ตอนที่ 389 ความจริงจากปากเจ้าเมืองหลง

แม้ว่าเฉินเฉินจะดูหงอยเล็กน้อย แต่เขาก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ท่านพี่! ความจริงข้ารู้ดีว่ารออีกสักสามปีข้าก็ยังสามารถสอบเข้าข้าราชการได้!”

“แต่ที่ข้าเสียดายเป็นเพราะท่านพี่ต้องเลี้ยงข้าไปอีกสามปีต่างหาก!”

หยุนเถียนเถียนยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “อย่าว่าแต่สามปีเลย ต่อให้ต้องเลี้ยงเจ้าไปตลอดชีวิตพี่ก็เลี้ยงได้! ”

ใบหน้าเฉินเฉินผ่อนคลายลงเล็กน้อย หยุนเสียนเถียนทราบดีว่าหากเขายังคิดจะเดินบนเส้นทางนี้ ความผิดหวังย่อมเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อตกผลึกความคิดแล้วว่าไม่อาจบังคับให้เขาออกจากวงการนี้ นางจึงทําเพียงยิ้มพลางลูบหัวเฉินเฉินและเดินจากไป…

หยุนเสียนเถียนเดินไปยังลานหน้าบ้าน คนรับใช้เฝ้าประตูเห็นนางจึงรีบรายงานว่ามีคนส่งตัวลุงของฐ์สื่อกลับมาแล้วทันที!

หยุนเกียนเถียนเดินตามหลังมาพร้อมตระหนักถึงคําพูดและการกระทําอย่างรอบคอบจากนั้น ค่อยก้าวเท้าออกไปจึงปรากฏให้เห็นผู้คุมบ่อนที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและบนพื้นยังมีชายหนุ่มคนหนึ่งก่าลังคุกเข่าอยู่! “นี่ลุงของฐ์สื่ออั้นหรือ?”

ผู้คุมฉีกยิ้มอีกครั้ง “ใช่ขอรับ! ครั้งที่แม่นางหยุนวานให้ตามหาเขา พวกเราจึงอย่างพยายามสุดกําลัง! ทว่าวันนี้เจ้าลงนี้กําลังลักลอบหลบหนีออกทางประตูเมือง พวกข้าเห็นจึงหยุดไว้และรีบส่งตัวให้แม่นางโดยเร็วที่สุด!

มุมปากหยุนเถียนเถียนยกขึ้นเล็กน้อย “แต่ข้ารู้สึกแปลก ! เวลาเช่นนี้ลุงของฐ์สื่อควรอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านมากนัก ทว่าทําไมพวกเจ้าถึงไปตามหาเขาในเมืองกันเล่า? แล้วเขาไม่รู้เลยหรือว่ามีคนในเมืองกําลังตามตัวอยู่?”

รอยยิ้มของผู้คุมแข็งค้างเล็กน้อย ก่อนตอบกลับว่า “ข้าคาดว่าเขาต้องเข้าเมืองมาทําอันใดสักอย่างเป็นแน่ จึงเร่งตามหาในเมืองทันที!”

“โอ้… ทําไมผู้คุมถึงรู้ขนาดนั้น? เจ้าถามเขาก่อนแล้วรึ?”

“ไม่เห็นมีอะไรน่าสงสัยเลยแม่นาง ข้าเพียงสงสัยจึงถามเขาว่ามาทําอันใดที่เมืองหลวงแค่นั้นขอรับ!”

หยุนเถียนเกียนยิ่งรู้สึกเคลือบแคลงใจกว่าเดิม “เจ้าถามแล้วเขาตอบตามตรงแบบนั้นเลยเหรอเนี่ย?”

ทันใดนั้นผู้คุมเผยยิ้มกว้างราวกับเป็นคนละคนกับชายที่เพิ่งยิ้มแข็งที่อเมื่อไม่นานนี้ “เจ้าลุงนี่ขี้ขลาดตาขาวนัก! ทั้งพรรคพวกของข้ายังมีมากกว่าย่อมได้รับคําตอบตรงไปตรงมาอยู่แล้ว!”

“เอาเถอะ ในเมื่อแม่นางได้ตัวเขาแล้ว ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน หากแม่นางหยุนมีธุระอันใดก็มาหาข้าที่บ่อนพนันได้”

หยุนเกียนเถียนไม่แย้งต่อและทําเพียงพยักหน้าตอบเบา ๆ ฝ่ายผู้คุมโค้งคํานับและถอยออกไปอย่างนอบน้อม

หยุนเถียนเถียนรู้อยู่แก่ใจว่าผู้คุมคนนี้แสร้งทําทั้งนั้น! แต่บัดนี้จิตใจนางจดจ่อไปยังลุงของจําสื่อมากกว่า!

