สามีข้า คือพรานป่า 270 หาเรื่องใส่ตัว

Now you are reading สามีข้า คือพรานป่า Chapter 270 หาเรื่องใส่ตัว at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 270 หาเรื่องใส่ตัว

“ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? หยุนเถียนเถียน เป็นฝีมือของเจ้างั้นหรือ? แม้ข้าจะแต่งเข้าตระกูลจาง และวางมือจากนายน้อยหลี่แล้ว เจ้ายังไม่คิดปล่อยข้าไปอีก?”

หยุนเถียนเถียนหัวเราะออกมาเสียงดัง “เฉินไฉอี สิ่งที่เจ้ากล่าวช่างน่าสนใจ! ข้ากําลังจะแต่งงานกับหยุนเคอ ในตอนนี้นายน้อยหล่อยู่ไกลบ้าน แม้เจ้ายังคิดแต่งงานกับเขาอยู่ก็ไม่เกี่ยวสิ่งใดกับข้า ผู้คนต่างรู้ว่าข้ากับเจ้าบาดหมางกัน ข้าคงไม่อนุญาตให้เจ้าเข้าห้องนอนของข้า แล้วจะจัดฉากใส่ร้ายเจ้าได้อย่างไร?”

น้ําตาของเฉินไฉี่ไหลอาบแก้ม และกล่าวตามน้ําไปกับคําพูดของหยุนเถียนเถียน “เจ้าใส่ร้าย ข้าทําลายความบริสุทธิ์ของข้า แล้วยังจะเสแสรั้งอีก?”

“เจ้าคงแค้นที่ข้าทําลายความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับนายน้อยหลี่ต่อหน้าคนหมู่มาก เจ้าถึงขังข้าไว้และเรียกหลินหูที่หมายปองเจ้ามาพบ เพื่อจัดฉากให้อยู่ด้วยกันตามลําพัง เจ้าคิดฆ่าข้าหรือ!”

หยุนเถียนเถียนหัวเราะเบาๆ พลางส่ายศรีษะ “มีเหตุผลใดที่ข้าต้องใส่ร้ายเจ้า เจ้าเป็นตายเช่นไรไม่เกี่ยวกับข้า ในตระกูลจางคงไม่มีใครรักเจ้าล่ะสิ น่าสงสารนัก ข้าเห็นเรื่องน่าขําขันมาเพียงพอแล้วจะทําเช่นนี้เพื่อประโยชน์ใด?”

“ที่สําคัญกว่านั้น แม้ว่าข้าขังเจ้าไว้และเรียกหลินหูมาที่นี่จริง แต่ดูการกระท่าอันป่าเถื่อนของเจ้าเมื่อคืนแล้ว คงไม่ใช่ฝีมือของข้าหรอก จึ จุ! เกิดเป็นหญิงควรรักนวลสงวนตัว แต่เจ้ากลับหมายปองร่างกายของชายหนุ่มอย่างหลินหู เฉินไฉ่อเจ้ามันนางแพศยา!”

เฉินไฉ่อไม่สามารถแก้ต่างสิ่งใดและพยายามมองหาพันธมิตรของนางท่ามกลางฝูงชน ผู้เดียวที่สามารถช่วยนางแก้ต่างได้กลับหมดสติอยู่บนพื้นเพราะเหตุการณ์ที่ประดังประดาเข้ามา!

“ดูสิ มีรอยเลือดกองหนึ่งบนผ้าห่มของข้า! เฉินไฉอี เจ้าอธิบายมาสิว่าเกิดสิ่งใดขึ้น?”

จชื่อกล่าวเสริมขึ้นมา “ข้าได้ข่าวมาว่าสามีไม่ชอบใจนาง จนถึงตอนนี้ยังไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอันใดกัน นางตั้งใจมอบความบริสุทธิ์นี้ให้กับคุณชายหลินหรอกหรือ? ช่างไม่ยุติธรรมกับคุณชายจาง! ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วนอกใจสามีไปมีความสัมพันธ์กับชายอื่นเป็นการกระทําอันไม่ถูกไม่ควร!”

