ตอนที่ 286 การกลับมา

หยุนเวียนเถียนสบฟันคิดไตร่ตรองว่าควรทําอย่างไรเพื่อปกปิดทุกสิ่งกับหยุนเคอวันพรุ่งนี้แต่สุดท้ายนางไม่อาจทนความอ่อนล้าได้ไหวจึงดิ่งสู่ห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็ว

หยุนเคอถอนหายใจออกด้วยความผ่อนคลายก่อนจะใช้มือลูบหน้าอกที่ถูกกัดเมื่อครู่อย่างเบามือในใจพลันคิดว่าสาวน้อยในอ้อมแขนช่างดุร้ายเสียจริง แต่ทั้งหมดนั้นคุ้มค่ารสชาติของการมีชีวิตคู่นั้นช่างสดชื่นสุดจะพรรณา

หยุนเถียนเถียนหลับใหลในอ้อมกอดของหยุนเคอ นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าตนจะถูกบีบบังคับให้ยอมจํานนต่อองค์ชายผู้นี้แม้ที่ผ่านมาเขาจะไม่ได้ทําอะไรเกินเลยแต่เขาก็ไม่เคยอุ้มนางมานอนด้วยในห้องเช่นนี้!

แผนการที่ต้องการจะหลุดพ้นจากหยุนเคอจบลงโดยสมบูรณ์ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธแค้นผู้ใดกันเล่าขานว่าคนสมัยโบราณนั้นโง่เขลาดูเหมือนว่าชายร่างใหญ่ตรงหน้านี้จะไม่เป็นเช่นคําร่ำลือ!

สุดท้ายนางก็ค่อย ๆ คุ้นเคยกับร่างกํายาและเลิกดิ้นรน

หยุนเคอถอนหายใจออกอย่างโล่งอก แม้สาวน้อยจะไม่รู้สึกถึงความจริงใจและยังล้อเล่นกับเขาอยู่บ่อยครั้งจนเขาไม่รู้ว่าควรจะทําอย่างไรกับนางดี หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายยังเด็กมากเขาคงต้องบังคับขืนใจกลืนนางลงท้องเสียให้รู้แล้วรู้รอด!

สมาคมกวีภายในเมืองถูกก่อตั้งมาเพื่อสร้างความสนุกสนานรื่นเริงโดยคุณชายเจ้าสําราญแต่หากมองเพียงผิวเผินก็จะรู้สึกว่าที่แห่งนี้คือสถานที่ซึ่งเหล่าปราชญ์และบัณฑิตทั้งหลายจะได้พบปะและทําความรู้จักกันให้มากขึ้น

ผู้คนในวงในต่างรู้ดี เช่นนี้ผู้คนจํานวนมากยอมใช้เงินเพื่อซื้อความสุขให้กับตัวเองและเพื่อการอยู่รอดของสมาคมทั้งหมดต่างพากันพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าสถานที่แห่งนี้ช่างยอดเยี่ยมยิ่งมันคือสิ่งที่ปลอบประโลมจิตใจและเต็มไปด้วยเกียรติยศ!

แต่เดิมหลินหูไม่มีคุณสมบัติเข้าร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์เพื่อหลอกลวงสมาคมแห่งนี้ให้ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงเขาจึงต้องให้คุณชายเจ้าสําราญได้ชื่นชมบทกวีรื่นหูสักสองบท… ด้วยหนทางเช่นนี้บัณฑิตผู้ยากไร้จึงพอมีโอกาสรื่นเริงได้บ้าง!

แม่บทกวีจะถูกเขียนขึ้นโดยหญิงสาวชาวนาอย่างเฉินไฉ่อ แต่หากมองผ่าน ๆ มันก็สามารถเทียบเทียมกับปลายฟูพันของอัจฉริยะอย่างซื่อมเจียได้!

