สามีข้า คือพรานป่า 269 เสียงกรีดร้อง

Now you are reading สามีข้า คือพรานป่า Chapter 269 เสียงกรีดร้อง at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 269 เสียงกรีดร้อง

หยุนเถียนเถียนรีบเก็บสมุดภาพลงในแขนเสื้อของนางอย่างร้อนรน!

จี๋ชื่อมองออกและกล่าวว่า “ข้ารู้นะว่าเจ้ากําลั เขินอาย! เอามานี่สิ ถึงตอนนั้นข้าจะเก็บมันไว้รวมกับสินสอดทองหมั้น

แล้วกัน เจ้าจะได้เข้าพิธีอย่างไม่อึดอัดใจ”

หยุนเถียนเถียนไม่อาจเถียงได้ ชื่อที่ดูสุภาพเรียบร้อยคนนั้น แย่งหนังสือเล่มเล็กกลับไปโดยไม่พูดพร่ําทําเพลง

จากนั้นจี๋ชื่อเริ่มเก็บข้าวของพลางพึมพําว่า “ข้ารู้ว่าเจ้ายังเด็กและไม่รู้ว่าควรแสดงออกเช่นไร เพราะไม่มีมารดาคอยดูแลสั่งสอน แม้ว่าข้าจะสอนหลายสิ่งให้กับเจ้าได้ แต่ยังมีบางสิ่งที่สั่งสอนแทนกันไม่ได้อยู่”

“จําไว้นะ หลังจากที่เจ้าแต่งงานกับหยุนเคอ เจ้าควรไว้หน้าเขาบ้างล่ะ เรื่องที่เขาควรจะออกหน้าก็ต้องให้เขาออกหน้า ข้างนอกนั่นยังมีสาวงามอีกมามาย ถ้าวันหนึ่งเขารู้สึกว่าเจ้าไม่ต้องการเขา ไม่แน่ว่าเจ้าอาจจะได้น้องสาวมาอยู่ด้วยอีกคนก็ได้!”

“ข้ารู้มานานแล้วว่าสาวน้อยเช่นเจ้าเป็นคนยอมหักไม่ยอมงอ กระนั้นอย่าได้ประเมินผู้อื่นต่ําไปนัก มิเช่นนั้น คนที่เสียใจจะเป็นตัวเจ้าเอง! ด้วยรูปโฉมงดงามเช่นนี้สามารถครองใจของหยุนเคอให้ชายตามองเจ้าแต่เพียงผู้เดียว! แต่อย่าได้ทิ้งขว้างความรักของเขาที่มีต่อเจ้าล่ะ เจ้าจะต้องพบกับความลําบากเป็นแน่!”

แม้หยุนเถียนเถียนจะไม่เห็นด้วยกับคําสอน

หากไม่ใช่ผู้ที่ผ่านเรื่องราวมามากมายคงไม่อาจกล่าวประโยคที่มีเหตุผลและน่าเชื่อถือเช่นนี้ได้หรอก!

หลังจากที่จชื่อพร่ําบ่นจนตกดึกจึงผลอยหลับไป หยุนเถียนเถียนที่ไม่คุ้นเคยการนอนกับผู้อื่นเฝ้าฟังคําบ่นนี้

ราวกับเพลงกล่อมนอน จากนั้นก็จมดิ่งสู่ห้วงนิทรา!

ในวันถัดมาทุกคนสะดุ้งตื่นขึ้น แม้อาศัยอยู่ไกลเพียงใดก็ยังได้ยินเสียงร้องโหยหวนจากบ้านของเฉินไป

หยุนเถียนเถียนรู้ได้เลยว่าเจ้าของเสียงกรีดร้อง นี้ต้องเป็นเฉินไฉ่ออย่างแน่นอน รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฎขึ้นบนใบหน้าของหยุนเถียนเถียน

เฉินไฉอี เจ้าอย่าได้คิดจะกล่าวโทษข้าเชียว ข้าพยายามอดทนไม่ร้องเรียกทุกคนในคืนก่อนนับว่ามีความเมตตา

มากแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าจะโง่เง่าได้เพียงนี้ ตะวันโด่งฟ้าแล้วเจ้าเพิ่งลุกจากเตียง

หากพบเจอสถานการณ์เช่นนี้ควรจะแอบหนีไป แต่เจ้ากรีดร้องเสียงดังขนาดนี้ คิดจะเรียกทุกคนไปดูท่าทางอัปลักษณ์ของเจ้าหรือ?