เฉินไฉ่อตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง “หยุนเถียนเถียน! เจ้ากล้าพูดว่านี่ไม่ใช่ฝีมือของเจ้า? หากว่าพวกเรามีความสัมพันธ์อย่างว่าจริง เหตุใดถึงต้องมาที่ห้องของเจ้าด้วย!”

หยุนเถียนเถียนเชิดหน้าอย่างเย่อหยิ่ง “ใครจะรู้ว่าพวกเจ้าคิดสิ่งใด! อีกไม่นานข้าจะต้องแต่งงาน แล้วในใจก็เริ่มรู้สึกอึดอัดและไม่รู้ว่าควรทําอย่างไร จึงไปที่บ้านป้าของข้าเพื่อขอคําปรึกษาจากนาง ข้าอาศัยอยู่ที่บ้านกับป้าของข้าอยู่ตลอด ท่านช่างรักข้าจริง ๆ นางไล่ท่านลุงไปที่ห้องย่าของข้า และกล่อมข้านอนทั้งคืน”

“คงไม่แปลกหากพวกเจ้ารอคอยให้ข้าออกจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านก่อน และจงใจแอบมาที่นี่เพื่อมีความสัมพันธ์กัน! สถานที่เงียบสงบเช่นนี้คงหาได้ยากนัก”

ในตอนนี้ เฉินไปดํารงตําแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน เขามีเรื่องวุ่นวายมากมายในหมู่บ้านที่ต้องจัดการ!

“เอาล่ะ! ทุกอย่างกระจ่างชัดแล้วว่านางไม่ใช่ผู้จัดฉาก แล้วจะยอมให้ชายชั่วหญิงเลวอย่างพวกเจ้าทําเช่นนี้ในห้องของนางได้อย่างไร? เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกเจ้าเองที่คิดกระทําการทุ่มบ่าม! ในเมื่อเกิดเรื่องในหมู่บ้านของพวกเราคงจะไต่สวน หลินฟูจากหมู่บ้านข้าง ๆ แบบนี้ได้ยาก เราต้องเชิญหัวหน้าหมู่บ้านฝ่ายนั้นมา”

“และสําหรับเจ้าเฉินไฉ่อี เจ้าต้องการให้ข้าเรียกมารดาของเจ้า หรือสามีของเจ้ามาล่ะ? แต่ข้าคิดว่าเป็นการดีกว่าหากเรียกมาทั้งสองฝ่าย ตอนนี้เจ้าแต่งงานแล้วควรซื่อสัตย์ต่อสามีของเจ้าสิ!”

ร่างกายของเฉินไฉ่อสั่นระริกอย่างหวาดกลัว แม้อยากออกมาห้ามปราม แต่นางไม่ได้ฉุกคิดว่ายังเปลือยเปล่าอยู่ ทันทีที่นางก้าวออกมา ผ้าห่มทั้งหมดตกลงบนพื้นและปรากฏร่างกายเปลือยเปล่าของนาง!

“เอาล่ะ! ขอทุกท่านหยุดมุงดูและออกไปก่อน ปล่อยให้ทั้งสองแต่งตัวเถอะ เราไม่ควรให้พวกเขาเปลือยเปล่าอยู่เช่นนี้!”

เฉินไปมองไปยังทั้งสองคนอย่างรังเกียจราวกับกองอสุนัขเหม็นเน่า! เขาให้แม่นางหยุนอาศัยที่บ้านหลังนี้ด้วยความหวังดี ใครจะคาดคิดว่าพวกโง่สองคนนี้จะทําให้บ้านหลังนี้ต้องแปดเปื้อน! โชคดีที่ไม่เกิดเรื่องใดกับแม่นางหยุนในบ้านของนาง หยุนเคอและท่านนายอําเภอไม่ปล่อยเขาไปแน่!

