ตอนที่ 240 เกิดเรื่องไม่หยุดหย่อน

สาวรับใช้อีกคนเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เจ้าไม่คิดว่ามันแปลกหรือ? แม้นายหัวจะตามใจนายหญิงแต่เป็นไปไม่ได้ที่นางจะมีอํานาจมากพอที่จะกระทําเช่นนี้เพราะสิ่งของที่อยู่ในคลังของนายหัวทั้งเก่าแก่ราคาแพงอีกทั้งยังงดงามมาก!”

“เจ้าไม่รู้หรือว่านายหญิงต้องขออนุญาตนายหัวถึงจะได้เงินไปใช้!ตราบใดที่นายหญิงยังเป็นที่ชื่นชอบมีหรือที่นางจะไม่ได้เงิน?”

“พ่อบ้านทําเช่นนี้ได้อย่างไร? เขาขโมยเงินจากคลังทรัพย์ของนายหัวไปปรนเปรอนายหญิง… นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?”

ทันใดนั้นสาวใช้ทั้งสองก็ขยับตัวเข้าไปใกล้กัน ก่อนกระซิบกระซาบ ซึ่งการกระทําเหล่านั้นยิ่งทําให้หลีจนรู้สึกโมโห

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดหญิงสาวบอบบางถึงทําให้ชายผู้น่าเกรงขามอยู่ในโอวาท?เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับความผูกพันแม้แต่น้อยนายหัวลุ่มหลงนายหญิงมากจึงส่งตัวนายน้อยไปยังจวงจื่อ ดังนั้นพ่อบ้านจึงสบโอกาสขโมยเงินในคลังและลักลอบคบชู้กับนายหญิงไงล่ะ!”

หลี่จินเดินกระทืบเท้าออกมาจากที่ซ่อนพร้อมคํารามด้วยความโมโหทันที “พวกเจ้าเป็นแค่คนใช้ต่ําต้อยกล้าดีอย่างไรถึงนินทาเจ้านาย?!”

สาวใช้ผู้เป็นหัวโจกในการจับกลุ่มนินทาเมื่อครู่คุกเข่าลงพร้อมโขกศีรษะลงกับพื้นด้วยความหวา ดกลัวทันที

“เมตตาบ่าวเถิดเจ้าค่ะนายหัว! บ่าวผิดไปแล้ว!”

ไม่นานคราบเลือดก็ปรากฏขึ้นบริเวณมุมปากของหญิงสาว

หลี่จินยกเท้าขึ้นเตะสาวรับใช้อย่างไร้ความปรา

“เจ้าเป็นแค่คนรับใช้รอ่านใส่ร้ายภรรยาของข้าอย่างนั้นหรือ?!”
เมื่อถูกกล่าวหาว่าใส่ร้ายนายหญิงสาวรับใช้คนนั้นจึงระเบิดอารมณ์ออกมาก่อนหยุดโขกศีรษะลงกับพื้นก่อนนั่งตัวตรงและเงยหน้าขึ้น

“นายหัวเจ้าคะ บ่าวมีหน้าที่รับผิดชอบงานบ้านของที่นี่!บ่าวไม่ขัดขืนหากนายหัวต้องการลงโทษ!แต่บ่าวยอมรับข้อกล่าวหาไม่ได้จริง ๆ เจ้าค่ะทุกคนในจวนต่างรู้เรื่องนี้ดี… โดยเฉพาะคนสนิทของนายหญิง!ดังนั้นบ่าวจะกุเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่ออะไรเล่าเจ้าคะ!”

หลีจินหายใจไม่ออกเขาเอามือจับตรงหน้าอกขณะที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ํา

“นังสารเลว! เรื่องมาถึงขนาดนี้ยังโยนความผิดให้คนอื่นอีกคอยดูเถอะ… ข้าจะขายเจ้าให้พวกพ่อค้าทาส!”

สาวรับใช้เอ่ยถามด้วยความคับข้องใจ“หากนายหัวต้องการขายบ่าวก็ขายเลยเจ้าค่ะอย่างไรเสียเรื่องที่บ่าวพูดมันคือความจริง!ในเมื่อนายหัวเต็มใจโดนสวมเขา ใครเล่าจะขัดขวางท่านได้เจ้าคะ?”

