ตอนที่ 301 คนชั้นต่ํา

หยางยู่หรงเปิดปากกว้างและยัดขนมเข้าปาก นางเงยศีรษะขึ้นและกล่าว “ฟังนะ!แม้ข้าจะคิดไตร่ตรองเพียงใดเขาก็ยังเป็นคนชั้นต่ํา ข้าไม่ต้องการแต่งงานกับคนผู้นั้น!”

หยุนเสียนเถียนชักมือกลับอย่างไม่เต็มใจ “สามีของข้ามีสหายเป็นบัณฑิต พี่ชายของเจ้าอาจเคยได้ยินนามของเขา!จางชิงเฟิง!”

หยางยู่หรงบ่นอุบพร้อมกลืนสิ่งที่อยู่ในปาก นางรีบขัดจังหวะและตะโกนเสียงดัง “รู้แล้วรู้แล้ว! ข้าบอกได้เลยว่าบัณฑิตจางนั้นมีดวงอาภัพนัก เขามักจะป่วยได้ถูกเวลาเสมอและไม่มีค่าพอที่จะกล่าวถึง!”

หยุนเถียนเถียนพยักหน้าเห็นดีด้วย “แต่เจ้าไม่ทราบเรื่องแท้จริง ไม่ใช่เกี่ยวกับโชคลางแต่เป็นเพราะท่าวายร้ายขุ่นเคืองใจ หรือก็คือจินเฮ่าที่เจ้ากล่าวถึง! หากที่ทราบมาไม่ผิดจินเฮ่าเป็นผู้นําผีร้ายไปสิงสู่จางชิงเฟิง!”

“เจ้ากล่าวว่าจะแต่งงานกับชายผอมบางอ้อนแอ้น ไม่คิดว่านั่นทําลายอนาคตตนเองหรือทําอะไรตามอารมณ์อาจนําผลร้ายมาเยือน! ทางที่ดีคือไปหาคนที่ดีกว่านี้เพื่อตัวเจ้าเอง!”

หยางยู่หรงยังคงทานขนม “เจ้ากล่าวถูก! หากยังคงดื้อดึงแต่งกับชายอ่อนแอเราอาจจะต้องแตกแยกกันในสักวันเป็นแน่! เช่นนั้นข้าคงไม่มีวันได้เห็นอนาคตอันสดใส

มุมปากหยุนเถียนเถียนกระตุก กับคนทําตามอารมณ์เช่นหยางยู่หรง แต่กลับกล่าวอ้างว่าเป็นหญิงสาวหัวสมัยใหม่กว่าตนเอง!โชคร้ายที่ในความเห็นของนางหยางยู่หรงต่างหากที่ไม่รู้ความ!

หยางฝหรงกลับเข้ามาอย่างเร่งรีบและวิ่งออกไปอีกครั้ง!

ครั้งนี้ขณะที่นางเข้าไปในบ้าน ด้วยความไม่ระมัดระวังนางจึงใช้ลูกเตะเพื่อเปิดประตูก่อนจะพบบิดาของตนด้านใน

หยางหงผู้เป็นบิดาถูกกระแทกเข้าอย่างจัง ด้วยถือถ้วยในมือไม่แน่นพอจนมันร่วงหล่นกับพื้นและแตกในที่สุด!เขาจ้องมองบุตรสาวผู้ใจร้อนของตน!

“ลูกสาวพ่อ นี่ลูกทําอะไรให้สมกับเป็นสตรีบ้างได้ไหม? ลูกกําลังจะแต่งงานนะยังทําตัวเช่นนี้อยู่อีกลูกยังกล้าเตะประตูขณะที่พ่ออยู่เชียวหรือ?”

หยางยู่หรงรีบเข้าไปรับมือกับหัวใจแตกสลายบิดาของตน มีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถเปลี่ยนเรื่องพูดคุยได้

“ท่านพ่อ! ท่านยังมิได้ไปบ้านตระกูลจินอีก? มิได้ลืมสัญญาเรื่องงานแต่งแล้วหรือ?”

หัวใจของหยางหงแตกสลายเพราะงานแต่งงานของบุตรสาวผู้นี้ ด้วยเห็นว่าบุตรสาวยอมทําตามอย่างไม่เต็มใจนัก แม้นางจะเปลี่ยนใจทําตาม ดวงตาของเขาเบิกโพลงราวกับระฆังทองสัมฤทธิ์ก็มิปาน

“เจ้าลูกบ้า หมายความว่าอย่างไร? เจ้าจะกลับไปอีกหรือ?”

หยางยู่หรงเผยหน้ามุ่ย “ท่านพ่อทําแบบนี้ได้ยังไง? ข้าได้ยินข่าวลือมาจึงกลับมาสอบถามแม้ท่านพ่อร้อนใจให้ข้าออกเรือน แต่ไม่คาดหวังให้ข้าตบแต่งด้วยดีเลยหรือไง?จินเฮ่าแม้เป็นสุภาพบุรุษถ่อมตน แต่แท้จริงเป็นคุณชายอ่อนแอไร้ความสามารถพ่อวางใจจะยกลูกสาวให้เขางั้นหรือ?”

แววตาหยางหงเปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยว “เพราะลูกไม่ต้องการแต่งงานมิใช่หรือแล้วจะกล่าวเรื่องไร้ประโยชน์ไปทําไม?”

“ท่านพ่อก็ทราบว่าลูกไม่ใช่ผู้ที่จะรื้อฟื้นหากไม่มีเหตุ และจากที่ได้ยินมาวันนี้ หากยังไม่เชื่อถือและฝืนจัดงานแต่ง มันจะเป็นผลร้ายต่อลูกในอนาคตซึ่งพ่อไม่ใช่ผู้ที่ต้องสูญเสียอะไรสักนิด!