เมื่อทุกคนกลับไปแล้ว หลินหูกล่าวขึ้นด้วยน้ําเสียงเย้ยหยัน “ข้าหลงเชื่อว่าเจ้าวางแผนสานสัมพันธ์ให้ข้ากับแม่นางหยุน แต่กลับเป็นตัวเจ้าเองที่หมายปองข้า หาวิธีหลอกข้าได้! เฉินไฉ่อี เจ้ามีความสามารถจริง ๆ”

เฉินไฉ่อจําเรื่องคืนก่อนได้ทันที บัณฑิตตรงหน้านางไม่ฉลาดหลักแหลมเท่ากับคุณชายจาง ต้องหาวิธีแก้ต่าง อย่าได้ตื่นตระหนกไปและตั้งสติ!

“ท่านพูดเรื่องเหลวไหลอะไรกัน? ข้าถูกวางแผนใส่ร้าย! หยุนเถียนเถียนต้องรู้ว่าข้าจะมาพบนาง จึงได้กระทําเช่นนี้เพื่อหาโอกาสใส่ร้ายพวกเรา! ท่านนํายาอะไรมาให้ข้า มันไม่ใช่แค่ยาสลบหรอกเหรอ?”

หลินหูจองนางและยิ้มเยาะ “แน่นอนว่ามันไม่ใช่ยาสลบ แม่ของข้าเสียเงินมากมายเพื่อซื้อมันมาจากหอนางโลม ข้าคงไม่รู้สึกเสียดายหากมัน อยู่ในปากแม่นางหยุน เจ้าต้องโง่เพียงใดกันถึงได้กลืนมันลงไปเสียเอง!”

หลินหูก้มมองรอยแผลของเขาระหว่างใส่เสื้อผ้า ในคืนก่อนหลังจากที่เขาเข้าห้องไปก็ถูกนางรุกคืบทันที! เพราะไม่ได้จุดตะเกียง จึงไม่ทันสังเกตว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่นางหยุน!

เขามีความสุขมาก หญิงสาวผู้นี้… นางช่างงดงามและอ่อนโยนดุจสายน้ําที่พัวพันร่างเขาอย่างอบอุ่น!

ใครจะคาดคิดว่าเมื่อตื่นขึ้นมาในวันนี้สิ่งที่เขาเห็นคือหญิงสาวอัปลักษณ์ แม้ว่าหน้าตาจะดูงดงาม แต่เมื่อเทียบกับหยุนเถียนเถียนช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน! คืนก่อนมีความสุขแค่ไหน ตอนนี้เขาผิดหวังแค่นั้น

ทั้งสองเดินออกมาจากห้องโดยไม่รู้เลยว่าท่านผู้เฒ่าสี่และคนอื่น ๆ มาดูเหตุการณ์นี้ด้วย พวกเขาโกรธเกรี้ยวราวกับพายุคลั่งและไม่อาจให้อภัยกับผู้ที่กล้าฝ่าฝืนจารีตประเพณีเช่นนี้!

ผู้เฒ่าสี่ผู้โกรธเกรี้ยวได้ยื่นไม้เท้าออกมาฟาดเข้าที่ขาของทั้งสองอย่างแรง! พวกเขาล้มลงกับพื้นเสียงดัง ขณะที่กําลังจะลุกขึ้น ผู้เฒ่าสี่ได้ให้คนกดตัวพวกเขาเอาไว้!

“พวกไร้ยางอายเช่นเจ้าไม่สมควรเกิดเป็นคน จงคุกเข่าลง! ข้าจะลงโทษพวกเจ้าต่อหน้าทุกคนเอง!”

