ตอนที่ 317 จ้าวเมืองหลงมาถึงแล้ว

หยนเคอเหยียดยิ้มด้วยความขมขึ้นพร้อมกล่าวว่า “ความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไปแล้ว และ คนที่ยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้อย่างยิ่งคือชาวบ้านในหมู่บ้านเทพธิดา! ดังนั้น…”

หยุนเถียนเถียนยิ้มทั้งน้ําตา “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แม้พวกเขาจะรู้ว่าข้าเป็นลูกสาวของหยุนจึงเอ่อแต่ก็ยังไม่มีใครรู้จักตัวตนของท่าน! พวกเขาคงไม่เข้าไปในสถานที่เช่นเมืองหลวงไปตลอดชีวิตดังนั้นอย่าเก็บเรื่องเหล่านี้ไปใส่ใจเลยเจ้าค่ะ!”

หยุนเคอไม่ได้มองโลกในแง่ดีนัก “ข้าเกรงว่าจ้าวเมืองหลงจะรู้เรื่องทุกอย่างและเป็นคนทําผิดเสียเอง!”

“จ้าวเมืองหลงบอกว่าเขาต้องการมอบอํานาจทั้งหมดให้ข้า แล้วเขาจะไปจากที่นี่! เมื่อถึงเวลานั้น เขาจะไม่ขัดขวางเราอีกต่อไป และยิ่งไปกว่านี้หากเขาทําเพื่อจุดประสงค์อื่นไม่ช้าก็เร็ว ความคิดชั่วร้ายต้องถูกเปิดโปงให้ประจักษ์แก่สายตาของเราแน่!”

หยุนเคอยกยิ้ม “ถูกต้อง! แม้ความสัมพันธ์ของเราจะถูกเปิดเผย และแม้ว่าสิ่งที่จ้าวเมืองหลงพูดจะเป็นความจริง แต่เจ้าก็ยังเป็นผู้บริสุทธิ์! เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมทุกอย่างจะถูกเปิดเผยเองอย่าได้กังวลเลย!”

“สาวน้อย เจ้าอาจไม่เชื่อ! แต่คิ้วของเจ้ามีส่วนคล้ายกับท่านอ๋องอวหยางอยู่บ้างดังนั้นในความรู้สึกของข้าเจ้าไม่ใช่สายเลือดของจักรพรรดิหรอก!”

“ท่านพ่อได้เดินทางไปปราบปรามท่านอ๋องอวหยาง หากท่านพ่อมีความสัมพันธ์กับแม่ของเจ้าจริง แม้แต่ท่านอ๋องอวหยางยังไม่สามารถคัดค้านได้ เรื่องนี้ต้องมีใครอยู่เบื้องหลังแน่! ไม่อย่างนั้นท่านพ่อคงไม่คิดว่าแม่ของเจ้าสมยอมหรอก! และนางจะมาลงเอยอยู่ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ อย่างนี้ ได้เช่นไร?”

หยนเถียนเถียนที่รับฟังความสัมพันธ์อันซับซ้อนอย่างเงียบ ๆ พลันรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที!

ฉับพลันหยุนเถียนเถียนก็ยืนขึ้นด้วยความโกรธจัด “ลืมไปเสียเถิด ในเมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้วเราจะทําอะไรได้เล่า? ตัวตนและจุดประสงค์ของจ้าวเมืองหลงยังไม่ชัดเจน อีกทั้งอํานาจที่เขามองให้ข้าอาจไม่มีประโยชน์ก็เป็นได้! ข้าต้องเก็บง่เรื่องนี้ไม่ให้เฉินเอ๋อรู้เนื่องจากเขาอายุยังน้อยนัก เขาไม่ควรต้องมารับรู้เรื่องที่ซับซ้อนเช่นนี้! นับจากนี้ไปหากท่านกล่าทําตัวรุ่มร่ามกับข้า อีกข้ามีสิทธิที่จะถอนหมั้นกับท่าน!”

มุมปากของหยุนเคอกระตุกเล็กน้อย หากสาวน้อยผู้นี้โกรธเคืองแล้ว เขาย่อมต้องตามใจนางอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าอยากไปเมืองหลวงเพื่อตรวจสอบหรือไม่?

หยุนเกียนเถียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยตอบ “ท่านต้องเป็นคนไปตรวจสอบสิ! แน่นอนว่าข้าอยากไปเมืองหลวง แต่ข้าจะพาเฉินเฉินไปด้วย! ท่านตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นเถิดไม่ต้องห่วงข้า!”

เมื่อคิดได้ดังนั้น หยุนเถียนเถียนจึงเดินทางไปหาท่านเจ้าเมืองเพื่อกล่าวคําอาลา ท่านเจ้าเมืองรู้สึกกังวลอย่ายิ่งว่าจะมีใครมาทําร้ายนาง! อย่างไรก็ตามหยุนเถียนเถียนมาเพื่อบอกลา อีกทั้งตาของนางยังแดงก๋าราวกับคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เขาจึงไม่กล้าถามมากและปล่อยนางกลับไป!

จากนั้นนางก็ปรากฏตัวขึ้นที่ลานบ้านของตระกูลหยุนด้วยท่าทีสงบนิ่ง หยุนเถียนเถียนไม่ได้ เอ่ยถามอะไรมากนักเนื่องจากตอนนี้นางรู้ตัวตนที่แท้จริงของหยุนเคอแล้ว นางจึงนึกสงสัยว่าเหตุใดคนที่มีฐานะเช่นเขาถึงมีผู้ติดตามเพียงไม่กี่คนเล่า?

“จัดการเรื่องนี้อย่างเงียบ ๆ ล่ะ! มันจะเป็นการดีที่สุดหากไม่ทําให้คนอื่นแตกตื่น!”

หยุนเวียนเถียนมองจิ๋นเหยียนด้วยท่าที่โกรธเคือง จากนั้นวิ่งกลับเข้าไปในเรือนก่อนปิดประตูอย่างแรงจนเสียงดังลั่น

เคราะห์ดีที่นางยังไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหยุนเคอมาก่อน มิฉะนั้นเมื่อตัวตนดังกล่าวเป็นความจริงขึ้นมานางคงอยากกัดลิ้นจนตายตกเป็นแน่!

แม่จิตวิญญาณของนางจะไม่ใช่เถียนเถียนตัวจริง ทว่าเจ้าของร่างกายนี้และหยุนเคออาจเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันเป็นได้

หลังจากผ่านไปสามวัน จ้าวเมืองหลงจึงมาเยี่ยมหยุนเกียนเถียนที่เรือน เขาไม่คิดว่าเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะทําตัวปกติราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น! สิ่งที่เด็กสาวตรงหน้าแสดงออกมามีเพียงความสงบนิ่งเท่านั้น!

เหตุใดเด็กสาวในวัยนี้ถึงมีภาวะทางอารมณ์เป็นผู้ใหญ่นักคงจะดีไม่น้อยหากสาวงามที่เขาพบเจอมีทัศนคติเช่นนี้!

หลังจากที่จ้าวเมืองหลงหลุดเข้าไปในห้วงความคิดอยู่ครู่หนึ่ง หยุนเถียนเถียนจึงตระหนักได้ว่าต้องมีสิ่งผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาแน่!

จ้าวเมืองหลงมองหยุนเวียนเถียนด้วยสายตาว่างเปล่าราวกับกําลังจ้องมองใครบางคนที่อยู่ด้านหลังของนางก่อนถอนหายใจด้วยความเศร้าโศก!

หยุนเถียนเถียนพลันนึกเยาะเย้ย ‘เขามีเรื่องให้เสียใจด้วยหรือ? ยังมีเรื่องอื่นให้เขาคิดนอกจากเรื่องของหยุนจึงเอ๋อด้วยรี! หรือว่าจะเป็นอย่างที่หยุนเคอคิดว่าชายชราผู้นี้มีแรงจูงใจและความคิดเลวร้ายแอบแฝงอยู่!’

เพียงแต่ ณ เวลานี้นางไม่มีหลักฐานมากพอที่จะเอาผิดเขาได้ อีกทั้งนางยังรักหยุนเคอมานานแล้ว และคําพูดของชายชราตรงหน้ากลับมีอิทธิพลกับนางมากกว่าความรัก! บางคราความรักก็มีผลต่อการตัดสินใจของหญิงสาว!

