ตอนที่ 304 แร้งเมฆาคะนองที่เกรี้ยวกราด

หากกรงเล็บจับหัวของเขาได้,ไม่ว่าร่างกายของเขาจะยืดหยุ่นเพียงใด,สองมองของเขาจะระเบิดออกมา

เมื่อซุนเชียนมองเห็นแร้งเมฆาคะนองปิดล้อมร่างของเซี่ยวเฉิน,นางกลายเป็นหน้าซีดและร้องออกมาอย่างตกใจ

“ปังปัง!”

เกิดระเบิดขึ้นสองครั้งในอากาศ ระเบิดแรกคือกรงเล็บแข็งของแร้งเมฆาคะนองหักออกและร่วงหล่นลงมา

การระเบิดครั้งที่สองคือกระบี่ที่แทงทะลุร่างของแร้งเมฆาคะนอง ร่างของเซียวเฉินลอยตามกระบี่ทะลุร่างของแร้งเมฆาคะนองไป

ซุนเชียนถอนหานใจอย่างโล่งอกเมื่อนางเห็น ว่าเซี่ยวเฉินไม่เป็นอะไร “เจ้าทําข้าตกใจแทบแย่”

หากเซียวเฉินตกตายไปในกรงเล็บของแร้ง เมฆาคะนอง,ด้วยขอบเขตพลังของนาง,จินตนาการได้ว่านางจะต้องเดินตามรอยของเซียวเฉินไป

แร้งเมฆาคะนองตัวสุดท้ายต้องออกมาอย่างต่อเนื่อง หางของมันทิ้งเปลวเพลิงเอาไว้เป็นสาย ในที่สุด,เปลวเพลิงพวกนั้นก็เปลี่ยนกลายเป็นพายุหมุนเพลิง,ล้อมรอบเซียวเฉินเอาไว้

“สลาย!”

เซี่ยวเฉินกวาดกระบี่ของเขา,กระบี่ฉีแหลมคมทะลวงเกิดรูขึ้นบนพายุเพลิง จากนั้นเขาก็หลบหนีออกมาจากเปลวเพลิงอย่างรวดเร็ว

“โซว! โซว! โซว!”

ในทันทีที่เซียวเฉินออกมา,ขนแปดเส้นบนหางของแร้งเมฆาคะนอง,ล้อมรอบไปด้วยเปลวเพลิงและยิงออกมาเป็นทรงลูกศร

ขณะที่ขนเปลวเพลิงลอยเข้ามา,พวกมันซึมซับพลังงานจิตวิญญาณธาตุไฟในอากาศอย่างต่อเนื่อง ในตอนที่มันเข้ามาใกล้เซียวเฉิน,มันกลายเป็นหอกเพลิงยาวยี่สิบเมตร

ตอนที่เซียวเฉินใช้คาถาแรงโน้มถ่วงและลอยอยู่ในอากาศ,เขาใช้ความแข็งแกร่งได้เพียงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ เขาไม่กล้าที่จะเข้าชนกับหอกเพลิงเหล่านั้น

“เก้าร่างมังกรสัญจร!”

เซียวเฉินร้องตะโกน,และร่างของเขาโปร่งใส ไปในอากาศ,แบ่งออกเป็นเก้าร่าง เขาหลบเลี่ยงหอกเพลิงที่กําลังบินมาทางเขา หอกเพลิงเหล่านั้นไม่ได้ลดกําลังลง:พวกมันระเบิดเกิดเป็นหลุมมหึมาขณะที่ซัดเข้ากับพื้น

“สับวายุใส,เห็นเพียงสายลมมิใช่คมกระบี่!”

สายลมเก้าสายเป่ามาจากทั่วทุกทิศทาง สายลมแต่ละเส้นปกปิดร่างของเซี่ยวเฉินเอาไว้ ทันใดนั้น,เจตนาฆ่าฟันของเซียวเฉินลบหายไป มีเพียงสายลมเย็นที่พัดผ่านไปหาแร้งเมฆาคะนอง

แร้งเมฆาคะนองไม่เคยพบเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน ทันใดนั้น มันไม่สามารถสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าฟันของเซี่ยวเฉิน,ดังนั้นมันจึงไม่ได้ที่จะ
งุนงง

“บูม!”

