ตอนที่ 352 จุดจบของคู่เวรคู่กรรม

เฉินฉ่เกินไม่ได้กล่าวคําใดขณะที่หลีชุนเกี่ยวหยิบเนื้อขึ้นมาแววตาของเขามีประกายประหลาดฉายอยู่

ทว่าหลี่ชุนเกียวไม่ทันได้สังเกตเห็น นางเดินถือเนื้อชิ้นนั้นเข้าห้องครัวไปพลางบ่นพึมพําอยู่คนเดียว

“ข้าไม่รู้จะนั่นเนื้อนี้อย่างไรดีชิ้นเล็กแค่นี้จะพอกินอิ่มกันไหมนะ?”

เฉินฉู่เกินยังคงเงียบทว่ากอดถุงกระดาษไว้กับอกแน่น

ไม่นานนักหลี่ชุนเกียวก็ยกจานใส่เนื้อที่ปรุงสุกแล้วมาวางไว้บนโต๊ะสายตาของนางเหลือบไปเห็นไหสุราวางอยู่

ก่อนที่หลี่ชุนเกียวจะเอ่ยปากด่าทอเฉินฉู่เกินก็หยิบจอกสุราอีกสองใบขึ้นมา

“วันนี้ข้ามีความสุขนัก เราทั้งสองมาดื่มฉลองกันเถิด!”

เมื่อหลี่ชุนเกี่ยวได้ยินว่าตนจะมีส่วนร่วมด้วยก็ไม่โกรธอีกต่อไปนางยกยิ้มก่อนจะหยิบสุราไปหนึ่งจอก

ทั้งสองคนดื่มด้วยกันไม่นานนักสุราก็เกือบหมดไห

หลี่ชุนเกี่ยวเริ่มมึนเมาด้วยฤทธิ์สุราจึงพูดด้วยเสียงอ้อแอ้ “เฉินฉู่เกิน เจ้ามันคนไร้ค่า! สุราเพียงไหเดียวไม่อาจทําให้เมียของเจ้ามีความสุขได้หรอกไปเอามาให้ข้าอีกไหเดี๋ยวนี้!”

เฉินฉู่เกินยกยิ้มอย่างขมขึ้น “เจ้าพูดถูก… ข้ามันเป็นแค่คนไร้ค่าทว่าวันนี้ข้ารับรองว่าสุราอีกไหจะทําให้เจ้ามีความสุขได้อย่างแน่นอน!”

เมื่อกล่าวจบเขาก็ลุกขึ้นก่อนจะเดินเซเข้าไปในห้องแล้วยกสุรามาเพิ่มอีกหนึ่งไห

เมื่อวางสราไหที่สองลงเฉินฉู่เกินก็รู้ตัวว่าบัดนี้ใบหน้าของเขาอาบไปด้วยน้ําตา

“ชุนเกียว…ชีวิตของข้าช่างไร้ประโยชน์เสียจนไม่อาจทําให้เจ้ามีชีวิตที่ดีได้… มาข้าจะดื่มอวยพรให้เจ้า!”

หลชนเดียวยกยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะดื่มสุราไหที่สองอย่างอิ่มเอมส่วนเฉินฉ่เกินก็ดื่มสุราจากไหเดียวกับนางเช่นกัน

หลังจากกระดกสราแก้วนี้จนหมดแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินฉู่เกินก็จางหายไปเขายกแขนเสื้อขึ้นปาดน้ําตาที่กําลังรินไหลออกจากใบหน้าของตน

“ชุนเกียว… อย่ามาโทษว่าข้าใจร้าย! หลายปีที่ผ่านมาข้าอยู่ในโอวาทของเจ้ามาโดยตลอดเพราะเกรงว่าเจ้าจะสร้างปัญหา ทว่าเจ้าไม่ควรทํากับลูกสาวของเราเช่นนี้นะรู้ไหม? ข้าพบลูกสาวของเราแล้ว บัดนี้นางเป็น… ช่างมันเถิด ไม่ว่าเราจะดิ้นรนสักเพียงไหนก็ไม่อาจช่วยลูกของเราได้! เพราะเราทั้งสองต่างก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับคนโหดร้ายอย่างเจ้าเมืองหลง”

หลี่ชุนเกี่ยวเบิกตากว้าง “เฉินฉู่เกิน ที่ว่าไม่อาจช่วยลูกของเราได้หมายความว่าอย่างไร? อันที่จริงหากรู้ว่าช่วยไม่ได้ก็ไม่จําเป็นต้องดิ้นรนหาทางหรอก… ขนาดข้าเป็นแม่แท้ๆ ของนางยังไม่อยากจะสนใจนับประสาอะไรกับเจ้าที่ไม่ใช่พ่อของนางด้วยซ้ํา”

บัดนี้เฉินฉู่เกินตกใจจนทําอะไรไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าสตรีผู้นี้เมาแล้วพูดไร้สาระหรือเมาแล้วพูดความจริงกันแน่เหตุใดนางจึงบอกว่าแท้จริงแล้วเฉินเจียวเจียวไม่ใช่ลูกของข้า?”

