ตอนที่ 345 เต็มกําลังหลงถู

“ปัง! ปัง! ปัง!”

เสียงดังมาจากรอยแยกมิติ คลื่นกระแทกรุนแรงเคลื่อนผ่านช่องว่าง มีรอยแตกร้าวมากมายปรากฏขึ้นในมิติ,ขยายผ่านไปในอากาศอย่างรวดเร็ว

หลงถูผ่ารอยแยกมิติและโผล่ออกมาอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขากลายเป็นร้ายแรงยิ่งขึ้น เห็นชัดว่าเขาไม่คาดคิดว่ามือโลหิตนั้นจะรับมือได้ยากเย็นถึงเพียงนี้

ในทันทีที่หลงถูกลับออกมา เขารู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ เมื่อเขาหันกลับไปดู,เขามองเห็นมือสีแดงกําลังทุบตรบมาทางเขา

มันจะต้องเป็นมือที่สองที่ยักษ์สีแดงได้ซ่อนเอาไว้ มันเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและจับตัวหลงถู

ขณะที่มือขนาดยักษ์คว้าตัวหลงถูเอาไว้ได้ มันทุบลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรง ทั่วทั้งเทือกเขาหลิงหยุนสั่นสะเทือน

สิ่งปลูกสร้างที่เก่าแก่บางแห่งไม่อาจต้านทานกําลังและพังทลายลง รอยแตกปรากฏขึ้นบนพื้น,ขยายออกไปทั่วทุกทิศทาง

มีหลายยอดเขาที่ระเบิดออกในทันที

“สําเร็จหรือไม่? เขาถูกจับตัวได้แล้ว ด้วยกําลังที่น่ากลัวเพียงนี้,เขาน่าจะถูกทุบจนเป็นเนื้อบด” ผู้อาวุโสบางคนกล่าวออกมาอย่างยินดี

เจียงชื่อส่ายหัวเล็กน้อย เขาสามารถสัมผัสได้ถึงกระแสพลังของคู่ต่อสู้ ไม่เพียงแค่ไม่อ่อนลง,แต่มันกลับแข็งแกร่งขึ้น

“ปะ!”

มีมือสีแดงอีกหนึ่งมือปรากฏขึ้นมาจากช่องว่าง ทั้งสองมือทุบลงไปที่พื้น พละกําลังของมือทั้งสองสามารถบดภูเขาลูกเล็กๆให้เป็นผุยผง

แม้ว่าฝ่าตรงข้ามจะมีพลังป้องกันที่ยากจะเข้าถึง,เขาก็ควรจะถูกทุบจนเป็นเนื้อบด

“บูม!”

เสียงของมือทั้งสองดังก้อง,และเสียงที่ดังกว่าซ้อนทับลงไปในทันที มันราวกับเสียงฟ้าคํารามที่สั่นสะเทือนแก้วหูแม้แต่อวัยวะภายในก็สะเทือน

แสงสีแดงเติมเต็มไปบนท้องฟ้า มีจุดแสงสีแดงโปรยลงมาราวกับห่าฝนและกระจายไปทั่วพื้น แรงมหาศาลระเบิดมือทั้งสองข้างให้แยกออกจากกัน

มังกรฟ้าหลากเก้าตัวว่ายวนรอยตัวหลงถู เขายิ้มอย่างเย็นชาและกล่าว “มีแรงเพียงเล็กน้อย? ค่ายกลพิฆาตโลหิตสวรรค์มันก็งั้นๆ ฮ่าฮ่า! รอดูข้าทําลายค่ายกล”

หลงยังไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร เขาเพียงแต่วัดกําลังของมือยักษ์สีแดง หลังจากที่เขาพบขีดจํากัดของพวกมัน,เขาก็ไม่เกรงกลัวอีกต่อไป

“ฟุ ฟิว!”