“สาวน้อย ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์นี้สักเท่าไหร่นะ! แต่ไม่เป็นไร! ยามบ่ายวันนี้ข้าจะพาเจ้าไปทําความรู้จักกับพี่น้องทุกคน หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือในภายภาคหน้า พวกเขาสามารถช่วยเจ้าได้!”

หยุนเถียนเถียนเก็บงําอารมณ์อ่อนไหวไว้ภายในใจและพยายามปฏิบัติตนให้เป็นปกติที่สุด

“มันจะเป็นการรบกวนท่านเสียเปล่าเจ้าค่ะ! ข้ารู้ว่าท่านจ้าวเมืองหลงเป็นห่วงข้า! แต่อย่างไรเสียข้าก็เป็นหญิงสาว ข้าไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องพรรค์นั้นเจ้าค่ะ! หากมีท่านอยู่ด้วย

ท่านสามารถปกป้องข้าได้แน่นอน! และถ้าเป็นไปได้ข้าอยากให้พี่น้องทุกคนละทิ้งเส้นทางนี้และกลับไปใช้ชีวิตตามที่ตนเองต้องการเกิด!”

ใบหน้าของจ้าวเมืองหลงเจื่อนลงเล็กน้อยเขาตกตะลึงจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยวาจาใดได้! ขณะเดียวกันหยุนเถียนเถียนกลับรู้สึกประหม่าเนื่องจากนางไม่สามารถคาดเดาว่าตอนนี้ชายชรากําลังคิดอะไรอยู่!

“ท่านจาวเมืองหลง เมื่อวานนี้ท่านหยุนเคอได้รับข่าวสารบางอย่าง ดังนั้นข้าและเขาจึงหารือกันว่านับแต่นี้ไปเราสองคนจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน! ท่านอย่ากังวลใจไปเลย ข้าอยู่ภายใต้การดูแลของท่านอ๋องรุ่ย เขาต้องไม่ปล่อยให้ข้าได้รับอันตรายแน่!”

จ้าวเมืองหลงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เรื่องนี้อยู่ที่เจ้าตัดสินใจแล้วล่ะ ข้าเพียงอยากปกป้องเจ้าเพื่อชดเชยความรู้สึกผิดที่ติดค้างภายในใจ แต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่ต้องการมัน! แต่ข้าจะไม่ละเลยคนเหล่านั้นให้เดียวดายเด็ดขาด…หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือพวกเขายินดีช่วยเสมอ!”

สีหน้าของจ้าวเมืองหลงไม่สู้ดีนักเมื่อถูกปฏิเสธความหวังดี อีกทั้งภายในใจยังรู้สึกกังวลเล็กน้อย!

อันที่จริงหยุนเถียนเถียนรู้ดีว่าชายร่างใหญ่ที่พูดจาไม่ต่างจากอันธพาลจะต้องรู้สึกเสียหน้าที่ถูกปฏิเสธ! แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าภายในใจของเขากําลังคิดอะไรอยู่ ทว่าสิ่งที่นางทําลงไปทั้งหมดก็เพื่อผลประโยชน์ของเขาทั้งนั้น!

“ท่านจาวเมืองหลง ท่านดูแลข้ามามากพอแล้ว หากท่านต้องการจากที่นี่ไปจริง ๆ และคงอีกนานหลายปีกว่าจะกลับมา…เมื่อกลับมาที่นี่อย่าลืมมาเยี่ยมเยียนข้าบ้างล่ะ! ข้ารู้ว่าท่านสามารถหาตัวข้าพบได้อย่างง่ายดายเสมอ…ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นจ้าวเมืองหลงเยี่ยจึงพยักหน้าด้วยความภาคภูมิใจ “อย่ากังวลเลย ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหน ข้าก็หาเจอเสมอ! ข้าขอเตือนว่าเนื้อแท้ของหยุนเคอไม่ได้เป็นแบบที่เจ้าเห็นข้าจึงอยากให้เจ้าระวังเขามากกว่านี้!”