ตอนที่ 228 การคํานวณของพ่อและลูกสาว

จากนั้นทุกคนจึงกลับไปยังลานโรงงานของครอบครัวหยุนเพื่อหารือเรื่องการส่งมอบโรงงานกับนายน้อยหลี่

ผู้เฒ่าใหญ่มองหน้านายน้อยหลี่อยู่นาน ก่อนจะหันกลับมาเหลือบมองหยุนเถียนเถียนด้วยความซาบซึ้ง

เพราะความสามัคคีและเป็นน้ํานึงใจเดียวกันใน การเจรจาผู้เฒ่าใหญ่จึงได้ส่วนแบ่งมากและมีชีวิตที่ดียิ่งกว่าผู้อื่น เนื่องจากพวกเขาเกิดมาในชนบทและไม่มีทางทําเงินได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ได้เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา

หากมีโรงงาน ผู้เฒ่าใหญ่ก็จะมีรายได้และทําให้ครอบครัวของเขาสามารถก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้น

อย่างไรก็ตาม โรงงานแห่งนี้ที่ถูกมองว่าเป็นแหล่งทํากําไลของชาวบ้านก็ได้ถูกมอบให้กับผู้เฒ่าใหญ่โดยหยุนเถียนเถียน แม้ว่านางจะได้ส่วนแบ่งมากมายจากที่นี่ แต่ไม่ว่าอย่างไรอํานาจส่วนใหญ่ก็กลายไปเป็นของเขาแล้ว

เท่านี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์แล้วว่าผู้เฒ่าใหญ่ไม่ได้ทําสิ่งดีไปโดยเปล่าประโยชน์ เขาเคยช่วยหยุนเถียนเถียนเป็นอย่างดีโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนมาตลอด บัดนี้ผลของความดีงามและบุญคุณได้ตอบสนองเขาแล้ว

“นางหยุน… ที่ผ่านมาพวกเราต่างเอาเปรียบ กลั่นแกล้ง และทําลายความสดใสของเจ้าไปจนหมด แต่ข้าอยากจะขอบคุณสําหรับเมตตาของเจ้าในครั้งนี้”

หยุนเถียนเถียนมองไปยังชายชราผู้รอบรู้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าพลางยิ้มและพูด “พูดอะไรเช่นนั้นเล่า? ข้ากําลังจะออกจากหมู่บ้านนี้ และเฉินเอ๋อก็จะตามไปในไม่ช้า ไม่ว่าอย่างไรเขาคือนายน้อยแส้เฉิน เขาเป็นหลานของท่านและเป็นน้องชายของข้า”

ผู้เฒ่าใหญ่หัวเราะ “อันที่จริง หลายคนมักคิดว่าเหตุที่ข้ารับเลี้ยงหลานชายผู้นี้ก็เพื่อต้องการทรัพย์สินจากครอบครัวเจ้า แต่ใครจะคิดว่าเมื่อเด็กผู้นี้เริ่มถูกแปดเปื้อนด้วยมลทิน เขากลับรู้ว่าสิ่งใดถูกหรือผิดทั้ง ๆ ที่อายุยังน้อย อย่างไรก็ตาม ไม่ต้องกังวลสิ่งใด ข้าจะดูแลโรงงานแห่ง นี้ให้ดีและจะไม่ยอมให้มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นเด็ดขาด”

“ไม่ว่าท่านผู้เฒ่าจะทําสิ่งใด…ข้าไว้วางใจเสมอ อีกไม่กี่วันข้าจะย้ายเข้าไปในเมืองแล้วเพื่อที่เฉินเอ๋อจะได้ไปโรงเรียนง่ายขึ้น ท่านผู้เฒ่าจงรออยู่ที่นี่และเฝ้ารอคอยหลายชายของท่านประสบความสําเร็จ”

ครอบครัวของหยุนเถียนเถียนเต็มไปด้วยความสุขและความหวังใจ ขณะที่ครอบครัวของเฉินซ่งโศกเศร้าแบะเสียใจเป็นอย่างมาก

ครานี้เฉินซ่งตั้งใจแน่วแน่ว่าจะทําทุกวิถีทาง เพื่อลงโทษและเฆี่ยนตีเฉินไฉ่อี จนกว่านางจะได้รับบทเรียนอันสาสม

