ตอนที่ 401 ขอยืมรถม้า

ทันทีที่เฉินซ่งล้มลง เฉินเต่ออันถึงกับลุกพรวดด้วยความตื่นตระหนก

เฉินเต่ออันพยุงร่างของบิดาเอาไว้ก่อนจะร้องเรียกภรรยาอย่างเร่งรีบ

ภรรยาของเฉินเต่ออันเดินออกมาจากห้องพร้อมกับพูดกล่าวอย่างเบื่อหน่าย “มีอะไรอีก? จะหยุดพักเรื่องวุ่นวายสักวันไม่ได้เลยหรือไร?”

เฉินเต่ออันรีบตอบอย่างกังวล “ภรรยาข้า เจ้ารีบไปหาแม่นางหยุนให้เร็วเถิด ขอยืมรถม้าจากนางเพื่อพาท่านพ่อไปหาหมอในเมือง!”

ตอนนี้ภรรยาของเฉินเต่ออันรับรู้แล้วว่าอีกฝ่ายกําลังแย่ ใบหน้าของเฉินซ่งซีดขาวหนักไปทางม่วงคล้ายกับใกล้จะสิ้นใจเต็มที่

“เมื่อวานนี้ท่านแม่เพิ่งจะไปรุกรานผู้อื่น แล้วเช่นนี้จะสามารถยืมรถม้าจากนางได้งั้นหรือ?”

เฉินเต่ออันเงียบไปครู่หนึ่ง เขาไตร่ตรองเพียงชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยปาก “อย่างนั้นให้เจ้ามาดูแลท่านพ่อก่อน ข้าจะรีบกลับมา!”

ภรรยาของเฉินซ่งฟื้นคืนสติกลับมาได้จึงรีบสาปแช่งสามี “เจ้าพูดสิ่งใดออก? ข้ามีลูกให้เจ้าอย่างยากลำบาก วันนี้ข้าจะบีบคอเจ้าให้ตาย!”

“ข้าเคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเจ้าหรือไม่เวลาที่สั่งสอนลูก? แต่เพราะเจ้าแสดงพฤติกรรมที่ชั่วช้า และหยาบคายให้นางเห็นเป็นประจําจนกลายเป็นนิสัย การสั่งสอนลูกสาวเป็นหน้าที่ของข้างั้นหรือ? เจ้าเคยคิดให้ข้าสอดมือเข้าไปหรือไรกัน?”

ภรรยาของเฉินเต่ออันได้ยินอย่างนั้นจึงขมวดคิ้วแน่น นางตะโกนเสียงดังอย่างอดกลั้น “ท่านแม่! โปรดหยุดกล่าววาจาก่อนเถิด ไม่เห็นหรือว่าท่านพ่อเป็นเช่นไร? หรือท่านต้องการที่จะใช้วาจาสังหารเขาและกลายเป็นม่ายไปชั่วชีวิต?”

ภรรยาของเฉินซ่งเพียงมองสามีแวบหนึ่ง จากนั้นนางเดินออกไปอย่างไม่ใยดี นางแสดงออกชัดเจนว่าจะไม่สนใจแม้ว่าเขาจะเป็นหรือตาย!

ภรรยาของเฉินเต่ออันเห็นอย่างนั้นจึงทําอะไรไม่ถูก นางนั่งลงข้างกายของเฉินซ่งและเฝ้ารอสามีของตนกลับมา

แม้ว่าจะไม่พอใจทั้งพ่อและแม่ของสามี แต่เพื่อเห็นแก่หน้าของเฉินเต่ออัน นางก็ยังคงทําหน้าที่ลูกสะใภ้ได้อย่างดีเยี่ยม

เฉินเต่ออันวิ่งไปจนถึงบ้านของหยุนเวียนเถียน ซึ่งนางกําลังสั่งคนงานให้เปลี่ยนน้ําในถังและจัดการกับแป้งยังเหลืออยู่

“น้องสาวหยุน!”

เฉินเต่ออันคุกเข่าลงบนพื้นทันทีที่ได้พบกับนาง

หยนเถียนเถียนถึงกับตกตะลึง นางยิ้มและกล่าวตอบ “เกิดอะไรขึ้น? ลุกขึ้นมาพูดคุยกันก่อนเถิด!”

