ตอนที่ 267 โต้กลับ

หากนางคิดถูก คนที่หยุนเถียนเถียนคาดไว้คือ เฉินเจียวเจียว แต่เขากลับเข้าเมืองหลวงไปก่อนกําหนด ดูท่าจะไม่ใช่ฝีมือของเขา

แล้วใครกันล่ะ? หยุนเถียนเถียนเฝ้ารออย่างอดทน จิ้งจอกมักจะเผยหางของมันออกมาเสมอ

ในยามพลบค่ําของวันที่สาม เฉินไฉ่อที่สวมชุดเจ้าสาวอยู่ ค่อย ๆ เดินมาอย่างอ่อนแรง

หยุนเถียนเถียน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าจะมีเพียงเฉินไฉอีเท่านั้นที่คิดวางแผนแบบนี้ได้

“เถียนเถียน ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่าเจ้าเป็นศัตรูหัวใจของข้า และมักจะเกลียดชังเจ้าเสมอ แต่ตอนนี้ ข้าได้รับกรรมตามสมควรแล้ว ท่านพ่อของข้าถูกปลดจากตําแหน่ งหัวหน้าหมู่บ้าน ข้าเองก็แต่งงานออกไปอย่างฉุกละหุก นี่มันไม่ยุติธรรมเลย”

หยุนเถียนเถียนยิ้ม ดูสิ นางช่างเด็ดเดี่ยวเสียจริง! เฉินไฉ่อผู้รักศักดิ์ศรีเช่นนี้ กลับกล้าร้องขอความเป็นธรรมต่อหน้าคนที่เกลียดชังเช่นนี้

“เฉินไฉอี ท่านมาเพียงเพื่อจะกล่าวเรื่องงี่เง่าเช่นนี้เองหรือ? ท่านสงสัยว่าข้าวางแผนขัดขวางการแต่งงานระหว่างท่าน

กับคุณชายหลี่ แต่ตอนนี้ข้ากําลังจะแต่งงานกับหยุนเคอ ไม่น่าจะมีสิ่งใดเคลือบแคลงใจแล้ว ท่านมาพบข้าเพราะต้องการสิ่งใดกัน? ”

เฉินไฉ่อีสะอึกสะอื้น และเริ่มร้องไห้ออกมา

“เถียนเถียน ข้ารู้ว่าเป็นความผิดของข้าเอง ข้าควรจะรู้ตัวตั้งนานแล้ว! ยกโทษให้ข้าเถอะนะ?”

หยุนเถียนเถียนยื่นมือไปปลอบเฉินไฉ่อที่ก้มหน้าอยู่เงียบ ๆ

“ท่านพูดอะไรกันพี่ไฉ่อี? ข้าไม่เคยถือโทษโกรธท่าน! ตอนนี้ท่านได้แต่งงานกับข้าราชการ ในอนาคตท่านจะได้เป็นถึง

ฮูหยินเชียวนะ ต่อให้ข้าบ้าบินกว่านี้ซักสิบเท่า ก็มิอาจกล้าล่วงเกินท่าน!”

เฉินไฉ่อขบกรามแน่น นางรู้สึกเหมือนกําลังเสแสร้งอยู่เพียงฝ่ายเดียว แต่นางยังคงยืนกรานที่จะทําเช่นนี้ต่อไป

“เถียนเถียน หากเจ้ายกโทษให้ข้า ก็ดื่มชาถ้วยนี้เถอะ! จากนี้ไปเราจะไม่มีเรื่องบาดหมางระหว่างกันอีก!”

