ตอนที่ 321 การมีส่วนร่วมโดยบังเอิญ

“ไม่เป็นไร ข้าผิดเองที่แต่งงานกับหลินหูแต่แรก! สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดคือการที่พวกมันไม่ยอมให้ข้ามาเจอครอบครัว อีกทั้งต้องทําความสะอาดอุจจาระและของโสมมต่าง ๆ เนื่องจากหลินหู่ไม่สามารถดูแลตนเองได้ เขาจึงขี้เยี่ยวไว้บนเตียงและรอให้ข้าทําความสะอาด!”

“ข้าเหนื่อยยิ่งนักที่ต้องทนตรากตรําทํางานทั้งวัน และเมื่อกลับมาที่บ้าน แม่สามีก็มาทุบตีและด่าทอ จากนั้นข้าต้องไปเช็ดตัวหลินหู แต่หญิงสาวตัวเล็ก ๆ อย่างข้าจะพลิกตัวชายร่างกํายําได้อย่างไร ข้าจึงไปขอความช่วยเหลือจากนาง แต่สิ่งที่ได้คือแม่สามีกลับใช้ไม้กวาดไล่ตีข้าราวกับสัตว์!”

“ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้มาก่อนว่าตนตั้งครรภ์ แม่สามีจึงทุบตีทารุณข้าอย่างสาหัส! เดิมทีนางเป็นคนช่วยพาข้าไปส่งโรงหมอ แต่หลังจากได้ยินว่าหลานชายในครรภ์จากไปแล้ว นางก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ แม้แต่เวลาที่ป้อนยาให้ข้า นางก็ยังก่นด่าว่าข้าไร้ประโยชน์ลูกในครรภ์ยังรักษาไม่ได้แล้วก็สาปแช่งข้าต่าง ๆ นานา!”

เฉินเต๋ออันตบฝ่ามือลงบนโต๊ะอย่างเต็มแรงด้วยความโมโห “พวกมันทําเกินไปแล้ว! น้องสาวของข้าถูกเลี้ยงดูราวกับไข่ในหิน! แม้ครอบครัวเราจะไม่อบอุ่นนัก แต่ก็ใช่ว่าตระกูลหลินจะสามารถรังแกนางได้!”

เฉินเต๋ออันกล่าวด้วยน้ําเสียงหนักแน่นซึ่งคนในหมู่บ้านต่างส่งเสียงเห็นด้วยกับเขา! แม้แต่เฉินไป่ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับเฉินซ่งยังสมัครใจที่จะไปบุกบ้านของหลินหู! ชาวบ้านหลายคนพากันเคลื่อนขบวนไปยังหมู่บ้านถัดไป!

แม่นางหวงออกจากบ้านไปจ่ายตลาดและพบว่าลูกสะใภ้ที่ควรนอนอยู่ในโรงหมอกลับหายตัวไปแล้ว เพราะเสี่ยวเอ้อบอกว่าเห็นลูกสะใภ้ของนางเดินเท้าเปล่าออกไปจากโรงหมอ!

สภาพอากาศในสองวันที่ผ่านมานั้นหนาวเหน็บยิ่ง ลูกสะใภ้คงทนอากาศเช่นนี้ได้ไม่นานหรอก! เลี้ยงแม่ไก่ที่ไม่วางไข่จะมีประโยชน์อะไร?

แม่นางหวงไม่ได้เป็นห่วงเฉินไฉ่อว่านางหายไปที่ไหนเลยสักนิด แต่นางกลับสาปแช่งและมุ่งหน้าไปที่บ้านของตนอย่างสบายใจ

ชีวิตของหลินหูช่างอาภัพ ร่างกายของเขาเหม็นหึงและเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก! มารดาของเขาออกจากบ้านไปนานแล้ว ส่วนเฉินไฉ่อยังไม่กลับมา! หลินหูไม่สามารถขยับตัวไปที่อื่นได้เนื่องจากอาการบาดเจ็บบริเวณขาจึงต้องทนตัวเหนียวเหนอะหนะต่อไป!

หลังจากรอเป็นเวลานาน ในที่สุดแม่นางหวงก็กลับมาและพลันจําได้ว่าลูกชายของนางอยู่ที่บ้านเพียงลําพัง!

แม่นางหวงสาปแช่งลูกสะใภ้อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนางจึงเดินบีบจมูกเข้าไปในบ้านเพราะทนต่อกลิ่นเหม็นไม่ไหว และในที่สุดนางก็เดินเข้าไปถึงตัวของหลินหู!

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาเรียนตํารามานานหลายปี ทุกครั้งที่หลินหูไม่พอใจ เขาจะลงไม้ลงมือกับมารดาเสมอ!

เมื่อได้ยินว่าเด็กในท้องของเฉินไฉ่อเสียชีวิต ดวงตาของหลินหูก็ฉายแววโกรธเคืองยิ่งกว่าเดิม! ตอนนี้อนาคตของตนจบลงแล้ว อีกทั้งแม่แท้ ๆ ยังฆ่าลูกในไส้ของเขาอีก! แม้เรื่องทั้งหมดจะเป็นเพราะเฉินไฉ่อี แต่หลินหูก็อดไม่ได้ที่จะตําหนิมารดา!

“ท่านแม่! เหตุใดท่านถึงลงมือหนักเช่นนั้น? นั่นคือหลายของท่านเชียวนะ… หลานชายคนเดียวของท่าน!”

แม่นางหวงเบะปากพลางกล่าว “นังแพศยาต้องจงใจปกปิดเรื่องนี้แน่นอน! นางตั้งครรภ์ได้เดือนกว่าแล้ว แต่กลับบอกว่าไม่รู้ตัว นางต้องจงใจปิดบังเราเป็นแน่! และอีกอย่างนางเป็นเพียงหญิงไร้ประโยชน์ แต่กลับกลาชีหน้าด่าเจ้า!”

“ลูกชายอย่ากังวลไป เรามาใช้ชีวิตกันสองคนแม่ลูกและค่อย ๆ รักษาขาของเจ้ากันเถิด แม่จะดูแลเอาใจใส่เจ้าอย่างดี อย่าเอ่ยถึงหญิงกาลกิณีพรรค์นั้นเลย!”

แม้แม่นางหวงจะกล่าวเช่นนั้น แต่นางก็ไม่รู้จะต้องทําอย่างไร! หลินฮันจินไม่ได้กลับบ้านเป็นเวลานานแล้ว เขากลับมาที่บ้านครั้งล่าสุดหลังจากได้ยินว่าลูกชายบาดเจ็บและได้ให้เงินก้อนหนึ่งไว้เป็นค่ารักษา จากนั้นหลินฮั่นจินก็หายเข้ากลีบเมฆอีกครั้ง!

แม่นางหวงไม่ได้เต็มใจรับเงินก้อนนั้นนัก ทว่านางกู้เงินมามากกว่าสิบตําลึงแล้ว! แม่นางหวงหวังเพียงว่าลูกชายคนนี้จะหายจากเภทภัย แต่หลังจากเสียค่ารักษาไปมากโข ขาสองข้างของลูกชายก็ไม่ดีขึ้น! หลินหู่ยังคงนอนติดเตียงช่วยเหลือตนเองไม่ได้!

“อีกไม่กี่วันข้างหน้าแม่จะเดินทางไปสู่เฉิงเพื่อตามหาพ่อของเจ้า อย่างไรเสียเจ้าก็ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกชายในไส้ เขาจะไม่สนใจเจ้าได้อย่างไร! และข้าจะพาเจ้าไปด้วย หมอที่นั่นมีความรู้มากมาย พวกเขาคงสามารถรักษาขาของเจ้าให้หายดีได้?”

เมื่อได้ยินว่าตนยังมีความหวังที่จะรักษาขาให้หายดีได้ หัวใจของหลินหูก็พองโตไปด้วยความสุขทันที! ใครจะสนกันเล่าว่าเฉินไฉ่อจะตายหรืออยู่?

อย่างไรก็ตามสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้ง่ายอย่างที่วาดฝันไว้ เฉินเต๋ออันและชาวบ้านล้อมรอบบ้านของหลินหู่ไว้หมดแล้ว!

เฉินไป่ยกเท้าถีบประตูให้เปิดออกส่งผลให้แม่นางหวงตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองสามก้าว “พวกเจ้าจะทําอะไร?”

เฉินเต๋ออันเผยสีหน้าเคร่งเครียดพลางเดินไปด้านหน้าก่อนถีบโต๊ะไม้ที่อยู่กลางสนาม “น้องสาวของข้าอาศัยอยู่ในบ้านของเจ้า น่าอับอายนักที่นางต้องอยู่ที่นี่ แต่ทุกอย่างมันคือความผิดของหลินหู่! ไม่ว่านางจะนิสัยแย่เพียงไหน แต่นางก็เป็นลูกสะใภ้ อีกทั้งยังตั้งครรภ์สายเลือดของเจ้า!”

“ในเมื่อเจ้าทุบตีน้องสาวของข้าจนแท้งลูก อีกทั้งยังปล่อยให้นางหนีออกจากโรงหมอซึ่งอาจส่งผลให้นางมีลูกยาก! แม่นางหวง อย่าตําหนิข้าที่ไม่เคารพผู้อาวุโสเลย หากเจ้าไม่อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นมาให้มด ก็อย่าหวังว่าครอบครัวของเจ้าจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข!”

“หลินหู่เล่า? ขาหักจนปกป้องภรรยาไม่ได้เลยหรือ? ไอ้พวกตัณหากลับ ทําตัวน่ารังเกียจแล้วยังโยนความผิดให้น้องสาวของข้าอีก! หลินหู เจ้ายังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือไม่?”

แม่นางหวงตอบอย่างตรงไปตรงมา “ไม่ใช่น้องสาวของเจ้าหรอกหรือ หากนางไม่ใส่ร้ายลูกชายของข้า เขาคงได้แต่งงานกับแม่นางหยุนจากหมู่บ้านข้าง ๆ แล้ว เหตุใดเขาต้องมาแต่งงาน และจมปลักกับผู้หญิงไม่เอาไหนที่ไม่รู้ด้วยซ้ําว่าตนเองท้องหรือไม่!”

“นอกจากนี้ข้าก็ไม่รู้ว่าเด็กในท้องเป็นลูกของหลินหูหรือไม่! หึ มาอาศัยบ้างของคนอื่นยังงอมืองอเท้า ข้าล่ะสงสัยเสียจริงว่าเรื่องที่ฉายาผู้รอบรู้ของนางมาจากที่ใด!”

เฉินเต๋ออันกล่าวดูถูก “ด้วยคุณธรรมของลูกชายเจ้า หาน้องสาวของข้าไม่โดนล่อลวง นางจะแต่งงานกับคนแบบหลินห์ได้อย่างไร! อันที่จริงคนดีอย่างแม่นางหยุนจะชายตามองลูกชายของเจ้าหรือ?”

“ชื่อเสียงของลูกหลินหูไม่ค่อยดีนัก ข้าได้ยินมาว่าเดิมที่ลูกชายของเจ้าต้องการแต่งงานกับแม่นางหยุนเพียงเพราะทรัพย์สินของนาง! พวกเราเจรจากันว่าให้รอจนกว่าลูกชายของเจ้าจะได้รับการรักษา และข้าจะบอกความจริงเรื่องนี้ให้แม่นางหยุนรับรู้! หากเจ้าใช้หยิบยืมเงินของคนอื่นมาก็เอาไปคืนเขาเสีย ไม่อย่างนั้นเจ้าจะไม่เหลืออะไรเลย!”

สีหน้าของแม่นางหวงเปลี่ยนไปทันที นางเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แต่ไม่คิดว่าทุกคนหมู่บ้านเทพธิดาจะรู้เรื่องนี้เช่นกัน!

“ไร้สาระใครเป็นคนสร้างข่าวลือพรรค์นี้กัน? อย่าให้รู้นะ ข้าจะจับมันฉีกปากแน่!

เฉินเต๋ออันเม้มริมฝีปากแน่นก่อนกล่าว “ทนไม่ไหวหรือ? ดูเหมือนว่าคนที่ปล่อยข่าวลือจะไม่ใช่คนนอก แต่เป็นพี่น้องของเจ้า! เนื่องด้วยน้องของเจ้าช่วยชีวิตนายหญิงหยุนไว้ นายหญิงหยุนจึงพานางไปอยู่ในเมืองด้วยกันเพื่อตอบแทนบุญคุณ!”