เฉินเต่ออันปฏิเสธที่จะลุกขึ้น เขายังคงคุกเข่าอยู่อย่างนั้นก่อนจะเอ่ยปาก “น้องสาวหยุน ข้าได้ยินว่าแม่ของข้าบุกมารุกรานท่านเมื่อวานนี้ เรื่องนั้นข้าต้องขอโทษอย่างยิ่ง แต่วันนี้ข้าขอยืมรถม้าได้หรือไม่ อย่างไรเสียเราก็เคยพึ่งพากันมาก่อน ให้ข้ายืมรถม้าเถิด”

หยุนเถียนเถียนยังคงไม่เข้าใจจึงกล่าวถาม “มันเกิดอะไรขึ้น อธิบายให้ข้าฟังก่อนเถิด”

เฉินเต่ออันฝืนยิ้มอย่างขมขึ้น “ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่บิดาของข้าโกรธจัดจนอาเจียนออกเป็นเลือดคําโต ตอนนี้ชีวิตเขาคล้ายกับแขวนบนเส้นด้าย ข้าจึงอยากขอความเมตตาจากน้องสาวหยุน!”

หยุนเถียนเถียนยิ้มจางออกมา ซึ่งอย่างไรแล้วนางไม่คิดว่าเฉินซ่งจะตายในวันนี้…

“เอาล่ะ อย่างไรมันก็เป็นเรื่องความเป็นความตาย ข้าจะให้ท่านยืมรถม้า แต่ท่านควรจะจัดการให้ครอบครัวของท่านอย่ามายุ่งเกี่ยวกับข้าอีก เพราะข้าก็เบื่อหน่ายที่จะพบปะเสียเต็มประดา เอารถม้าไปเถิด ข้าไม่ติดขัดใด”

เฉินเต่ออันรีบพยักหน้ารับ “น้องสาวหยุนไม่ต้องกังวล เฉินเต่ออันผู้นี้จะไม่มีวันลืมน้ําใจในวันนี้เลย แล้วแน่นอนว่าข้าจะดูแลครอบครัวให้ดีไม่ให้พวกเขามาระรานกับเจ้าได้อีก”

หยุนเถียนเถียนพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะสั่งให้คนงานน่ารถม้าออกมาตระเตรียมให้เฉินเต่ออัน

ความจริงแล้วหยุนเถียนเถียนไม่ได้เกลียดชังเฉินซ่งถึงขนาดที่จะยินดีเมื่อเขาตายตก นางเพียงบอกข่าวจางชิงเฟิงได้เลื่อนขั้นเป็นจุเหรินเท่านั้น ซึ่งนางคิดจะใช้โอกาสนี้ทําให้ครอบครัวของเฉินซ่งต้องพบกับความผิดหวัง แต่ก็ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะโกรธจัดจนต้องหามส่งโรงหมอ

ใครจะคาดคิดว่าเฉินซ่งจะเกรี้ยวกราดถึงล้มป่วย? จากสีหน้าของเฉินเต่ออันแล้ว นางคิดว่าอาการของเฉินซ่งคงจะเลวร้ายไม่น้อย

เฉินเต่ออันพาเฉินซ่งเข้าไปพบหมอในเมือง ภรรยาของเฉินซ่งยังคงนั่งใจลอยอยู่ในลานบ้านหลังจากทุกคนออกไปแล้ว นางก็เริ่มพร่าบ่นกับลูกสะใภ้อย่างไม่สบอารมณ์

“สะใภ้ข้ามานี่หน่อย ข้าปวดเมื่อยอย่างไรไม่รู้ มานวดขาให้ข้าที!”

“โอ้ย! นี่เจ้ายังมีเรี่ยวแรงอยู่หรือไม่? หรือเจ้าตายตกไปแล้ว? โอ้ย! นี่เจ้าจะหักขาข้าหรืออย่างไร?

ภรรยาของเฉินเต่ออันหดหูใจนัก อย่างไรเสียนางก็ไม่อาจมีปากโต้เถียงกับอีกฝ่ายได้ เรื่องราวของลูกสะใภ้กับแม่ผัวนั้นเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว

“ข้าคงใจดีกับเจ้ามากเกินไป เช่นนี้จึงทําให้เจ้าปีกกล้าขาแข็งกล้าปืนป่ายศีรษะข้า! อย่าคิดว่าเพียงแค่ลูกชายข้ารักเจ้าแล้วข้าจะไม่อาจทําอะไรเจ้าได้ อย่างไรซะข้าก็ยังเป็นแม่ ซึ่งลูกต้องเชื่อฟังมารดา มิฉะนั้นข้าจะฟ้องร้องเขาในโทษฐานเนรคุณ!

ภรรยาของเฉินเต่ออันได้ฟังอย่างนั้นได้แต่กัดฟันทน นางภาวนาในใจเป็นพันหมื่นครั้งว่าขอให้สามีกลับมาบ้านโดยเร็ว

เฉินเต่ออันพาเฉินซ่งเข้ามาหาหมอในเมือง เขาต้องใช้เงินไปจํานวนมากในครั้งนี้ หมอฉีดยาให้เฉินซ่งเพียงครู่หนึ่งก่อนที่เฉินซ่งจะตื่นขึ้นมา

แม้ว่าเขาจะตื่นขึ้น แต่ก็ไม่ค่อยสดใสนัก เขารับรู้ได้ว่าผู้คนรอบตัวเป็นใคร แต่ก็ไม่อาจอ้าปากพูดกล่าวได้ อีกทั้งดูเหมือนว่าท่อนล่างจะไม่สามารถขยับได้อีกด้วย!

หมอถึงกับส่ายศีรษะอย่างไม่เข้าใจ “มันเกิดอะไรขึ้น? ผู้ใดทําให้ชายคนนี้โกรธจัดถึงกับต้องล้มป่วยเช่นนี้? เขากินเหล้าเกินขนาดและยังเป็นโรคหลอดเลือดในสมองด้วย ข้าช่วยเหลือได้เพียงเท่านี้ หลังจากนี้จงดูแลเขาให้ดี!”

เฉินเต่ออันหันมองพ่อตนเองซึ่งกําลังร่ําไห้อยู่บนเตียง ส่วนตัวเขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าควรจะทําอย่างไร…

เฉินซ่งยังคงสาปแช่งลูกสาวที่ตายตกไปกับภรรยาผู้โง่เขลาไม่จบสิ้น ทว่าทั้งหมดกลับฟังไม่ได้ศัพท์เพราะปากของเขาเบี้ยวไปแล้ว จึงมีเพียงเสียงอู้อี้และน้ําลายไหลย้อยออกมา

เฉินเต่ออันถอนหายใจยาวก่อนจะเอ่ยปาก “อย่างนั้นท่านหมอสั่งยาเถิดขอรับ แล้วข้าจะพาบิดากลับบ้านและดูแลจนกว่าเขาจะหายดี”

หมอได้ฟังอย่างนั้นจึงพยักหน้ารับก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา หมอเริ่มเขียนรายชื่อยาอย่างคล่องแคล่ว ขณะที่กําลังรอรับยา เฉินเต่ออันก็อดไม่ได้ที่จะกังวลอีกครั้ง

เขามีเงินเพียงพอที่จะจ่ายค่ายาได้เพียงสี่ถึงห้าวันเท่านั้น เพราะภรรยาของเขานั้นซื่อสัตย์และยังใจกว้างยิ่ง เขาจึงไม่ต้องเก็บเงินไว้กับตนและมอบให้แม่ทั้งหมด เพราะอย่างไรแล้ว แม่ของเขาก็ยังใจดีกับนางยิ่ง

เฉินเต่ออันขมวดคิ้วแน่นก่อนจะตัดสินใจ เขาจะรับยาไปเพียงสี่ถึงห้าวันก่อน แล้วหลังจากกลับไปขอเงินจากแม่แล้ว จึงค่อยมารับยาส่วนที่เหลือ!

ทว่าเรื่องไม่คาดคิดพลันเกิดขึ้น เขากลับมาถึงบ้านแต่ไม่สามารถพบเจอแม่ของตนได้ นางปิดประตูอยู่ในห้องเงียบเชียบไม่ยอมออกมาพบผู้ใด

แม่ของเขาตะโกนออกมาเสียงดัง “เมื่อครู่เขาต้องการจะบีบคอข้า แล้วเหตุใดข้าจึงต้องจ่ายเงินเพื่อช่วยชีวิตเขาด้วย? ไม่มีทาง! เฉินเต่ออัน เจ้าเป็นลูกชายของเขามิใช่หรือ? ไปหาทางช่วยกันเอาเองเถิด!”

เฉินเต่ออันถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด “ท่านแม่! ดูสภาพท่านพ่อตอนนี้ก่อนเถิด หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว เอาเงินมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะไปรับยา!”

ทว่าแม่ของเขาปฏิเสธทันควัน “ไม่มีทาง! เจ้าต้องการเงินงั้นหรือ? งั้นข้าจะบอกกล่าวว่าวันนี้ภรรยาของเจ้านะแข็งข้อต่อข้า เช่นนี้เจ้าจงทุบตีนางให้สาสมใจข้าเสียก่อน แล้วเมื่อข้าหายโกรธ เงินก็จะไปอยู่ในมือของเจ้าได้…รีบไปจัดการซะ!”