ตอนที่ 283 แผนการของหวงฉือ

ฝีมือของหยุนเคอถือว่าไม่เลว ความจําและความสามารถล้วนยอดเยี่ยม แน่นอนว่าเป็นผลจากการลองมัด ๆ ปล่อย ๆ อยู่ถึงสองครั้งสองคราจนสามารถมัดออกมาได้ดีเสียที!

หยุนเกียนเถียนมองดูภาพสะท้อนในกระจกด้วยสีหน้าพึงพอใจ ก่อนเลื่อนมือไปสัมผัสหน้าท้องอันแบนราบของตน

“พอแล้ว! ออกไปข้างนอกด้วยสภาพเช่นนี้ถือว่าได้แล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ!”

เฉินเฉินนั่งลงที่โต๊ะอย่างไร้อารมณ์ขณะรอคอยทั้งสองคนเดินออกมากินข้าว เขากลอกตาทันทีที่เห็นหยุนเคอ

“พี่สาว หากท่านไม่ออกมาเสียทีก็เตรียมตัวเก็บศพข้าให้พี่ใหญ่ได้เลย ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว”

หยุนเสียนเถียนมองน้องเล็กด้วยแววตาตําหนิ “ใครให้เจ้ารอกัน เจ้ากินก่อนไม่เป็นหรือ? รีบกินข้าวแล้วไปเรียนเดี๋ยวนี้!”

ชั่วขณะหนึ่งเฉินเฉินรู้สึกโกรธเคืองเล็กน้อยแต่ท้ายที่สุดก็ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “เอาเถิด! ล้วนกล่าวกันว่าคุณชายท่านนี้แต่งงานมีสะใภ้แล้วกลับหลงลืมมารดา คาดไม่ถึง เพียงแค่ท่านมีสามีจอมปลอมกลับหลงลืมน้องเล็กคนนี้ได้ลง! บัดนี้ยังรู้สึกขัดเคืองตากับการเห็นข้าอยู่ ในบ้านจึงกล่าวไล่ข้าเพื่อที่จะได้หยอกล้อกันสองคนใช่หรือไม่?

ใบหน้าของหยุนเสียนเดียนแดงก๋า นางจ้องมองชายทั้งสองด้วยแววตาดุร้าย รู้ตัวดีว่าหากพูดอะไรออกไปตอนนี้มีแต่จะทําให้ตนเองขายหน้าจึงเลือกที่จะเงียบไว้!

ด้านเฉินไฉ่อีที่อยู่ห่างออกไปอีกหมู่บ้านหนึ่งนั้นไม่ได้มีชีวิตที่ดีมากนัก สิ่งแรกที่หวงฉือทําหลังจากตื่นนอนก็คือการปลุกนางให้ลุกขึ้น

วิธีปลุกของหวงฉือไม่ได้นุ่มนวลสักเท่าไร เพราะทันทีที่นางสาดน้ําเย็นใส่ เฉินไฉ่อีก็ลุกขึ้นกรีดร้องแต่สิ่งที่ตามมาคือเสียงด่าทอ

“นี่มันอะไรกัน ยังนอนอยู่อีก ตอนอยู่บ้านเดิมเจ้าเกียจคร้านเช่นนี้หรือ? ตระกูลของเราไม่ได้ว่ารวย ทุกคนจําต้องตื่นเช้าไปทํางานและเจ้าก็ไม่มีข้อยกเว้น ออกไปเดี๋ยวนี้!”

เฉินไฉ่อีสวมใส่อาภรณ์เปียกโชกในตอนเช้าเป็นผลให้ตัวนางสันเทา ความคับข้องใจที่เกิดขึ้น ทําให้ดวงตาของนางรื้นไปด้วยน้ําตา และยิ่งนางดูน่าสงสารมากเพียงไร หวงจือก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น!

“ถ้าเจ้าทําหน้าราวกับนางปีศาจจิ้งจอกนี้อยู่อีกก็ระวังตัวไว้เถอะ! เข้าครัวไปทําอาหารซะ! สามีของเจ้ายังต้องท่องหนังสือ นี่มันกี่โมงที่ยามแล้วเจ้ายังไม่ได้ทําอาหารเช้าอีก!”

