ตอนที่ 402 สั่งสอนลูกสะใภ้

เฉินเต่ออันถึงกับพูดไม่ออก “ภรรยาข้ามิได้ทําสิ่งใดผิด แล้วเหตุใดข้าจึงต้องทุบตีนางด้วย? ท่านแม่! ปกติแล้วท่านมีเหตุผลเสมอมาเหตุใดวันนี้จึงไร้เหตุผลนัก?”

ภรรยาของเฉินซ่งกลับกลายเป็นเกรี้ยวกราดก่อนตะเบ็งเสียงออก “ก็ได้! พวกเจ้าทุกคนมันปีกกล้าขาแข็งนัก เห็นหรือไม่ว่าพ่อของเจ้าคิดบีบคอข้าให้ตายตก ทั้งยังกล่าวโทษว่าข้าสั่งสอนบุตรสาวไม่ดี!”

“แต่ลูกสะใภ้ผู้นี้กลับร้ายกาจยิ่งกว่า เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน นางไม่คิดแม้แต่จะเชื่อฟังข้าผู้ซึ่งเป็นแม่สามี เจ้ามันเป็นบุตรอกตัญญ แต่งงานได้เมียแล้วก็ลืมแม่ที่เบ่งเจ้าออกมาอย่างยากลําบาก!”

เฉินเต่ออันนิ่งเงียบ เขาไม่กล้าที่จะเคาะประตูบานนี้อีกต่อไป ใบหน้านั้นหดหูและเต็มไปด้วยคําถามมากมาย

ในขณะนั้นเอง หยุนเถียนเถียนเดินทางมาถึงพอดิบพอดี!

นางได้ยินว่าเฉินซึ่งกําลังพบเจอกับความเลวร้าย ซึ่งนางต้องการจะเห็นมันด้วยตาตนเองแล้ว นางก็ต้องการทราบด้วยว่าทําไมชายผู้นี้จึงโกรธจัดจนแทบกระอักเลือดตาย…

แต่ใครจะคาดคิดว่านางจะได้ยินบทสนทนาที่ผู้เป็นแม่กล่าวกับลูกชาย หยุนเถียนเถียนถึงกับพูดไม่ออก อีกทั้งเฉินซ่งและภรรยาก็เคยเป็นคนดีและสนับสนุนนางด้วยดีเสมอมา แต่วันนี้ภรรยา ของเฉินซ่งกลับเปลี่ยนเป็นไร้เหตุผลราวกับเป็นคนละคน

“โอ! ช่างเป็นการแสดงที่ยิ่งใหญ่นัก ในขณะที่พวกเจ้ากําลังพูดคุย ข้าก็ตาสว่างแล้วในวันนี้!”

แม้ว่าเสียงของหยุนเถียนเถียนจะห่างไกลเพียงใด แต่ภรรยาของเฉินซึ่งก็จดจํามันได้ดี

ทันทีที่นางได้ยินเสียงของหยุนเถียนเถียน ภรรยาของเฉินซ่งพุ่งออกมาจากห้องและตะโกนลั่น “นังสารเลว เจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร? เจ้าเป็นคนทําให้ครอบครัวของข้าแตกระแหงแล้วคิดจะทําสิ่งใดอีก?”

เฉินเต่ออันรีบพุ่งมาหยุดยื้อแม่ของตนเอง “ท่านแม่! ท่านยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกหรือ? เป็นเพราะแม่นางหยุนให้เรายืมรถม้าท่านพ่อจึงปลอดภัยมิฉะนั้นเขาคงต้องนอนตายอยู่ข้างถนน แล้ว!”

“พังพอนกล่าวคําอวยพรให้แก่ไก่ตัวผู้ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไร เฉินเต่ออันก็ยอดเยี่ยมยิ่งนัก เจ้ากล้าดีอย่างไรไปใช้รถม้าของนาง? เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าผู้ใดกันที่ทําให้น้องสาวเจ้าต้องมีจุดจบเช่นนี้?!”

หยุนเกียนเถียนเหยียดมือออกและจับไหล่ของเฉินเต่ออันเบา ๆ แม้เฉินเต่ออันจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทําอะไร แต่เขาก็ไม่คิดขัดขึ้น

“ข้าไปบังคับลูกสาวท่านเมื่อไหร่กัน? ข้าเป็นคนบังคับให้นางหลงรักนายน้อยหนึ่งั้นหรือ? แล้วข้าเป็นคนปล่อยให้นางดื่มน้ําชาผสมยาแรงงั้นหรือ?”