หลีจินโมโหจนอยากตีสาวรับใช้คนนี้ให้ตายตกแต่ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้จึงยกมือที่กําลังจะตีสาวรับใช้ค้างในอากาศ

เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าภรรยาที่ร่วมเรียงเคียงหมอนเล่นชู้กับชายอื่น? อันที่จริงเขาเจอหลักฐานบางอย่างที่สามารถสาวไปถึงเรื่องนี้แต่เขาเลือกที่จะเพิกเฉยต่อสิ่งเหล่านั้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของหลี่จินจึงแตกสลาย“พวกเจ้ารู้เรื่องนี้กี่คน?ใครรู้เรื่องนี้ให้ก้าวออกมาและคุกเข่าต่อหน้าข้าซะ… เจ้าคือคนดูแลความสะอาดบ้านใช่หรือไม่?ชื่ออะไร?”

สาวรับใช้ก้มหน้าลงก่อนตอบเสียงแผ่ว “คนอื่นเรียกข้าว่าต้ายา ข้าเป็นเพียงคนรับใช้จึงไม่มีชื่อแซ่เจ้าค่ะ!”

“อืม ตามมา ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า!”

ต้ายาเดินตามหลี่จินเข้าไปในห้องตําราโดยไม่เช็ดคราบเลือดบนใบหน้าออก

หลี่จินไม่มีเวลาไล่เลียงว่าลูกชายของตนหายไปที่ใดเนื่องจากเขาเห็นว่าขณะนี้หลี่ซื่อฮวาไม่ได้อยู่ในห้องตําราซึ่งถือว่าเป็นเรื่องดีที่เขาจะจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นได้โดยสะดวก

“เจ้าบอกว่าเมียข้าเล่นชู้กับพ่อบ้านอย่างนั้นหรือ? มีหลักฐานหรือไม่?หากมีหลักฐานแน่ชัดข้าจะละเว้นโทษให้!”

ต้ายาดีใจอย่างยิ่งจึงเริ่มเล่าเรื่องที่นางรับรู้มา“แม้สาวรับใช้จะมีหน้าที่ทําความสะอาดบ้านแต่เนื่องจากแม่ของข้าขายตนเองเข้ามารับใช้ในบ้านตั้งแต่ยังเยาว์ดังนั้นนางจึงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับบ้านหลังนี้! คราที่สินสอดถูกส่งมาที่นี่แม่ข้าก็แอบฟังบทสนทนาของพวกท่านอยู่ใกล้ ๆ”

“เงินสินสอดเหลืออยู่น้อยนิดและรายจ่ายในแต่ละเดือนก็มีมากโขแต่นายหญิงยังทําตัวหรูหราไม่เปลี่ยนอีกทั้งยังดื่มรังนกนางแอ่นหิมะราคาหลายร้อยตําลึงทุกวัน!นายหัวไม่สงสัยหรือเจ้าคะว่านายหญิงเอาเงินมาจากไหน”

“แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่สามารถพิสูจน์ความสัมพันธ์ของนายหญิงและพ่อบ้านได้ แต่เมื่อไม่กี่วันก่อนขณะที่เหล่าสาวใช้กําลังทําความสะอาดเรือนข้าเห็นนายหญิงกระซิบนัดหมายให้พ่อบ้านไปพบในคืนนั้นด้วยท่าที่น่าสงสัย”
“คืนนั้นเอง ข้านอนไม่หลับจึงออกไปเดินเล่นและบังเอิญพบกับนายหญิงและพ่อบ้านโอบกอดกันแนบแน่นอยู่ในสวน! นายหัวเจ้าคะสิ่งที่ข้าพูดในวันนี้ล้วนเป็นความจริงข้าไม่ได้ตั้งใจใส่ร้ายนายหญิงตลอดเวลาที่ทํางานในบ้านหลังนี้ข้าเจียมตัวเสมอมาเพียงแต่วันนี้ท่านเอ่ยปากถามข้าจึงต้องพูดความจริงเจ้าค่ะ!”

“อันที่จริงคนรับใช้ในบ้านหลังนี้ต่างรู้เรื่องความสัมพันธ์นี้ดีแต่ทุกคนปิดปากเงียบเพราะหวังเงินปิดปากจากนายหญิงจึงไม่มีใครกล้าบอกความจริงกับท่านสักคน!ทุกครั้งที่นายหัวออกไปทําธุระนอกบ้านนายหญิงจะนัดพบกับชายอื่นนอกจากพ่อบ้านด้วยเจ้าค่ะ!”

