ตอนที่ 169 บังคับจูบ?

 

ตระหนักถึงซ่งเฉวที่อยู่ในอารมณ์เสีย,นางรีบตรงเข้ามาหยุดซ่งเฉวไม่ให้สร้างความลําบากกับยอดเขาฉิงหยุน อย่างไรก็ตาม,นางไม่คาดคิดว่าสถานการณ์จะต่างไปจากที่นางจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิง

 

อ๋าวเจียวเงยหน้าขึ้นไปเหลือบมองคนผู้นั้นครั้งหนึ่งและไม่กลับไปมองอีก นางรู้ว่านางหมดโอกาสในการสังหารซ่งเฉวแล้ว นางหันกลับและมุ่งหน้าตรงไปที่หลิวหรูเยว่ที่นั่งทรุดอยู่

 

แม้หลิวหรูเยว่จะได้รับบาดเจ็บสาหัส, นางยังผลาญพลังชีวิตของนางด้วยการใช้ฟังเสียงของดาบและสื่อสารกับมัน ตอนนี้นางอ่อนแอเป็นอย่างมาก หากนางไม่ได้รับการรักษาที่เหมาะสม,การบ่มเพาะพลังของนางจะได้รับความเสียหาย

 

อ๋าวเจียวควบคุมร่างของเซี่ยวเฉินก้าวเท้ายาวไปทางหลิวหรูเยว่ ท่ามกลางสายตางุนงงของหลิวสุยเฟิงเขาอุ้มหลิวหรูเยว่ขึ้นมาในอ้อมกอดของเขา

 

ตอนนี้,หลิวหรูเยว่อ่อนแอเป็นอย่างมากและไม่สามารถหลุดพ้นไปจากอ๋าวเจียวได้แม้ว่านางจะต้องการ ดวงตาของนางมองมาที่เซี่ยวเฉินอย่างงุนงง

 

“เย่เฉิน,เจ้าจะทําอะไร!” หลิวสุยเฟิงถามขึ้นเต็มไปด้วยความงุนงง เขาสามารถรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเซี่ยวเฉิน

 

ในขณะเดียวกัน เซี่ยวเฉินมีความรู้สึกไม่ดีเกิดขึ้นในใจของเขา เขาถามขึ้นในทันที “อ๋าวเจียวเจ้าจะทําอะไร!”

 

“ชิ!”

 

อ๋าวเจียวเมินเฉยกับพวกเขาทั้งสอง นางโน้มตรงไปที่ริมฝีปากของหลิวหรูเยว่ อ๋าวเจียวปลดปล่อยแสงสีทองออกมาจากริมฝีปากของเซี่ยวเฉิน มันค่อยๆลอยเข้าไปในปากของหลิวหรูเยว่

 

นี่เป็นพลังปราณแท้บริสุทธิ์แห่งสวรรค์และปฐพี มันแบกเอาพลังชีวิตอันไร้ขอบเขตเอาไว้

 

“ให้ตาย! อ๋าวเจียว! เจ้าพยายามจะฆ่าข้าหรือไร!”

 

“ไม่ใช่,ข้ากําลังช่วยนาง พอคิดว่าเจ้ากลับกล่าวหาข้าเช่นนี้!”

 

“เช่นนั้นเจ้าจะสอดลิ้นเข้าไปทําไม?! เจ้าตัวร้าย!”

 

“นี้มัน…ข้าไม่เคยจูบมาก่อนและอดไม่ได้ที่จะลองดู หุบปากซะ! เจ้ามีแต่ได้ประโยชน์ แค่หุบปากและนั่งนิ่งๆ!”

 

หลิวหรูเยวมองไปที่เซี่ยวเฉินด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง:ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตกใจ ขณะที่เซี่ยวเฉินมองเข้าไปในดวงตาของนาง,เขาสามารถมองเห็นได้ถึงอารมณ์ของนางอย่างชัดเจนแต่เขาไม่อาจขยับร่างกายของเขาได้เขาไม่สามารถรู้สึกถึงสัมผัสใดๆ

 

“โปะ!”