ขณะที่มันกําลังงุนงง,ร่างทั้งเก้าของเซียวเฉินปรากฏขึ้นอีกครั้ง เขาส่งกระบี่ฉีเก้าเส้นไปที่แจ้งเมฆาคะนองตัวนั้น สับมันเป็นสิบชิ้นในทันที
เซียวเฉินเห็บกระบี่ลงฝักและกลับไปที่ด้านข้างของซุนเชียน เขากล่าว “ยิ่งพวกเราขึ้นไปมันจะยิ่งอันตราย เพียงแค่บอกข้ามาว่าเจ้าต้องการสมุนไพรอะไร,ข้าจะไปเก็บมาให้เจ้า”

ซุนเชียนอยู่ในจุดที่ลําบากใจ นางลังเลและไม่อาจตัดสินใจได้ อย่างไรก็ตาม ในตอนที่นางเห็นสายตาอันแน่วแน่ของเซี่ยวเฉิน,นางก้มหัวลงต่ํา และกล่าวด้วยเสียงนุ่ม “ข้าต้องการผลเก้าสีเมฆาไหลอายุห้าร้อยปี”

ผลเก้าสีเมฆาไหลอายุห้าร้อยปี, มันล้ําค่าเป็นอย่างยิ่ง หากนําไปขาย,มันสามารถได้หิน วิญญาณระดับกลางห้าพันก้อนอย่างง่ายดาย
ดูเหมือนภารกิจนี้เขาจะเสียมากกว่าได้ เซี่ยวเฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เขาขยายสัมผัสวิญญาณของเขาออกไปครู่หนึ่งและพบตําแหน่งของผลเก้าสีเมฆาไหล

แน่นอน,ผลเก้าแสงเมฆาไหลผลนี้ไม่ได้เลย จากจุดกึ่งกลางยอดเขาไปหนึ่งร้อยเมตร ที่จริงมันไกลออกไปกว่าพันเมตร ไม่ต้องสงสัยว่าทําไมแม่นางผู้นี้จึงไม่ยินยอมที่จะให้เขาพานางบินขึ้นไป

นี่เป็นสิ่งที่ซุนเชียนกังวล,หลังจากที่เชี่ยวเฉินได้รู้ความจริง,เขาจะจากไปทันที นางทําได้เพียงปืนขึ้นไปด้วยตัวเอง,นางจะต้องไปถึงจุดที่เซี่ยวเฉินไม่อาจทิ้งนางเอาไว้ได้

เซี่ยวเฉินถอนสัมผัสวิญญาณของเขากลับมา และหัวเราะอย่างขมขื่น เขาอุ้มซุนเชียนขึ้น,หัวของนางก้มต่ํา,ไปที่เอว

ในตอนที่ซุนเชียนส่งเสียงร้องตกใจออกมา,เซียวเฉินก็ใช้ออกมังกรฟ้าเมฆาทะยานและเปิดใช้งานรองเท้าก้าววายุ ความเร็วของเขาขึ้นไปถึงระดับความเร็วเสียงในทันที และเขาบินขึ้นไปตามหน้าผาของลื่นไหล
ผ่านไปหลายพริบตา,พวกเขาก็มาถึงตําแหน่งของผลเก้าสีเมฆาไหล จากนั้น,เซียวเฉินกวางซุนเชียน,ผู้ที่ยังไม่คืนสติ,ลงบนผาหินที่ยื่นออกมา เขากล่าว “พวกเรามาถึงแล้ว จัดการให้เร็วจะมีสัตว์อสูรวิญญาณเข้ามาในเร็วนี้”

ซุนเชียนมองไปที่ผลเก้าสีเมฆาไหลก่อนที่นางจะฟื้นคืนสติ จากนั้น,นางก็หยิบเอาเสียมออกมาจากตะกร้าของนาง นางเริ่มขุดอย่างระมัดระวัง

“ซิว!”

