยอมรับจากอาจารย์หลายคน น่าเสียดายที่นางไม่

สามารถส่งเสียได้! แม่นางหยุนถึงกับยินยอมเข้าช่วยเหลือบุตรของนางเช่นนี้ นางมั่นใจว่า บุตรชายที่เก่งกาจของนางจะต้องเข้าตาแม่นางหยุนอย่างแน่นอน

“เช่นนั้น ข้าขอบคุณแม่นางหยุนมาก! แม่นางเป็นคนดีมีน้ําใจเช่นนี้ ข้าคงต้องมองท่านใหม่แล้ว!”

“พี่สาวอย่าเพิ่งด่วนดีใจไป ข้าเพียงแค่สัญญาว่าจะช่วยเหลือบุตรชายของท่าน แต่ยังไม่ได้สัญญาจะส่งเด็กคนนี้

เข้าเรียนหรอกนะ” ดีหรือร้ายต้องดูให้ดี ก่อนจะด่วนตัดสินใจไม่ได้

“ในเมื่อแม่นางหยุนยอมช่วยเหลือบุตรของข้า ข้ารับประกันได้ว่าท่านหญิงต้องถูกใจเด็กคนนี้แน่ หากไม่ถูกใจ นั่นเป็นเพราะบุตรของข้าไม่เอาไหนเอง ไม่อาจถือโทษแม่นาง”

หยุนเถียนเถียนถอนหายใจเฮือกใหญ่ นางไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกํา ถึงช่วยอะไรมากไม่ได้ หากช่วยได้ก็ยินดีเข้า

ช่วยเหลือ ไม่อย่างนั้นคงเสียใจภายหลังเป็นแน่ อย่างน้อยคําพูดที่เล่ามาจากปากของหญิงม่ายผู้นี้ฟังดูมีเหตุผล

“ดี! ข้ามีหลายสิ่งต้องทําในเมืองและครอบครัวของข้ายังขาดคนดูแลงานบ้าน ถ้าหากว่าท่านไม่โกหกข้า ท่านสามารถอาศัย และดูแลบ้านให้ข้าได้! หากคนของข้าบอกว่าท่านทํางานดี ข้าจะรับฟังคําขอของท่านอีกครั้งแล้วกัน!”

หญิงม่ายกล่าวด้วยน้ําเสียงดีใจว่า “แม่นางหยุน วางใจเถอะ หากท่านให้โอกาสข้า ข้าจะตั้งใจทํางานให้หนัก

แน่นอน!”

“ท่านกลับไปก่อนเถอะ หลังงานแต่งของข้าเสร็จสิ้น ท่านค่อยมาพบข้าที่บ้าน และพาบุตรของท่านมาด้วยล่ะ!”

หญิงม่ายโค้งคํานับด้วยความซาบซึ้ง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป แม้ว่านางจะได้รับการตอบรับอย่างมั่นใจแล้ว

แต่นางก็ไม่กล้าที่จะหลงระเริงจนลืมตัว หากตระกูลรู้ว่านางทําสิ่งใด อาจหันมาทําร้ายนางและบุตรชาย ซึ่งมันจะไม่เป็นผลดีแน่

จี้ชื่อขบเคี้ยวฟันอดทนที่จะไม่พูดอะไร จนกระทั่งหญิงม่ายลับสายตาไป ในที่สุดนางก็อดที่จะเข้าไปถามไม่ได้

“เถียนเถียน ท่านเชื่อสิ่งที่นางพูดงั้นหรือ? ไม่ว่าอย่างไรหลินหูก็เป็นเพียงข้าราชการ เขาสามารถทําเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ได้เชียว?”

หยุนเวียนเถียนยิ้มหวานพลางกล่าวว่า “แม้จะเป็นข้าราชการแต่คิดว่าตนเองเที่ยงธรรมหรือย่างไร! หากจะใช้กลอุบายสกปรกเช่นนี้ ยิ่งไม่น่าแปลกใจ! ข้าเห็นว่าหญิงม่ายผู้นี้ยืนยันต่อหน้าข้าเพื่อพิสูจน์ว่าคําพูดของนางไม่มีความเท็จ แต่ข้ายังคิดไม่ออก เลยว่านางรู้เรื่องแผนวางยาในน้ําชาของข้าได้อย่างไรกัน”

จีชื่อรู้สึกกังวลเล็กน้อย ยังเหลือเวลาอีกหลายวันกว่างานแต่งจะเริ่ม จะเฝ้าระวังเรื่องอาหารการกินทั้งหมดได้

เช่นใด?

“ป้าจิ๋วางใจเถอะ ข้ารู้ว่ายังมีผู้คิดปองร้ายกับข้าอยู่ เมื่อคิดดูแล้ว ในหมู่บ้านนี้มีเพียงไม่กี่คนที่มีความแค้นกับข้า! ป้าจี้ไม่จําเป็นต้องกังวลไป หากมันผู้นั้นกล้าวางยาในน้ําชาของข้า ข้าจะสนองคืนให้ทั้งหมดเอง!”

จีชื่อยังคงแสดงสีหน้ากังวล “ยายหนูอย่ามั่นใจนักเลย! ถ้าหากว่ามันทําสําเร็จ ชีวิตของเจ้าคงพังพินาศแน่!”

“ป้าจิ๋วางใจเถอะ แค่คนไม่กี่คนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าหรอก! หลินหูกับข้ากําลังวางแผนที่จะเล่นกับไฟ! ป้าจอย่าเพิ่ง

แหวกหญ้าให้งตื่น รอจนกว่ามันจะติดกับแผนของตนเองเถอะ”

ไม่ง่ายเลยที่จีชื่อจะห้ามปรามหยุนเถียนเถียน นางยืนยันซ้ําแล้วซ้ําเล่าว่าจะไม่เสี่ยงอันตราย จี้ชื่อจึงเลิกรบเร้า

หยุนเถียนเถียน และกลับออกไป แต่ก็ไม่อาจจะคลายความกังวลใจได้เลย

สองวันต่อมา ทุกอย่างดูสงบสุข ราวกับว่าสิ่งที่แม่ม่ายพูดไม่เคยเกิดขึ้น หยุนเถียนเถียนไม่เคยประมาท

เพราะในความเงียบสงบมักมีพายุตามมาเสมอ

นางสังเกตทุกคนที่นําอาหารเข้ามาให้กับนาง ไม่มีร่องรอยคนของเฉินไป ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ ทุกคนล้วนแต่ยิ้มแย้มให้กับนาง ทําให้นางคลายความกังวลใจลงได้บ้าง แต่หารู้ไม่ผู้ที่นางไม่อาจคาดคิดได้มาถึงแล้ว