ตอนที่ 396 หยุนเวียนเลี้ยงแขก

ป้าจพูดอย่างเป็นกังวลขึ้นมาว่า “เถียนเถียน เจ้าเชื่อใจพวกเรามาตลอด ดังนั้นเราจะพูดเรื่องนี้อย่างตรงไปตรงมา! ข้าอยากจะเชิญคนที่เจ้าอาจไม่ชอบมาทํางาน!”

“คนนั้นคือคู่ชิว ผู้หญิงคนนี้ถูกแม่สามีกดขี่ข่มเหงจนชีวิตลําบากมาก แต่เพราะก่อนหน้านี้นางกับหลินชวนฮวามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน! ข้าจึงคิดว่าเจ้าคงไม่ชอบนาง!”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหยุนเกียนเถียนไม่ลดทอนลง “ข้าเชื่อในสายตาของป้าใหญ่! นางจะต้องซื่อสัตย์อย่างแน่นอน! เนื่องจากนางผู้อื่นถูกกดขี่ ตราบใดที่รากฐานของนางไม่ได้เลวร้าย และตอนนี้หลินชวนฮวาไม่สามารถทําอันใดได้! ขอเพียงนางทํางานอย่างตั้งใจ อย่างอื่นย่อมไม่เป็นไร!”

“อันที่จริงผู้ที่ข้าไม่ชอบก็ใช่ว่าจะต้องเป็นศัตรูกับข้าทุกคน! แต่คนที่นิสัยไม่ดีแน่นอนว่าไม่สามารถมาร่วมงานกับข้าได้”

“เช่นเดียวกับเฉินเต่ออันกับภรรยาของเขา ตราบใดที่เขาควบคุมพ่อแม่ของเขาไม่ให้ออกมาสร้างปัญหาได้ ข้าย่อมยินดีที่จะเชิญพวกเขามา! อย่างไรเสียสองคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอันใด!”

นางจถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก “ตอนแรกข้ากลัวว่าเจ้าจะไม่เต็มใจเสียอีก! คู่ชิวคนนี้ ทํางานได้อย่างคล่องแคล่วมาก! คนผู้นี้อาจจะพูดมากไปสักหน่อย! แม้นางไม่กล้าขัดขืนแม่สามี แต่ถ้าเรื่องนินทาลับหลังนางก็ไม่แพ้ผู้ใดเช่นกัน!”

หยุนเกียนเถียนพูดพลางส่ายหน้า “คนเราไม่มีผู้ใดที่ไม่มีข้อบกพร่อง แต่ข้อบกพร่องเช่นนี้คงพอให้อภัยกันได้ ไม่เป็นไร! แค่คอยระวังอย่าให้นางสัมผัสกับสิ่งที่ข้าไม่ต้องการให้ผู้อื่นรู้”

“ถึงอย่างไรนางก็เป็นคนปากสว่าง ช่วยกันระวังหน่อยก็ดี!”

ป้าจพยักหน้า “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าเป็นคนดี! ตอนที่นางมาบอกข้าว่าแม่สามีรังแกนาง และคิดอยากจะหาเงินค่าสินสอดให้ลูกสาวข้าจึงตอบตกลงไป!”

เมื่อกล่าวถึงบุตรสาวของคู่ชิว หยุนเถียนเถียนพลันนึกถึงเอ้อหยาทันที!

หญิงสาวที่หลอกตัวเองให้ขึ้นไปบนภูเขาด้วยข่าวของเฉินเฉิน การที่เด็กสาวคนหนึ่งกล้าทําเช่นนี้จะต้องอยู่ภายใต้คําสั่งการของคู่ชิวหรือหลินชวนฮวาอย่างแน่นอน!

หากนางถูกหลอกด้วย เด็กสาวคนนี้คงไร้เดียงสามาก แต่ถ้าไม่ใช่เพราะถูกหลอก นางคงถูกล่อลวงด้วยผลประโยชน์! หญิงสาวที่ไม่เคยเห็นของมีค่ามาก่อน เมื่อได้เห็นสิ่งของหายากและอยากได้เป็นของตนเอง คงเต็มใจที่จะทํางานแทนคนผู้นั้นอย่างแน่นอน!

ความสามารถในการสั่งสอนบุตรสาวของคู่ชิวอาจไม่ได้ผลลัพธ์ที่ดีนัก!