ทันใดนั้น,ลมผันผวนปรากฏขึ้นในอากาศ เชี่ยวเฉินคิ้วขมวดเล็กน้อยและมองออกไป

ในทัศนวิสัยของเซี่ยวเฉิน,เขามองเห็นแร้งเมฆาคะนองตัวหนึ่ง,ตัวยาวยี่สิบเมตรและปีก กว้างหนึ่งร้อยเมตร มีขนหางประมาณยี่สิบเส้นทางหางของมัน

ให้ตาย! นั้นมันแร้งเมฆาคะนองตั
วเต็มวัย มันมีอายุอย่างน้อยห้าร้อยปี ข้าไม่ใช่คู่มือของมันในอากาศ
เซียวเฉินวิเคราะห์อยู่ในใจ สัตว์อสูรวิญญาณหายากที่จะอยู่มาจนถึงระยะเต็มวัย อย่างไรก็ตาม,หลังจากที่มันรอดมาถึงระยะเต็มวัย,ความแข็งแกร่งของมันจะพลิกเป็นหลังมือ

“แม่นางซุน,เจ้าต้องการเวลาอีกเท่าไหร่?” เซี่ยวเฉินถาม

ซุนเชียน,จดจ่อไปที่เสียมของนาง,ชุดต้นไม้ที่มีผลเก้าสีเมฆาไหลงอกออกมา เมื่อนางได้ยินคําถามของเซียวเฉิน,นางตอบกลับ “สองนาที,ข้าขอแค่สองนาที”

เซียวเฉินคงสีหน้านิ่งสงบ เขากล่าว “อย่าได้โกหก ข้าจะพาเจ้าออกไปในทันทีหลังจากสองนาที”

หลังจากที่เชี่ยวเฉินกล่าวจบ,เขากระโดดตรงไปที่แร้งเมฆาคะนองตัวเต็มวัย เขาลอยเข้ามาอย่างรวดเร็วและล่อมันออกไป เซียวเฉินไม่คิดจะสังหารมันทั้งหมดที่เขาอยากจะทําค่อถ่วงเวลาเอาไว้สองนาที

ซุนเชียนได้เสียงผิวปากด้านหลังของนางและรู้สึกได้ว่าเซี่ยวเฉินออกไปแล้ว นางรู้สึกมึนงงและคิ้วขมวดแน่น นางมีสีหน้าขมขึ้นพร้อมกับกล่าว “ทําไมข้าถึงได้กล่าวไปเช่นนั้น? เห็นชัดว่าข้าต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามนาที ข้าควรรีบแล้ว”

ซุนเชียนเริ่มเร่งความเร็วขึ้น หลังจากที่นางขุดรากออกมา,นางก็ทําความสะอาดหน่อของมันอย่างระวัง อย่างมันจํานวนอย่างน้อยหนึ่งร้อยหน่อ
หน่อพวกนี้ไม่อาจได้รับความเสียหาย มิฉะนั้น มันจะยากที่จะบรรลุตามเป้าหมายของนาง เกิดเสียงระเบิดจากด้านหลังของนาง นี่ทําให้นางทํางานไปอย่างกดดัน และนางก็เร่งความเร็วขึ้นอีกครั้ง

สองนาทีผ่านไป,เชี่ยวเฉินกลับมา,เนื้อตัวมอมแมม ชุดคุลมของเขาถูกเผาจนเป็นถ่าน ผมของเขาไหมฟู

มีเลือดไหลออกมาที่มุมปากของเซียวเฉิน มีขนนกสีแดงเพลิงปักอยู่ที่หน้าอกของเขา เชี่ยวเฉินดึงเอาขนนกอันนั้นออกมา

เซี่ยวเฉินได้ยินเสียงผิวปากอีกครั้ง หัวของนางเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ นางเร่งมือถึงขีดสุด ในที่สุดนางก็ทําความสะอาดสองสามหน่อสุดท้าย นางเก็บมันเข้าตะกร้ายาอย่างรวดเร็วและปิดมันเอาไว้

เซี่ยวเฉินไม่ให้โอกาสนางได้กล่าวอะไร ดึงตัวนางขึ้นและมุ่งหน้าสู่พื้นที่อยู่ข้างล่างสองพันเมตรอย่างรวดเร็ว

“ปัง!”