โดยปราศจากการพันธนาการจากมือสีแดง,หลงถฟื้นความรวดเร็วของเขากลับมา เขารวดเร็วจนสายตาไม่อาจจับได้ทัน;สําหรับผู้บ่มเพาะพลังทั่วไป,มันดูราวกับเคลื่อนย้ายพริบตา

ขณะที่หอกของหลงถเคลื่อนไหว,มังกรฟ้าทั่งเก้าร้องคําราม

หลงถมุ่งหน้าไปหาเรือสงครามสีแดงล่หนึ่งอย่างรวดเร็ว มีแสงสีแดงร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าและห่อหุ้มเรือสงครามสีแดงเอาไว้,กลายเป็นแสงสีแดงที่ดูแข็งแรงหนาแน่น

“ทลาย!” หลงถูร้องตะโกน,และมังกรฟ้าทั้งเก้าก็หลอมรวมเข้ากับหอกของเขา หอกสีม่วงสว่างเจิดจ้าด้วยแสงรุ่งโรจน์ในทันที มันราวกับดวงอาทิตย์สีม่วงบนท้องฟา มันเจิดจ้าจนไม่อาจมองเข้าไปตรงๆ

หลงถูหายตัวไปในทันที และเสาแสงสีแดงที่ดูแน่นแข็งก็เกิดรูขนาดใหญ่ เสาแสงแตกสลาย,และเรือสงครามสีแดงก็แตกออกเป็นครึ่ง,กําลังร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน

“แตก! แตก! แตก! แตก! แตก! แตก!” หลงถร้องตะโกนขึ้นมาหกครั้ง และเคลื่อนไปที่อย่างไม่อาจคาดเดาผ่านช่องว่าง หอกแสงสีม่วงรุ่งโรจน์แบกพลังทําลายล้าง, และเขาก็ทะลวงผ่านเรือสงครามทั้งหมดเจ็ดลํา

ไม่ว่าเจ้าจะไร้เทียมทานมาจากไหน,ใช้ค่ายกลและทักษะลึกลับ,แม้ว่าฉีฆ่าฟันของเจ้าจะกว้างใหญ่ดุจมหาสมุทร,ข้าใช้เพียงหอกเดียว,ใช้พลังอันเด็ดขาดกดเจ้าลงได้ทุกทาง

เรือสงครามทั้งเจ็กล่าถูกทําลาย,และเมฆสีแดงอันไร้ขอบเขตบนท้องฟ้าก็ค่อยๆจางหาย ยักษ์สีแดงถอนหายใจออกมาและค่อยๆเลือนลางออกไปช้าๆ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ศาลากระบี่สวรรค์กล้าพูดจาพร่ําเพ้อ,ดูถูกพระราชวังมังกรศักดิ์สิทธิ์ว่าอ่อนแอ เจ้ามีความสามารถอะไรอื่นอีก;ใช้มันออกมาให้หมด ข้า,หลงถู,จะทุบมันให้แหลกในหอกเดียว”

หลงถูหัวเราะอย่างบ้าคลั่งหลังจากที่เขาทำลายเรือสงครามทั้งเจ็ดล่า เสียงของเขาฟังราวกับสายฟ้าที่คํารามถึงก้อง ทุกคนภายในศาลากระบี่สวรรค์สามารถได้ยินคําพูดดุร้ายของเขา

ความอัปยศเช่นนี้ทให้เลือดของศิษย์ศาลากระบี่สวรรค์เดือดดาล เมื่อไหร่ที่พวกเขา, หนึ่งในสามมหานิกายถูกหยามเช่นนี้?

อย่างไรก็ตาม,ไม่ว่าพวกเขาจะรู้สึกโกรธถึงเพียงใด หากพวกเขาไม่มีกําลังที่จะโจ้กลับ,พวกเขาก็ทําได้เพียงรู้สึกมืดมัวในใจ

ในตอนที่ค่ายกลพิฆาตโลหิตสวรรค์พังทลายลง,ค่ายกลที่สนางขึ้นมาจากมือกระบี่ระดับสูงนับร้อยที่ปิดล้อมอีกหกคนเอาไว้ เผยความอ่อนแอออกมาในทันที

ทั้งหกคนคว้าโอกาสนี้และใช้พลังเข้าชน ทะลวงวงล้อมของคนนับร้อยออกมาในทันที สานุศิษย์มากมายบาดเจ็บล้มตาย