แต่หากตอนนี้รีบไล่นางออกไป เกรงว่าคนอื่นอาจจะไม่เชื่อ เพราะอย่างไรเสียผู้คนล้วนเห็นอกเห็นใจคนอ่อนแอ! แต่คนเช่นนี้ถ้าอยู่ในโรงงานไม่ช้าก็เร็วจะต้อง…

แม้หยุนเถียนเถียนจะรู้สึกกังวลอยู่บ้าง แต่ภายนอกกลับพูดขึ้นมาว่า “แน่นอนว่าคนผู้นี้ใช้และสามารถทํางานได้แต่ของบางอย่างไม่ควรให้นางสัมผัส!”

“ท่านป้าใหญ่ ข้าบอกตามตรงว่า ข้าไม่เชื่อใจคู่ชิว! แน่นอนว่าไม่มีผู้ใดเชื่อข้า แต่ข้าจะไม่พูดอันใดจนกว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น! อย่างไรก็ตามข้าหวังว่าท่านสามารถระมัดระวังได้”

นางพยักหน้า ดูจากตอนนี้คงให้คู่ชิวช่วยทําฟาร์มเท่านั้นจึงยังไม่มีอันใดที่ต้องกังวล! แม้จะต้องรู้วิธีการปลูกข้าวสาลี หยุนเถียนเถียนคงไม่ได้ปิดบังเพราะทุกคนในหมู่บ้านต่างรู้กันดี!

นอกจากคู่ชิวแล้ว ยังมีหลี่เสี่ยวเหอ คนเหล่านี้ล้วนต้องระวังให้มาก สิ่งนี้ในใจของแม่นางย่อมรู้ดี! ตอนนี้การดูแลชาวนาอยู่ในความดูแลของพวกเขา ส่วนโรงงานเบคอนอยู่ภายใต้การควบคุมของเฉินไป!

จากนั้นหยุนเถียนเถียนทิ้งเฉินเฉินไว้ที่บ้านเพื่อเรียนทบทวนกับฉือโถว! ก่อนจะวิ่งไปดูพื้นที่ว่างเปล่าสําหรับทําการเกษตร! ตอนนี้มันเทศได้เก็บผลผลิตเสร็จสิ้นแล้วและกําลังปลูกข้าวสาลี!

ในปัจจุบันพื้นที่รกร้างยังคงมีแต่ความว่างเปล่า! เนื่องจากซากเถาวัลย์ของมันเทศถูกชาวบ้านลากกลับไปให้หมกินเป็นอาหาร สําหรับส่วนที่เหลือค่อยนั่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วนําไปใส่ในดิน เพื่อใช้เป็นปุ๋ยต่อไป!

หยุนเสียนเถียนมองทุกคนก้มหน้าก้มตาทํางาน บ้างก็โบกจอบ บ้างก็หยิบข้าวสาลีออกมาจากตะกร้าในมือแล้วโปรยลงบนพื้นนา!

บางครั้งเหนื่อยพวกเขาจึงยึดตัวตรงเช็ดเหงื่อบนศีรษะ! แต่ผู้ที่ขี้เกียจมีจํานวนน้อยมาก เวลานี้หญิงสาวขมวดคิ้วขณะมองคนเกียจคร้านสองคนนั้น! ทว่านางไม่ได้พูดอันใด!

เมื่อหยุนเถียนเถียนกลับมาถึงบ้าน นางรีบตรวจสอบสมุดบัญชีในมืออย่างละเอียด! ทําให้พบว่าค่าตอบแทนของคนงานพวกนี้ไม่ได้ต่ํากว่าผู้อื่น! แล้วมันเกิดอันใดขึ้น?

จากนั้นนางจึงไปหาเฉินผิงเหอที่ดูแลงานแทนนาง ทว่าอีกฝ่ายมองไปยังหยุนเถียนเถียนอย่างลําบากใจ!

“แม่นางหยุน ที่จริงแล้วข้าเองย่อมรู้ว่าคนเหล่านี้ทํางานไม่ดีนัก และส่วนใหญ่ไม่ใช่คนในหมู่บ้านเรา! แต่ทุกคนล้วนมีความสัมพันธ์อันดีกับผู้คนในหมู่บ้าน!”