เป็นดังคาด เสียงกรีดร้องนี้เรียกความสนใจของคนกว่าครึ่งหมู่บ้าน จี๋ชื่อจูงมือหยุ นเถียนเถียนฝ่าเข้าไปในฝูงชน เพื่อดูว่าเกิดสิ่งใดขึ้น!

กลุ่มคนมากมายวิ่งตามเสียงกรีดร้องเข้าไปในบ้านของเฉินไป ทุกคนพบกับประตูที่ถูกเปิดกว้าง และคนของเฉินไปที่อาศัยทางเหนือของหมู่บ้านอยู่ภายในห้องนี้เป็นห้องเดียวกับที่หยุนเถียนเถียนอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้

ทุกคนมองหน้ากันไปมา และแล้วภรรยาของเฉินซ่งก็ตรงเข้ามา

“โอ๊ย นี่มันเรื่องอะไรกัน? มัวมุงดูสิ่งใดกันอยู่? รีบเข้าไปดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่นางหยุน!”

เสียงที่ยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่นทําให้หยุนเถียนเถียนรู้ทันที! มารดาของเฉินไฉ่อรู้เห็นว่าบุตรสาวของนางทํา

สิ่งใดไว้ในคืนก่อน เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ที่มีเหตุผลเช่นนางกลับทําเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ได้!

นี่เป็นครั้งแรกที่หยุนเถียนเถียนตกใจขนาดนี้ เมื่อก่อนภรรยาของเฉินซ่งใจดีกับนางอยู่เสมอ ดูเหมือนว่าเพราะยังเป็นประโยชน์ต่อตระกูลจึงแสร์ งทําเป็นเป็นมิตรเช่นนี้ เพราะต้องการที่จะฉีกหน้าของหยุนเถียนเถียนออกเป็นเสี่ยง นางจึงไม่เสแสร้งอีกต่อไป

หยุนเถียนเถียนก้าวออกมาและกล่าวขึ้น “ตัวข้าไม่มีปัญหาอันใด แต่ข้าเกรงว่า ทุกท่านควรเข้าไปดูด้วยตาของตนเองว่าเสียงร้องนั่นดังขึ้น เพราะเหตุใดจะดีกว่า!”

ทันทีที่ภรรยาของเฉินซ่งเห็นหยุนเถียนเถียน สีหน้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นซีดขาว นางรู้สึกไม่สบายใจยิ่ง แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าต้นตอของความไม่สบายใจนี้อยู่ที่ใด

เมื่อวันก่อนเฉินไฉ่อีได้บอกนางไว้ว่าคืนนั้นหลัง จากจัดการเรื่องนี้เสร็จจะรีบกลับไปที่บ้านตระกูลจาง เพื่อสร้างหลักฐานให้ไม่มีผู้ใดสงสัยในตัวนางและป้องกันไม่ให้หยุนเวียนเถียนได้โต้แย้งสิ่งใด!

เดิมทีภรรยาของเฉินซ่งไม่ได้วางแผนส่งตัวบุตรสาวเร็วขนาดนี้ เพราะกลัวว่าไปอยู่กินกับตระกูลจางแล้วจะลําบาก

ใครจะคาดคิดว่าเฉินซ่งจะใจแข็งและไม่คิดจะออกหน้าให้ลูกสาว ซ้ํายังกล่าวอีกว่าบุตรสาวของเขาต้องใช้ชีวิตเช่นนี้ก็เพราะนางหาเรื่องใส่ตัว!

หลังจากคิดทบทวนดูแล้ว เสียงกรีดร้องเมื่อครู่ นั้นคล้ายคลึงกับเสียงของบุตรสาวของตนมาก พริบตาเดียว เหงื่อเย็นเฉียบผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

นางสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติและพยายามเข้าไป ห้ามปราม แต่สายเกินไป ชายร่างใหญ่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้าไปในห้องเสียแล้ว!

