นิยาย สามีข้า…คือพรานป่า ตอนที่ 394 เจ้าเป็นคนสั่งการ

หากกล่าวตามตรง หลังจากมู่หรงหยุนเคอจากไปแล้ว หยุนเถียนเถียนก็รู้สึกใจหายเช่นกัน! อย่างแรกทั้งสองไม่ทราบว่าเมื่อใดถึงจะได้พบกันอีก ส่วนอีกเรื่องคือนางรู้สึกว่าการเดินทางของมู่หรงหยุนเคอเต็มไปด้วยอันตราย!

ทว่าไม่นานนักนางตระหนักว่าตนไม่มีเวลามานั่งครุ่นคิดเรื่องเช่นนี้อีกต่อไป เมื่อคนรับใช้ในบ้านเริ่มเก็บสัมภาระเตรียมกลับไปยังหมู่บ้านเทพธิดาบ้างแล้ว แม้ที่ดินรกร้างที่เพิ่งซื้อมาก่อนหน้านี้จะอยู่ในทางหมู่บ้านเทพธิดาก็ตาม แต่อย่างไรอีกส่วนหนึ่งก็อยู่ในหมู่บ้านอื่นอยู่ดี!

นี่คือการซื้อภูเขาทั้งลูก! แม้จะมีหมู่บ้านเรียงรายอยู่ที่ตีนเขา แต่พื้นที่บนภูเขากลับเป็นที่รกร้างว่างเปล่า!

ป้ารู้ว่าหยุนเถียนเถียนกําลังจะกลับมาจึงคัดเลือกสิ่งที่ดีที่สุดจากชาวบ้านแถวนี้ จากนั้นจึงทําความสะอาดให้เรียบร้อยแล้วเปลี่ยนผ้าปูที่สะอาดสะอ้าน!

“ข้าไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะชอบหมู่บ้านเล็ก ๆ ของเราหรือไม่! แต่ถือว่าเราได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อเตรียมสิ่งที่ดีที่สุดให้นางแล้ว!”

ป้าจี้พึมพําพลางเปลี่ยนชุดน้ําชาบนโต๊ะซึ่งเป็นชุดน้ําชาที่ซื้อมาใหม่!

บัดนี้หยุนเถียนเถียนถูกรับตัวมายังเรือนแล้ว! ฝ่ายเฉินผิงเหอที่กําลังดูแลคนรับใช้ที่ซื้อมา รวมถึงคนงานที่เชิญกลับมาสร้างกําแพงบนภูเขา!

เฉินผิงเหอได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แค่จะปลูกมันเทศกับข้าวสาลี แต่นางยังอยากเลี้ยงไก่ที่นี่ด้วย!

พื้นที่บนภูเขาซึ่งรกร้างราวสองร้อยหมู่บ้านถึงกับต้องล้อมกําแพงไว้ ถึงแม้จะเป็นเพียงอิฐชนิดธรรมดาแต่ต้องใช้เวลาสร้างมิใช่น้อย!

ส่วนเงินที่ใช้สร้างบ้านและซื้อข้าวของทั้งหมด ผู้อื่นย่อมไม่รู้ว่าเด็กสาวผู้นั้นไปเอาเงินมาจากที่ใด! นางจี้รู้สึกไม่แน่ใจเช่นกันเนื่องจากไม่ได้เจอกันมาครึ่งปีแล้ว จึงไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปเป็นแบบใดกันแน่!

ป้าจีนึกถึงเฉินผิงอัน ผู้ชายโง่เขลาทั้งชีวิต! ตอนนี้มีอาการมึนเมาจากแอลกอฮอล์ราวกับกําลังเมามายและปากยังคงพร่ําบ่นเกี่ยวกับหยุนจึงเอ่ออยู่!

ตั้งแต่ตอนที่สูญเสียนางไปทําให้รู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง! เมื่อได้ยินคนซุบซิบนินทาหยุ นเถียนเถียนเป็นครั้งคราว เฉินผิงอันไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมีจํานวนเท่าใด เขารีบกระโจนเข้าไปต่อยผู้คนในทันที!

ตอนนี้คนเหล่านั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังคงนอนอยู่ที่บ้านเพื่อพักฟื้น!

ไม่รู้ว่าเถียนเถียนจะคิดอย่างไรเมื่อได้ยินข่าวนี้!