หลี่ซุนเกียวเผยรอยยิ้มขมขึ้น “ข้าเองก็ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นเช่นนี้หรอก หลังจากที่ข้าถูกหัวหน้าหมู่บ้านข่มขืนแล้วรู้ตัวว่าท้อง ข้าก็อยากคิดว่าเป็นลูกของเจ้าเหมือนกันทว่าน่าเสียดายที่มันไม่ใช่! ตั้งแต่แต่งงานกันเราก็ไม่มีลูกสักที่ข้าจึงไปปรึกษาหมอหมอบอกว่าไม่ใช่ความผิดของข้าทว่าเป็นความผิดของเจ้าเองที่ไม่อาจมีลูกได้”

“ข้าไม่กล้าแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้ เมื่อเจ้ารู้ว่าเด็กนั่นไม่ใช่ลูกของเจ้าแล้วข้าก็ไม่มีสิ่งใดจะพูดอีก ไอ้เวรเฉินซึ่งทําข้าท้องแล้วไม่รับผิดชอบ! ข้าก็ไม่อาจไปเอาเรื่องมันได้เสียด้วย! แม้ว่าข้าทําไม่ดีกับเจ้าไว้มากทว่าข้าเองก็เป็นคนช่วยให้เจ้ารอดพ้นจากการสบประมาทของผู้อื่น เพราะก่อนหน้านั้นชาวบ้านต่างบอกว่าพวกเราไม่อาจมีทายาทไว้สืบสกุลได้ ฉะนั้นจึงไม่อาจกล่าวได้ว่าข้าปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดีทั้งหมด”

เฉินฉ่เกินมองจอกสุราในมือ หากเขารู้เรื่องนี้ก่อนเขาจะไปลากคอเฉินซ่ง มากระทืบเสียให้สาสม ทว่าเมื่อดื่มสุราจอกนี้ไปแล้วมันก็สายเกินกว่าจะทําสิ่งใดได้อีก

ทว่าเมื่อคิดดูแล้วก็ถือว่าไม่สูญเปล่า บัดนี้ลูกสาวของเฉินซึ่งกําลังตกอยู่ในชะตากรรมเลวร้ายเช่นนี้ก็ถือว่าสมควรแล้ว

คิดได้ดังนั้นเฉินฉ่เกินก็เงยหน้าขึ้นระเบิดเสียงหัวเราะลั่น ขณะนี้ใบหน้าของหลี่ซุนเกียวซีดเผือดลงในทันทีเหงื่อเย็นเยียบผุดออกมาเต็มหน้าผากของนาง

“ข้าปวดท้องนักนี่… เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”

เฉินฉู่เกินแสยะยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน “เพราะในสุราไหนี้มีสารหนูผสมอยู่น่ะสิ! ข้าคิดว่าเฉินเจียวเจียวเป็นลูกสาวของข้ามาตลอด บัดนี้นางได้ชดใช้กรรมแล้วด้วยการไปเป็นโสเภณีในซ่อง! หลี่ชุนเกียว…เจ้ากับข้าถูกพันธนาการให้ใช้เวรใช้กรรมร่วมกันมาทั้งชีวิตบัดนี้ก็ถึงเวลาสิ้นสุดแล้ว… ในอดีตข้าเคยรักเจ้ามาก่อน ทว่าบัดนี้ความรู้สึกทั้งหมดได้หายไปสิ้นเพราะข้าชดใช้บาปที่เคยทําไว้หมดแล้วในตอนนี้”

เมื่อเฉินฉู่เกินกล่าวจบเลือดสีแดงสดก็ไหลออกมาจากมุมปากของเขาทันที จากนั้นทั้งสองก็ซบหน้าลงกับโต๊ะพร้อมกัน

การเสียชีวิตของมนุษย์ถือเป็นเหตุการณ์สําคัญ ทว่ายากนักที่จะมีผู้ใดมาสุงสิงกับคนเกรี้ยวกราดอย่างหลี่ชุนเฉียว จึงไม่มีใครในหมู่บ้านกล้าย่างกรายเข้าไปในเขตรั้วบ้านของนาง ชาวบ้านไม่ทันได้สังเกตว่าสองสามีภรรยาตายไปแล้วตั้งแต่สองวันก่อนจนกระทั่งเริ่มมีกลิ่นเหม็นเน่าโชย ออกมาจากบ้านนั้น

เมื่อชาวบ้านเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติแล้วตัดสินใจเข้าไปในบ้านก็พบว่าศพของทั้งสองเน่า แล้วบนพื้นบ้านจึงเต็มไปด้วยหนอนมากมายคลานยั้วเยี้ย ชาวบ้านหลายคนเมื่อได้เห็นภาพอุจาดตาเช่นนี้ก็ถึงกับอาเจียนออกมาทันที