 

อ๋าวเจียวควบคุมร่างกายของเซี่ยวเฉินและปล่อยจากริมฝีปากของหลิวหรูเยวพร้อมกับเสียง “โปะ” เสียงมันไม่ได้ดังแต่ภายในหุบเขาที่เงียบสงัด,มันราวกับเสียงระเบิด 

 

หัวใจของสานุศิษย์ศาลากระปสวรรค์ระเบิดออกอย่างรุนแรง เสียง “โปะ” นั้นทําหัวใจของพวกเขาแตกสลาย

 

ทุกคนล้วนรู้จักสามเทพธิดาแห่งศาลากระปสวรรคะเจ้าศาลาน้อย เหลิ่งหลิวซู,ฉู่ชินอวิ๋นแห่งยอดเขาสตรีหยก,และหลิวหรูเยวแห่งยอดเขาฉิงหยุน แม้ว่าหลิวหรูเยว่จะไม่มีคนไล่ตามมากมายเช่นสองคนก่อนหน้า,มันเป็นเพราะนิสัยมุทะลุของนาง

 

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครปฏิเสธถึงความงามของนาง นางเต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้ใหญ่ เสนห์เช่นนี้เป็นบางสิ่งที่เหลิ่งหลิวซูและฉู่ชินอวิ๋นไม่อาจเทียบได้

 

ในหัวใจของชายทุกผู้มีความรักเพ้อฝันถึงพี่สาวคนสวย บางทีนี่อาจจะเป็นจูบแรกของหลิวหรูเยว่ หลังจากความตกตะลึงของพวกเขา,ทุกคนล้วนมองไปยังเซี่ยวเฉินด้วยสายตาอิจฉาและเกลียดชัง หัวใจของพวกเขาแตกสลายไปพร้อมกับฉากตรงหน้า

 

อ๋าวเจียวเผยสีหน้าสนุกสนานบนใบหน้าของเซี่ยวเฉิน ฉากนี้สะท้อนบนดวงตาของฝูงชน มันช่างดูต่ำช้าสามานย์

 

“มันจบแล้ว จากนี้ไป,ศาลากระปสวรรค์ของพวกเขาจะเหลือเทพธิดาเพียงสอง”

 

“แน่นอน! เจ้าหมอนั้นช่างไร้ยางอาย มันไม่เป็นไรหากเพียงแค่จูบนาง ตอนนี้เจ้ายังเผยสีหน้าต่ำช้า ช่างน่ารังเกียจ!”

 

“หากนั้นเป็นข้า…นี่เป็นจูบแรกของศิษย์พี่หลิวหรูเยว่!”

 

หลังจากฝูงชนตกไปสู่ความเงียบ,พวกเขาก็เกรี้ยวกราดอย่างสมบูรณ์ สายตาที่พวกเขามองไปยังเซี่ยวเฉินกลายเป็นความอิจฉาริษยา,และเกลียดชังปั่นรวมกันเป็นความอาฆาตหนาแน่น

 

อย่างไรก็ตาม,ฝูงชนไม่อาจรู้ได้ว่าเซี่ยวเฉินประสบปัญหาที่เขาไม่สามารถพูดออกมาได้ เขาเริ่มที่จะสาปด่า หากเขาได้รู้สึกถึงสัมผัสอะไรบ้าง มันก็เป็นเรื่องดี อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้สึกถึงรสสัมผัสอะไรแม้แต่น้อย จูบแรกของเขาผ่านไป,ผ่านไปเช่นนั้น เขาโยนความผิดทุกอย่างใส่อ๋าวเจียว

 

“เจ้านายขยะ, อย่าลืมที่จะเข้าใจถึงฟังเสียงของดาบและสื่อสารกับมันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เช่นนั้น, ข้าจะออกมาเล่นสนุกได้เป็นครั้งคราว โอ้ และดาบหักที่อยู่ในแหวนห้วงจักรวาล อย่าลืมหลอมมันกลับมาใหม่เมื่อเจ้าทําได้”

 

ในน้ำเสียงสนุกสนานของอวเจียวสัมผัสได้ถึงความเหนื่อยล้า หลังจากที่นางพูดจบ,เซี่ยวเฉินก็รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย การควบคุมร่างกายของเขาได้กลับมา

 

หลังจากที่เขาคืนสติ,เขารีบปล่อยหลิวหรูเยว่ออกจากอ้อมอกของเขา ขณะที่เขามองไปยังใบหน้าอันงดงามที่เต็มไปด้วยเลือดของนางเขาพูดขึ้นอย่างกังวลใจ “พี่สาวหรูเยว่.. ข้า..”