“ลูกสาวของท่านไร้ซึ่งคุณธรรมใด ท่านไม่รู้หรือว่าลูกสาวตนเป็นอย่างไร? วัน ๆ นางเอาแต่คิดถึงสิ่งที่มิใช่ของตน แล้วข้าก็มองว่านางไม่มีวันเพียงพอ คนแบบนี้สมควรตายนั้นถูกต้องแล้ว!”

“ข้ามเคยมีเจตนาร้ายใด วันนี้ข้าให้ยืมรถม้าก็เพราะต้องช่วยชีวิตของเฉินซึ่งเอาไว้ ทั้งหมดถือว่าเป็นการตอบแทนเรื่องราวในอดีตทั้งหมดที่เคยกระทําร่วมกันมา และท่านจงจําไว้ให้ดีเถิดว่าพวกเราไม่มีบุญคุณติดค้างกันอีกต่อไป! เมื่อครั้งที่ท่านทํางานในโรงงานของข้าท่านหยิบสิ่งใด ติดไม้ติดมือไปบ้างคิดว่าข้าไม่งั้นหรือ? อยากจะให้ข้าพูดออกมาจริง ๆ ใช่หรือไม่!”

“หรือท่านมองว่าข้าเป็นเพียงเด็กสาวตัวน้อยที่ไม่อาจต่อสู้กับพวกท่านได้? ที่ข้าไม่พูดอะไรในคราแรก เป็นเพราะยังให้เกียรติใบหน้าของพวกท่านอยู่ แต่เมื่อไม่มีใครต้องการ ข้าก็ไม่จําเป็นต้องให้เกียรติผู้ใดอีกต่อไป!”

ภรรยาของเฉินซึ่งไม่รู้เลยว่าจะโต้เถียงอีกฝ่ายอย่างไรดี แต่ยังไงซะความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียบุตรสาวนั้นยังคงเจ็บและฝังแน่นอยู่ในหัวใจ นางไม่รู้เลยว่าจะหลุดพ้นจากความปวดร้าวพวกนี้ได้อย่างไร

สิ่งเดียวที่จะพอหล่อเลี้ยงนางได้คือการโบ้ยทุกสิ่งอย่างให้เป็นความผิดของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เท่านั้น มีเพียงวิธีนี้ที่จะทําให้นางมีชีวิตต่อไปได้

“เฉินเต่ออัน! ขณะที่ข้ากําลังเดินทางมา ข้าได้ยินคนที่โรงงานพูดกล่าวว่าตอนเจ้าออกไปข้างนอก มีเสียงทะเลาะวิวาทที่นี้…ข้าคิดว่าเจ้าควรจะพูดคุยกับภรรยาให้ถี่ถ้วน นางยอมสละชีวิตตนเองแต่งงานกับเจ้ารับใช้เจ้าและครอบครัวเป็นวัวเป็นม้าอยู่ที่นี่ตั้งนานหลายปี!”

เมื่อได้ยินค่านั้น ภรรยาของเฉินซ่งถึงกับตื่นตระหนกและเริ่มหลบสายตา

เฉินเต่ออันหันศีรษะไปหาผู้เป็นแม่ด้วยความตื่นตระหนก “ท่านแม่! ท่านทําสิ่งใดลงไป? อย่าลืมว่านางเป็นลูกสะใภ้และยังมีหลานชายให้กับท่าน!”

หลังจากพูดจบ เฉินเต่ออันไม่สนใจสิ่งใดอีกพร้อมกับเดินดื่ม ๆ เข้าไปในห้องของตนอย่างรวดเร็ว

ภรรยาของเขานั่งอยู่ในห้องพร้อมกับน้ําตาอาบสองแก้ม กําลังเหม่อลอยจับจ้องเพดานราวกับไร่วิญญาณ นางนอนอยู่บนเตียงตรงนี้ไม่รู้นานเท่าไหร่…

“ภรรยาข้า… เกิดอะไรขึ้น? ท่านแม่สร้างความอับอายให้เจ้าอีกแล้วใช่หรือไม่?”

ก่อนที่ภรรยาของเฉินเต่ออันจะทันได้ตอบคําใด เสียงของภรรยาเฉินซ่งดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด “นังหยุนเกียนเถียน! นังเด็กง่เง่า เจ้าคิดว่าใหญ่โตมาจากที่ใดจึงได้เข้ามายุ่งเรื่องของผู้อื่นเช่นนี้?”