แผนการของเฉินไฉ่อถือว่าแยบยลไม่น้อย หากไม่ใช่เพราะรู้มาก่อนว่าเฉินไฉ่อีคิดกระทําสิ่งใดไว้ และคอยระวังอยู่ทุก

ฝึก้าว หยุนเถียนเถียนแกล้งทําเป็นไม่สังเกตว่า ฉินไฉ่อีแอบยืนเล็บของนางลงไปในถ้วยชา ระหว่างที่กําลังรินชา

ถึงหยุนเถียนเถียนจะคาดการณ์ไว้แล้วว่า เฉินไฉ่อีจะทําการวางยานาง แต่ก็คาดไม่ถึงว่าจะใช้วิธีนี้

ผงยาสีขาวที่อยู่ในซอกเล็บละลายลงไปในน้ําชาอย่างแนบเนียน

หยุนเถียนเถียนยิ้มและรับถ้วยน้ําชามา นางค่อย ๆ ใช้แขนเสื้อผืนใหญ่ของนางบังถ้วยน้ําชา และเทน้ําชาลงในแขนเสื้อของนาง

เฉินไฉอีจับชายกระโปรงแน่นด้วยความร้อนรน จนกระทั่งเห็นหยุนเถียนเถียนดื่มน้ําชาที่รินไว้เต็มถ้วยจนหมด

“เถียนเถียน หลังจากที่ท่านดื่มชาถ้วยนี้หมด เช่นนั้นข้ากับท่านจะได้เลิกแล้วต่อกันเสียที!”

นางไม่รู้ว่าใจของหยุนเถียนเถียนรู้สึกสับสนมากเพียงใด เป็นยาประเภทไหนกัน ยาปลุกกําหนัดที่ทําให้คนคึกคักหรือ

ยานอนหลับที่ทําให้คนหลับใหลล่ะ?

ต้องรู้ให้แน่ชัดว่าเป็นยาอะไรถึงจะแสดงละครตบตานางได้

“หยุนเถียนเถียนเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าอิจฉาเจ้ามากแค่ไหน เจ้าไม่มีอะไรเลยนอกจากใบหน้านี้ แต่นายน้อยหลี่กลับเอา

แต่สนใจเจ้า! ถ้าหากว่าข้าแต่งงานกับคุณชายจาง เขาอาจจะหันมาสนใจข้าบ้าง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่แม้จะชายตามอง! เขาคงหลงเสน่ห์เจ้างั้นสิ?”

หยุนเถียนเถียนมองข้ามเรื่องยาปริศนาไปชั่วคราว เธอยิ้มและกล่าวขึ้นอย่างใจเย็น “คุณชายจางมักจะมาพบเจ้าที่

หมู่บ้านด้วยความยินดีเสมอ เขาคงจะชอบท่านมากเป็นแน่ ท่านได้รับโอกาสที่ดีเช่นนั้น กลับจ้องคอยแต่เอาชนะข้า ทุกครั้งที่ข้าพบกับคุณชายจาง ข้าทําให้ใบหน้าเปรอะไปด้วยโคลนอยู่ตลอด ข้าคิดว่าสายตาของท่านเหมือนจะมีปัญหาเสียแล้ว! ”

เฉินไฉ่ยี่ยังคงพูดต่ออย่างไม่สนใจใคร!

“เจ้าติดหนี้ข้านะ ที่ทําให้ข้าเป็นเช่นนี้ หลังคืนนี้ผ่านพ้นไป ข้าจะให้เจ้าได้ชดใช้! หยุนเถียนเถียน เจ้าดื่มชาถ้วยนั้น

ไปนานแล้ว ไม่รู้สึกง่วงบ้างหรือ? ไม่จําเป็นต้ งฝืนทนไปหรอก!”

หยุนเถียนเถียนคลายข้อสงสัยได้แล้ว เมื่อครู่ยังกลุ้มใจไม่รู้ว่ายานี้จะส่งผลอย่างไร แต่นางกลับสารภาพออกมาอย่างหมดเปลือก

หยุนเกียนเกียนยกมือกุมหน้าผาก ท่าทางอ่อนแรง นางพูดอย่างตะกุกตะกัก “เจ้าใส่อะไรลงไปในน้ําชา? ข้าให้อภัย

เจ้าแล้ว เจ้ายังต้องการสิ่งใดอีก? ”

ใบหน้าของเฉินไฉ่อเต็มไปด้วยความยินดี หลังจากได้แก้แค้น

“เจ้าทําให้ข้ามีสามีที่ดีเช่นนี้ ข้าคงต้องตอบแทนเจ้าสักหน่อย! หลินหูจากหมู่บ้านข้าง ๆ ก็เป็นข้าราชการเหมือนกัน คิดดูแล้วน่าจะเหมาะกับผู้หญิงอย่างเจ้าไม่น้อย! ทําตัวดี ๆ และรอจนถึงวันพรุ่งนี้เจ้าจะได้แต่งงานสมใจ! มาเร็ว! ข้าจะช่วยพาเจ้าไปพักผ่อนในห้องแล้วกัน!”