“พี่ใหญ่, ต้องการยืมมือพวกเราหรือไม่? ทําลายศาลากระปสวรรค์ให้สิ้นซากไปด้วยกัน” ทูตลาดับที่เจ็ดถามขึ้นอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าเหยียดหยาม

หลงถูกลายอย่างไม่แยแส “ไม่จําเป็น พวกเจ้าหกคนไปเอาอาวุธเทพ นั่นคือสิ่งสําคัญที่สุด ข้าจะจัดการกับตรงนี้ตามล่าพัง”

ทั้งหกคนพยักหน้าและมุ่งหน้าไปที่ยอดเขาจึงหยุนในทันที เมื่อท่านเจ้ายอดเขาคนอื่นๆเห็นดังนี้,พวกเขากล่าวอย่างเร่งรีบ “ผู้อาวุโสหนึ่ง,หากผู้อาวุโระดับสูงยังไม่เคลื่อนไหวอะไร,อาวุธเทพจะถูกฉวยเอาไปได้ ศาลากระบี่สวรรค์จะสายหายใหญ่หลวง”

ผู้อาวุโสหนึ่งมีสีหน้าแน่วแน่พร้อมกับกล่าว “มันยังไม่ถึงเวลา ศัตรูที่แท้จริงยังไม่ปรากฏตัว”

“บูม!”

มีสองร่างทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า พวกเขาคือซีเป็นหยิ่งและจําหยาน พวกเขาพุ่งขึ้นไปอีกครั้ง และปิดทางหลงถู,ผู้ที่เตรียมจะลงมือทําลายหลโถงหลักบนฐานส่องสวรรค์

“เครั้ง! เครั้ง! เครั้ง!”

ทั้งสองอาบไปด้วยแสงสีแดง,ดวงตาของเขาเขาเป็นชแสงสีแดงวูบไหว,และความแข็งแกร่งของพวกเขาระเบิดออกมา พวกเขามีทักษะก้าวสู่สวรรค์กลืนกายที่เผาผลาญพลังชีวิตของตัวเอง

สภาวะแห่งการฆ่าล้างเร่งขึ้นไปเป็นเจตจํานงแห่งการฆ่าล้าง ขอบเขตการบ่มเพาะพลังของพวกเขาระเบิดขึ้นไปถึงระดับสุดขอบเขตยอดกษัตริย์ยุทธขั้นกลาง หลังจากที่ทั้งสองคนรวมมือกัน,พวกเขาสามารถป้องกัรการโจมตีที่พมุ่งพล่านของหลงถูเอาไว้ได้

“เจ้าใช้วิธีการนอกรีต,แต่กระนั้น,เจ้ายังกล้าปะทะกับข้า?” หลงถูสูดจมูกเย็นชา เขาใช้หอกของเขาสร้างภาพลวงหอกหลายเล่ม)พวกมันดูราวกับมังกรฟ้าหลายตัวกําลังทะลวงผ่านอากาศ

แม้ว่าทั้งคู่จะใช้ทักษะก้าวสู่สวรรค์กลิ่นกาย,พวกเขาก็ทําได้เพียงตั้งรับอย่างขมขึ้น หลงถูอยู่ระดับขอบเขตยอดกษัตริย์ยุทธขั้นสูงสุด อีกเพียงเล็กน้อยเขาก็จะก้าวสู่ระดับขอบเขตปราชญ์ยุทธเขาแข็งแกร่งเกินไป

ใต้ระดับขอบเขตปราชญ์ยุทธหลงถูไร้เทียมทาน

“ฟุ!”