ในที่สุดจางชิงเฟิงก็ตั้งสติได้และรู้สึกตัวอีกครั้ง ความรู้สึกเสียใจหายไปทันที เขาจ้องมองเฉินไฉ่อีด้วยแววตาแห่งความเกลียดชังและรังเกียจอย่างสุดซึ้ง

“ท่านลุง ดูเหมือนว่าเบื้องบนจะไม่ได้ลิขิตมาให้ข้าครองคู่กับลูกสาวท่าน ข้าจะไปฟ้องท่านผู้เฒ่าและให้เขาเป็นผู้ตัดสินเรื่องนี้เถิด”

เฉินซ่งรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมากจึงแทรกขึ้นอย่างรวดเร็ว “แม้การแต่งงานในครั้งนี้จะล้มเหลว แต่ความจริงใจและมิตรภาพที่ข้ามีต่อพ่อของเจ้านั้นไม่ใช่เรื่องโกหกหรือเสแสร้งเลย หลานชาย… อยู่ทานอาหารร่วมกันก่อนเถิด หากผู้อื่นรู้ว่าเจ้ามาถึงที่นี่ แต่ขากลับไม่ต้อนรับด้วยอาหารเลิศรสคงจะไม่ดีนัก” ข้ารู้ว่าลูกสาวผู้ไม่ได้รับการอบรม สั่งสอนของข้าทําให้เจ้าต้องเจ็บช้ําใจ ข้า… ข้าละอายใจเหลือเกิน เช่นนั้นแล้วโปรดอยู่ทานอาหารร่วมกันก่อนเถิด อย่างน้อยก็ให้ข้าได้ชดใช้ต่อสิ่งที่นางทําลงไป“แม้จางชิงเฟิงจะรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แต่ก็รู้ดีว่าไม่ควรเสียมารยาทต่อผู้ใหญ่ อีกทั้งเขายังตบหน้าลูกสาวอย่างรุนแรง แน่นอนว่าเฉินซ่งต้องรู้สึกเสียใจไม่น้อย

ดังนั้นจางชิงเฟิงจึงพยักหน้ารับด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

เฉินซ่งโล่งใจเมื่อได้เห็นว่าจางชิงเฟิงตอบตกลง ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ลูกสะใภ้เข้าครัวเพื่อทําอาหาร และให้ลูกชายคนโต เฉินเต๋ออันออกมารับแขก

เฉินเต๋ออันและภรรยาซ่อนตัวอยู่ในห้องซ่อนตัวอยู่ในห้องโดยไม่ยอมออกไปไหน แต่เมื่อได้ยินเสียงเรียกของผู้เป็นพ่อ พวกเขาจึงจําเป็นต้องเดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ภรรยาของเฉินเต๋ออันจ้องเขม็งไปยังเฉินไฉ่อีพลางคิดในใจ หญิงผู้นี้ช่างน่าละอายยิ่งนัก ไม่ยอมแต่งงานกับชายที่เพียบพร้อมเพื่อเป็นเมียหลวง แต่กลับไปอ้อนวอนขอเป็นนางบําเรอของชายอื่น

ดวงตาของเฉินซ่งเปล่งประกายด้วยความโกรธ ก่อนจะพูดกับลูกสาวด้วยเสียงแข็ง” ส่วนเจ้า… หญิงสารเลวไปเรียกแม่ของเจ้ามาเสีย จากนั้น เขาจึงหันศีรษะกลับมาและพูดกับจางชิงเฟิงอย่างสุภาพ” หลานชาย… นั่งรอก่อนเถิด ข้าจะไปหาเครื่องดื่มมาให้”ขณะที่เฉินซ่งกําลังจะเดินเข้าไปในบ้าน จางชิงเฟิงก็คว้ามือเพื่อหยุดเขาไว้ เฉินซ่งยิ้มออกมาพลางหันหน้ามองเฉินผิงอันที่กําลังรู้สึกละอายใจ

