ตอนที่ 309 จบสิ้น

เฉียนไหลเป๋ายังคงไม่ยอมเชื่อ แต่แม่นางที่มาจากชนบทผู้นี้จะรู้จักกับนายอําเภออาวุโสได้อย่างไร?

“หรือว่าแม่นางหยุนอยากใช้วิธีนี้เพื่อแต่งงานกับท่านนายอําเภอล่ะ แน่นอนอยู่แล้วว่า ท่านคงปฏิเสธสาวงามอย่างเจ้าไม่ลงเป็นแน่ ใช่หรือไม่?”

หยุนเถียนเถียนเงยหน้าพลางหัวเราะ “คุณชายเฉียน อย่าคิดว่าทุกคนบนโลกใบนี้จะเป็นเหมือนท่าน ที่พอเห็นสาวงามก็ตะลึงงันตาค้าง! ท่านนายอําเภอก็ถือว่าเป็นข้าราชการระดับสูงผู้หนึ่ง คิดว่าเขาจะก่อเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ได้ร? อีกอย่างหนึ่ง ข้าก็แต่งงานมาตั้งนานแล้ว ชายแก่คราวพ่ออย่างท่านนายอ่าเภอน่ะหรือ ข้าไม่เอาด้วยหรอก!”

หยุนเถียนเถียนไม่ได้สนใจสายตาของคนภายนอกเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังให้คนไปเรียก ถ้าเพื่อนําคนทั้งกลุ่มมามัดไว้ที่ท้ายรถและควบม้าวิ่งเหยาะ ๆ ไปยังคุกใหญ่ประจําเขต!

ท่านนายอําเภออาวุโสกําลังจิบชาที่สวนหลังบ้านอย่างสบายอารมณ์ ช่างเป็นวันที่ดีอะไรเช่นนี้! แต่จริงๆ แล้วข้าราชการระดับสูงอย่างเขาก็มีงานจุกจิกเต็มไปหมด แต่ส่วนใหญ่จะมอบหมายให้หลงเหยเป็นคนจัดการ เขาจึงสบายขึ้นมาก

ใครจะรู้ว่าจะมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น กลองร้องทุกข์ที่เงียบเหงามาเป็นเวลานาน บัดนี้ได้ถูกใครบางคนตีจนเกิดเสียงดังขึ้นมา!

ท่านนายอําเภอไม่พอใจเล็กน้อยที่มีคนมาขัดความสุข แต่ในเมื่อมีคนมาตีกลองร้องทุกข์ ก็จ่าเป็นที่จะต้องเปิดศาล

ทันทีที่พาคนร้องทุกข์มาถึงก็เจอเข้ากับหญิงสาวที่ตอนนี้สภาพดูไม่ได้ เมื่อท่านนายอําเภอพินิจดูดี ๆ ถึงกับตกใจจนยืนค้าง หญิงผู้นั้นไม่ใช่แม่นางหยุนหรอก?

เขาโมโหมาก รีบเดินก้าวยาวฉับ ๆ ลงมา ใครบังอาจกล้าลงมือทําร้ายแม่นางหยุนถึงในถิ่นของเขากัน นี่มันหักหน้ากันชัด ๆ !

“แม่นางหยุน เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? พวกเจ้า พาแม่นางหยุนไปอาบน้ําแต่งตัวใหม่ที่ซิ!”

เฉียนไหลเป๋าเกิดความตื่นตระหนก ไม่คิดว่าแม่นางผู้นี้จะมีความสัมพันธ์บางอย่างกับท่านนายอําเภอจริง ๆ !

เมื่อเห็นดังนั้น จึงคิดเปรียบเทียบในใจว่าระหว่างความสัมพันธ์ที่มีต่อหญิงสาวกับท่านป้าของเขาอะไรจะสําคัญกว่ากัน!

เฉียนไหลเป่าอาศัยจังหวะที่หยุนเสียนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาส่งเสียงราบเรียบออกไปด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง “ท่านลุงเขย!”

ท่านนายอําาเภอหันมามองที่ชายอ้วนผู้นี้ รู้สึกคุ้นหน้ายิ่งนัก แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก!

“เจ้าเป็นใครกัน? ทําไมถึงเรียกข้าประดุจว่าเราเป็นญาติกัน? มีเจตนาอันใด?”

เฉียนไหลเป่าตะโกนออกมาอย่างขมขื่น “ข้าเป็นหลานของท่านป้าเฉียนหยิ่งหยิง ผู้ที่เป็นภริยาของท่านอย่างไรเล่า!”

