ตอนที่ 248 ลงมือก่อน

หยุนเถียนเถียนพยายามคิดหาทางช่วยหลี่ซื่อฮวาอย่างไม่ลดละ “เจ้าต้องบอกคนอื่นว่าจะออกตามหาพ่อบ้านหวัง! หากนายหญิงหลี่ได้ยินข่าว นางจะต้องสั่งให้หลี่เฟิงฆ่าพ่อบ้านหวังแน่นอน และเมื่อถึงตอนนั้นเจ้าค่อยสะกดรอยตามนางไปอย่างระมัดระวัง”

โดยปกติแล้วหลี่ซื่อฮวาเป็นคนหัวแข็ง ไม่ยอม เชื่อใครง่าย ๆ แต่เขากลับรีบร้อนออกไปทันที่ที่หยุนเถียนเถียนอธิบายจบ แม้จะไม่เข้าใจว่าเหตุใดพ่อบ้านหวังถึงไม่ถูกขาย แต่ในเมื่อทุกคนยืนกราน… เรื่องนี้ก็คงมีเหตุผลในตัวของมัน!

นายหญิงหลี่ทําหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยภายในจวนนานแล้วจึงไม่มีสิ่งใดรอดพ้นสายตานางได้ ดังนั้นข่าวที่หลี่ซื่อฮวาต้องการตามหาพ่อบ้านหวังจึงมาถึงหูนางอย่างรวดเร็ว

แต่นางไม่สามารถออกจากบ้านได้เพราะช่วงนี้ คือช่วงไว้ทุกข์ หากนางออกจากจวนตอนนี้คงถูกกล่าวหาว่าอกตัญญต่อสามีเป็นแน่ ประการที่สองหากนางออกไปพบหลี่เฟิงตอนนี้ หลี่ซื่อฮวาอาจสงสัยได้ ดังนั้นเธอจึงต้องเชิญน้องชายมาที่จวนนี้ โดยใช้งานศพเป็นข้ออ้าง

หลี่ซื่อฮวาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเพราะนายหญิงหลี่ไม่ได้ออกจากบ้านมาสักพักหนึ่งแล้วจึงกลัวว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไปตามแผน แต่เด็กสาวจากตระกูลหยุนไม่คิดเช่นนั้น
ในเมื่อทุกคนไว้วางใจให้เขาหาตัวคนผิดมาลงโทษ หลี่ซื่อฮวาจึงปฏิญาณตนว่าเขาจะไม่ ทําให้คนเหล่านี้ผิดหวังเด็ดขาด! หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ในที่สุดหลี่เฟิงก็ปรากฏตัวที่บ้านของตระกูลหลี่

พี่น้องสองคนหารือกันตามลําพังภายในเรือนอย่างระมัดระวัง ด้วยเหตุนี้ทําให้หลี่ซื่อฮวาไม่สามารถส่งคนไปสอดแนมได้

หลี่ซื่อฮวารู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากส่งคนรับใช้ไปเฝ้าอยู่ด้านนอกเรือน และสะกดรอยตามหลี่เฟิงทันทีที่ออกมา!

หลี่เฟิงขอตัวกลับทันทีโดยไม่รอทานอาหารร่วมกับครอบครัวของนายหัวหลี่ เมื่อรู้เช่นนี้หลี่ชื่อฮวาจึงรู้ว่าข้อสันนิษฐานของหยุนเถียนเถียนนั้นถูกต้อง
หลี่เฟิงมุ่งหน้าไปทางบ้านหลังหนึ่งแทนที่จะกลับจวน และภายในเรือนยังมีใครบางคนที่คาดไม่ถึงรอเขาอยู่ในนั้นอีกด้วย