ขณะที่นางกําลังตะลึงงัน ทันใดนั้นมีเสียงโห่ร้องดังมาจากหน้าประตูทางเข้าหมู่บ้าน “แม่นางหยุนกลับมาแล้ว รีบเปิดประตูเร็วเข้า! มาเร็ว!”

ป้าเก็บอาการบนใบหน้าตัวเองแล้วรีบวิ่งตามออกไปทันที!

หยนเถียนเถียนเป็นสตรี ดังนั้นนางจึงชอบแต่งตัวเหมือนหญิงสาวคนอื่น! แม้จะเพียงตกแต่งอย่างลวก ๆ แต่ด้วยใบหน้าอันงดงามที่ฟ้าประทาน ทําให้นางดูไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดาทั่วไป!

หญิงสาวกระโดดลงมาจากรถม้า และด้านหลังยังมีองครักษ์กับสาวใช้ผู้หนึ่งติดตามมาด้วย! ดูเหมือนคนในหมู่บ้านจะสัมผัสได้ถึงความแตกต่างระหว่างนางกับตนเอง ทําให้พวกเขาไม่กล้าที่จะพูดอันใดอีก เพราะกลัวว่าจะล่วงเกินหยุนเวียนเถียนในตอนนี้!

เมื่อหยุนเถียนเถียนลงจากรถม้า แวบแรกที่เห็นคือท่านป้าใหญ่คนนั้น และผู้ที่ยืนอยู่ด้านข้างยังมีเฉินผิงเหอซึ่งเป็นคนพูดน้อยยืนอยู่ด้วย!

“ท่านป้าใหญ่! ท่านลุง!”

หยุนเถียนเถียนยิ้มทักทาย ตอนนี้ระยะห่างระหว่างทั้งสามคนมีความห่างเหินกันมากขึ้น!

เวลานี้ดวงตาของป้าเปียกชุ่มไปด้วยน้ําตา เพราะเพียงปีเดียวหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งได้กลายเป็นคุณหนูของตระกูลใหญ่!

“เถียนเถียน เหตุใดเจ้าถึงกลับมา? แล้วหยุนเคออยู่ที่ใด?”

ประกายแสงในดวงตาของหยุนเถียนเถียนพลันดับวูบลง “แน่นอนว่าเขาต้องยุ่งอยู่กับธุระอื่น ท่านป้าใหญ่วางใจได้ เขาจากไปเมืองหลวงสักพัก อีกไม่นานก็กลับมา เมื่อเฉินเอ่อเข้าสอบในช่วงฤดูใบไม้ร่วงครั้งหน้า ข้าจะต้องไปเมืองหลวงเช่นกัน”

ถึงแม้ป้าจจะไม่เข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้นระหว่างพวกเขา แต่ในตอนนี้หยุนเถียนเถียนดูสดใสและมีชีวิตชีวา ซึ่งดูเหมือนไม่ได้ถูกกระทบกระเทือนแต่อย่างใด!

“ดีแล้ว! หมู่บ้านนี้ถูกสร้างขึ้นแล้ว สุดท้ายเจ้าคงต้องอยู่ที่นี่ จะได้จัดการกับคนงานที่เชิญกลับมา”

แม่นางจี้พูดพลางพาคนเข้าไปในหมู่บ้าน!

ในเวลานี้เสียงที่ไม่ลงรอยกันดังมาจากฝูงชน “โอ! นี่ไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลหยุนผู้สูงศักดิ์ของพวกเราหรอกหรือ? โอ้ว้าว! ลืมไปว่าแท้ที่จริงแล้วแม้นางจะเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ แต่ก็เป็นเพียงลูกนอกสมรสเท่านั้น! หรือเป็นลูกสาวที่คลอดออกมาตอนที่ยังไม่แต่งงาน!”

ด้วยเสียงนั้นทุกคนจึงหันหน้าไปทางภรรยาของเฉินซ่ง เพราะการตายของเฉินไฉ่อ จิตวิญญาณของผู้หญิงคนนี้จึงเต็มไปด้วยความแค้น ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรวันนี้นางจะต้องชําระแค้น!