ทันใดนั้น เฉินซ่งดึงลูกสาวของตนไปที่ประตูพลางถาม “เจ้าเป็นบ้าอะไร? เมื่อวานเราคุยกันแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงยังทําเช่นนี้?”เฉินไฉ่อีน้ําตาไหลพรากและรู้สึกสับสนต่ออนาคตของตน”เจ้ากล้าทําลายงานแต่งงานที่จะเป็นเรื่องดีต่อครอบครัวเราเช่นนี้ได้อย่างไร? ไม่รู้หรือว่าครอบครัวของจางชิงเฟิงไม่ควรมาเสียใจกับเรื่องนี้ ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องถูกทําลายจนป่นปี้ และยังเป็นที่ติฉินนินทาของชาวบ้าน เจ้าจะไม่มีวันได้แต่งงานอีกเมื่อได้ยินดังนั้น เฉินไฉ่อีก็รู้สึกเป็นกังวลเพราะไม่เคยมีหญิงใดในหมู่บ้านที่แก่ตัวไปโดยไม่ได้แต่งงาน”พ่อ ข้าผิดไปแล้ว ตอนนี้ข้าควรทําอย่างไรดี? “แววตาของเฉินซ่งปล่งประกายทันที”เราคงบังคับจางชิงเฟิงให้เปลี่ยนใจกลับมา แต่งงานกับเจ้าไม่ได้ เช่นนั้นแล้ว จงไปหาแม่ของเจ้าและบอกให้นางขึ้นไปเก็บหญ้าเจ็ดแฉก จากบนภูเขาลงมาก่อนอาหารจะเสร็จ แม้เฉินไฉ่อีจะเรียนมามากแต่ก็ยังไม่รู้ว่าหญิงเจ็ดแฉกมีไว้เพื่ออะไร จึงมองพ่อของตนด้วยความงุนงง”เอาหญ้าเจ็ดแฉกมาเพื่อสิ่งใดกัน?“เฉินซ่งตอบเสียงแข็ง” ไม่ต้องห่วง หญ้านี้ไม่ได้เป็นอันตรายเพียง จะทําให้คนหลับใหลอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างที่พ่อทําก็เพื่อลูก ไม่เช่นนั้นคงไม่แสรั้งตบหน้าเจ้าหรอก”แล้ว… พ่อคิดจะทําอะไรหรือ?”เฉินซ่งจ้องมองลูกสาวด้วยความหงุดหงิด”ในสถานการณ์เช่นนี้มีวิธีอื่นด้วยหรือ? หากเราทําพลาด เจ้าจะไม่มีวันได้แต่งงานอีก และชื่อเสียงของเจ้าก็จะถูกทําลายจนไม่มีชิ้นดี เช่นนั้นแล้วเราต้องใช่ อุบายหลอกล่อเขา”หากปล่อยเขาไป ชีวิตของเจ้าต้องแย่เป็นแน่ ชายผู้นี้มีน้ําใจและอ่อนโยน หากเจ้าเกลี้ยกล่อมและประพฤติดีต่อเขาก็อาจทําให้เขาเปลี่ยนใจได้ เฉินไฉ่อี หากเจ้าทําแผน ครั้งนี้พังอีกชีวิตเจ้าก็จะพังเช่นกัน”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นพ่อพูด ดวงตาของเฉินไฉ่อีก็เบิกกว้างพร้อมใบหน้าแดงก่ํา

เฉินไฉ่อีกัดฟันพยักหน้า เนื่องจากถูกนายน้อยหลี่ทําให้ต้องอับอาย ดังนั้นนางจึงต้องกอบกู้ชื่อเสียงคืนมาให้ได้ หากทําตามแผนของพ่อ และเอาใจท่านขุนนางจางชิงเฟิง แน่นอนว่าเขาจะหยุดเพิกเฉยและกลับมาหลงใหลในตัวเฉินไฉ่อีจนควบคุมไม่ได้

จากหญิงสาวผู้รอบรู้และมีเหตุผลกลับกลายเป็นคนต่ําต้อย ต้องพึ่งแผนการอันชั่วร้ายของผู้เป็นพ่อเท่านั้นจึงจะได้แต่งงาน อย่างไรก็ตาม นางจดจําความแค้นที่มีต่อหลี่ซื่อหัวและหยุนเถียนเถียนไว้อย่างดี เมื่อไหร่ที่มีอํานาจนางจะไม่ยอมปล่อยสองคนนี้ไปอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นแววตาอันโกรธแค้นของลูกสาว เฉินซ่งจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตราบใดที่หญิงผู้นี้เต็มใจจะร่วมมือกับเขาก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง