ตอนที่ 256 แม่และลูกชาย

ทุกคนต่างตกตะลึงจนไม่รู้จะทําอย่างไรดี ทันใดนั้นเองบัณฑิตแต่งตัวดีคนหนึ่งก็ฝาฝูงชนออกมา

เขาพยุงแม่ของตนขึ้นด้วยความอับอายและโกรธ พร้อมตะโกนว่า “ท่านแม่! ท่านกําลังทําอันใดอยู่? หยุดสร้างปัญหาสักทีได้หรือไม่? ข้าไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใดแล้ว!”

ก่อนหวงชื่อจะทันกล่าวอันใด หยุนเถียนเถียนก็ยกมุมปากขึ้นแล้วพูดประชดว่า “นี่ลูกชายเจ้ารี? หึ! นี่เจ้าคงคิดว่าทุกคนตาบอดเช่นเจ้าสินะ?”

หลินหูถูกเยาะเย้ยจึงเงยหน้าขึ้นมาประจันใบ หน้างดงามของนางอย่างเขินอาย ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ หยุนเถียนเถียนมั่นใจว่าไม่มีใครทําร้ายนางได้ เมื่อนางกลับมาครั้งนี้จึงไม่ปิดบังใบหน้าอีกต่อไป!

ดังนั้นหลินหูที่ตั้งใจโต้กลับก็เปลี่ยนเป็นลุ่ม หลงหลังจากเห็นใบหน้าของนาง นอกจากสายตาที่เหม่อมองหยุนเถียนเถียนแล้ว มุมปากยังเผยให้เห็นถึงน้ําลายที่ค่อย ๆ ไหลหยดลง

เมื่อหยุนเถียนเถียนเห็นท่าทางสกปรกเช่นนี้ ในใจจึงรู้สึกขยะแขยงทันที นางยกสองมือขึ้นมากอดอกพร้อมตะโกนขึ้นอีกครั้ง “สองแม่ลูกรีบไสหัวไปซะ! หากข้าเห็นเจ้ามหาราวีชาวบ้านที่นี่อีก อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!”

หลินหูก้าวไปข้างหน้าพร้อมทําท่าที่ที่สง่างามที่สุด

“แม่นางหยุน ครั้งก่อนที่ท่านทราบว่าข้าตกหลุมรักแม่นาง ท่านแม่ของข้าจึงพาแม่สื่อมาขอสู่ขอเจ้า! ข้าถามว่าตนเองมีอันใดที่ด้อยกว่านายพรานในภูเขานั่น เหตุใดเจ้าถึงไม่ยอมตอบข้า?”

หยุนเถียนเถียนจึงเร่งฝีปากตอบอย่างเยาะหยัน “หากข้าบอกเหตุผลเจ้าจะเลิกกวนข้าใช่หรือไม่? หลินหู! ข้าอยู่กินกับหยุนเคอและได้หมั้นหมายกันแล้ว หากให้ข้ากลับใจไปแต่งงานกีบเจ้า เจ้าอาจจะไม่รู้สึกอันใด แต่ข้าอาจจะจมน้ําตายเพราะคําด่าทอจากคนในตระกูลเจ้า! เจ้าอาจจะกล่าวว่าหลงรักข้า แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เจ้าทําอยู่เหมือนแค้นข้าเสียต่างหาก!”

แม้ว่าหลิห์จะเป็นนักปราชญ์ แต่ทว่าเขาไม่ได้ปราดเปรื่องไปเสียทุกเรื่อง บัดนี้เขาถูกสักถาม ซึ่งทําได้เพียงเผยสีหน้าแดงก่ําพร้อมก้มหน้าโยกไปมาไม่หยุด

“ข้า… ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น!” หยุนเกียนยิ้มหวาน รอยยิ้มแฝงไปด้วยความดูแคลนอย่างไม่มีสิ้นสุด!