ทว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้หยุนเถียนเถียนไม่ได้รับรู้เลย

อาจเป็นเพราะเจ้าเมืองหลงรู้ว่าหยุนเกียนเถียนเดาได้ว่าเขาเป็นคนบงการอยู่เบื้องหลังแผนร้ายทั้งหมด เขาจึงชิงหนีออกจากบ้านไปเสียก่อน แม้แต่หยุนเคอที่ใช้ทุกวิถีทางแล้วก็ยังไม่อาจรู้ว่าเจ้าเมืองหลงหายไปอยู่ที่ใด

ทว่าคนร้ายกาจเช่นนี้ก็เปรียบเสมือนระเบิดเวลา หากยังหาตัวไม่พบก็อาจจะมีภัยคุกคามอยู่ทุกที่

บ้านพักของนายน้อยหลี่ไม่ได้รับการคุ้มภัยเป็นพิเศษ เพราะองครักษ์ประจําตระกูลเป็นเพียงองครักษ์ขันธรรมดาทุกคนจึงตัดสินใจย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองที่มีความปลอดภัยมากกว่า

ข้าหลวงหยิงอาศัยอยู่ในเมืองนี้มาสี่ห้าปีแล้ว เขาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายไม่แสวงหาสิ่งใดเป็นพิเศษ ทว่าบัดนี้องค์รัฐทายาทมาถึงที่นี่และจะมาพํานักอยู่ที่บ้านของตนเขาจึงเกิดความมักใหญ่ใฝ่สูงขึ้นมาทันที

เขาพยายามทําทุกวิถีทางเพื่อเอาใจมู่หรงซื้อด้วยความใฝ่ฝันว่าตนจะเป็นที่โปรดปรานของผู้มีอํานาจ เพื่ออาศัยเป็นหนทางให้ชีวิตของเขาเจริญรุ่งเรืองขึ้น เขาดีใจนักที่จะมีโอกาสใกล้ชิดกับรัฐทายาทที่ย้ายออกมาจากบ้านพักของนายน้อยหลี่ชั่วคราว

เขาไม่อยากจะเป็นเพียงข้าหลวงที่ได้รับเงินพอยาไส้ไปวัน ๆ เท่านั้น บัดนี้รัฐทายาทจะมาที่นี่พร้อมกับอ๋องล่วย แม้อ่องล่วยจะหายสาบสูญไปจาก ราชสํานักเป็นเวลานานแล้ว ทว่าทุกคนต่างก็ทราบกันดีว่าเขาคือโอรสองค์โตของจักรพรรดิ

องค์ชายทั้งสองจึงถือได้ว่าเป็นพี่น้องกัน แม้จะไม่ได้เกิดจากแม่คนเดียวกันทว่าก็ถูกเลี้ยงดูมาโดยฮองเฮาเช่นเดียวกันพวกเขาต่างเติบโตมาในฐานะองค์ชายสิ่งสําคัญที่สุดคือแม้ว่าอ๋องล่วยจะหายตัวไปหลายปีแล้ว ทว่าจักรพรรดิก็ยังคงรับสั่งให้ตามหาเขาอยู่ทุกหนทุกแห่ง

“หากทําให้รัฐทายาทและอ๋องล่วยพึงพอใจในตัวข้าได้ในฐานะผู้อํานวยความสะดวกในเมืองนี้ ก็คงจะดีไม่น้อย

เมื่อข้าหลวงหยิ่งคิดได้ดังนั้นก็ยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้นไม่เพียงแต่จัดบ้านให้เป็นระเบียบเรียบร้อยมากที่สุด ทว่ายังจัดองครักษ์ฝีมือดีพร้อมผู้ติดตามรับใช้ที่ดีที่สุดไว้ให้ด้วย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินมาว่ามีสตรีจะมาอาศัยอยู่ด้วยเขาจึงตัดสินใจยกห้องนอนส่วนตัวที่ดีที่สุดของลูกสาวตนให้นางได้ใช้เป็นที่พํานัก

หยิงอิงเอ๋อเป็นลูกสาวสุดที่รักของข้าหลวงหยิงและนางยังเป็นลูกสาวที่เกิดจากภรรยาเอก ของเขาด้วย บัดนี้ถึงวัยที่นางจะต้องมีคู่ครองแล้ว ทว่าในเมืองเล็ก ๆ เช่นนั้นก็ยังไม่มีชายใดที่ถูกตาต้องใจนางเลยแม้สักคนเขาจึงพาลูกสาวมาอยู่ที่นี่ด้วยชั่วคราว

หยิงอิงเอ๋อมองชายหนุ่มในเมืองนี้ด้วยสายตาดูแคลน นางตั้งตารอให้พ่อของนางถูกย้ายกลับไปยังเมืองหลวงอย่างใจจดใจจ่อเพื่อที่นางจะได้มีโอกาสพบปะชายหนุ่มที่มีอํานาจและคู่ควรกับตนมากกว่านี้