เหนือก้นบึ้ง ซือหยู เซี่ยนเอ๋อ กับหลงเฟยหยูรอคอยขณะที่กังต้าเหล่ยพูดเสียงดัง

 

“ก้นบึ้งมังกรเก้านรกถูกปิด…มีทางเดียวที่จะผ่านผนึกไปได้ก็คือการใช้เหรียญก้นบึ้งมังกรที่พวกเจ้ามี ใช้โลหิตกับเหรียญ พลังมิติจะก่อตัวขึ้นและพาพวกเจ้าเข้าในภายใน ผลมังกรก้นบึ้งที่เจ้าต้องการใช้สำเร็จพลังเป็นผู้คุมสวรรค์จะอยู่ในซากศิลา ข้าแนะนำว่าพวกเจ้าไม่ควรออกจากที่นั่น มิเช่นนั้นเจ้าทุกคนก็คงจะกลับมาไม่ได้!”

 

กังต้าเหล่ยชี้ หลงเฟยหยูพูดเช่นนี้เหมือนกัน ว่ากันว่ามีไม่ถึงร้อยคนที่ได้กลับมาจาก้นบึ้งมังกรเก้านรกแบบมีชีวิตรอด แต่ก็มีหลายคนที่ไม่ฟังคำชี้แนะ พวกเขาออกจากซากศิลายุ่งเหยิงและเข้าสู่พื้นที่อันตราย

 

หลงเฟยหยูเคยเจอกับเรื่องเช่นนั้นมาก่อน แม้คนที่มั่นใจอย่างเขาก็ไม่กล้าขัดคำเตือนของกังต้าเหล่ย

 

“ศิษย์พี่กัง…”

 

หลงเฟยหยูพูดขึ้นมา

 

“ด้วยพลังของข้า ข้าปกป้องได้แค่คนคนเดียวเท่านั้น”

 

หลงเฟยหยูเหลือบมองซือหยู กังต้าเหล่ยตั้งใจบังคับให้เขาปกป้องซือหยูตลอดการเดินทาง

 

ซือหยูไม่แม้แต่หันไปมอง

 

“เจ้าดูแลตัวเองก่อนเถอะ”

 

ด้วยพลังของซือยหู หากเขาไม่เจอกับสิ่งที่ยิ่งใหญ่ทรงพลังแบบสุดขั้ว เขาก็ไม่เป็นไร ส่วนเซี่ยนเอ๋อนั้นเขาไม่รู้ว่าร่างของวิหคเพลิงแห่งความตายจะรับมือกับอันตรายในก้นบึ้งได้เพียงใด

 

“ฮื่ม! ข้าไม่ต้องให้เจ้ามาห่วงน้องข้า! พวกเจ้าสองคนไปก่อนซะ!”

 

กังต้าเหล่ยโบกมือและให้ซือหยูอยู่กับเขาก่อน หลังจากที่ทั้งสองไปแล้ว กังต้าเหล่ยก็หยิบแผนที่ยัดใส่มือซือหยูแบบลับๆ

 

“น้องหิมะทมิฬ ข้าช่วยเจ้าได้เท่านี้ หวังว่าเจ้าจะโชคดี”

 

เขาพูดจบและหายตัวไป

 

ซือหยูก้มลงมองของในมือ มันคือแผนที่ก้นบึ้งแบบสมบูรณ์ สถานที่ที่เรียกว่าซากศิลานั้นมีไม่ถึงหนึ่งในสิบส่วนของแผนที่ แต่ในเขตที่เขียนว่า “ก้นบึ้งต้องห้าม” นั้นมีขนาดใหญ่กว่าซากศิลาถึงเก้าเท่า!

 

ดูเหมือนว่าสิ่งที่เรียกว่า “การฝึก” ในก้นบึ้งมังกรเก้านรกนั้นจะมีแค่การฝึกในมุมเดียวของก้นบึ้ง ไม่คู่ควรจะเรียกว่าการเข้าสู่ก้นบึ้งด้วยซ้ำ

 

“หืม นี่มันอะไร?”

