ตอนที่ 251 ความบังเอิญ

หยุนเคอคาดว่านายน้อยหลี่คงไม่มีปัญญาไตร่ตรองได้ เขาจึงคิดหาวิธีแก้ไขปัญหานี้ให้

“ในขณะที่เจ้ายังไม่คิดสิ่งใด ไม่รู้หรือว่าหลี่เฟิงตระหนักหาวิธีเข้ามายังตระกูลหลีได้ตลอดเวลา! เพราะน้องสาวของมันยังเสาะหาพ่อบ้านหวังผู้แก้ปมปัญหานี้ไม่ได้ไงเล่า!”

“เจ้าต้องคิดหาวิธีสร้างปัญหาให้หลี่เฟิง! แม้เขาจะกล่าวเป็นนัยว่าจะอยู่! นั่นก็มิใช่เรื่องต้องกังวล! เพราะเมื่อถึงตอนนั้นหลี่เฟิงจะตกอยู่ในกํามือเจ้าเป็นแน่ และเจ้าจะทําทุกอย่างตามที่ต้องการได้! ตราบใดที่เจ้าสั่งสอนคนของข้า ถึงมันจะปากดีเพียงใด ข้าก็จะงัดกับมันให้สาสม!”

ดวงตานายน้อยหลี่เป็นประกาย แม้ว่านางแพศยานั้นจะเป็นผู้บงการแผนทําร้ายบิดาของเขาก็ตาม แต่นางกลับถูกเปิดโปงเรื่องชู้สาวเสียแล้ว! ส่งผลให้นางแพศยานั้นชะงักได้พักหนึ่ง พวกเขาจึงหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้และเร่งดําเนินคดีฆาตกรรมได้ทันที

“ก่อนพายุจะสงบ หลี่เฟิงต้องไม่กล้าเปิดเผย ความสัมพันธ์ระหว่างน้องสาวและพ่อบ้านเป็นแน่ เจ้าอย่าลืมว่าหลี่เฟิงร่วมทําการค้ากับเจ้าด้วย! รู้ใช่หรือไม่ว่าหากเรื่องแดงขึ้นมาจะส่งผลต่อกิจการของเจ้า! มันจะไม่กลัวงั้นรึ?
ถึงอย่างไรแล้ว หญิงนางนี้เป็นน้องสาว เกรงว่าจะได้รับผลกระทบมากกว่าตระกูลหลี่ของเจ้าเสียอีก!”

หลี่ซื่อฮวาพยักหน้าจริงจังแล้วมองหยุนเคอด้วยความสงสัย

“เจ้าว่าปัญญาของสองคนนี้เติบโตมาได้อย่างไร? ถึงต้องการอยากได้อยากมีมากกว่าคนอื่น? ถึงอย่างไรข้าก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว เอาเถอะ เมื่อทุกอย่างจบสิ้น ข้าจะมอบรางวัลชิ้นใหญ่ให้แก่เจ้า!”

หยุนเคอส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจ “กล่าวตามตรง เพราะเจ้ามันอ่อนแอ ถ้าหากแข็งแกร่งกว่านี้ เจ้าไม่จําเป็นต้องรายงานเจ้าหน้าที่ด้วยซ้ํา วิธีการมีมากมายเหมือนสนามหลังบ้านเจ้า แต่นี่เจ้ายังกังวลว่านางจะถูกขังเหมือนฮูหยินใหญ่ในเรือน หลังบ้านงั้นหรือ?”

“สําหรับหลี่เฟิง เจ้าแค่ต้องการทําให้เขาสิ้น เนื้อประดาตัว ถึงตอนนั้นหากเขาตายก็มิไม่เรื่องของเจ้าไม่ใช่หรือนายน้อยหลี่? โลกนี้มันน่ารัง เกียจกว่าที่เจ้าคิดนัก! ความโหดร้ายที่เจ้าเห็นมันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านั้น!”