เป็นครั้งแรกที่หยุนเถียนเถียนคิดว่าผู้เฒ่าหัวโบราณท่านนี้ช่างน่ารักเสียจริง

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

สามีข้า คือพรานป่า 270 หาเรื่องใส่ตัว

Now you are reading สามีข้า คือพรานป่า Chapter 270 หาเรื่องใส่ตัว at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 270 หาเรื่องใส่ตัว

“ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? หยุนเถียนเถียน เป็นฝีมือของเจ้างั้นหรือ? แม้ข้าจะแต่งเข้าตระกูลจาง และวางมือจากนายน้อยหลี่แล้ว เจ้ายังไม่คิดปล่อยข้าไปอีก?”

หยุนเถียนเถียนหัวเราะออกมาเสียงดัง “เฉินไฉอี สิ่งที่เจ้ากล่าวช่างน่าสนใจ! ข้ากําลังจะแต่งงานกับหยุนเคอ ในตอนนี้นายน้อยหล่อยู่ไกลบ้าน แม้เจ้ายังคิดแต่งงานกับเขาอยู่ก็ไม่เกี่ยวสิ่งใดกับข้า ผู้คนต่างรู้ว่าข้ากับเจ้าบาดหมางกัน ข้าคงไม่อนุญาตให้เจ้าเข้าห้องนอนของข้า แล้วจะจัดฉากใส่ร้ายเจ้าได้อย่างไร?”

น้ําตาของเฉินไฉี่ไหลอาบแก้ม และกล่าวตามน้ําไปกับคําพูดของหยุนเถียนเถียน “เจ้าใส่ร้าย ข้าทําลายความบริสุทธิ์ของข้า แล้วยังจะเสแสรั้งอีก?”

“เจ้าคงแค้นที่ข้าทําลายความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับนายน้อยหลี่ต่อหน้าคนหมู่มาก เจ้าถึงขังข้าไว้และเรียกหลินหูที่หมายปองเจ้ามาพบ เพื่อจัดฉากให้อยู่ด้วยกันตามลําพัง เจ้าคิดฆ่าข้าหรือ!”

หยุนเถียนเถียนหัวเราะเบาๆ พลางส่ายศรีษะ “มีเหตุผลใดที่ข้าต้องใส่ร้ายเจ้า เจ้าเป็นตายเช่นไรไม่เกี่ยวกับข้า ในตระกูลจางคงไม่มีใครรักเจ้าล่ะสิ น่าสงสารนัก ข้าเห็นเรื่องน่าขําขันมาเพียงพอแล้วจะทําเช่นนี้เพื่อประโยชน์ใด?”

“ที่สําคัญกว่านั้น แม้ว่าข้าขังเจ้าไว้และเรียกหลินหูมาที่นี่จริง แต่ดูการกระท่าอันป่าเถื่อนของเจ้าเมื่อคืนแล้ว คงไม่ใช่ฝีมือของข้าหรอก จึ จุ! เกิดเป็นหญิงควรรักนวลสงวนตัว แต่เจ้ากลับหมายปองร่างกายของชายหนุ่มอย่างหลินหู เฉินไฉ่อเจ้ามันนางแพศยา!”

เฉินไฉ่อไม่สามารถแก้ต่างสิ่งใดและพยายามมองหาพันธมิตรของนางท่ามกลางฝูงชน ผู้เดียวที่สามารถช่วยนางแก้ต่างได้กลับหมดสติอยู่บนพื้นเพราะเหตุการณ์ที่ประดังประดาเข้ามา!

“ดูสิ มีรอยเลือดกองหนึ่งบนผ้าห่มของข้า! เฉินไฉอี เจ้าอธิบายมาสิว่าเกิดสิ่งใดขึ้น?”

จชื่อกล่าวเสริมขึ้นมา “ข้าได้ข่าวมาว่าสามีไม่ชอบใจนาง จนถึงตอนนี้ยังไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอันใดกัน นางตั้งใจมอบความบริสุทธิ์นี้ให้กับคุณชายหลินหรอกหรือ? ช่างไม่ยุติธรรมกับคุณชายจาง! ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วนอกใจสามีไปมีความสัมพันธ์กับชายอื่นเป็นการกระทําอันไม่ถูกไม่ควร!”

เฉินไฉ่อตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง “หยุนเถียนเถียน! เจ้ากล้าพูดว่านี่ไม่ใช่ฝีมือของเจ้า? หากว่าพวกเรามีความสัมพันธ์อย่างว่าจริง เหตุใดถึงต้องมาที่ห้องของเจ้าด้วย!”

หยุนเถียนเถียนเชิดหน้าอย่างเย่อหยิ่ง “ใครจะรู้ว่าพวกเจ้าคิดสิ่งใด! อีกไม่นานข้าจะต้องแต่งงาน แล้วในใจก็เริ่มรู้สึกอึดอัดและไม่รู้ว่าควรทําอย่างไร จึงไปที่บ้านป้าของข้าเพื่อขอคําปรึกษาจากนาง ข้าอาศัยอยู่ที่บ้านกับป้าของข้าอยู่ตลอด ท่านช่างรักข้าจริง ๆ นางไล่ท่านลุงไปที่ห้องย่าของข้า และกล่อมข้านอนทั้งคืน”

“คงไม่แปลกหากพวกเจ้ารอคอยให้ข้าออกจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านก่อน และจงใจแอบมาที่นี่เพื่อมีความสัมพันธ์กัน! สถานที่เงียบสงบเช่นนี้คงหาได้ยากนัก”

ในตอนนี้ เฉินไปดํารงตําแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน เขามีเรื่องวุ่นวายมากมายในหมู่บ้านที่ต้องจัดการ!

“เอาล่ะ! ทุกอย่างกระจ่างชัดแล้วว่านางไม่ใช่ผู้จัดฉาก แล้วจะยอมให้ชายชั่วหญิงเลวอย่างพวกเจ้าทําเช่นนี้ในห้องของนางได้อย่างไร? เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกเจ้าเองที่คิดกระทําการทุ่มบ่าม! ในเมื่อเกิดเรื่องในหมู่บ้านของพวกเราคงจะไต่สวน หลินฟูจากหมู่บ้านข้าง ๆ แบบนี้ได้ยาก เราต้องเชิญหัวหน้าหมู่บ้านฝ่ายนั้นมา”

“และสําหรับเจ้าเฉินไฉ่อี เจ้าต้องการให้ข้าเรียกมารดาของเจ้า หรือสามีของเจ้ามาล่ะ? แต่ข้าคิดว่าเป็นการดีกว่าหากเรียกมาทั้งสองฝ่าย ตอนนี้เจ้าแต่งงานแล้วควรซื่อสัตย์ต่อสามีของเจ้าสิ!”

ร่างกายของเฉินไฉ่อสั่นระริกอย่างหวาดกลัว แม้อยากออกมาห้ามปราม แต่นางไม่ได้ฉุกคิดว่ายังเปลือยเปล่าอยู่ ทันทีที่นางก้าวออกมา ผ้าห่มทั้งหมดตกลงบนพื้นและปรากฏร่างกายเปลือยเปล่าของนาง!

“เอาล่ะ! ขอทุกท่านหยุดมุงดูและออกไปก่อน ปล่อยให้ทั้งสองแต่งตัวเถอะ เราไม่ควรให้พวกเขาเปลือยเปล่าอยู่เช่นนี้!”

เฉินไปมองไปยังทั้งสองคนอย่างรังเกียจราวกับกองอสุนัขเหม็นเน่า! เขาให้แม่นางหยุนอาศัยที่บ้านหลังนี้ด้วยความหวังดี ใครจะคาดคิดว่าพวกโง่สองคนนี้จะทําให้บ้านหลังนี้ต้องแปดเปื้อน! โชคดีที่ไม่เกิดเรื่องใดกับแม่นางหยุนในบ้านของนาง หยุนเคอและท่านนายอําเภอไม่ปล่อยเขาไปแน่!

