ตอนที่ 265 แจ้งความลับ

หลินหูเห็นมารดาของตนลังเลอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจให้ยาพิษกับนาง

“ท่านแม่! จะห่างไปอีกสิบลี้หรือจะแปดหมู่บ้าน ก็คงไม่อาจหาสาวงามเช่นนี้ได้ ในอนาคตลูกชายของท่านก็จะสอบรับตําแหน่งแล้ว แม่นางใดที่เป็นคู่ครองขาต่างก็มีหน้ามีตาทั้งนั้น! ยิ่งไปกว่านั้นแม่นางหยุนไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นอกจากต้องแต่งงานกับพวกเรา เผลอ ๆ ไม่ต้องเสียสินสอด ทองหมั้น เพราะนางอาจมอบสินสอดทองหมั้นมากมายมาให้เราอีกด้วย! ท่านแม่ไม่เหนื่อยทําสวนหรอก? การมีลูกสะใภ้ที่หาเงินได้ถึงเพียงนี้ แล้วท่านจะต้องไปทําสวนอีกด้วยเหตุใดเล่า? ”

หวงชื่อนึกถึงประโยชน์ที่ตนจะได้รับพร้อมกับพยักหน้า

ทั้งสองปรึกษาหาลือกัน โดยหารู้ไม่ว่ามีผู้แอบฟังอยู่ตรงฝ่ากําแพงเรือน

ใช่แล้ว นั่นคือแม่หม้าย! จู่ ๆ หลินหูก็รีบวิ่งเข้าเรือนโดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้นพร้อมลากหวงซื้อที่กําลังจะออกไปกลับเข้ามาด้วย!

การกระทําที่ผิดปกติเช่นนี้ทําให้แม่หม้ายรู้สึกผิดสังเกตเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ทราบว่าทั้งสองกําลังปรึกษาอะไรกันอยู่เพื่อแสดงความภักดีต่อหยุนเถียนเถียน นางจึงตัดสินใจเสี่ยงแอบฟังอีกสักรอบ!

เมื่อได้ยินว่าแม่ลูกคนนี้กําลังทําเรื่องไร้ยางอาย แม่หม้ายจึงเบิกตากว้างทันที นางไม่คาดคิดเลยว่าหลินหูจะกล้าทําเช่นนี้ ความคิดของเขากําลังสื่อว่าต้องการยึดอํานาจแม่นางหยุน

หากปล่อยให้สองแม่ลูกไร้ยางอายผู้นี้ประสบผลสําเร็จตามแผน แม่นางหยุนจะถูกทําลายความสุขไปชั่วสชีวิต นางเกรงว่าตระกูลซื่อจะทําตัวหยิ่งยโสมากขึ้น!

เมื่อแม่ม่ายได้ยินเช่นนั้นก็รีบหันหลังกลับเรือนตนเองทันที

ลูกชายที่ประพฤติตัวดีและมีไหวพริบในห้องนั้นกําลังอ่านหนังสืออยู่ ซึ่งนายท่านได้มอบให้แก่เขาด้วยความกรุณา

แม่หม้ายยิ้มด้วยความปลื้มปีติพร้อมเดินเข้าไปหาเขา “ฉ้อโถว เจ้าจงอ่านหนังสืออยู่เรือน ประเดี๋ยวแม่จะออกไปทําธุระข้างนอก! กว่าจะกลับมา ก็คงถึงมือเย็นพอดี”

ฉือโถวพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ท่านแม่ ท่านรีบไปเถอะ ข้าจะดูแลตัวเองให้ดี!”

แม่หม้ายขบกรามแน่นพร้อมหันหลังเดินออกจากหมู่บ้านไปตามเส้นทางเปลี่ยวบริเวณตีนเขา นางข้ามภูเขาลูกหนึ่งไปยังหมู่บ้านข้างๆ

ในหมู่บ้านเทพธิดามีคนเดินพลุกพล่านมากมาย เมื่อหันมองทางทุ่งนาก็พบผู้คนกําลัง ทํางานอยู่ทุกหนทุกแห่ง นางรู้ว่าแม่นางหยุนอยู่เรือนไม่ไกลจากทางเข้าหมู่บ้านนัก

นางแอบย่องไปยังเรือน ๆ หนึ่ง ก่อนก้าวไป ข้างหน้าเพื่อเคาะประตู
บังเอิญว่าในขณะนั้นท่านป้ากําลังคิดหาวิธีตกแต่งลานบ้านให้เป็นเสมือนบ้านใหม่ นางจึงพบว่ามีคนแอบเคาะประตูเรือนหยุนเค่อ

นางจึงก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยถามว่า “เจ้ามาหาผู้ใด?”

ท่านป้ามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิถีพิถัน เป็นไปได้หรือไม่ว่าหยุนเค่อเผลอไปยั่วยุหญิงอื่น? หรือว่านางจงใจมาหาเขา?

แม่หม้ายยังคงขบกรามแน่น ไม่ว่าแม่หญิงตรงหน้าจะทําอันใด ทว่าหากมาเพราะแม่นางหยุนก็ไม่ใช่เรื่องผิด จะอย่างไรก็ตามบัดนี้นางไม่อาจซ่อนตัวได้อีกต่อไป

ตราบใดที่หวงชื่อไม่ทราบเรื่องนี้ จึงไม่ควรกังวลว่านางจะเป็นคนในหมู่บ้านเทพธิดาหรือไม่ เนื่องด้วยสิ่งสําคัญคือนางผู้นี้ไม่ควรมีสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับหวงชื่อ

“คาราวะท่านพี่! ข้ามาหาแม่นางหยุน!”

ท่านป้าเผยท่าที่ระแวงอยู่เล็กน้อย ในขณะที่แม่นางตรงหน้ายังกัดฟันพร้อมก้มหัวลง นางดูแก่กว่าหยุนเค่อมาก หยุนเค่อไม่น่าพิศวาทหญิงวัยนี้ เพราะหลานสาวของนางยังดูหน้าตาดีกว่ามาก

“นั้นหลานสาวข้า อีกไม่กี่วันทั้งสองจะแต่งงานกันแล้ว! ดังนั้นนางจึงต้องย้ายไปที่อื่น เจ้ามีเหตุสําคัญ? หากสําคัญมาก ข้าจะพาเจ้าไปหานาง!”
แม่หม้ายต้องการพบแม่นางหยุนสียบัดนี้ เพื่อบอกกล่าวเรื่องราวให้ชัดเจน นางจะได้ระวังตัว และไม่หลงกลหลินห์

ท่านป้ายอมพานางไปพบแม่นางหยุน แม่หม้ายจึงดีใจมาก

“ช่างดีนัก! ข้ามีเรื่องสําคัญที่ต้องบอกแม่นาง! รบกวนพี่ใหญ่นําทางข้าด้วยเถิด!”

ท่านป้ามองเธออีกครั้ง จากนั้นก็หันไปด้านหน้า

“ตามข้ามา! เจ้าอย่าบังอาจคิดแผนชั่ว! ถึงหลานสาวข้าจะดูมีจิตใจงดงาม แต่ในฐานะป้าใหญ่อย่างข้าขอบอกไว้ก่อนว่าไม่เคยสนใจผู้ใด”

สีหน้าแม่หม้ายแข็งค้าง ดูเหมือนว่าท่านพี่จะคิดว่าตนเป็นคนชั่วร้าย แต่ช่างเถอะ เรื่องแม่นางหยุนต้องมาก่อน!

ท่านป้าเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินตามหลังเธอมา อย่างว่าง่ายด้วยสีหน้าใสซื่อ ทําให้ในที่สุดนางจึงหยุดคิดอย่างนิ่งสงบ

ทั้งสองเดินเข้าไปในเรือนเฉินไป หยุนเถียนเถียนกําลังกัดฟันต่อสู้กับกองเข็ม ภรรยาเฉินไปบอกเธอว่าเจ้าสาวมือใหม่จะต้องทําชุดแต่งงานด้วยตัวเอง แต่มือหยาบกระด้างของนางจะเย็บปักถักร้อยได้อย่างไร?