เหตุการณ์ภายในห้องทําให้ชาวบ้านเบิกตาโพลง

คนของเฉินไปยืนอยู่หน้าประตูห้องด้วยสีหน้าซีดเผือด เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง ทุกคนจึงกรูกัน เข้ามาพร้อมอาวุธครบมือ เพราะคิดว่าเกิดเรื่องกับหยุนเถียนเถียน แต่พอเปิดประตูเข้าไปพบกับฉากแสนบาดตานี้ ทุกคนพร้อมใจกันยืนนิ่งไม่ไหวติง!

คนในหมู่บ้านต่างพากันกรูเข้าไปดูเหตุการณ์ ทุกอย่างวุ่นวายเกินกว่าที่เฉินไปจะควบคุมได้!

ผ้ามุ่งที่แขวนอยู่กับเตียงถูกดึงออกกระจัดกระจาย!

หลินหูนั่งหน้าซีดเผือดอยู่ที่หัวเตียง กอดเสื้อผ้าตัวเองไว้เพื่อปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่า แต่รอยขีดข่วนบนไหล่

และลําคอ รวมถึงรอยกัดก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเกิดสิ่งใดขึ้น

มุมเตียงอีกด้าน ผ้าห่มทั้งหมดถูกห่อไว้บนร่างใครบางคน ใบหน้าขาวซีดและเต็มไปด้วยน้ําตา นางคือลูกสาวของเฉินซ่ง… เฉินไฉ่อีนั่นเอง!

ช่างน่าประหลาดใจนัก เฉินไฉ่อีที่แต่งงานแล้ว กลับไม่อยู่ที่บ้านของ

ตระกูลจางหรือบ้านของเฉินซ่ง แต่กลับอยู่ในบ้านของเฉินไปที่ให้หยุนเถียนเถียนอาศัยอยู่!

แต่สิ่งที่แปลกกว่าคือคนที่อยู่ในห้องเดียวกับ นางเป็นหลินหูที่มาพบกับหยุนเสียนเถียนเพื่อขอแต่งงานเมื่อหลาย

วันก่อน และแล้วภายในห้องเริ่มเงียบสงัดอย่างแปลกประหลาด ราวกับว่าแม้เพียงเสียงเข็มหล่นก็ยังได้ยิน!

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

สามีข้า คือพรานป่า 269 เสียงกรีดร้อง

Now you are reading สามีข้า คือพรานป่า Chapter 269 เสียงกรีดร้อง at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 269 เสียงกรีดร้อง

หยุนเถียนเถียนรีบเก็บสมุดภาพลงในแขนเสื้อของนางอย่างร้อนรน!

จี๋ชื่อมองออกและกล่าวว่า “ข้ารู้นะว่าเจ้ากําลั เขินอาย! เอามานี่สิ ถึงตอนนั้นข้าจะเก็บมันไว้รวมกับสินสอดทองหมั้น

แล้วกัน เจ้าจะได้เข้าพิธีอย่างไม่อึดอัดใจ”

หยุนเถียนเถียนไม่อาจเถียงได้ ชื่อที่ดูสุภาพเรียบร้อยคนนั้น แย่งหนังสือเล่มเล็กกลับไปโดยไม่พูดพร่ําทําเพลง

จากนั้นจี๋ชื่อเริ่มเก็บข้าวของพลางพึมพําว่า “ข้ารู้ว่าเจ้ายังเด็กและไม่รู้ว่าควรแสดงออกเช่นไร เพราะไม่มีมารดาคอยดูแลสั่งสอน แม้ว่าข้าจะสอนหลายสิ่งให้กับเจ้าได้ แต่ยังมีบางสิ่งที่สั่งสอนแทนกันไม่ได้อยู่”

“จําไว้นะ หลังจากที่เจ้าแต่งงานกับหยุนเคอ เจ้าควรไว้หน้าเขาบ้างล่ะ เรื่องที่เขาควรจะออกหน้าก็ต้องให้เขาออกหน้า ข้างนอกนั่นยังมีสาวงามอีกมามาย ถ้าวันหนึ่งเขารู้สึกว่าเจ้าไม่ต้องการเขา ไม่แน่ว่าเจ้าอาจจะได้น้องสาวมาอยู่ด้วยอีกคนก็ได้!”