ทั้งสองเพิ่งจะออกไป,และแร้งเมฆาคะนองข่วนพื้นหน้าผาพร้อมกับเสียง บูม” มันควักเกิดเป็นหลุมขนาดมหึมา, ลึกประมาณสิบเมตร;หมู่หมอกควันลอยขึ้น

เมื่อแร้งเมฆาคะนองเห็นว่าผลเก้าสีเมฆาไหลหายไป,มันเกรี้ยวกราดอย่างเห็นได้ชัด มันส่งเสียงร้องเสียดแหลมออกมาและพุ่งไปที่เซียวเฉินกับซุนเชียน มันก้าวผ่านความเร็วเสียงในทันที

ขณะที่เซียวเฉินและซุนเชียนทิ้งดิ่งลงมาจากความสูงเสียดฟ้า,ซุนเชียนหน้าซีด นางตื่นตกใจนางไม่กล้าที่จะส่งเสียงใดๆ นางจับเอวของเซียวเฉินเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของนาง

เซียวเฉินหมุนเวียนสลักร่างพยัคฆ์มังกรและจดจ่อไปที่ภายในน้ําหนักของเขาเพิ่มขึ้นห้าพันกิโลกรัมในทันที ความเร็วในการตกของพวกเขาเพิ่มขึ้นสิบเท่าในทันที

ขณะที่พวกเขากําลังจะลงถึงพื้น,เซี่ยวเฉินหยุด หมุนเวียนสลักร่างพยัคฆ์มังกรและส่งคลื่นกระแทกลงไปที่พื้น เขาเริ่มร่อนลงไปข้างหน้า

“เพลิงแท้อัสนีม่วง,ยิงฟ้”

เซียวเฉินหันหัว เปลวเพลิงสีม่วงโชติช่วงเผาไหม้ในดวงตาขวาของเขา,บีบอดและยืดออกเป็นทรงลูกศร มันยิงออกไปด้วยความเร็วระดับสายฟ้าและซีดเข้าที่แร้งเมฆาคะนองที่กําลังไล่ตามพวกเขา

“บูม!” การระเบิดสร้างคลื่นกระแทกและเป่าแร้งเมฆาคะนองกระเด็นออกไป ระยะห่างจากเซียวเฉินเพิ่มขึ้นในทันที

ทั้งหมดนี้เสร็จสิ้นภายในพริบตา เซียวเฉินไม่ได้หยุดพักแม้แต่น้อย เขาเผาผลาญพลังปราณไปสามสิบเปอร์เซ็นต์

บวกด้วยอาการบาดเจ็บเมื่อก่อนหน้านี้,การเดินทางครั้งนี้อันตรายเป็นอย่างยิ่ง จังหวะที่ลังเลจะส่งผลให้เขาถูกกรงเล็บฉีกเป็นชิ้น

ด้านนอกของเทือกเขา,คนของคฤหาสน์น้ําใสรอคอยอย่างเป็นกังวล ทันใดนั้น,พวกเขามองเห็นเซียวเฉินกําลังอุ้มซุนเชียนบินออกมา พวกเขาทั้งหมดเผยสีหน้าเป็นสุข

“ฟิว!”

เซียวเฉินลงจอดอย่างมั่นคงบนพื้นขณะที่เขาอุ้มซุนเชียนเอาไว้ จากนั้นเขาก็วางตัวซุนเชียนที่กําบังเขินอายลงบนพื้นและขยับออกไปด้านข้าง

“คุณหนูหนึ่งทําสําเร็จหรือไม่? ท่านเก็บผลเก้าสีเมฆาไหลมาได้หรือไม่?” คนของคฤหาสน์น้ําใสทั้งหมดถามขึ้นขณะที่เข้ามาล้อมรอบซุนเชียน

หลังจากที่พวกเขาได้คําตอบที่แน่นอนแล้ว,พวกเขาทั้งหมดเผยรอยยิ้มตื่นเต้น “ตอนนี้พวกเราก็สามารถปลูกผลเก้าสีเมฆาไหลลงบนสวนสมุนไพรของผลเก้าสีเมฆาไหล”