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงกล้ามาเปรียบเทียบกับหยุนเคอต่อหน้าข้า! ในความคิดข้า เจ้าไม่อาจเทียบเขาได้ด้วยซ้ํา หากข้าติดตามเจ้าไป ไม่เพียงแต่ต้องทํางานให้ตระกูลเจ้าเท่านั้น ทั้งยังต้องหาเงินจากข้างนอกเพื่อเรียนหนังสืออีก แต่หยุนเคอไม่เหมือนกัน เขาสามารถล่าสัตว์ได้ เขาจะเป็นคนหาเงินและคอยให้คําปรึกษาข้าเรื่องธุรกิจ! เจ้าทําอย่างเขาได้ร7? ”

เมื่อหลินหูได้ยินการดูหมิ่น เขาก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก จึงเงยหน้าขึ้นและกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “แล้วอย่างไรต่อรึ? อาจจริงหากมองถึงความแข็งแกร่งต้องยกให้นายพราน! ทว่าหากกล่าวถึงเงินทองเขาคงหาให้เจ้าได้เพียงไม่กี่เหรียญ! แต่ข้าไม่เหมือนกัน เจ้าเพียงรอไม่กี่อึดใจ ปีหน้าข้าจะสอบเข้าซิ่วไฉ ถึงตอนนั้นเจ้าจะได้เป็นภรรยาซิ่วไฉ! เมื่อถึงคราวนั้นเกียรติและศักดิ์ศรีของเจ้าจะแตกต่างจากนี้มาก!”

“เยี่ยงนั้นเลยรึ? แต่ข้าได้ยินมาตลอดว่าเจ้าอยากแต่งงานกับข้า เพราะต้องการให้ข้าหาเงินให้เจ้าได้เรียน! ถึงขั้นต้องตกลงกันว่า หากวันหน้าเจ้าสําเร็จก็จะถีบข้าลงโรงเสีย! หรือไม่ก็จะส่งข้าไปเป็นอนุภรรยา เจ้าจะกําจัดข้าเป็นให้พ้นทาง! อย่าบอกข้าว่าเจ้าไม่เคยรู้เห็นเรื่องนี้ด้วย!”
หลินหูถลึงตาใส่แม่ของตน ข่าวลือเช่นนี้ต้องรั่วไหลมาจากหวงชื่อเป็นแน่

ส่วนเรื่องการเป็นอนุภรรยาและกําจัดนางออกไปให้พ้นเขาไม่เคยคิดมาก่อน! ถึงหยุนเถียนเถียนจะไม่ยอมหาเงินก็ตาม แค่เพียงใบหน้างดงามไร้ที่ติเขาก็ไม่อยากให้ผู้ใดนํานางไปจากเขา

“แม่นางหยุนนั่นเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่นอน เนื่องด้วยมนุษย์โลกไม่ใช่ทุกคนที่สุภาพ คงเป็นเพราะชาวบ้านปากเปราะ ทว่าเรื่องนี้ต้องมาจากป้ารองของข้าแน่! นางไม่ลงรอยกับแม่ของข้า ไม่แปลกที่จะกุเรื่องเช่นนี้ขึ้น! ”
หยุนเถียนเถียนยังคงยิ้มราวกับว่านางไม่ได้โกรธแค้นอันใดทั้งสิ้น

“ป้ารองเจ้า? คุณชายหลินไม่เคยได้ยินเลยงั้นรี? ไม่มีที่ไม่มีขลุ่ย! แมลงวันย่อมไม่ถ่ายมูลในที่ที่ไม่สกปรก! นางพูดสิ่งนี้ได้ย่อมมีที่มาที่ไป! ได้! ได้! ข้าจะคิดว่านี่เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดละกัน!”

หลินห์รู้สึกว่าทุกอย่างกําลังพลิกผัน ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มอบอุ่นและเร่งก้าวไปข้างหน้า พร้อมกล่าวต่อ ทว่าหยุนเถียนเถียนจะไม่ให้โอกาสเขากล่าวอันใดทั้งสิ้น

“เรื่องนั้นให้ข้ามองว่าเข้าใจผิดก็ย่อมได้ แต่เรื่องวันนี้ข้าควรคิดเช่นไร? แม่ของเจ้าวิ่งมาที่ประตูบ้านข้าด้วยความโกรธ ทั้งยังชี้หน้าสาปแช่งข้า ด่าว่าข้าเป็นจิ้งจอกล่อใจเจ้า ทําให้เจ้าไม่สนใจเพียรหนังสือ! คุณชายหลินเล่าให้ข้าฟังหน่อยเถิด ท่าทีของมารดาเจ้าสื่อแทนความคิดเจ้าได้ถูกหรือไม่? ”