หยุนเคอกล่าวจบประโยคและหันหลังเดินจากไป เขาเป็นคนไม่ชอบพูดมากนัก แต่มันถึงขีดจํากัดแล้ว ถ้าหลี่ซื่อฮวายังไม่เริ่มคิดว่าจะทําสิ่งใดต่อไปในอนาคต นั่นก็เป็นสิ่งที่ไม่แปลกใจว่าจะตายอย่างไร เพราะอย่างไรแล้วทําไมเขาต้องสนมันด้วยล่ะ?

เมื่อหยุนเคอกลับมาถึง หยุนเถียนเถียนไม่ได้ถามว่าการเจรจาเป็นอย่างไรบ้าง?

ทั้งสองจึงคอย ชี้แนะการเรียนให้เฉินเฉินตลอดทั้งบ่าย
ช่วงเย็นหยุนเคอเสนอพาสองพี่น้องไปเดินเล่นในฟูเฉิง

หยุนเทียนเทียนพยักหน้าเห็นด้วย นางอยู่ที่ฟูเฉิงมานานตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่เคยเดินสํารวจเสียที

ทั้งสามแต่งตัวเรียบร้อย ใบหน้าหยุนเถียนเถียนถูกทาเปลือกสีเทา ไม่ยากที่จะทําให้ทําให้ใบหน้างดงามนั้นหายไป

ขณะนั้นเองเฉินเจียวเจียวถูกขังอยู่ในเรือน ไม่มีอะไรให้ทํานางจึงรู้สึกหดหูมาก

นางยังคิดที่จะออกไปเดินเล่นในตอนกลางคืน เพราะยังไงหลี่เฟิงก็ไม่อยู่ ทําให้ตอนนี้เรือนหลัง นี้กลายเป็นของนาง

แม้ว่าหยุนเถียนเถียนจะคลุกคลีกับผู้ชายในครั้งที่นางเป็นตํารวจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหัวใจของนางยังรักสวยรักงามและชอบที่จะแต่งตัวอยู่เหมือนกัน

โดยเฉพาะเสี่ยวเถาที่สามารถซื้อสินค้าข้ามเวลาได้ แต่นางไม่รู้ว่ายุคนี้มีสิ่งใดดีๆ ให้นางซื้อได้!

ดังนั้นหยุนเถียนเถียนจึงเดินเข้าร้านเสื้อผ้า ตอนนี้นางมีเงินอยู่ไม่มาก ดังนั้นจึงซื้อได้เพียงเสื้อผ้าหนึ่งชุดเท่านั้น

นี่ร้านค้าหนี่ชางที่ดีที่สุดในเขต ทําให้เสื้อผ้าภายในร้านล้วนราคาสูง ไม่มีผู้ใดพูดถึงว่าผ้าทอละเอียดเพียงใด แค่การเย็บปักถักร้อยด้วยร้านนี้ ก็ทําให้คนดูรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขแล้ว!

เดิมที่หยุนเถียนเถียนอิจฉาหนุ่มสาวเหล่านั้นมากที่สามารถสวมใส่ฮั่นในมหาวิทยาลัยได้อย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้นางเองก็มีโอกาสอยู่ในมือ แน่นอนว่านางจะไม่ปล่อยมันไปง่ายๆ

เจ้าของร้านค้าสุดหรูหนี่ช่างเป็นหญิงสาวที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้า นางมองไปที่หยุนเถียนเถียน สายตาที่หมกมุ่นของหยุนเถียนเถียนจับจ้องอยู่ที่เสื้อผ้าที่แขวนอยู่ด้านบน!

เถ้าแก่เจ้าของร้านค้าหนี้ช่างเป็นผู้หญิง ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มมองหยุนเถียนเถียนด้วยสายตาอ่อนโยน ฝ่ายหยุนเถียนเถียนยังคงจับจ้องไปยังเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ด้านบนสุด!