 

หลิวหรูเยวยิ้มบางเบา ใบหน้าอันงดงามของนางราวกับบุปผา แม้ว่าจะปกคลุมไปด้วยเลือด,มันบดบังเสน่ห์ของนางไม่ได้แม้แต่น้อย “อย่ามาโง่เง่า,ข้ารู้ว่านั้นไม่ใช่เจ้า”

 

หลังจากที่หลิวหรูเยว่พูดจบ,นางก็ปิดตาลงและนั่งขัดสมาธินางเริ่มซึบซับปราณแท้แห่งสวรรค์และปฐพีอย่างช้าๆ เข้าไปในร่างของนาง ปราณแท้แห่งสวรรค์และปฐพีที่อ๋าวเจียวมอบให้นางในครั้งนี้มันมากกว่าที่นางให้กับเสี่ยวไป๋ นางจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนในการซึบซับปราณแท้แห่งสวรรค์และปฐพี่เข้าไปได้อย่าหมดจด

 

มันสามารถกล่าวได้ว่าหลิวหรูเยว่นั้นได้รับโชคผ่านภัยพิบัติ ไม่เพียงแต่ระดับการบ่มเพาะพลังของนางจะไม่ลดลง,นางจะสามารถยกระดับมันขึ้นไปอีกหลังจากครึ่งเดือน 

 

เซี่ยวเฉินถอนหายใจอย่างโล่งอก สายตาของเขาตกไปที่ขนตายาวงอนของหลิวหรูเยว่ อย่างไรก็ตาม เซี่ยวเฉินพบว่าแม้ว่านางจะหลับตาปี,ขนตาของนางก็สั่นไหวอย่างอดไม่ได้

 

ดูเหมือนพี่สาวหรูเยวจะไม่ได้นิ่งสงบอย่างที่นางว่า เซี่ยวเฉินถอนหายใจกับตัวเอง เขาไม่รู้แล้วว่านี้เป็นพรประทานหรือภัยพิบัติ,ไม่รู้แม้แต่จะรับมือกับมันเช่นไร

 

“ฟุ่ว! ฟิ่ว!”

 

ไม่ไกลนัก,ซ่งเฉวได้รับเม็ดยาจากสตรีลึกลับ สีหน้าเจ็บปวดของเขาในที่สุดก็ทุเลาลง

 

ทันใดนั้น,ซ่งเฉวสัมผัสได้ว่ากระแสพลังน่ากลัวในร่างของเซี่ยวเฉินได้หายไปอย่างสมบูรณ์ มันเห็นชัดว่าไม่ได้อยู่ในสถานะเมื่อก่อนหน้านี้อีกแล้ว

 

คิดถึงความอัปยศที่เขาประสบในวันนี้ ซ่งเฉวรู้สึกมืดมนอย่างไม่น่าเชื่อ มองดูเซี่ยวเฉินที่ไม่ได้สนใจเขาเจตนาฆ่าหนาแน่นไหลล้นออกมาจากดวงตาของเขา

 

ร่างของเขากระโดดขึ้นไปในอากาศพร้อมกับเสียง “โซว” เขาเก็บกระบี่หนาขึ้นมาและปรากฏตัวขึ้นที่เซี่ยวเฉิน มือของเขายกกระบี่ขึ้นและลงเขาสับลงไปที่หลังของเซี่ยวเฉินอย่างเรียบง่าย

 

เมื่อผู้คนที่อยู่โดยรอบมองเห็นฉากนี้พวกเขาล้วนตกตะลึง ซ่งเฉวผู้นี้จะไร้ยางอายเกินไปแล้ว เขากล้าลอบโจมตีผู้เยาว์

 

หน้าอกของเซี่ยวเฉินบีบรัด,ชีวิตของข้ากําลังจะจบลง!

 

ทันทีที่ซ่งเฉินจับกระบี่ขึ้นมา เซี่ยวเฉินสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าฟันเย็นเฉียบ อย่างไรก็ตาม,ปราศจากอ๋าวเจียวค่อยควบคุมเขา,แม้ว่าเขาจะสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าฟัน,เขาไม่อาจตอบสนองได้ทันความเร็วของขอบเขตกษัตริย์ยุทธขั้นสูงสุด

 

ยิ่งกว่านั้นเขาถูกโจมตีจากข้างหลัง แม้ว่าเขาอยากจะตอบโต้,เขาไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้หันหลังกลับ

 

“ไสหัวไป!”