คนผู้นั้นคือเฉินเจียวเจียว แม้ก่อนแต่งงานหลี่เพิ่งจะมีอนุภรรยามากมาย แต่หลังจากที่แต่งงานกับลูกสาวจากตระกูลร่ํารวยที่มีอุปนิสัยแข็งกร้าว ดื้อรั้น เอาแต่ใจ เขาก็ไม่กล้ารับอนุภรรยาเข้ามาในจวนอีกเลย ดังนั้นเขาจึงพาตัวเฉินเจียวเจียวมาอยู่ที่อื่นแทน

เฉินเจียวเจียวไม่คาดคิดว่าตนจะต้องมาอยู่ในบ้านหลังเล็ก และไม่ได้แต่งเข้าจวนในฐานะอนุภรรยา แต่เป็นเพียงนางบําเรอเท่านั้น!

แต่สําหรับคนที่ไม่มีชื่อหรือแซ่แบบนางแล้ว การถูกหลี่เฟิงตามใจ มีห้องส่วนตัว และมีคนรับ ใช้รายล้อมถือว่าเป็นการใช้ชีวิตที่คุ้มค่าที่สุดแล้ว แม้จะน่าเบื่อไป แต่นางก็พบงานอดิเรกใหม่คือ การแกล้งสาวรับใช้!

เฉินเจียวเจียวตั้งชื่อให้คนรับใช้ว่าเถียนเถียน เพราะในสายตาของนางผู้หญิงเช่นหยุนเถียนเถียนนั้นเหมาะสําหรับรองรับอารมณ์ และเมื่อใดก็ตามที่โมโหหรือไม่พอใจ เฉินเจียวเจียวจะทุบตีเถียนเถียนอย่างโหดร้ายเกินที่เด็กหญิงตัวน้อย ๆ จะทนไหว

แน่นอนว่าเฉินเจียวเจียวรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเช่นกัน หลี่เฟิงจึงสบโอกาสใช้ห้องของเฉินเจียวเจียวซ่อนตัวพ่อบ้านหวังไว้ อีกทั้งยังขู่ว่าอย่าแตะต้องผู้หญิงของเขาเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นพ่อบ้านหวังได้ไปเที่ยวยมโลกแน่

ใครจะรู้ว่าหลังจากที่พ่อบ้านหวังตกหลุมรักสาวทรงเสน่ห์อย่างนายหญิงหลี่แล้ว ความงามของเฉินเจียวเจียวก็ไม่สามารถทําให้หัวใจของเขาพองโตได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจ พลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฮ่า ๆ ได้โปรดอย่ากังวล ข้าจะไม่แตะต้องตัวนางเด็ดขาด!”

เฉินเจียวเจียวรู้สึกรําคาญพ่อบ้านหวังผู้ชั่วร้าย ยิ่ง แม้เขาจะถูกห้ามไม่ให้แตะต้องเฉินเจียวเจียว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านางเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์เย้ายวนจึงฉวยโอกาสโลมเลียนางทางสายตาเสมอ และเนื่องจากเฉินเจียวเจียวรู้สึกไม่พอใจ นางจึงเอาแต่ขลุกตัวอยู่ในห้องทั้งวัน

เมื่อรู้ว่าหลี่เฟิงมาที่นี่ เฉินเจียวเจียวจึงจัดแจง เสื้อผ้าและออกไปต้อนรับเขา เพราะนางวาดฝัน ว่าสักวันจะต้องมีลูกกับเขาให้ได้และถึงเมื่อนั้น นางก็จะสามารถเชิดหน้าชูตาในฐานะภรรยาของหลี่เฟิงได้

แม้ว่าหลี่เฟิงจะรีบร้อนเพียงใด แต่เขาก็ยังคงตามใจเฉินเจียวเจียวเข้าไปในห้องและอยู่ที่นั่นจนถึงพลบค่ํา เนื่องจากคิดว่าตนสามารถจัดการกับพ่อบ้านหวังเมื่อไรก็ได้ เพราะอย่างไรเสียเขาก็อยู่ในกํามือวันยังค่ํา