ทูตชุดมังกรฟ้าทั้งหกคนลงถึงยอดเขาฉิงหยุน

หลิวเทียนยู่นั่งขัดสมาธิอยู่บนก้อนหินที่ยอดสุดของภูเขา ใบหน้ามีอายุของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอย ในตอนที่เขาสัมผัสได้ถึงทั้งหกคน,เขาลืมตาขึ้นเล็กน้อย สายตาของเขานิ่งสงบ

มีกล่องไม้ตั้งตรงอยู่เงียบๆที่ด้านข้างตัวของเขา มีคําว่า เสมือนจักรพรรดิเสด็จมาเอง ถูกสลักอยู่บนกล่องไม้

ทูตลําดับที่เจ็ดกล่าว “ปะ! ข้าก็คิดว่าใครคือผู้พิทักษ์อาวุธเทพ,กลับกลายเป็นไอ้ขยะที่จิตวิญญาณยุทธถูกทําลาย ไอ้แก่,ส่งอาวุธเทพมาซะ ท่านทูตเจ็ดผู้นี้จะไม่ทําเรื่องยากกับเจ้า ข้าจะส่งเจ้าไปสบายในพริบตา,ไม่เจ็บปวดแม้แต่น้อย มิฉะนั้น…เหะ เหะ!”

“ฟู ฟิว!”

กระดานไม้ที่ด้านข้างกล่องทั้งสี่ด้านระเบิดออกและตกลงบนพื้น อาวุธเทพ,กระบี่เอกภพสวรรค์,ลอยนิ่งๆอยู่ในอากาศ

หลิวเทียนยู่ยื่นมือของเขาออกไปจับที่ด้ามกระบี่เอกภพสวรรค์ แสงสว่างเจิดจ้าปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา กระแสพลังของเขาพุ่งทะยานและระยิบระยับ

อาวุธเทพถูกชักออกมา,และแสงแพรวพราวทําให้ดวงตาของคนทั้งหกพล่ามัวขณะที่คมกระบี่วูบผ่าน

ก่อนที่ทูตเจ็ดจะได้กล่าวจบคํา,บาดแผลปรากฏขึ้นที่คอของเขา,และหัวของเขาก็ร่วงลง ถึงไม่แม้แต่จะรู้สึกตัวว่าได้ตกตายไปแล้ว:ตกตายโดยไร้ความเจ็บปวด

ที่เหลืออีกห้าคนตกตะลึงหนัก เมื่อพวกเขาเห็นอาวุธเทพถูกชักออกมา,พวกเขาถอยหนีอย่างสุดชีวิต พวกเขาทั้งหมดุนงง ไม่ใช่ว่าราชามังกรบอกกับพวกเขาว่าอาวุธเทพไม่สามารถชักออกมาได้เต็มใบ?

ทําไมชายชราผู้นี้ถึงชักมันออกมาได้? นี่มันต่างจากที่พวกเขาคาดคิดเอาไว้โดยสิ้นเชิง

พลังอํานาจของอาวุธเทพสามารถรับมือกับระดับขอบเขตปราชญ์ยุทธอย่างง่ายดาย พวกเขาเป็นเพียงระดับขอบเขตยอดกษัตริย์ยุทธ พวกเขาจะกล้าไปท้าทายมันได้อย่างไร? ดังนั้น,พวก เขาจึงใช้ออกทักษะต่างๆเพื่อหลบหนี

หลงถ,ผู้ที่ตอนนี้กําลังกดดันซีเมื่นหยิ่งและตู้หนานเอาไว้,สีหน้าของเขาเปลี่ยน เขาซัดทั้งสอง คนถอยกลับไปและเคบื่อนไหวราวกับสายฟ้ามุ่งหน้าไปที่ยอดเขาจึงหยุน

ภายในพริบตา,หลงถูก็มาถึงยอดเขาฉิงหยุน เมื่อเขามองเห็นอาวุธเทพที่ถูกชักออกมา,ความตกตะลึงงุนงงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“ซิ่ว!”

หลิวเทียนยู่จ้องมองอย่างไร้สีหน้าไปที่หลงถูที่บินเข้ามา เขาเพียงกวัดแกว่งกระบี่เอกภพสวรรค์,และกระบี่ฉีเรียบๆก็บินตรงไปที่เขา

“ชิ! ชี!”