 

ในจังหวะนั้นเอง,มีเสียงตะโกนนิ่มนวลดังมาจากจุดยอดสุดของยอดเขาฉิงหยุน มันเป็นเพียงตัวอักษร “ไสหัว” แต่มันราวกับได้เดินทางผ่านมิติและกาลเวลา มันเจาะทะลุช่องว่างแบกพลังอันไร้ขอบเขต,และชัดเข้าที่ร่างของซ่งเฉวอย่างรุนแรง

 

ฝูงชนเห็นอย่างชัดเจน “ไสหัว” ถูกประทับลงบนร่างของซ่งเฉว ดินแดนเล็กดูเหมือนประกาศ และร่างของซ่งเฉวทันใดนั้นก็ขดลงและกลิ้งกลับไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกบอลยาง

 

“บูม! บูม! บูม!” เขาม้วนกลิ้งไปไม่ทราบระยะทาง ซ่งเฉวหายไปจากตีนเขาของยอดเขาฉิงหยุน

 

เขาเพิ่งได้ไปสัมผัสกับประตูนรกมาเซี่ยวเฉินรู้สึกหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง,เม็ดเหงื่อเย็นเฉียบหยดลงที่หลังของเขาอย่างต่อเนื่อง่ ่

 

“ใครคือเย่เฉิน!”

 

ทันใดนั้น,สี่ขอบเขตกษัตริย์ยุทธที่แต่งการชุดเครื่องแบบของโถงคุมกฏลอยลงมาจากท้องฟ้า หลังจากลงถึงพื้น,พวกเขาถามขึ้นในทันที ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เมื่อซ่งเชียนเหอเห็นพ่อของเขากําลังอยู่ในอันตราย เขาได้ส่งคนไปแจ้งโถงมกฏ

 

มองเห็นโถงคุมกฏได้มาถึงแล้ว ซ่งเชียนเหอผู้ที่กําลังห่อตัวเป็นเกี๊ยว,กระโดดออกมาอย่างรวดเร็ว เขาชี้ไปที่เซี่ยวเฉินและตะโกนขึ้น “นั้นเขา เขาได้ดูหมิ่นผู้อาวุโส,เขานําความอัปยศมาแก่พ่อของข้า จากนั้นเขาก็ใช้สมบัติลับและพยายามจะสังหารท่านเจ้ายอดเขาซื้อวุ่น ความผิดของเขาช่างใหญ่หลวง ข้าร้องขอให้ผู้อาวุโสโถงคุมกฏสังหารมันเสียตรงนี้”

 

“โถงคุมกฏรู้ว่ากําลังทําอะไร มันไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องมาสั่ง” หนึ่งในกลุ่มพวกเขากล่าวพร้อมกับมองไปที่ซ่งเชียนเหออย่างรังเกียจ

 

พวกเขาที่เหลือก้าวตรงไปที่เซี่ยวเฉินและพูดขึ้น “มากับพวกเราก่อน เจ้าสามารถออกไปได้หลังจากที่พวกเราสอบสวนเสร็จ”

 

เมื่อหลิวหรูเยว่ ผู้ที่กําลังนั่งขัดสมาธิและควบคุมพลังงานของนางได้ยินเสียงของคนจากโถงคุมกฎ,นางรีบหยุดการควบคุมพลังงานของนางและยืนขึ้น นางกล่าว “รอก่อน ข้าจะพาตัวไปที่โถงคุมกฏในสามวันให้หลัง พวกท่านถอนตัวกลับไปก่อนเป็นการชั่วคราวได้หรือไม่?”

 

หลิวหรูเยว่คุ้นเคยกับสถานที่เช่นโถงคุมกฏอย่างมาก โดยทั่วไป, หากมันเป็นปัญหาธรรมดาจะถูกจัดการอย่างเป็นธรรม อย่างไรก็ตาม,หากมันถูกแทรกแซงโดยผู้มีอํานาจระดับสูงของศาลากระบี่สวรรค์ เมื่อเซี่ยวเฉินเข้าไปเขาอาจจะไม่ได้กลับออกมาอีก

 

“ใครจะรู้ว่าสถานการณ์จะกลับกลายเป็นเช่นไรในสามวันให้หลัง หากเจ้าต้องการจะอธิบายเช่นนั้นก็มากับพวกเราเดียวนี้” คนผู้นั้นพูดอย่างไม่อ่อนข้อเขาไม่ยอมรับคําขอของหลิวหรูเยว่

 

ในตอนนี้หลิวหรูเยว่บาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถไปกับพวกเขาได้ เซี่ยวเฉินกล่าวขึ้นมา “โปรดอย่าทําให้อาจารย์ของข้าต้องลําบาก ข้าจะไปกับพวกท่าน”

 

“บูม!”