 

ที่มุมแผนที่มีรอยสัญลักษณ์โลหิตเอาไว้ มันคือ “บึงผนึกมังกร!” มันเป็นรอยสัญลักษณ์ที่เล็กมากๆ …มีพื้นที่ไม่ถึงหนึ่งในพันของก้นบึ้ง แต่มันก็ตั้งอยู่ที่กลางแผนที่และดูจะมีความหมายพิเศษ

 

ซือหยูที่มีแผนที่ในมือนั้นจะบอกได้ว่าตัวเองอยู่ที่ใดและรู้เส้นทางภายในก้นบึ้ง ซือหยูขอบคุณกังต้าเหล่ยจากใจ จากนั้นเขาก็ใช้เหรียญก้นบึ้งมังกรเก้านรกเพื่อเข้าสู่ก้นบึ้งมังกรในพริบตา

 

เมื่อเขาไปเขาก็เจอกับกลิ่นเหม็นอันน่าตกใจ กลิ่นเหม็นนั้นมีพลังการกัดกร่อนอันโหดร้ายที่พยายามจะไหลเข้าสู่ร่างของซือหยู นี่คือลมหายใจมังกรอสูร!

 

ซือหยูระวังตัวมากขึ้น เมื่อพลังในร่างกำจัดลมหายใจมังกรออกไปเขาก็โล่งใจขึ้น

 

แต่มันก็ยังคงมีขีดกำจัดที่สายพลังธรณีจะดูดซับลมหายใจมังกรได้ ซือหยูจะต้องออกจากที่นี่ภายในสามวัน

 

ซือหยูก้มลงมอง ก้นบึ้งนั้นไม่ต่างจากหลุมลึกไร้ขอบเขต ซือหยูลงไปด้วยความระมัดระวัง

 

******

 

บนนภาเหนือก้นบึ้ง

 

ฟึ่บ–

 

หญิงสาวและชายหนุ่มปรากฏตัว หนึ่งในนั้นสวมชุดคลุมดำและสง่างาม สาวอีกคนสวมชุดคลุมสีเพลิงและงดงามอย่างมาก

 

“ยี่หยู พวกเราถึงแล้ว”

 

ฉิงจูพูดขึ้นมา

 

“พลังอสูรร้ายประหลาดอยู่ภายใน พลังนั้นจะกัดกินพลังกายและพลังวิญญาณ พวกเรามีเวลาวันเดียวเท่านั้น! การเติบโตของเจ้าจะขึ้นอยู่กับจำนวนผลมังกรก้นบึ้งที่เจ้าหาได้ในหนึ่งวัน”

 

เซี่ยจิงหยูพยักหน้าเบาๆ

 

“เข้าใจล่ะ”

 

ทั้งสองลงสู่ก้นบึ้งในพริบตา

 

******

 

หนึ่งชั่วยามผ่านไป ซือหยูยังคงลงสู่ก้นบึ้ง

 

ไม่รู้ว่าเขาลงมาลึกเพียงใด เขาเห็นแค่เพียงความมืดที่เพิ่มขึ้นตามความลึก แต่ก็ยังดีที่เขาเห็นทุกสิ่งได้ด้วยเนตรวิญญาณ ความมืดไม่เป็นภัยต่อเขา

 

หลังจากที่ผ่านชั้นเมฆาลงมา ซือหยูพบแผ่นดินหนึ่ง

 

“พื้นผิวแข็ง!”

 

แต่หลังจากที่เขาเห็นแผ่นดินนี้ เขาก็เบิกตากว้าง

 

“นี่มัน…”

 

ซือหยูก้มลงมอง ใต้เท้าของเขาคือรอยข่วนที่ยาวสามพันลี้!

 

ซือหยูตกใจ สามพันลี้งั้นรึ? สิ่งใดกันที่ทรงพลังพอจะทิ้งรอยข่วนเช่นนี้ไว้ได้?

 

และส่วนลึกสุดนั้นเป็นส่วนของซากปรักหักพังที่ราวกับมาจากยุคก่อน ซากนี้เคยเป็นเมืองลับแลที่เคยเจริญรุ่งเรือง แต่เมืองก็ถูกทำลายเพราะรอยกรงเล็บนั้น มันดูเหมือนรอยฝ่ามือสวรรค์ที่ซือหยูเคยเจอมาก่อน แต่รอยนั้นเกิดจากมนุษย์ แต่สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้ไม่รู้ว่าเกิดจากมนุษย์หรือสิ่งใดกันแน่

 

ซือหยูที่ตกใจบินผ่านเหนือซากเมืองและมองดูพื้นที่ทั้งหมด ซากเมืองนั้นทับถมไปด้วยซากศิลาที่ทอดยาวไปสามแสนลี้

 

ในตอนนั้นเองสายตาเฉียบคมของซือหยูก็พบพุ่มไม้เล็กๆ มันเติบโตเหนือสิ่งปลูกสร้างใหญ่โต พุ่มของมันมีสีดำสนิทและดูแปลกประหลาด แต่ก็มีผลไม้อยู่เหนือพุ่มไม้นั้น ผลของมันรูปร่างคล้ายมังกรที่มีชีวิตอยู่จริง

 

“หรือว่านั่นจะเป็นผลก้นบึ้งมังกร?”