เมื่อหยุนเถียนเถียนได้ยินดังนั้นทําให้ไม่อาจนิ่งเงียบต่อไปได้! ขณะที่ภรรยาของเต่ออันที่อยู่ด้านข้างพยายามจะดึงอีกแม่สามีไว้หลายครั้ง จากนั้นหญิงสาวยังคงก้าวออกมาโดยไม่แยแส

“ภรรยาของเฉินซ่ง เจ้าจะพูดให้เกิดอันใดขึ้นมา? หากไม่พูด คงไม่มีผู้ใดคิดว่าเจ้าเป็นใบ้”

หยนเถียนเถียนกลับมายิ้มราวกับไม่สนใจ “เป็นลูกนอกสมรสก็เป็นลูกเหมือนกัน อย่างไรเสีย ตอนที่อยู่ในท้องข้าคงไม่มีทางเลือกชาติกําเนิดตนเองได้!”

“คนบางคนมีพ่อแม่เลี้ยงดู แล้วเหตุใดโตขึ้นมาถึงยังทําตัวไร้ยางอาย? ตอนแรกหมั้นหมาย แล้วยังมาขวางทางรถม้าของนายน้อยใหญ่ไว้เพื่อแนะนําตัวเอง หลังจากแต่งงานแล้วยังไปพบปะกับผู้ชายคนอื่นอีก!”

“สุดท้ายก็แต่งงานใหม่ แล้วยังมีเรื่องพัวพันกับพ่อสามีของตนเองอีก! ผู้หญิงเช่นนี้แม้แต่ลูกสาวนอกสมรสเช่นข้ายังไม่สามารถเทียบได้!”

ภรรยาของเฉินซ่งโกรธจนกัดฟันกรอด “นังแพศยาอย่างเจ้า เหตุใดถึงไม่รีบไปตายซะ ครอบครัวของเราช่วยเหลือเจ้ามากมายเพียงนี้ แต่เจ้ากลับหลอกพวกเราได้ ตอนแรกลูกสาวของข้าต้องแต่งงานกับหลินห์ แล้วเจ้ากลับสั่งให้คนมาหักขาของหลินห์!”

หยุนเถียนเถียนที่คิดจะเดินอย่างสบายใจพลันหยุดฝีเท้าลง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร? ผู้ใดบอกเจ้าว่าข้าสั่งให้คนหักขาของหลินห์?”

“แล้วจะเป็นผู้ใดได้อีกเล่า? ตอนที่เจ้าเดินกับคุณหนูใหญ่ตระกูลหยาง ทุกคนล้วนเห็นมัน! เจ้าแค่เกลียดลูกสาวข้าที่ทําร้ายเจ้ามิใช่รึ? แต่สุดท้ายแล้วเจ้าก็เป็นคนที่โหดเหี้ยมหักขาหลินห์ด้วยตนเอง!”

หยุนเถียนเถียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าจะบอกความจริงให้ฟัง ก่อนที่หลินห์จะถูกหักขา ข้ากับคุณหนูใหญ่ตระกูลหยางผู้นั้นคงไม่สามารถรู้จักกันได้ ต้องขอบคุณหลินหูที่เสียสละขาหนึ่งข้าง มิฉะนั้นข้าจะรู้จักคุณหนูตระกูลหยางผู้สูงศักดิ์ได้อย่างไร?”

ประโยคนี้เป็นความจริง หากไม่ใช่เพราะขาหักของหลินหู คุณหนูหยางคงไม่ถูกบังคับให้แต่งงาน และนางคงไม่เห็นหยุนเถียนเถียน ที่ตามหยุนเคอไป!

“คุณหนูหยางผู้สูงศักดิ์อันใด? เห็นได้ชัดว่านางเป็นแค่คนชั้นต่าที่ชอบมั่วกับผู้ชาย!”

หยุนเถียนเถียนยิ้มหวาน “ข้ารู้สึกแปลกใจเสียเหลือเกิน แม้แต่พ่อแม่ที่แท้จริงของหลินห์ยังไม่กล้าพูดจาไม่ดีเกี่ยวกับแม่นางหยางต่อหน้าข้า! เห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นแม่ยายที่เยี่ยมยอดจริง ๆ ที่กล้าออกหน้าเพื่อลูกเขยของตัวเอง คงไม่กลัวที่จะล่วงเกินตระกูลหยางสินะ!”

คราวนี้ภรรยาเต่ออันทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงรีบปล่อยมือที่คล้องแขนแม่สามีไว้ “ท่านแม่! ตั้งแต่เกิดเรื่องกับน้องสะใภ้ ข้ากับสามีไม่เคยปฏิบัติต่อท่านอย่างไม่เป็นธรรม! แต่เหตุใดท่านต้องสร้างปัญหาให้กับบ้านเราด้วย?”