ทุกที่ที่กระบี่ฉีวาดผ่าน,มันผ่ามิติออกเป็นสอง มันราวกับมิติแห่งนี้เป็นชิ้นเต้าหู, ที่ถูกผ่าตัดครึ่ง

หลงถูสีหน้าเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง นี่ไม่มช่ระดับพลังที่เขาจะสามารถรับมือได้ แม้ว่าเขาจะรีดความแข็งแกร่งออกมาทั้งหมด,เขาก็สามารถทําได้เพียงฉีกรอยแยกมิติ

หากมิติแห่งนี้คือหิน,หลงถูก็ทําได้เพียงให้เกิดรอยร้าว อย่างไรก็ตาม,คู่ต่อสู้ของเขาสามารถตัดมันได้อย่างลื่นไหล

อาวุธศักดิ์สิทธิ์ได้จับจ้องหลงถูเอาไว้;ไม่มีทางที่เขาจะสามารถหลบได้พ้น

“ฮ่ะ!”

แสงรุ่งโรจน์ฉายลงบนหอกสีม่วง เขาส่งพลังงานกิ่งจันทราออกมาและหลอมรวมมันเข้ากับเจตจํานงแห่งสายลม

กระบวณท่านี้สร้างรอยร้าวมากมายบนมิติ หลงถูพยายามอย่างที่สุดเพื่อป้องกันการโจมตีครั้ง

“ฟ ฟิว!”

ไม่มีเสียงระเบิดกังวาลหรือพลังงานพลุ่งพล่าน กระบี่ฉีดล่มนั้นตัดผ่านมิติและทําลายการโจมตีเต็มก่าลังของหลงถได้อย่างง่ายดาย

ในจังหวะสําคัญนั้นเอง,จี้หยกบนหน้าอกของหลงถุระเบิดแสงเจิดจ้า มันปลดปล่อยโล่แสงออกมา,ห่อหุ้มเขาเอาไว้

ไม่น่าแปลกใจที่ระดับขอบเขตยอดกษัตริย์ยุทธจะมีสมบัติลับช่วยชีวิตสักหนึ่งหรือสองชิ้น

“ปัง!”

โล่แสงแตกสลายในทันที และจี้หยกบนหน้าอกของหลงถูก็แหลกเป็นชิ้น เลือดไหลรินออกมาจากมุมปากของเขาพร้อมกับลอยถอยกลับไปกว่าหนึ่งพันเมตร

กระบี่นี่เฉียบคมไม่ได้ลดกําลังลงแม้แต่น้อยหลังจากที่ซัดเข้ากับโล่แสง มันเพียงบินต่อไปยังเส้นขอบฟ้า,สู่ท้องฟ้าที่ไกลออกไปก่อนที่จะจางหายไปจากสายตาของทุกคน
“พี่ใหญ่,ท่านเป็นเช่นไร?” คนอื่นๆถามขึ้นพร้อมกับรับตัวของหลงถูเอาไว้กลางอากาศ

ทูตหกกล่าวขึ้น “พี่ใหญ่,พวกเราควรยื้อแย่งอาวุธศักดิ์สิทธ์อยู่หรือไม่? น้องเจ็ดได้ตกตายไปแล้ว”

สถานการณ์พลิกกลับอย่างฉับพลันเกินไป เขาหลงระเริงไปกับพลังและเย่อหยิ่งเมื่อก่อนหน้านี้ อยากจะล้างบางศาลากระบี่สวรรค์ อย่างไรก็ตามในตอนนี้ บุคคลผู้นี้สามารถล้มอย่างง่ายดายในกระบวณท่าเดียว

“ปะ ปะ!”

กลับมาที่ยอดเขาจึงหยุน,หลิวเทียนยู่ยังคงนั่งอยู่บนหินในท่าขัดสมาธิ เขาไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย เขามีสีหน้านิ่งสงบ,และอาวุธเทพได้กลับเข้าฝักของมัน

ผู้อาวุโสหนึ่งเจียงซื้อมีสีหน้างุนงง เขาคิดไม่ตกว่าหลิวเทียนยู่ชักอาวุธเทพออกมาได้อย่างสมบูรณ์ได้อย่างไร

“บูม!”