“จริงสิ ทําอะไรก็ไม่ได้ กินอะไรก็ไม่พอ แสร้งทําตัวคล้ายนางปีศาจจิ้งจอกเช่นนี้เตรียมเอาให้ผู้ใดเชยชม? ข้าจะบอกเจ้าให้ฟัง หากข้าเห็นเจ้าทําอะไรผิดกฎแม้เพียงนิด เจ้ากลับไปหมู่บ้านเฉินถังได้เลย! ตระกูลหลินคงเลี้ยงเจ้าดั่งผู้เป็นองค์เทพไม่ไหว!”

เฉินไฉ่อีรู้ตัวดีว่าหากครั้งหน้านางยังไม่ออกไปอีก คงไม่แคล้วถูกโบยเป็นแน่! หวงฉือไม่ คล้ายผู้มีเหตุผลแต่นางก็สามารถพูดจาดี ๆ ด้วยได้ ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้านางแล้วไม่เชื่อฟังอาจมีสภาพที่ไม่ดีนัก

ร่างบางตระหนักได้ว่านางไม่สามารถนั่งรอคอยความตายอยู่เฉย ๆ ได้ นางถูกโยนทิ้งขว้าง เช่นนี้ภายในชั่วค่ําคืน หากนางยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าชีวิตก็ไม่อาจรักษาไว้ได้

หญิงสาวจําได้ว่ามารดากล่าวสอนนางอยู่หนึ่งเรื่อง หากต้องการมีชีวิตที่ดีในตระกูลหลิน นางจําต้องเอาชนะหลินหูให้ได้! หลินหูเป็นเพียงผู้เดียวที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของหวงฉือ!

แต่นางจะเข้าใกล้หลินห์ได้อย่างไร? ตอนนี้หลินหูหมกตัวอยู่ภายในห้อง โอกาสพบหน้านั้นไม่มีแม้แต่น้อย!

เฉินไฉ่อีเดินเข้าไปในครัวอย่างตัวโง่งม พูดถึงการทําอาหารนางก็พอรู้วิธีอยู่บ้าง แต่การทําให้หลินฟูประทับใจคล้ายจะเป็นไปได้ยาก

หลินห์ชื่นชอบสตรีหน้าตางดงาม ทว่าผงชาดที่นํานางมาพร้อมสินเดิมนั้นถูกหวงฉือยึดไปตั้งนานแล้ว และใบหน้าไร้ยางอายประหนึ่งเปลือกไม้แก่ ๆ นั่นกําลังทาชาดที่นางน่ามา!

ครั้นนึกถึงเรื่องนี้ใจของเฉินไฉ่อีก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ชาดของนางนั้นมีราคาถึงสองตําลึงเงิน แต่กลับต้องมาอยู่บนหน้าขาว ๆ เหมือนผีของหลินจือ! นางไม่รู้จะจัดการอย่างไรเลยจริง ๆ

สิ่งที่พอฉกฉวยได้คงมีเพียงเรื่องที่หลินหูนั้นเป็นบัณฑิต นางคิดว่าตนเองสามารถพึ่งพาได้แม้ว่าหลินหูจะท่องหนังสือมานานหลายปี กระทั่งจางชิวไฉ่ผู้มีสายตาเฉียบแหลมยังกล่าวว่านางยังพอมีฝีมือให้ปลายตามองอยู่บ้าง!

ด้วยเหตุนั้นจางชิวไฉ่จึงไม่เคยทําให้นางต้องล่าบากและเหนือสิ่งอื่นใดเขามองเห็นความสา มารถของนาง เมื่อนึกย้อนไปถึงช่วงเวลานั้นทําให้นางมีความมั่นใจมากขึ้น แต่อย่างไรทุกอย่างก็ ต้องค่อยเป็นค่อยไป ตอนนี้หวงฉือจับตาดูนางราวกับเป็นหัวขโมยจึงไม่อาจละมือจากสิ่งที่ทําอยู่ ได้!

เฉินไฉ่อีพลันนึกถึงกิริยาอันดีงามยามก้าวข้ามประตู หยิบยืมโอ่งใส่น้ําหน้าประตูจัดเรียงทรงผม ครั้นเห็นว่าสภาพของตนนั้นดูดีพอพบปะผู้คนแล้วแม้จะยังมีน้ําหยดอยู่เป็นช่วง ๆ แต่นางก็เข้าครัวไปในที่สุด

นางนั้นรู้ข้อบกพร่องของตนเองเป็นอย่างดีและแน่นอนว่านางไม่สามารถทําอาหารเช้าให้หวงฉือพึงพอใจได้ ด้วยเหตุนี้จึงกล่าวขอคําแนะนําอย่างถ่อมตน

นางเริ่มต้นจากการจุดไฟ ให้เปลวเพลิงเพิ่มความอบอุ่นแก่กายร่างที่ใกล้แข็งเต็มทนของตน จากนั้นจึงค่อยเดินไปยืนข้าง ๆ หวงจือ ด้วยเพราะก่อนหน้านี้นางยอมรับความผิดของตน หวงจือจึงดูโอนอ่อนลงเล็กน้อย เห็นนางแล้วไม่ได้มีอาการไม่พอใจอีก!