หลินหูหันมองแม่ของเขาอีกครั้ง บัดนี้แม่ของเขายังคงถ่วงเวลาเขาไว้เล็กน้อย

“ท่านแม่ไม่เข้าใจหัวใจของข้า ทั้งก่อนหน้านี้ นางถูกปฏิเสธโดยแม่นางหยุน ดังนั้นนางจึงรู้สึกเสียหน้ามาก! รวมถึงหัวใจข้าที่เอาแต่โหยหาแม่นางหยุนทุกวัน ทําให้ท่านแม่เข้าใจผิดเพราะเป็นห่วงข้า”

“แม่นางหยุนวางใจเถิด ข้าจะกลับไปอธิบายให้ ท่านแม่ฟังเอง! ครั้งต่อไปนางคงไม่นุ่มบ่ามเช่นนี้ อีก แม่นางหยุนใจกว้างอย่าถือชาวบ้านตาดํา ๆ คนนี้เลย”

ถ้าหลินหูกล่าวปกป้องแม่ตนเองต่อหน้านาง บางที่หยุนเถียนเถียนอาจจะมองเขาด้วยสายตาที่สูงส่งขึ้น! ทว่าบัดนี้เขากลับอธิบายเช่นนี้ กล่าวได้ว่าเอาหน้ามารดาตนเองไปเหยียบย่าอยู่ใต้ดินแทน

แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของหวงซื่อ แต่นั่นก็เป็นเพราะนางรักเขามาก แม้ว่าเขาจะทราบว่านางผิด แต่สิ่งสําคัญที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่การกบ่าวโทษมาดาตนเอง แต่ควรปลอบใจแม่ของตนและอธิบายให้เขาฟังต่างหาก

“คุณชายหลิน ท่านดูถูกมารดาของท่านถึงเพียงนี้ ท่านสามารถพูดคําเหล่านี้กับสตรีได้! น่าเสียดายที่ข้าก็เป็นเพียงหญิงชาวบ้านคนหนึ่งเช่นกัน เกรงว่าคงไม่เข้าตาคุณชายหลินหรอก คุณชายหลินมั่นใจขนาดนี้ หากปีหน้าสอบซิ่วไฉได้! ปีต่อไปก็ต้องมีบัณฑิตใหม่ทยอยมา! เมื่อเวลานั้นมาถึง ย่อมมีคุณหนูใหญ่ผู้สูงส่งยอมแต่งงานกับคุณชายหลินแน่! ”

“วันนี้ไม่ว่าแม่ของเจ้าจะมาหาเรื่องหรือเจ้าพูดจาไม่สุภาพเพื่อใส่ร้ายชื่อเสียงของข้า! ครั้งนี้ข้าไม่สนใจ แต่หากมีครั้งต่อไปข้าได้ยินอีก ตระกูลหลินของเจ้ามีปัญหาแน่ ข้าไม่กลัวที่จะฟ้องร้องหรอก! ท่านนายอําเภอดูแลข้ามาอย่างดีต ลอด คิดว่าเรื่องเล็กเช่นนี้เขาคงไม่ปฏิเสธแน่”

หยุนเถียนเถียนพูดจบก็ไม่คิดจะพัวพันกับแม่ลูกคู่นี้อีก นางหันหลังปิดประตูทันที ไม่ว่าจะเป็นการสืบเสาะหรืออยากรู้อยากเห็นจากชาวบ้าน หรือความอิจฉาริษยาความเคียดแค้น นางก็ไม่สน จทั้งสิ้น

หยุนเคอไม่ได้อยู่เรือน ชาวบ้านที่มามุงดูส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านละแวกนี้และเป็นชายทั้งนั้น เธอเป็นเพียงหญิงสาวดังนั้นแม้ว่าจะไม่ต้อนรับแขกก็ไม่มีใครพูดอะไร