เมื่อทุกคนกลับไปแล้ว หลินหูกล่าวขึ้นด้วยน้ําเสียงเย้ยหยัน “ข้าหลงเชื่อว่าเจ้าวางแผนสานสัมพันธ์ให้ข้ากับแม่นางหยุน แต่กลับเป็นตัวเจ้าเองที่หมายปองข้า หาวิธีหลอกข้าได้! เฉินไฉ่อี เจ้ามีความสามารถจริง ๆ”

เฉินไฉ่อจําเรื่องคืนก่อนได้ทันที บัณฑิตตรงหน้านางไม่ฉลาดหลักแหลมเท่ากับคุณชายจาง ต้องหาวิธีแก้ต่าง อย่าได้ตื่นตระหนกไปและตั้งสติ!

“ท่านพูดเรื่องเหลวไหลอะไรกัน? ข้าถูกวางแผนใส่ร้าย! หยุนเถียนเถียนต้องรู้ว่าข้าจะมาพบนาง จึงได้กระทําเช่นนี้เพื่อหาโอกาสใส่ร้ายพวกเรา! ท่านนํายาอะไรมาให้ข้า มันไม่ใช่แค่ยาสลบหรอกเหรอ?”

หลินหูจองนางและยิ้มเยาะ “แน่นอนว่ามันไม่ใช่ยาสลบ แม่ของข้าเสียเงินมากมายเพื่อซื้อมันมาจากหอนางโลม ข้าคงไม่รู้สึกเสียดายหากมัน อยู่ในปากแม่นางหยุน เจ้าต้องโง่เพียงใดกันถึงได้กลืนมันลงไปเสียเอง!”

หลินหูก้มมองรอยแผลของเขาระหว่างใส่เสื้อผ้า ในคืนก่อนหลังจากที่เขาเข้าห้องไปก็ถูกนางรุกคืบทันที! เพราะไม่ได้จุดตะเกียง จึงไม่ทันสังเกตว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่นางหยุน!

เขามีความสุขมาก หญิงสาวผู้นี้… นางช่างงดงามและอ่อนโยนดุจสายน้ําที่พัวพันร่างเขาอย่างอบอุ่น!

ใครจะคาดคิดว่าเมื่อตื่นขึ้นมาในวันนี้สิ่งที่เขาเห็นคือหญิงสาวอัปลักษณ์ แม้ว่าหน้าตาจะดูงดงาม แต่เมื่อเทียบกับหยุนเถียนเถียนช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน! คืนก่อนมีความสุขแค่ไหน ตอนนี้เขาผิดหวังแค่นั้น

ทั้งสองเดินออกมาจากห้องโดยไม่รู้เลยว่าท่านผู้เฒ่าสี่และคนอื่น ๆ มาดูเหตุการณ์นี้ด้วย พวกเขาโกรธเกรี้ยวราวกับพายุคลั่งและไม่อาจให้อภัยกับผู้ที่กล้าฝ่าฝืนจารีตประเพณีเช่นนี้!

ผู้เฒ่าสี่ผู้โกรธเกรี้ยวได้ยื่นไม้เท้าออกมาฟาดเข้าที่ขาของทั้งสองอย่างแรง! พวกเขาล้มลงกับพื้นเสียงดัง ขณะที่กําลังจะลุกขึ้น ผู้เฒ่าสี่ได้ให้คนกดตัวพวกเขาเอาไว้!

“พวกไร้ยางอายเช่นเจ้าไม่สมควรเกิดเป็นคน จงคุกเข่าลง! ข้าจะลงโทษพวกเจ้าต่อหน้าทุกคนเอง!”

เป็นครั้งแรกที่หยุนเถียนเถียนคิดว่าผู้เฒ่าหัวโบราณท่านนี้ช่างน่ารักเสียจริง

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+