“ท่านแม่ หลายปีที่ผ่านมาข้าเอาแต่ท่องหนังสือ งานครัวใด ๆ ล้วนไม่เคยหยิบจับ ใจข้านั้นอยากลองใช้ชีวิตดูบ้าง ท่านแม่ได้โปรดสอนข้าเถิด ข้าจะตั้งใจศึกษา!”

หวงฉือรู้สึกพึงพอใจในที่สุด สิ่งที่นางต้องการคือลูกสะใภ้ที่เชื่อฟัง ดียิ่งที่สามารถใช้อํานาจการเป็นแม่สามีได้

“เอาล่ะ ข้าจะบอกเจ้าให้ฟัง ถ้าเจ้าตั้งใจศึกษาดี ๆ ข้าจะสอนเจ้าสองครั้ง! ได้ยินมาจากบิดา เจ้าว่าเจ้านั้นเรียนรู้เร็ว หากพันสองวันแล้วเจ้ายังไม่สามารถทําอาหารดี ๆ ออกมาได้ นั่นแปลเจ้าตั้งใจให้มันเป็นเช่นนั้น!”

หวงฉือไม่อยากใจร้ายกับสะใภ้ผู้นี้มากเกินไป ท้ายที่สุดแล้วเฉินไฉ่อียังมีสินเดิมเป็นตําลึงเงินจํานวนมาก เมื่อวานนางไม่พบเจอสิ่งของเหล่านี้ เป็นไปได้ว่าคงถูกนางแพศยาคนนี้ซ่อนไว้ที่ใดสักที่ ยิ่งไปกว่านั้นแม้เฉินซึ่งดูเหมือนจะไม่พอใจแต่ประเพณีเก่าแก่ยังคงมีอยู่!

รอให้บุตรชายของนางเร่งรีบไปสอบเสียก่อนเถิด หากเขาต้องการทุ่มเงินจริง ๆ สะใภ้จะยังมองเฉย ๆ ได้หรือ? เรื่องอื่นหวงฉือนับว่าเลอะเลือนยิ่ง ทว่าหากเป็นเรื่องนี้นางกลับฉลาดเป็นกรด!

เฉินซึ่งคิดว่าตนนั้นสูงส่งด้วยเพราะเป็นบัณฑิต ทว่ากลับคิดน้อยสอบถึงแค่ระดับถงชิง หากเทียบกับบุตรเขยที่สามารถเข้าสอบระดับซิ่วไฉได้ เขายังต้องแหงนหน้ามองหนึ่งระดับเสียด้วยซ้ํา! เพราะเหตุนี้หวงฉือจึงเต็มใจแต่งสตรีที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่เข้าตระกูล!

เฉินไฉ่อีตัดสินใจที่จะศึกษาสิ่งต่าง ๆ และแน่นอนว่านางจะเรียนรู้ได้ในไม่ช้า! ด้านหวงจือเองก็สอนสั่งอย่างอดทน แม้จะกล่าวเสมอว่าสะใภ้ผู้นี้นั้นดื้อรั้นมากเพียงใดแต่หลังมื้ออาหารเช้านางก็ไม่โดนตําหนิ!

เนื่องด้วยการมีสะใภ้ที่เชื่อฟังนั้นเติมเต็มความภาคภูมิในใจ หวงจือจึงไม่คิดที่จะสร้างเรื่องให้เฉินไฉ่อีลําบากอีก แต่กลับกล่าวให้นางนําอาหารเช้าเข้าไปในห้องหนังสือแทน!

นี่เป็นครั้งแรกหลังจากแต่งงานที่นางจะได้พบสามี!

และเพราะก่อนที่เฉินไฉ่อีจะเข้าไปด้านในนางได้จัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมของตน แม่ใบหน้าไม่ได้ถูกประทินโฉมทว่ารูปร่างหน้าตาของนางตอนนี้ก็ถือว่าดูดีกว่าคนทั่วไป!