เฉินไฉ่อเข้าไปพยุงหยุนเถียนเถียน หยุนเถียนเถียนไม่ลังเลที่จะทิ้งน้ําหนักทั้งหมดลงบน ร่างของเฉินไฉ่อ

เฉินไฉ่อพยุงนางเข้าไปในห้อง และค่อย ๆ ปิดประตูอย่างรอบคอบ
แต่เหมือนว่านางจะไม่มีโอกาสสานต่อแผนการที่ตั้งใจไว้ เพราะหยุนเถียนเถียนแอบเข้ามาที่ด้านหลังนางและฟาด

สันมือใส่เฉินไฉ่อจนสลบไป

ร่างของเฉินไฉ่อีทรุดลงทันที หยุนเถียนเถียนลูบข้อมือตนเอง นางเข้าไปพยุงร่างของเฉินไฉ่อีและทิ้งลงไปบนเตียง

จากนั้นนางก็เอื้อมมือคลําเข้าไปในเสื้อผ้าของเฉินไฉอี และเป็นไปตามคาด… นางหยิบถุงกระดาษที่เหมือนจะใส่

บางอย่างเอาไว้ออกมา! ภายในเหมือนมีผงยาสีขาวอยู่
หยุนเถียนเถียนฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และกล่าวว่า “เฉินไฉอี เจ้าควรได้ลองชิมผงยาที่เจ้าเตรียมไว้อย่างพิถีพิถันดูบ้างสิ

รสชาติของมันเป็นเช่นไรล่ะ?”

ขณะที่พูดนางก็เทผงยาเหล่านี้เข้าไปในปากของเฉินไฉ่อ

หรือหลินหูจะไม่ได้บอกเฉินไฉ่อีเกี่ยวกับผลข้างเคียงของยา

หลังจากเฉินไฉ่อหมดสติไปพักหนึ่ง นางก็เริ่มบิดตัวไปมาไม่หยุด พร้อมกับถอดเสื้อผ้าของตนเองออก

มุมปากของหยุนเถียนเถียนปรากฎรอยยิ้มเย้ยหยันอีกครั้ง! ดูเหมือนว่าหลินหูจะช่วยให้คําขอ ของคุณชายจางที่ต้องการหาเหตุผลอันเหมาะสม เพื่อยกเลิกการแต่งงานเป็นจริงแล้ว!

ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลง หยุนเถียนเถียนได้ยินเสียงประตูหลังบ้านของเฉินไปถูกเปิดออก

ดูเหมือนว่าตัวเอกของละครเรื่องนี้จะปรากฏตัวเสียที หยุนเถียนเถียนถอยหลบอยู่ตรงมุมห้องหลังประตูอย่างเงียบ

เชียบ

แสงจันทร์สาดเข้ามาภายใน นางพบว่าชายคนนี้คือหลินหูจริง ๆ

หลินหูเดินเข้าไปในบ้านและมองไปรอบ ๆ เขาตรงไปยังห้องของหยุนเถียนเถียนโดยไม่ลังเล

หลังจากแอบฟังเสียงหอบของผู้หญิงภายในห้องสักพัก หลินหูพลางกูมืออย่างตื่นเต้นก่อนจะผลักประตูเข้าไป

หลังจากนั้นไม่นาน หยุนเถียนเถียนก็ได้ยิน เสียงอันรื่นรมย์ของทั้งสองคนดังออกมาจากภายในห้อง นางยิ้มพลางปรบมือและเดินออกจากบ้านไปอย่างอารมณ์ดี!