เมื่อคําหยาบคายนี้หลุดออกมา เซ็นสิ่งตบหน้านางอย่างรุนแรงทันที ใบหน้าเหี่ยวย่นหันครับอย่างแรงพร้อมกับมีฟันกระเด็นออกมาจากปาก เลือดน้อย ๆ ค่อยไหลซึมออก

“หากท่านไม่รู้ว่าวิธีใดจะทําให้ปากสะอาดได้อย่างนั้นก็ให้คนของข้าช่วยท่านจัดการแล้วกันอ้อ ไม่ต้องห่วง วิธีการของเขายอดเยี่ยมมาก ฟันของท่านเพียงหลุดไปหนึ่งซี่ แต่มันจะไม่มีซี่ที่สองหลุดตามมาแน่นอน!

ภรรยาของเฉินซ่งพยายามอ้าปากจะโต้ตอบ แต่เลือดมากเกินไปทําให้นางรู้สึกหวาดกลัว นางไม่อาจกล่าวคําใดได้นอกจากทรุดตัวลงและเริ่มร้องไห้

“ไอ้คนชั่ว พวกเจ้ารังแกข้า! พวกเจ้าเข้ามารังแกข้าถึงในบ้าน!”

หยุนเสียนเถียนหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะว่าฟันของนางหลุดจนเกิดช่องโหว่ท่าให้เสียงที่เปล่งออกกลายเป็นไม่ชัดไปเสียได้

เฉินเต่ออันรู้สึกเป็นห่วงแม่ที่อยู่ด้านนอก แต่เขาก็รู้สึกกังวลเรื่องของภรรยาเช่นกัน ตอนนี้เฉินเต่ออันกําลังตกที่นั่งลําบากเขาไม่รู้ว่าควรจะออกไปข้างนอก หรือควรจะอยู่กับภรรยาในห้องนี้!

ภรรยาของเฉินเต่ออันกล่าวคําออกทั้งน้ําตา “สามีข้า… ปล่อยข้าไปเถิด ข้าไม่อาจอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปได้แล้วจริง ๆ แม่ของท่านบอกให้ข้านวดขาและบีบเท้าของนางข้าก็จําเป็นต้องทํา เพราะด้วยหน้าที่ของลูกสะใภ้ ทว่านางกลับเอาเข็มเย็บผ้าขนาดใหญ่มาไล่แทงข้าเมื่อข้าบีบนวดไม่ถูกใจนาง!”

“ตลอดเวลาที่ท่านอยู่บ้าน แม่สามีปฏิบัติต่อข้ามาเป็นอย่างดี เช่นนี้ก่อนหน้าข้าจึงไม่เคยปริปากบ่น แม้ว่าจะต้องถูกต่อว่ามากเพียงใดเมื่อวันที่ท่านไม่อยู่ตอนนี้ข้าเจ็บปวดเหลือเกิน ข้าไม่อาจอดทนอยู่ที่นี่ต่อไปได้แล้ว!”

เฉินเต่ออันถึงกับตื่นตระหนก เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเองด้วยซ้ํา ในวันที่แม่ของตนเป็นปกติเขาก็ปวดหัวจะแย่ แต่วันนี้แม่ของเขากลับใช้เข็มขนาดใหญ่ไล่แทงลูกสะใภ้งั้นหรือ? พวกนางทั้งสองมีสัมพันธ์อันดีต่อกันเสมอมา แล้วเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“ท่านคงไม่เชื่อว่านางจะปฏิบัติตัวเลวร้ายกับข้าเช่นนี้ นางเคยทําดีกับข้ามาก่อน แต่หลังจากที่น้องสาวของท่านตายตกไปนางก็เปลี่ยนเป็นคนละคน นางปฏิบัติกับข้าราวกับว่าข้ามิใช่มนุษย์…”

แววตาของภรรยาเฉินเพื่ออนวูบไหวคล้ายกับจะดับวูบในทันใด

เฉินเต่ออันรีบเดินเข้าไปกุมมือภรรยาไว้แน่นก่อนจะกล่าวคําปลอบโยน “ข้าเชื่อเจ้าเป็นเพราะเจ้าไม่เคยโกหกขา ทําไมข้าต้องไม่เชื่อเจ้าด้วยเล่า? แต่สิ่งที่ข้าตกใจก็คือเหตุใดท่านแม่จึงเปลี่ยนไปมากเพียงนี้”

“นางสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อเจ้าราวกับเจ้าคือบุตรสาวคนหนึ่ง… แต่ทําไม…”

“ไม่ต้องกังวล! ข้าจะไม่มีวันหย่ากับเจ้าเด็ดขาด เจ้าทํางานหนักเพื่อข้าเสมอมา และยังมีบุตรชายให้ข้า…อย่างนั้นข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง ท่านแม่จะต้องไม่มารังแกเจ้าอีก!”