“ข้ารู้มานานแล้วว่าสาวน้อยเช่นเจ้าเป็นคนยอมหักไม่ยอมงอ กระนั้นอย่าได้ประเมินผู้อื่นต่ําไปนัก มิเช่นนั้น คนที่เสียใจจะเป็นตัวเจ้าเอง! ด้วยรูปโฉมงดงามเช่นนี้สามารถครองใจของหยุนเคอให้ชายตามองเจ้าแต่เพียงผู้เดียว! แต่อย่าได้ทิ้งขว้างความรักของเขาที่มีต่อเจ้าล่ะ เจ้าจะต้องพบกับความลําบากเป็นแน่!”

แม้หยุนเถียนเถียนจะไม่เห็นด้วยกับคําสอน

หากไม่ใช่ผู้ที่ผ่านเรื่องราวมามากมายคงไม่อาจกล่าวประโยคที่มีเหตุผลและน่าเชื่อถือเช่นนี้ได้หรอก!

หลังจากที่จชื่อพร่ําบ่นจนตกดึกจึงผลอยหลับไป หยุนเถียนเถียนที่ไม่คุ้นเคยการนอนกับผู้อื่นเฝ้าฟังคําบ่นนี้

ราวกับเพลงกล่อมนอน จากนั้นก็จมดิ่งสู่ห้วงนิทรา!

ในวันถัดมาทุกคนสะดุ้งตื่นขึ้น แม้อาศัยอยู่ไกลเพียงใดก็ยังได้ยินเสียงร้องโหยหวนจากบ้านของเฉินไป

หยุนเถียนเถียนรู้ได้เลยว่าเจ้าของเสียงกรีดร้อง นี้ต้องเป็นเฉินไฉ่ออย่างแน่นอน รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฎขึ้นบนใบหน้าของหยุนเถียนเถียน

เฉินไฉอี เจ้าอย่าได้คิดจะกล่าวโทษข้าเชียว ข้าพยายามอดทนไม่ร้องเรียกทุกคนในคืนก่อนนับว่ามีความเมตตา

มากแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าจะโง่เง่าได้เพียงนี้ ตะวันโด่งฟ้าแล้วเจ้าเพิ่งลุกจากเตียง

หากพบเจอสถานการณ์เช่นนี้ควรจะแอบหนีไป แต่เจ้ากรีดร้องเสียงดังขนาดนี้ คิดจะเรียกทุกคนไปดูท่าทางอัปลักษณ์ของเจ้าหรือ?

เป็นดังคาด เสียงกรีดร้องนี้เรียกความสนใจของคนกว่าครึ่งหมู่บ้าน จี๋ชื่อจูงมือหยุ นเถียนเถียนฝ่าเข้าไปในฝูงชน เพื่อดูว่าเกิดสิ่งใดขึ้น!

กลุ่มคนมากมายวิ่งตามเสียงกรีดร้องเข้าไปในบ้านของเฉินไป ทุกคนพบกับประตูที่ถูกเปิดกว้าง และคนของเฉินไปที่อาศัยทางเหนือของหมู่บ้านอยู่ภายในห้องนี้เป็นห้องเดียวกับที่หยุนเถียนเถียนอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้

ทุกคนมองหน้ากันไปมา และแล้วภรรยาของเฉินซ่งก็ตรงเข้ามา

“โอ๊ย นี่มันเรื่องอะไรกัน? มัวมุงดูสิ่งใดกันอยู่? รีบเข้าไปดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่นางหยุน!”

เสียงที่ยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่นทําให้หยุนเถียนเถียนรู้ทันที! มารดาของเฉินไฉ่อรู้เห็นว่าบุตรสาวของนางทํา

สิ่งใดไว้ในคืนก่อน เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ที่มีเหตุผลเช่นนางกลับทําเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ได้!

นี่เป็นครั้งแรกที่หยุนเถียนเถียนตกใจขนาดนี้ เมื่อก่อนภรรยาของเฉินซ่งใจดีกับนางอยู่เสมอ ดูเหมือนว่าเพราะยังเป็นประโยชน์ต่อตระกูลจึงแสร์ งทําเป็นเป็นมิตรเช่นนี้ เพราะต้องการที่จะฉีกหน้าของหยุนเถียนเถียนออกเป็นเสี่ยง นางจึงไม่เสแสร้งอีกต่อไป

หยุนเถียนเถียนก้าวออกมาและกล่าวขึ้น “ตัวข้าไม่มีปัญหาอันใด แต่ข้าเกรงว่า ทุกท่านควรเข้าไปดูด้วยตาของตนเองว่าเสียงร้องนั่นดังขึ้น เพราะเหตุใดจะดีกว่า!”