หยางหงอับจนจะตอบบุตรสาว แม้สีหน้าไม่สู้ดี แต่ก็โอนอ่อนลง “บอกมา เจ้าได้ยินข่าวลือว่าอะไร?

“ท่านพ่อทราบดีว่าลูกนับถือพี่หญิงโฉมงามคนหนึ่ง นางกล่าวว่าเคยพบนายน้อยจินและสายตาเขาก็ไม่มองอื่นใดนอกจากพี่หญิงโฉมงามคนนั้น!มันหมายความถึงเป็นชายตัณหาจัด!”

“ยังมี ท่านพ่อได้ยินเรื่องจางชิงเฟิงในเมืองหรือไม่? ผู้คนกล่าวว่าเขาล่วงรู้ทุกเรื่องราวน่าเสียดายที่อับโชค ทั้งยังมักเจ็บป่วยก่อนถึงเวลาสําคัญ!แต่ไม่นานมานี้ลูกกลับได้ทราบอาการป่วยนั่นไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นฝีมือของนายน้อยจิน!”

หยางหงขมวดคิ้ว “อาจเป็นเพราะพี่หญิงของเจ้าคนนั้นริษยาลูกที่จะได้แต่งกับชายแสนดีเพราะงั้นจึงใส่ร้ายกระมัง?”

หยางยู่หรงเผยท่าสีหน้าโกรธเคืองพร้อมกระทืบเท้าและกล่าว “นางอิจฉารี! ท่านพ่อก็ทราบดีว่าพี่สาวของลูกมีความสุข! นางแต่งงานกับชายที่พร้อมอุทิศตนเพื่อนางและรับฟังในทุกสิ่ง! ทั้งยังดูดีกว่านายน้อยจนเสียอีก! และที่สําคัญกว่าคือนายน้อยหยุนไม่ต้องการมีสนม!ท่านพ่อท่านคิดว่านางตาบอดหรือ?นี่ท่านชื่นชอบนายน้อยจนถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”

หยางหงขมวดคิ้วและเคาะศีรษะหยางยู่หรงเต็มแรง “หากต้องการพูดคุยด้วยเหตุผลค่อยมา คุยกับพ่อ เจ้าเป็นเด็กสาวปากคอเลาะร้าย หากเจ้าไม่ชอบผู้คนเช่นนายน้อยจนไม่เกรงว่าผู้อื่นเช่นนายน้อยจินก็ไม่ชอบพอเจ้าหรอกหรือ?”

หยางยู่หรงจับหน้าผากที่ถูกเคาะ ขณะกล่าวด้วยปากที่บูดเบี้ยว“ลูกทราบดีว่าท่านไม่ต้องการทําร้ายลูกท่านไม่อยากจะพูดกับลูกตั้งแต่ที่เสียท่านแม่ไปมิใช่หรือ? ท่านพยายามผลักไสข้าออกไปให้เร็วที่สุดโดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของลูกแม้แต่น้อย!”

เมื่อหยางหงได้ยินถึงภรรยาที่เสียไป เขาสูดลมหายใจลึก!

“เช่นนั้นพ่อจะลองไปถามดูอีกครั้ง หากเขาเป็นคนเฉกเช่นที่เจ้ากล่าวมาจริงพ่อจะปฏิเสธข้อเสนอทั้งหมดเสีย ลูกสาวที่ดีของพ่อไม่ใช่คนไร้เหตุผล! แต่ลูกเอ๋ย เจ้าเองก็ถึงวัยออกเรือนไม่ใช่ว่าพ่ออยากให้เจ้าออกเรือนไปหรอกแต่พ่อไม่อาจอยู่ดูแลเจ้าได้ตลอดไป!”

“การได้เห็นลูกอายุมากขึ้นทุกวันนั้นลูกคิดว่าจะมีชายหนุ่มเข้ามาขอแต่งงานง่ายดายหรือ?

เลือกชายอายุนับร้อยปีให้เป็นคู่ครองลูกดี”

หยางยู่หรงมีความคิดอันชาญฉลาด “ท่านพ่อ! อย่าได้กังวล ลูกรู้แล้วว่าคราวก่อนเป็นเพียงอุบัติเหตุแทนที่จะปล่อยให้ลูกต้องแต่งงานกับคนเหล่านั้นแล้วต้องจมปลักกับความทุกข์ จะไม่ดีกว่าหรือหากปล่อยให้ลูกเป็นอิสระเพียงลําพังพ่อเองจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงลูกด้วย!”

หยางหงลูบศีรษะบุตรสาวพลางถอนหายใจ! แววตาเริ่มเผยถึงความเศร้าโศกราวกับได้เห็นภรรยาที่เสียไปผ่านใบหน้าของบุตรสาว

หยางยู่หรงจําได้ดีว่าจินเฮ่ามีภาพลักษณ์ภายนอกดีเยี่ยมเพียงใด เพราะเหตุนั้นบิดาของนางจึงเชื่อว่าหากนางได้ตบแต่งแล้วจะมีชีวิตที่ดีขึ้นเพราะเหตุนี้นางจึงมุ่งตรงไปพบหยุนเถียนเถียนเพื่อวางแผนการเปิดโปงโฉมหน้าแท้จริงของจินเฮ่าออกมา!

หยุนเถียนเถียนวางแผนการสู่ชัยชนะให้แก่มิตรสหายเช่นหยางยู่หรงแม้เป็นคนแปลกหน้าแต่หยุนเถียนเถียนก็พร้อมลงมืออย่าได้กล่าวถึงว่าอีกฝ่ายคือคนที่นางไม่ชอบเป็นการส่วนตัว!