“คนเหล่านี้มักขี้เกียจและเคยชินกับความเกียจคร้าน แม้ข้าอยากจะจัดการ แต่ต้องมีคนขอร้องแทนพวกเขาเสมอ! เพราะญาติพี่น้องของพวกเขาล้วนเป็นคนในหมู่บ้าน อันที่จริงคนเหล่านั้นขยันขันแข็งมาก หากเราไม่ต้องการหนึ่งในนั้น คนอื่นย่อมไม่ต้องการทํางาน ข้า…”

หยุนเถียนเถียนพยักหน้ารับทราบ อย่างไรก็ตามชายชาวชนบทผู้นี้เป็นคนซื่อสัตย์มาตลอด เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาขาดคนงาน เขาจําต้องรับคนขี้เกียจเหล่านี้เข้าทํางาน!

แต่มันกลับเป็นสิ่งที่หยุนเถียนเถียนทนไม่ได้ อีกอย่างเฉินผิงเหอเป็นเพียงชาวนาธรรมดา เขาจะจัดการกับคนพวกนี้ได้อย่างไร?

“ข้ามีวิธี เมื่อฟ้ามืดท่านจงบอกให้คนงานทั้งหมดมารวมตัวกันที่โรงอาหาร ข้าจะเลี้ยงอาหารค่ําพวกเขาคืนนี้! จากนี้เป็นต้นไปจะไม่มีผู้ใดกล้าเกียจคร้านและเล่นตุกติกอีก!”

“ท่านลุง ท่านไม่รู้หรอกว่าเมื่อมีคนเกียจคร้านและเล่นไม่ซื่อ คนอื่น ๆ จะเริ่มไม่ยอมทํางาน! จากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปคนเหล่านี้จะกลายเป็นคนที่รับเงินค่าแรงงานแต่ไม่ต้องทํางาน!”

เฉินผิงอันเดินออกไปด้วยความสงสัยและแจ้งกับบรรดาคนงานว่าคืนนี้เจ้าของบ้านจะเลี้ยงอาหารและให้ทุกคนไปกินด้วยกัน!

ตอนนี้ทุกคนรู้สึกดีใจมาก ในเมื่อเจ้าของกิจการต้องการเลี้ยงคนงาน อาหารบนโต๊ะย่อมเพียบพร้อม และแน่นอนว่าต้องมีอาหารมากมายให้กินอย่างอิ่มหนําสําราญ ต่อให้ไม่มีอย่างที่คิดอย่างน้อยการสามารถประหยัดอาหารได้สักมือก็นับว่าดีแล้ว!

การตัดสินใจอย่างกะทันหันของหยุนเถียนเถียนทําให้ในครัวเกิดความโกลาหล แม้จะมีมันฝรั่งชิ้นใหญ่ แต่ยังมีเนื้อผัดพริก! ตราบใดที่มีเนื้อในอาหารมันต้องเป็นที่ชื่นชอบอย่างแน่นอน!

คนในครัวมีความกระตือรือร้นในการปรุงอาหาร เพราะต้องการให้คนงานมีข้าวกิน จึงเป็นไปได้ยากที่คนในครัวจะมีน้อยลง?

คืนนั้นชายร่างใหญ่เดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหารอย่างอารมณ์ดีและมองไปยังอาหารมากมายบนโต๊ะโดยมีหลายคนรีบวิ่งออกไปต้อนรับอย่างเชื่อฟัง!

หยุนเสียนเถียนสังเกตเห็นว่าผู้ที่กระโจนเข้าใส่อาหารก่อนเวลานั้นเป็นพวกเดียวกับผู้คนที่ขี้เกียจทํางาน!

ดังนั้นนางจึงหยิบชามที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาแล้วทุบลงกับพื้นเสียงดังเพลง เมื่อชามแตกทุกคนในโรงอาหารจึงเงียบลง!

“มาทํางานที่บ้านของข้าก็ต้องปฏิบัติตามกฎของบ้านข้าด้วย! จงนั่งลงและเตรียมตัวสําหรับอาหารค่า!”

หยนเถียนเถียนไม่มีอํานาจที่จะพูดเช่นนั้น แต่อย่างน้อยยังมีคนเก่าแก่สองคนอยู่ที่ด้านข้าง!

“สาวน้อย เจ้าจะรู้อันใด? เราเหน็ดเหนื่อยกับการทํางานมาทั้งบ่าย! หรือว่าการกินข้าวเพียงเล็กน้อยจะเป็นเรื่องที่ผิด?”