บทกวีที่หลินหุ่นมาแทบจะไม่อยู่ในสายตาของคุณชายเจ้าส่าราญเลยแต่ยังไงซะมันก็เป็นผลงานที่ค่อนข้างแปลกและสะดุดตาไม่น้อย…

หยางเฉินเป็นบุตรชายของนักบวชที่มีชื่อเสียงในเมือง น้องสาวผู้ไม่สนใจโลกของเขาชื่อหยางยู่หรงตัวเขาซึ่งเป็นพี่ชายออกไปสนุกสนานอยู่บ่อยครั้งและบางครั้งยังพาน้องสาวของตนไปด้วยซึ่งน้องสาวของเขาไม่มีท่าทางหวาดกลัวอะไรกับงานเลี้ยงนี้เลยนางมักจะแต่งกายดั่งเช่นบุรุษเพื่อเข้าร่วมสังสรรค์ในสมาคมกวีกับพี่ชาย

บทกวีทั้งสองถูกพลิกหน้าไปมาบนฝ่ามือของหยางยู่หรง ปลุกเร้าจินตนาการอันลุ่มลึกมิรู้สิ้นของนางถึงขั้นอยากพบหน้าบุรุษผู้ชวนฝันที่แต่งบทกวีแสนอ้อยอิ่งพวกนี้สักครั้ง!

เช่นนี้นางจึงขู่เข็ญพี่ชายว่าหากไม่พาบุรุษผู้นั้นมาพบเจอ นางจะสาวไส้สมาคมกวีให้บิดารับรู้!หยางเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพาตัวหลินหูมาปิดปากน้องสาวเอาไว้ก็แค่พาชายมาเล่นสนุกกับนางเพียงหนึ่งคนเท่านั้นไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร!

เพราะเหตุนี้หลินหูจึงได้รับคําเชิญจากคุณชายเจ้าสําราญ หลังจากเกิดเรื่องนี้เขาจึงปฏิบัติกับเฉินไล่ออย่างดีและบางครั้งก็ให้นางมานอนค้างที่บ้านเป็นครั้งคราวเพื่อมีสัมพันธ์ฉันบุรุษสตรีแต่หลังจากจบกิจเขามักจะคิดถึงหยุนเถียนเถียนอยู่ร่ำไปด้วยหัวใจที่โศกเศร้าเพราะพิษรักทําให้หลินหูไม่คิดสนใจสิ่งอื่น!

อย่างไรเสียความปรารถนาเป็นสิ่งที่ยากจะควบคุม หากยังไม่เคยลิ้มรสของชายหญิงแน่นอนว่าเฉินไฉ่อคงไม่สนใจเรื่องเหล่านี้… ทว่าตอนนี้อายุนางก็เหมาะสมและยังได้ลิ้มรสแห่งบุรุษเพศแล้วด้วย!

แม่ได้นอนทอดกายเคียงข้างชายหนุ่มรูปงามเฉินไฉ่อก็ยังรู้สึกว่างเปล่าอยู่ดีอย่างไรเสียนางก็คิดว่าตนเป็นเพียงลูกสาวจอมโอหังของตระกูลเท่านั้นนางหาได้ใส่ใจแม้จะรู้ดีว่าต้องทําให้ตระกูลขายหน้าสักเพียงไหน

แม้ว่าคุณนายหวงจะรับไม่ได้ที่มีลูกสะใภ้เกียจคร้านแต่นางก็สามารถเขียนบทกวีได้ยอดเยี่ยมเช่นนี้นางจึงไม่อาจล่วงเกินอีกฝ่ายได้มากนัก อย่างไรซะก็แค่ตอนนี้

“อย่าได้ใจไปหน่อยเลย เอาไว้เรื่องราวจบสิ้นเมื่อไหร่ ข้าสาบานว่าจะถลกหนังนั่งตัวดีนั้นให้ได้ตอนนี้จงอวดดีไปก่อนเถิดแล้วถึงเวลาข้าจะจัดให้อย่างสาสม!”