เมื่อจับจ้องไปที่รูปลักษณ์ที่สวดสุดงดงามของหยุนเถียนเถียน เมื่อคิดดูดีๆ แล้ว ใบหน้าที่แท้จริงจากรูปลักษณ์ที่เห็นแล้วจะงดงามขนาดไหน!
หากเป็นสตรีที่มีรูปลักษณ์โดดเด่นพร้อมสวใส่เสื้อผ้าเช่นนั้น แม้แต่เถ้าแก่ร้านหนึ่ชางยังรู้สึกว่าเหมาะกับนางยิ่งนัก

แน่นอนว่าสิ่งที่สําคัญที่สุดคือชายหนุ่มที่เดินตามหลังหญิงสาวคนนี้ นางรู้สึกคุ้นเคยยิ่งนัก แม้ว่าตอนนี้จะไม่สามารถนึกได้ นั่นไม่สามารถขัดขวางการจดจําของสมองได้ หากมีโอกาสจะต้องหาเข้าหาเจ้าตัวให้ได้ ถึงอย่างไรปลดปล่อยพลังเช่นนี้มิใช่ชาวบ้านธรรมดาแน่นอน

“หยุนเคอ เจ้าเห็นไหม? ชุดนั้นสวยมาก! เจ้าคิดว่าข้าใส่จะเป็นเช่นไร?”
ดวงตาของหยุนเคอเต็มไปด้วยความเอ็นดู เขาเงยหน้าและพูดกับเจ้าของร้านว่า “ถอดชุดนั้นออกมา!”

ใบหน้าเถ้าแก่เผยรอยยิ้มอ่อนโยน นางมักจะแขกเช่นนี้เสมอ

“แม่นางมีพี่ชายที่ดียิ่งนัก นี่คือชุดที่สวยที่สุดในร้านเรา!”

พี่ชาย?
ใบหน้าหยุนเคอมีดคมและเริ่มปล่อยรังสีอํามหิตออก

“สายตาของเถ้าแก่มีปัญหางั้นรึ? นางเป็นคู่หมั้นของข้า!”

เถ้าแก่เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ อายุของทั้งสองที่ต่างกันมาก การกล่าวว่าเป็นพี่น้องยังเหมาะสมมากกว่าการเป็นสามีภรรยาเสียอีก อย่างไรก็ตามนางก็ทําตามสิ่งที่ลูกค้าบอก

“ใช่! สายตาข้ามีปัญหาเสียแล้ว! ถ้าแม่นางได้แต่งงานกับคุณชายที่รักใครเอ็นดูเช่นนี้ ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนัก”

เมื่อได้ยินคําอวยพรเช่นนี้ อารมณ์ของหยุนเคอก็คลายลงอย่างมาก

หยุนเถียนเถียนก้มศีรษะลงอย่างเขินอาย จากนั้นเอื้อมมือไปหยิบชุดแล้วเดินไปยังห้องลองเสื้อ

หลังจากหยุนเถียนเถียนเข้าไปในห้องลองเสื้อ เฉินเจียวเจียวก็ปรากฏตัวขึ้น! ตอนนี้นางมีเงินทองมากกว่าแต่ก่อน เงินที่นางมีสามารถหาซื้อเสื้อผ้าที่งดงามได้มาอย่างง่ายๆ

นางได้ยินมาว่าร้านขายเสื้อผ้าที่ดีที่สุดในฟูเฉิง คือร้านหนชางที่อยู่ตรงหน้า เฉินเจียวเจียวเดินเข้าไปในร้านอย่างมั่นใจ!

ใครจะรู้ว่าทันทีที่เข้ามาเฉินเจียวเจียวก็พบชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ใบหน้าแหลมคม มีกลิ่นอายที่เย็นชาแพร่กระจายไปทั่วบริเวณ เฉินเจียวเจียวก็ตัวไปชั่วขณะ ถ้าข้างกายของนางมีคนเช่นนี้ยืนอยู่เคียงข้าง นางคงมีความสุขไม่น่อย!

เฉินเจียวเจียวก้าวไปข้างหน้าพร้อมโค้งคํานับเล็กน้อย! ในความทรงจําของนาง มารยาทของหญิงสาวควรจะมีความอ่อนโยนและสุภาพอ่อนน้อม
แต่นางคงคิดไม่ถึงว่าด้วยการใช้ชีวิตในชนบทมาหลายปี เพิ่งจะได้สัมผัสการกับการมีมารยาทเช่นนี้ จู่ๆ นางก็เดินออกมาด้วยท่าทางอึดอัดเล็กน้อย