เมื่อหลี่เพิ่งเข้าไปยังห้องที่ขังพ่อบ้านหวังไว้ แต่เขาก็ต้องตกตะลึงพบว่าพ่อบ้านหวังหายไปแล้ว เมื่อได้สติหลี่เฟิงจึงสั่งคนสํารวจรอบบ้านเพราะเขาคิดว่าพ่อบ้านหวังรู้เรื่องที่ตนต้องถูกฆ่าปิดปากจึงหนีออกไป

ความจริงแล้วพ่อบ้านหวังถูกลักตาตัวต่างหาก เนื่องจากหลี่ซื่อฮวาขอร้องหยุนเคอเป็นผู้ลักพาตัวพ่อบ้านออกมาหลังจากที่รู้ตําแหน่งของเขา

หยุนเคอไม่มีทางเลือกจึงหัวเราะกับตนเองเงียบ ๆ เขาได้ฝึกฝนทักษะการต่อสู้มาตั้งแต่ยังเยาว์ เพราะเหตุนี้เขาจึงเป็นเสมือนนักเลงลูกน้องของนายน้อยหลี่ไปโดยปริยาย

แม้จะคิดเช่นนั้น หยุนเคอก็ยังทําตามคําขอและลักพาตัวพ่อบ้านหวังแต่โดยดี

หลังจากฟื้นคืนสติ พ่อบ้านหวังเอามือแตะศีรษะด้วยความงุนงงพร้อมมองไปรอบ ๆ ก่อนมองเห็นนายน้อยหอื่นั่งอยู่บนเก้าอี้

ความสามารถด้านการสังเกตสีหน้าของพ่อบ้านหวังยังคงเยี่ยมยอดเช่นเดิม ดังนั้นเมื่อเขาสังเกตเห็นสีหน้าของนายน้อยหลีจึงรู้ทันทีว่าตนถึงคราวซวยแล้ว

พ่อบ้านหวังคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกล่าวแก้ตัว ราวกับหมาจนตรอก “นายน้อยอภัยให้ข้าเถิด หญิงผู้นั้นยั่วยวนข้าขอรับ! ก่อนหน้านี้นายหัวหลี่ขายข้าให้พ่อค้าทาสแล้ว แต่น้องชายของนายหญิงซื้อตัวข้าไว้ก่อน เพราะพวกเขาต้องการให้ข้ากลับไปทํางานที่จวนตระกูลหลี่และขโมยทรัพย์สินมาให้… และอีกอย่างข้าก็ไม่มีส่วนร่วมในการวางแผนฆ่านายหัวหลี่เลยขอรับ!”

หลี่ซื่อฮวาหัวเราะด้วยความสมเพชก่อนเอ่ยถาม “เจ้าบอกว่าไม่มีส่วนร่วมในแผนการ แล้วรู้ได้อย่างไรว่าพวกมันฆ่าท่านพ่อ?”

พ่อบ้านหวังอธิบายอย่างกระวนกระวายใจ “ข้าไม่มีส่วนร่วมจริง ๆ ขอรับนายน้อย! แต่หลังจากเกิดเรื่องนายหญิงหลี่เป็นคนบอกข้าเองว่านายหัวหลี่ตายแล้วขอรับ!”

“นางบอกเจ้าว่าอย่างไร? บอกข้ามาให้หมด ไม่อย่างนั้นหัวของเจ้าหลุดออกจากบ่าแน่!”

พ่อบ้านหวังกลัวความตายยิ่งกว่าอื่นใด จึงเล่าความลับระหว่างเขากับนายหญิงหลี่จนหมดเปลือกทันที

“นางบอกข้าว่านายหัวหลี่รู้เรื่องลอบคบชู้แล้ว และเราสองคนอาจถูกฆ่าได้ ดังนั้นเมื่อข้าถูกขาย นางจึงกระวนกระวายใจและชิงลงมือฆ่านายหัวหลี่ก่อนขอรับ!”