เป็นเพราะได้รับในสิ่งที่ต้องการ หลินจึงยอมให้เฉินไฉ่อีกลับไปพบพ่อแม่ที่หมู่บ้านเทพธิดา

อีกทั้งเขายังบอกกล่าวกับแม่ของตนว่าให้ซื้อของเล็กน้อยมอบให้นางเอาไปฝากที่บ้านด้วยแม้หวงซื่อจะไม่พอใจกริยามารยาทของลูกสะใภ้แต่เมื่อลูกชายเอ่ยปากขอนางก็จําต้องกลืนความไม่พอใจลงท้องไป

หวงซื่อกัดฟันแน่นก่อนจะนําเนื้อหนึ่งจีนและไข่สิบฟองออกมา ส่วนน้ําตาลนางแสงลืมมันไปและไม่คิดพูดถึง!

เฉินไฉ่อีกล่าวขอบคุณตามมารยาท แต่ลับหลังนางกัดกลับฟันกรอดด้วยความรู้สึกจงเกลียดจงชังหวงซื่อเสียจนอยากฆ่าทิ้งนางเองก็ไม่รู้ว่าควรทําสีหน้าอย่างไรด้วยหากต้องพบปะคนที่บ้าน

แต่เมื่อใคร่ครวญดูนางก็ตระหนักได้ว่าตนเองแต่งงานมาเป็นเวลาได้ครึ่งเดือนแล้วก็ควรพบปะสนทนาตามมารยาทแต่นางเกรงว่าหากไปมือเปล่าคงไม่เหมาะนักการติดของเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปฝากด้วยก็เป็นความคิดที่ดี

เฉินไฉ่อตื่นแต่เช้ามืดเพราะคิดฉวยโอกาสในยามที่คนไม่พลุกพล่านชิงกลับบ้านที่เชิงเขาแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าแม่นางเฉินจะตื่นแล้ว นางกําลังนั่งเหม่อลอยอยู่หน้าบ้าน

ในคราวแรกนางไม่อาจปกป้องลูกสาวได้ แต่ตอนนี้ลูกสาวของนางแต่งงานออกเรือนไปกว่าครึ่งเดือนแล้วและยังไม่ได้กลับมาเหยียบที่บ้านนี้เลยสักครั้ง! นางไม่ได้คิดสนใจของฝากหนึ่งถึงสองชิ้นแต่นางกลับกังวลเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของบุตรสาวเสียมากกว่าอีกฝ่ายจะลําบากหรือไม่เป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้!ด้วยลักษณะท่าทางของคุณนายหวงแล้วอีกฝ่ายมิใช่คนดีเลย แล้วลูก สาวของนางก็ใช่ว่าจะเรียบร้อยอีกทั้งยังทํางานบ้านไม่เป็นด้วย!

เฉินไฉ่อมองผู้เป็นแม่ซึ่งแก่ชราไปมาก หัวใจของนางพลันหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูกหากวันนั้นแม่ยอมช่วยเหลือสักหน่อยชีวิตของนางคงไม่ต้องถูกโขกสับเช่นนี้!

หลังจากยืนดําดิ่งในความคิดอยู่นาน เฉินไฉอีจึงตะโกนออก “ท่านแม่!”

แม่ของนางหันมาตามเสียงด้วยความตื่นตระหนก แววตาทอประกายวูบไหวอย่างตื่นเต้นนางไม่คิดว่าลูกสาวจะกลับมาหา

“ไฉ่อ! เจ้ากลับมาแล้ว!”

ทันที่ที่แตะใบหน้าซีดเซียวของลูกสาว นางผู้เป็นสะใภ้ของลุงเฉินก็หลั่งน้ําตาออกมา

“ลูกแม่ เจ้าคงลําบากมากเลยสินะ เจ้าซูบผอมไปมากเลยรู้ตัวไหม!”

เฉินไฉ่อวางของในมือลงพร้อมจับจ้องผู้เป็นแม่อย่างห่วงหา… เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคิดถึงตนเองมากนางจึงไม่คิดจะพูดกล่าวอะไรให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองอย่างน้อยก็ควรจะตักตวงความสุขในตอนนี้เอาไว้ก่อน

หากหลินห์รักษาสัญญาจริง ๆ ชีวิตของนางก็คงจะดีขึ้น อย่างไรแล้วภูมิหลังของครอบครัวเขาก็ไม่ย่าแย่สุดท้ายนางก็ยังต้องการความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายอยู่ดี