เมื่อเอ่ยถึงเฉียนหยิ่งหยิ่ง ท่านนายอําเภอก็นึกออกทันที เริ่มแรกตระกูลเฉียนส่งนางเข้ามา เพื่อเพิ่มอิทธิพลให้กับตน แต่นางมีเสน่ห์มาก หลังจากได้ทําความรู้จักกัน เขาจึงรับนางเข้ามาเป็นอนุภรรยาในทันที!

แม่หญิงงามที่แสนอ่อนโยนผู้นี้ ต่อหน้าเขา นางฉลาด มีไหวพริบ ทว่าลับหลังเขานางกลับเป็นคนชั่วร้าย อาศัยว่าตนเองเป็นที่โปรดปรานของเขา วางอํานาจต่อผู้อื่น เป็นเพราะเขายังไม่เบื่อ จึงไม่คิดที่จะไล่เฉียนหยิ่งหยิงออกไป!

“ที่แท้ก็เป็นญาติของเฉียนหยิ่งหยิงหรอกรี? เหตุใดจึงถูกนําตัวมาในสภาพถูกมัดเช่นนี้?”

“ท่านลุงเขย ท่านต้องให้ความยุติธรรมกับข้านะ! แม่นางหยุนนั่นแหละ นางเลี้ยงเด็กหนุ่มรูปงามไว้ผู้หนึ่ง คนมีการศึกษาอย่างพวกข้ามิอาจทนดูอยู่เฉย ๆ ได้ จึงต้องจัดการสั่งสอนนาง! แต่ที่ไหนได้ นางไม่พูดไม่จา เอาปืนมาปักคอข้าเสียอย่างนั้น!”

จางชิงเฟิงที่ถูกหยุนเสียนเถียนพามาด้วยในฐานะพยานคนสําคัญ ได้ยินดังนั้นจึงต่อว่าเฉียน ไหลเป่าด้วยความโกรธ “เฉียนไหลเป๋า อย่ามากเรื่องใส่ร้ายคนอื่นเชียว ข้าแค่มาสอนหนังสือให้ เฉินเฉิน อีกทั้งแม่นางหยุนกับข้าก็บริสุทธิ์ใจต่อกัน!”

“นี่อาจเป็นเพียงข้ออ้างก็ได้ใครจะรู้ แค่สามีของนางไม่อยู่ เจ้าก็เข้าบ้านเขาเสียแล้ว เด็กนั้นจะ ไปรู้อะไร ไม่แน่ว่าพวกเจ้าอาจปิดบังบางอย่างอยู่!”

พลันนั้น หยุนเสียนเถียนที่เปลี่ยนชุดเสร็จด้วยความรวดเร็วก็เดินออกมา “ท่านนายอ่าเภอ ชาวบ้านตาดํา ๆ อย่างข้ามีเรื่องอยากร้องทุกข์ ขอให้ท่านเมตตาให้ความยุติธรรมกับข้าด้วย!”

เมื่อได้ยินหยุนเสียนเถียนเอ่ยเช่นนั้น นายอําเภอก็รีบนั่งลงยืดตัวตรงและพูดขึ้นว่า “แม่นางหยุนมีเรื่องคับข้องใจอันใด? โปรดเอ่ยออกมาตรง ๆ! ขุนนางผู้นี้จะมอบความยุติธรรมให้กับเจ้าเอง!”

“คุณชายเฉียนผู้นี้ ไม่ทราบว่าเหตุใดจึงพาคนมาที่บ้านของข้า! ไม่อธิบายอะไรเลย แถมยังบังคับให้ข้ายอมรับว่ามีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกับคุณชายจางอีก ถ้าข้าไม่ยอม เขาก็จะให้คนลงมือจัดการข้า ท่านดูสิ เสื้อผ้าของข้าถูกเขาฉีกออกหมดเลย ยังดีที่สามีของข้าสอนทักษะการต่อสู้ให้ ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่มีทางสู้คนพวกนี้ได้แน่นอน!”

ท่านนายอําเภอยิ้ม หากบอกว่าแม่นางหยุนกําลังเดือดร้อนตกที่นั่งล่าบาก เขาก็ไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย! สาเหตุที่นางทําเช่นนี้เพราะต้องการเบี่ยงเบนความสนใจให้ผู้อื่นมองข้ามจางชิงเฟิง เนื่องจากชื่อเสียงของบัณฑิตผู้นี้สําคัญมาก แต่กระนั้น เหตุใดนางจึงไม่คิดบ้างว่าชื่อเสียงของตนนั้นสําคัญยิ่งกว่า?