“เจ้าอยู่เงียบ ๆ ไปก่อนรอให้ท่านพ่อท่านแม่ของฐ์สื่อมาถึงแล้วค่อยอธิบายที่เดียว!”

หยุนเสียนเถียนรู้สึกว่าบางทีหนิวสื่ออาจพูดปด! เพราะนางเกรงว่าเขาจะถูกข่มขู่ตั้งแต่ตกอยู่ในมือของเจ้าเมืองหลงแล้ว! ดังนั้นคําตอบที่นางได้จากเขาวันนี้ล้วนแต่เป็นความคิดของเจ้าเมืองหลงแน่นอน!

ทว่าบัดนี้ไม่ใช่เวลาเจาะลึกเบาะแสให้ถี่ถ้วน เนื่องจากหยุนเถียนเถียนต้องการให้เจ้าเมืองหลงตายใจนางจึงสอบสวนหนิวสื่อตรงลานหน้าบ้านเพื่อทําให้คํากล่าวของหนิวสื่อเผยแพร่ไปทั่วเมือง

เพราะอย่างไรแล้วหยุนเวียนเถียนทราบดีว่าคําอธิบายที่จะได้รับฟังนั้นเป็นเพียงลมปากจึงไม่ใส่ใจอะไรมากนัก ทว่าสิ่งที่นางสนใจมากที่สุดคือจุดประสงค์แท้จริงที่เจ้าเมืองหลงทําเช่นนี้!

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง บิดามารดาของฐ์สื่อและข้าหลวงหยิงต่างรีบรุดอย่างฉับพลัน!

เนื่องด้วยบิดามารดาของฐ์สื่อยังคงเป็นกังวลเรื่องที่ลูกชายของตนตายจึงต้องการคําอธิบายโดยเร็วที่สุดฝ่ายข้าหลวงหยิงนั้นมาเพื่อเอาใจหยุนเถียนเถียนจึงวางทุกอย่างในมือลงและรีบมาหานางทันที!

เมื่อพ่อจุสื่อเห็นหนิวสื่อก็รีบวิ่งไปกระชากคอเสื้อเขาอย่างแรง “ข้าเป็นพี่ชายที่ดีกับเจ้ามาตลอด! แต่เจ้ากลับยังกล้าหลอกหลานชายของเจ้าเองงั้นรึ? เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าทําเรื่องบ้าอะไรลงไป?”

หยนเถียนเถียนจิบน้ําชาเล็กน้อยและตะโกนออกมาสุดเสียง “ข้ารู้ว่าเจ้ากําลังเสียใจที่เพิ่งสูญเสียลูกชาย แต่จงสงบสติอารมณ์ด้วย! ทุกคนต่างรอฟังคําตอบอยู่เช่นกัน! ใจเย็นๆ แล้วนั่งลงซะ!”

เมื่อหยุนเถียนเถียนเอ่ยปากเช่นนี้ ข้าหลวงหยิงจะนิ่งเฉยได้อย่างไร เขาเรียกข้าราชการสองตนมายืนประกบพ่อของสื่อทั้งสองฝั่ง! ทําให้ชาวนาผู้ซื่อสัตย์ตกใจกะทันหันและรีบนั่งลงบนเก้าอี้อย่างว่าง่ายทันที

“เอาล่ะ! หนิวสื่อพูดในสิ่งที่เจ้าควรพูดเสีย!”

หยุนเถียนเถียนจ้องหนิวสื่อด้วยสายตาเย็นชาพร้อมเผยสีหน้าไร้อารมณ์! เหตุเพราะไม่ทราบว่าเจ้าเมืองหลงใช้วิธีใดข่มขู่เขากันแน่!

หนิวสื่อหัวเราะขมขึ้นด้วยใบหน้าหม่นเทาพร้อมความรู้สึกสิ้นหวัง “พี่ใหญ่! ยกโทษให้ข้าด้วยข้าเป็นคนหลอกลูกชายพี่ใหญ่มาฆ่าจริง ๆ !”

พ่อของสื่อทรุดตัวลงพร้อมน้ําตาและตะโกนออกไปว่า “เจ้าให้ข้ายกโทษให้คนที่เจตนาฆ่าลูกชายตัวเองแท้ ๆ งั้นรึ?! ลูกข้าไปทําอะไรให้เจ้านักหนา? แล้วที่ฐ์สื่อไม่มีทางเลือกจึงต้องหามรุ่งหามค่ําออกไปทํางานนอกเรือน! ทั้งหมดนี่มันไม่ใช่เพราะเจ้าหรอก! มิหนําซ้ําข้ายังต้องขายเขาเพื่อใช้หนี้ที่เจ้าก่อไว้อีก!”

“เจ้าเป็นลุงของเขาแท้ ๆ ไม่ใช่หรือไรเล่า? ลุงแท้ ๆ ของฐสือ…”

ในขณะที่พ่อของฐ์สื่อร้องไห้พร้อมกล่าวอย่างคร่ําครวญหัวใจของหยุนเสียนเถียนต่างเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเช่นกันในขณะเดียวกันนางนึกไม่พอใจและขุ่นเคืองเจ้าเมืองหลงเล็กน้อย!

หนิวสื่อยังคงคุกเข่าด้วยสีหน้าเย็นชาท่ามกลางแรงทุบตีและน้ําตาจากพ่อของฐ์สื่อ โดยไม่มีท่าที่จะต่อสู้แต่อย่างใด

“พี่ใหญ่! ข้ารู้ว่าพี่ทําดีกับข้ามากกว่าลูกชายแท้ ๆ ของพี่เสียอีก! แต่ข้าไม่มีทางเลือก หนี้พนันที่ข้าก่อไว้มันมากเกินกว่าจะใช้ให้หมดสิ้น ข้าต้องการเงินจึงไปหาจุสื่อ เพราะเขาทํางานในตระกูลหยุน แน่นอนว่าต้องพบของมีค่าจํานวนไม่น้อยเป็นแน่ แค่เพียงหยิบมันออกมาเท่านี้ก็ช่วยข้าได้แล้ว!”

“เช่นนั้นข้าจึงล่อลวงเขาออกมาเพื่อข่มขู่ก็เท่านั้น แต่ช่วยไม่ได้ก็เขากลับดื้อด้านเละเลือกที่จะไม่ปริปากพูดเอง! หากจะโทษก็ต้องโทษลูกชายพี่ที่ไม่ยอมเชื่อฟังข้าแต่แรก ทั้งที่ข้าเป็นลุงแท้ ๆ !”

ราวกับความรู้สึกบิดาและมารดาของฐ์สื่อพังทลายลงซ้ําแล้วซ้ําเล่า ทันใดนั้นฝ่ายมารดาพุ่งตัวเข้ากัดหนิวสื่อพร้อมกับพยายามฉีกเนื้อเขาออกเป็นชิ้น ๆ

เมื่อหยุนเสียนเถียนเห็นเช่นนั้นจึงกล่าวขึ้นด้วยน้ําเสียงเย็นชา “ข้าหลวงหยิ่ง! ทําไมไม่แยกพวกเขาออกจากกันอีก!”

ในที่สุดบิดาและมารดาของฐ์สื่อก็สงบสติอารมณ์ลงได้ ทว่าก็ยังจ้องหนิวสื่อด้วยท่าทางเกลียดชังยิ่งนัก!

“เอาล่ะหนิวสื่อ! ประเด็นเรื่องฆ่าจ์สื่อจบแล้ว! แต่ไหนเจ้าลองบากข้าซิว่าเจ้าคือผู้วางยาพิษในน้ําชาให้น้องชายข้าดื่มใช่หรือไม่?!”

หนิวสื่อเงยมองหน้าหยุนเถียนเถียนและข้าหลวงหยิงอย่างระมัดระวัง!

เขาตอบกลับด้วยเสียงเรียบเฉยราวกับท่องหนังสือ “ใช่ ฝีมือข้าเอง! บุตรสาวแสนดีของข้าหลวงหยิงแค้นที่แม่นางหยุนทําลายความดีที่นางสร้างไว้อย่างไรเล่า นางจึงใช้เงินซื้อข้าให้มาวางยานายน้อยของท่าน!”

ถึงกระนั้นหยุนเถียนเถียนกลับไม่เชื่อแม้แต่คําเดียว! เพราะหากหยิงซื่อเอ๋อต้องการแก้แค้น จริงนางต้องใช้ยาพิษที่กัดกร่อนไปถึงล่าไส้แล้วคนอย่างนางจะเลือกใช้ยาพิษที่มีผลต่อร่างกายน้อยที่สุดได้อย่างไรกัน? ข้อนี้เป็นจุดอ่อนที่เห็นได้ชัด ซึ่งล้วนเป็นผลลัพธ์ที่เจ้าเมืองหลงต้องการทั้งสิ้น!

แต่เพื่อให้เจ้าเมืองรู้สึกว่าแผนการของเขาสําเร็จ นางจึงทําตามแผนการที่เขาวางไว้อย่างเรียบเนียน

หยุนเกียนเถียนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี โดยหันไปให้ความสนใจกับข้าหลวงหยิ่งทันที!

ข้าหลวงหยิงรู้สึกราวกับเข่าอ่อนจนแทบจะคุกเข่าลง!

“แม่นางคิดว่ามันไม่ไร้สาระเกินไปหน่อยรึ? ลูกสาวข้าจะรู้จักเขาได้อย่างไร?”