ทันทีที่ภรรยาของเฉินซ่งเห็นหยุนเถียนเถียน สีหน้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นซีดขาว นางรู้สึกไม่สบายใจยิ่ง แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าต้นตอของความไม่สบายใจนี้อยู่ที่ใด

เมื่อวันก่อนเฉินไฉ่อีได้บอกนางไว้ว่าคืนนั้นหลัง จากจัดการเรื่องนี้เสร็จจะรีบกลับไปที่บ้านตระกูลจาง เพื่อสร้างหลักฐานให้ไม่มีผู้ใดสงสัยในตัวนางและป้องกันไม่ให้หยุนเวียนเถียนได้โต้แย้งสิ่งใด!

เดิมทีภรรยาของเฉินซ่งไม่ได้วางแผนส่งตัวบุตรสาวเร็วขนาดนี้ เพราะกลัวว่าไปอยู่กินกับตระกูลจางแล้วจะลําบาก

ใครจะคาดคิดว่าเฉินซ่งจะใจแข็งและไม่คิดจะออกหน้าให้ลูกสาว ซ้ํายังกล่าวอีกว่าบุตรสาวของเขาต้องใช้ชีวิตเช่นนี้ก็เพราะนางหาเรื่องใส่ตัว!

หลังจากคิดทบทวนดูแล้ว เสียงกรีดร้องเมื่อครู่ นั้นคล้ายคลึงกับเสียงของบุตรสาวของตนมาก พริบตาเดียว เหงื่อเย็นเฉียบผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

นางสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติและพยายามเข้าไป ห้ามปราม แต่สายเกินไป ชายร่างใหญ่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้าไปในห้องเสียแล้ว!

เหตุการณ์ภายในห้องทําให้ชาวบ้านเบิกตาโพลง

คนของเฉินไปยืนอยู่หน้าประตูห้องด้วยสีหน้าซีดเผือด เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง ทุกคนจึงกรูกัน เข้ามาพร้อมอาวุธครบมือ เพราะคิดว่าเกิดเรื่องกับหยุนเถียนเถียน แต่พอเปิดประตูเข้าไปพบกับฉากแสนบาดตานี้ ทุกคนพร้อมใจกันยืนนิ่งไม่ไหวติง!

คนในหมู่บ้านต่างพากันกรูเข้าไปดูเหตุการณ์ ทุกอย่างวุ่นวายเกินกว่าที่เฉินไปจะควบคุมได้!

ผ้ามุ่งที่แขวนอยู่กับเตียงถูกดึงออกกระจัดกระจาย!

หลินหูนั่งหน้าซีดเผือดอยู่ที่หัวเตียง กอดเสื้อผ้าตัวเองไว้เพื่อปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่า แต่รอยขีดข่วนบนไหล่

และลําคอ รวมถึงรอยกัดก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเกิดสิ่งใดขึ้น

มุมเตียงอีกด้าน ผ้าห่มทั้งหมดถูกห่อไว้บนร่างใครบางคน ใบหน้าขาวซีดและเต็มไปด้วยน้ําตา นางคือลูกสาวของเฉินซ่ง… เฉินไฉ่อีนั่นเอง!

ช่างน่าประหลาดใจนัก เฉินไฉ่อีที่แต่งงานแล้ว กลับไม่อยู่ที่บ้านของ

ตระกูลจางหรือบ้านของเฉินซ่ง แต่กลับอยู่ในบ้านของเฉินไปที่ให้หยุนเถียนเถียนอาศัยอยู่!

แต่สิ่งที่แปลกกว่าคือคนที่อยู่ในห้องเดียวกับ นางเป็นหลินหูที่มาพบกับหยุนเสียนเถียนเพื่อขอแต่งงานเมื่อหลาย

วันก่อน และแล้วภายในห้องเริ่มเงียบสงัดอย่างแปลกประหลาด ราวกับว่าแม้เพียงเสียงเข็มหล่นก็ยังได้ยิน!

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+