“ท่านมิอาจรู้เลยว่ามันยากแค่ไหนที่จะจัดขึ้น เพราะคุณชายเฉียนแอบอ้างว่าท่านเป็นญาติของเขา! สาวน้อยตาดํา ๆ อย่างข้าไม่มีทางเลือก ทําได้เพียงพาเขามายืนยันให้แน่ใจว่าเป็นญาติกับท่านนายอําเภอจริงหรือไม่ แต่ถ้าจริง นั่นหมายความว่าเขาจะทําเรื่องแย่ ๆ แบบนี้ได้เช่นนั้นหรือ?”

ถึงอย่างไรนายอําเภอก็ถือว่าเป็นขุนนางผู้หนึ่ง โดยปกติแล้วต้องฉลาดหลักแหลมกว่าคนทั่วไป มิอาจเมินเฉยต่อเรื่องร้องทุกข์ของหยุนเถียนเถียน ส่วนเฉียนหยิงหญิงก็เป็นหญิงงาม แต่ถึงจะงามเพียงใด ก็มีหญิงงามเหมือนางอีกมากมายบนโลกใบนี้ ตนไม่จําเป็นต้องทําเรื่องที่เสี่ยงให้ตัวเองตกที่นั่งลําบาก แค่เพราะอยากเอาใจสตรีเพียงนางเดียว!

“ไม่ว่าจะเป็นญาติของขุนนางหรือไม่ ก็มิควรทําเรื่องเช่นนี้! เรื่องที่แม่นางเล่ามาทั้งหมดนั้นข้า เข้าใจแล้ว แต่กระนั้นก็ควรนําเรื่องร้องทุกข์ไปพิจารณาอีกครั้งที่ห้องเจ้าหน้าที่ เจ้าต้องการให้ข้าจัดการเรื่องนี้อย่างไร?”

หยุนเถียนเถียนกลับพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “มีแค่ข้าที่ได้เข้ามาหรือ? มีพยานหลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์นี้ รวมไปถึงคนที่ช่วยเหลือข้าด้วย ทําไมท่านถึงไม่เชิญพวกเขามา?”

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นประโยคที่ไม่เหมาะสม เฉียนไหลเป๋าใจชื้นขึ้นมา หากนางทําตัวไม่รู้จักฟ้า สงแผ่นดินต่ํากับท่านนายอําเภอเช่นนี้ อย่าหวังเลยว่าวันนี้จะหนีรอดไปได้!

ทว่านายอําเภอทําได้เพียงยิ้มเจื่อน ๆ พลางพูดขึ้นว่า “หากแม่นางหยุนต้องการเชิญใครมาก็ย่อมได้ทั้งนั้น! ข้าว่าให้คนพาเจ้าไปที่สวนดอกไม้ดีกว่า จริงด้วย! ช่วงนี้จ้าวเมืองหลงบอกว่าคิดถึงเจ้ามาก! เจ้าจะสะดวกไปพบเขารึไม่?”

หยุนเถียนเถียนไม่ขัดข้อง เดินตามไปที่สวนด้านหลัง แม้ว่าในตอนนี้นายอําเภอจะดูอารมณ์ดี แต่สําหรับคําขอเช่นนี้ ก็มีความเป็นไปได้ที่นางจะปฏิเสธ แต่สุดท้ายแล้ว รับปากหรือปฏิเสธก็มีค่าเท่ากัน แล้วจะโต้เถียงกันไปเพื่อเหตุใด?

นายอ่าเภอมีท่าที่ที่ห่างเหินกับเฉียนไหลเป๋าซึ่งแตกต่างจากก่อนหน้านี้ที่เคยพูดดีด้วย!

“เจ้านี่ไม่รู้จักมารยาทเอาซะเลย เจอข้าแล้วยังไม่รีบคุกเข่าอีก อยากจะโดนดีใช่หรือไม่?”
แม้เฉียนไหลเป๋าจะตกใจ แต่ก็ทําได้แค่ยอมคุกเข่าแต่โดยดี จินเฮ่าที่อยู่ด้านข้างก้าวเท้าออกมา พลางถามว่า “แล้วเหตุใดแม่นางหยุนถึงไม่คุกเข่าตอนที่เจอท่านเล่า? ระหว่างพวกท่านมีเรื่องอะไรกัน?”