ในที่สุดภรรยาของเฉินไปก็ให้หยุนเค่อซื้อชุดแต่งงานกลับมา ทว่าเพียงเสแสร้งเย็บเข็มสองสามเข็มให้ดูมีความหมาย ทว่าเข็มไม่กี่เข็มนี้ก็ทําให้นางปวดหัวแล้ว

ทันทีที่ท่านป้าเข้ามาในลานบ้านก็โวยวายเสียงดัง

“เถียนเถียน มีคนมาหาเจ้า ข้าจึงพานางมาที่นี่”

หยุนเถียนเถียนเงยหน้ามองหญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าเก่า ๆ ทว่าพยายามซักจนขาวจนสะอาดสะอ้านมาก ดูแล้วน่าจะเป็นคนชนบท แต่นางรู้สึกได้ว่าต้องไม่ใช่คนในหมู่บ้านเป็นแน่

“เจ้าเป็นใคร? มีอันใดให้ข้าช่วยรึเปล่า? ”

ท่านป้ายืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ปริปากกล่าวอันใด ทว่าก็ยังไม่ไปไหน แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะดูชื่อ ๆ แต่นางก็ยังเกรงว่านางอาจจะเจ้าเล่ห์และฉวยโอกาสที่นางไม่อยู่รังแกเถียนเถียน!

“แม่นางหยุน ข้าขอเวลาคุยกับเจ้าหน่อยได้หรือไม่? ข้ามาจากหมู่บ้านข้าง ๆ ข้าได้ยินข่าวบางประการจึงต้องการมาเตือนแม่นางหยุน”

ในที่สุดแม่หม้ายก็หันมองท่านป้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ เนื่องด้วยนางอยากคุยกับแม่นางหยุนตามลําพัง

“นั่นคือป้าใหญ่ของข้าไม่ใช่คนนอก! ท่านพี่มีเรื่องอันใดก็กล่าวมาตามตรงเถิด พวกเราไม่ใช่คนไร้เหตุผล ขอเพียงท่านพูดเรื่องจริง ก็ไม่มีผู้ใดกล้าทําให้ท่านลําบากใจได้!”

เมื่อท่านป้าได้ยินคํากล่าวนี้ก็รู้สึกสบายใจขึ้น นางรักหยุนเถียนเถียนเหมือนหลานสาวแท้ ๆ ! ทําให้เมื่อได้ยินจากปากหลานสาวว่านางไม่ใช่คนนอก นางจึงไม่รู้ว่าต้องปลื้มปิติถึงเพียงใด

“นี่… แม่นางน่าจะจําหลินห์ได้ เขาเป็นลูกชาย ท่านลุงใหญ่ของข้า ตามศักดิ์แล้วข้าควรต้องเป็นอาสะใภ้ถึงจะถูกต้อง! แต่หลานชายตนนี้เป็นนักปราชญ์ หัวสูงเขาไม่เคยเคารพข้าแม้แต่น้อย! ข้าอาศัยอยู่ข้างบ้านพวกเขา ดังนั้นวันนี้ข้าจึงได้ยินข่าวบางอย่างเลยตั้งใจมาบอกแม่นางหยุน”

“เมื่อเช้าตรู่หลินหูมาถึงหมู่บ้านเทพธิดา ข้าเห็นเขาพูดคุยกับใครคนหนึ่งแล้วจึงวิ่งกลับไปพบมารดา ทั้งสองปรึกษากันว่าจะใส่ร้ายแม่นางหยุน! ข้าฟังแผนการไร้ยางอายของทั้งสองแล้วจึงอยากเตือนแม่นางหยุนระวังให้มาก! เพียงแต่ว่าข้ามาโดยพลการ เลยไม่รู้ว่าแม่นางหยุนจะเชื่อคําพูดข้าหรือไม่”