ใบหน้าของหลี่จินซีดเซียว ไม่มีใครทนแบกรับกับความอัปยศเช่นนี้ได้
“เจ้าไปสวนหน้าบ้านกับข้าก่อนแล้วข้าจะส่งตัวเจ้าไปที่จวงจื่อและเมื่อทุกอย่างคลี่คลายข้าจะส่งตัวเจ้ากลับมาที่นี่หากสิ่งที่พูดในวันนี้คือความจริงเจ้าจะได้ไปอาศัยที่จวงจื่อแต่หากเจ้าพูดเท็จก็อย่าหาว่าข้าไม่เมตตาล่ะ!”

หญิงสาวดีใจอย่างมากจึงก้มคํานับอีกครั้ง

“ขอบพระคุณอย่างยิ่งเจ้าค่ะ! ขอบพระคุณอย่างยิ่งเจ้าค่ะนายหัว!”

เมื่อมาถึงสวนหน้าบ้าน สิ่งแรกที่หลี่จนทําคือการมองหาพ่อบ้าน

แม้พ่อบ้านผู้นี้ไม่ฉลาดมากนัก แต่เขากลับมีความสามารถในการคํานวณเป็นเลิศไม่เช่นนั้นหลี่จินคงไม่เห็นคุณค่าในตัวเขามากเช่นนี้

และที่สําคัญคือพ่อบ้านผู้นี้ช่างเจรจาทําให้มีภาพลักษณ์ที่ไร้พิษสงแต่ถึงกระนั้นเขาก็เป็นคนที่ทําให้ตนเองตกต่ําดังนั้นเหล่าสาวใช้ในบ้านจึงไม่ลุ่มหลงไปกับคารมของพ่อบ้านคนนี้

ใครเล่าจะรู้ว่าสาวรับใช้เหล่านั้นต่างเตือนสติกันและกันไม่ให้ลุ่มหลงคารมพ่อบ้านเฒ่า … แต่พวกนางไม่สามารถห้ามนายหญิงได้

พ่อบ้านเฒ่าหัวขโมยผู้นี้มีแซ่หวังเดิมที่เขาต้องเข้าสอบคัดเลือกเป็นขุนนางแต่ชายผู้นี้ไม่สนใจในการเรียนจนเวลาล่วงเลยถึงวัยชรา
ในที่สุดเขาก็ถอดใจในการสอบไม่นานหลังได้รับคําชมจากนายหัวหลี่คนแซ่หวังผู้นี้จึงกลายเป็นผู้ดูแลบัญชีของตระกูลหลี่และถูกเลื่อนตําแหน่งเป็นพ่อบ้านในเวลาต่อมา

เมื่อพ่อบ้านหวังสังเกตเห็นนายหัวและบริวารเดินเข้ามารอยยิ้มประจบสอพลอก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“นายหัวมีอะไรให้ข้ารับใช้หรือขอรับ?”

หลี่จีนเผยสีหน้าโกรธแค้นพร้อมกล่าว “พ่อบ้านหวังเจ้าทํางานรับใช้ข้ามาหลายปีและข้าก็เลี้ยงดูเจ้าไม่ขาดตกบกพร่องใช่หรือไม่?แต่สิ่งที่เจ้า ตอบแทนข้าคืออะไร? เจ้าตอบแทนด้วยการสวมเขาให้ข้า!เจ้าช่างกตัญญเสียจริง!”

พ่อบ้านหวังเผยสีหน้าตื่นตระหนกขณะโบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็วพร้อมตะโกนเสียงดัง “นายหัวท่านเข้าใจข้าผิดไปแล้วขอรับ! ข้ารับใช้ท่านมา นานหลายปีไม่มีทางทําแบบนั้นได้ข้าไม่รู้ว่าไอ้ อีคนไหนกล้าใส่ร้ายข้า!”

“ต้ายาบอกข้านางกล่าวว่าคนรับใช้ทุกคนในบ้านรู้เรื่องนี้ดี!พวกเจ้ารวมหัวกันหลอกข้าเพราะคิดว่าข้าโง่ใช่หรือไม่?”

เมื่อได้ยินชื่อต้ายาพ่อบ้านหวังก็ยิ่งแสดงอาการตื่นตระหนก

“นายหัวอย่าหลงเชื่อนั่งแพศยาคนนั้นนะขอรับนางต้องการแก้แค้นคนในตระกูลหลี่เพราะนายหญิงเป็นคนสั่งให้ขายน้องสาวของนางให้กับพ่อค้าทาส!”