“เจ้าคฤหาสน์จะต้องดีใจอย่างยิ่ง เขาจะสามารถสร้างรายได้กว่าหนึ่งพันหินวิญญาณระดับกลางในทุกปี” เซี่ยวเฉินจัดระเบียบเสื้อผ้าอันยุ่งเหยิงและลูบผมสีดําของเขา เมื่อเขาได้ยินดังนั้น ในที่สุดเขาก็เข้าในว่าทําไมถึงห้ามเกิดความเสียหายกับผลเก้าสีเมฆาไหล

ที่แท้พวกเขาต้องการที่จะเพาะชํามัน อย่างไรก็ตาม,ผลเก้าแสงเมฆาไหลเป็นสมุนไพรวิญญาณระดับ 8 สําหรับคฤหาสน์น้ําใสที่เข้าใจถึงทักษะเพาะชํา,พวกเขาต้องปิดซ่อนตัวเองให้ดี

ซุนเชียนฝ่าฝูงชนและตรงมาที่เซียวเฉินอย่างตื่นเต้น รอยยิ้มเติมเต็มบนใบหน้าอันงดงามของนางพร้อมกับกล่าวขึ้น “ผู้กล้าเย่,ขอบใจเจ้ามาก อาการบาดเจ็บของเจ้าเป็นเช่นไร?”

เซี่ยวเฉินเพียงยิ้มขึ้น,แสดงให้เห็นว่าไม่เป็นเรื่องใหญ่อะไร
แม้ว่าแร้งเมฆาคะนองจะดุร้ายอย่างไม่น่าเชื่อ,แต่ในตอนที่เซี่ยวเฉินทุ่มพลังทั้งหมดเพื่อหลบหลีก

เขาสามารถหลบหนีมาได้โดยปราศจากการบาดเจ็บสาหัส
“นี่คือสัญญาภารกิจ แม่นางซุยโปรดลงชื่อและประทับลายนิ้วมือลงตรงนี้” เซียวเฉินหยิบเอาสัญญาและพู่กันออกมาส่งให้กับซุนเชียน

หลังจากที่ซุนเชียนลงชื่อในสัญญาและประทับตราของนาง,นางหยิบเอาเม็ดยาสองขวดออกมา และส่งให้กับเซี่ยวเฉิน นางกล่าว “ผู้กล้าเย่ นี่เป็นยารักษาบาดแผลสูตรลับของคฤหาสน์น้ําใส การกินและใช้ภายนอกจะช่วยให้เจ้าฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว”

เซี่ยวเฉินรับสัญญาและเม็ดยามา เขาคํานับมือ และกล่าว “ขอบคุณแม่นางซุนมาก ข้าขอตัวก่อน!

หลังจากที่เซียวเฉินกล่าวจบ,เขาไม่ได้ลีลา และจากไปในทันที ซุนเชียนจ้องมองขณะที่เขาจากไป:นางไม่ได้หันสายตาจากไปไหน มันรู้สึกราวกับมีบางอย่างจุดขึ้นในใจของนาง

“แม่นาง,หยุดมองได้แล้ว บุคคลเช่นนี้ถูกลิขิตมาอยู่คนละระดับกับพวกเรา” ผู้ดูแลคฤหาสน์มีอายุคนหนึ่งกล่าวออกมาเมื่อเห็นท่าทางของซุนเชียน
ซุนเชียนเผยรอยยิ้มขมขึ้น;ความผิดหวังปรากฎขึ้นในสายตาของนาง นางกล่าว “ข้ารู้ ข้าถึงไม่ได้ยืดเยื้อให้เขาอยู่ต่อไปกันเถอะ”

หลังจากที่เซี่ยวเฉินออกมาจากคฤหาสน์น้ําใส,เขามุ่งไปที่เมืองที่ใกล้ที่สุด จากนั้น เขาเข้าพักที่โรงเตี้ยมที่ใกล้ที่สุดและอาบน้ําให้สบายตัว,พร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากนั้น,เขานําภารกิจทั้งหมดออกมาและนับอย่างละเอียด

หลังจากที่นับดูทั้งหมด,เขากล่าวขึ้น “ภายในสองเดือน,ข้าสําเร็จสิบห้าภารกิจภายในแคว้นซีเหอ ที่เหลืออีกห้าภารกิจอยู่ที่แคว้นอื่น ข้าควรจะเริ่มจากแคว้นตงหมิงเป็นอันดับแรก”