 

ในจังหวะนั้นเอง,กล่องไม้สี่เหลี่ยวทันใดนั้นก็ตกลงมาต่อหน้าโถงคุมกฏทั้งสี่ ด้านหน้าของกล่องไม้หันไปทางโถงคุมกฎ

 

กล่องไม้มันช่างธรรมดาสามัญ:มันไม่มีอะไรโดดเด่น อย่างไรก็ตาม,มีสี่ตัวอักษรสีทองเขียนอยู่ที่ด้านหน้าของมัน – เสมือนจักรพรรดิเสด็จมาเอง

 

เมื่อคนทั้งสี่เห็นอักษรที่ด้านหน้าของกล่องไม้ สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนในทันที พวกเขาเงยหน้าขึ้นไปที่ยอดเขาฉิงหยุนและคํานับด้วยความเคารพ จากนั้นพวกเขาก็จากไปราวกับกําลังวิ่งหนี

 

มีมือไร้รูปที่ดูเหมือนจะลงมาจากท้องฟ้าและเก็บเอากล่องไม้ พร้อมเสียง “โซว” มันก็กลับไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

กล่องไม้นั้นช่างดูคุ้นเคยอย่างมากแต่เซี่ยวเฉินไม่ไปคิดถึงมันในตอนนี้ เขาหันกลับมาและจับหลิวหรูเยวนั่งลง เขากล่าว “เจ้าควรควบคุมพลังงานต่อไป ทุกอย่างที่เจ้าทําเมื่อครู่สูญเปล่าไปเพราะเจ้ายืนขึ้น”

 

หลิวหรูเยว่พยักหน้าเบาๆและมองไปที่ยอดเขาฉิงหยุดที่สูงตระหง่านด้วยสีหน้าซับซ้อน จากนั้นนางก็ถอยหายใจอย่างนุ่มนวลและนั่งขัดสมาธิอีกครั้ง

 

สตรีลึกลับผู้นั้นมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าและเดินเข้ามาหาเซี่ยวเฉินอย่างช้าๆ นางพูดขึ้น “วีรบุรุษโผล่มาจากรุ่นเยาว์ ดูเหมือนข้าจะมาเสียเที่ยวแล้ว น้องชายเย่,หากเจ้ามีเวลาในอนาคต,ต้องมาเยี่ยมเยือนยอดเขาสตรีหยก”

 

หลังจากที่นางพูดจบ,สตรีนางนั้นหยิบเอาขวดยาออกมาและยื่นให้กับหลิวสุยเฟิง,ฝากเขาให้กับหลิวหรูเยว่

 

มองดูสตรีนางนั้นส่งขวดยามาให้กับเขา,ใบหน้าหัวหมูของหลิวสุยเฟิงเผยสีหน้าตื่นเต้นถึงขีดสุด ความตื่นเต้นเล็กน้อยในใจของเขา,จากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ถูกลบหายไปในทันที

 

สตรีนางนั้นยืนนามบัตรให้กับเซี่ยวเฉินและพูดขึ้น “หากเจ้ามีเวลาเจ้าจะต้องมาเยือนยอดเขาสตรีหยกให้ได้”

 

สายตาทุกครู่ในบริเวณรอบข้างเต็มไปด้วยความอิจฉาเซี่ยวเฉินรับเอานามบัตรมา สตรีนางนี้มีภาวะอารมณ์พิเศษ ผู้ใดที่เหลือบมองไปเห็นนางจะทําให้ผู้นั้นตกลงไปในหุบเหวที่ไม่อาจปืนกลับขึ้นมาได้

 

เขารู้สึกประหลาดอย่างช่วยไม่ได้ มีสตรีที่งดงามถึงเพียงนี้ในยอดเขาสตรีหยก? นางไม่อาจต้านทานได้ยิ่งกว่าฉู่ชินอวิ๋นเสียอีก เขาคํานับมือและพูดขึ้น “ขอบคุณสําหรับคําเชิญชวนของพี่สาว ข้าจะไปเยือนยอดเขาสตรีหยกอย่างแน่นอน หากข้ามีเวลา”

 

หลังจากที่เซี่ยวเฉินพูดจบ,คนรอบข้างต่างเผยสีหน้าประหลาดอย่างสุดขีด พวกเขาอดที่จะพูดขึ้นในใจไม่ได้ เจ้าหมอนี้มันจะไร้ยางอายเกินไปแล้ว! เขาไร้ยางอายยิ่งกว่าตาแก่นั้น,ซ่งเฉว