 

ซือหยูมิอาจเชื่อสายตา เขาโชคดีมากที่ได้พบผลก้นบึ้งมังกรทันทีที่ลงมา

 

ฟึ่บ–

 

แต่ในตอนนั้นเองก็มีคนที่เร็วกว่าชิงลงมือก่อนซือหยู เขาใช้กรรไกรหยกตัดผลไม้นั้นลงมาและเก็บใส่กล่องหยก

 

“หลงเฟยหยู!”

 

ซือหยูขมวดคิ้ว

 

พวกเขาลงมาในทางเดียวกัน ดังนั้นพวกเขาจึงอยู่ในพื้นที่เดียวกัน

 

“เซี่ยนเอ๋อ ข้าเจอแล้ว!”

 

หลงเฟยหยูพูดด้วยความดีใจ

 

“เจ้าโชคดีมากนะเซี่ยนเอ๋อ! คราวก่อน พวกข้าสิบคนใช้เวลาครึ่งวันกว่าจะได้เจอผลมังกรก้นบึ้งผลแรก แต่เจ้าก็เจอทันทีที่ลงมาในไม่นาน”

 

เซี่ยนเอ๋อเดินเข้ามา นางเปิดกล่องหยกและเลิกคิ้ว

 

“ทำไมมันเหลือแค่ครึ่งเดียวเล่า?”

 

นางเพ่งมองและพบว่าผลก้นบึ้งมังกรนั้นดูราวกับถูกกัดกินไปจนเหลือเพียงครึ่งเดียว!

 

หลงเฟยหยูหัวเราะ

 

“สำหรับสิ่งมีชีวิตในก้นบึ้งมังกร ผลก้นบึ้งมังกรนั้นนับว่าเป็นผลไม้หายาก ไม่ง่ายที่จะหาเจอ ผลก้นบึ้งมังกรที่ใดอดีตเคยพบเก้าในสิบส่วนก็เป็นผลที่ไม่สมบูรณ์”

 

เช่นนั้นเองสินะ เซี่ยนเอ๋อเก็บผลก้นบึ้งมังกรลงในกระเป๋าใบเล็กอย่างระมัดระวัง

 

ซือหยูที่เสียผลก้นบึ้งมังกรไปนั้นน่าเสียดาย แต่ผลนั้นถูกให้กับเซี่ยนเอ๋อ เขาไม่คิดอะไรมากนัก

 

ในตอนนั้น หลงเฟยหยูก็เห็นบางคนจากอีกด้านของความมืด

 

“ราชาปีศาจหิมะทมิฬรึ?”

 

หลงเฟยหยูระวังในซือหยูอยู่แล้ว เขาหัวเราะเยาะ

 

“น่าเสียดายนัก ศิษย์พี่กังตามมาปกป้องเจ้าไม่ได้ในครั้งนี้ ถ้าไม่มีใครช่วยเจ้า ข้าก็อยากจะรู้นักว่าเจ้าจะหาผลก้นบึ้งมังกรได้สักเท่าใด”

 

หลงเฟยหยูนั้นใช้ความคุ้นเคยในก้นบึ้งได้เพราะเขาเคยมาที่นี่มาก่อน ดังนั้นเขาจึงได้เปรียบซือหยู

 

ซือหยูไม่ตอบ เขาใช้เนตรวิญญาณ เขามองดูซากศิลาที่ซับซ้อนจนมองยากด้วยตาเปล่าโปร่งใส เขาเห็นทุกสิ่งรอบๆ

 

ในตอนนั้น ซือหยูเหลือบไปมองซากตรงที่หลงเฟยหยูกับเซี่ยนเอ๋อยืนอยู่ ที่นั่นคือสิ่งปลูกสร้างทที่พังทลายที่เคยเป็นวังหลวง และผลก้นบึ้งมังกรผลเดียวที่มีก็ถูกเก็บไปแล้ว

 

“ยังไม่คิดจะยอมแพ้อีกรึ?”

 

หลงเฟยหยูตกใจ เขามองผ่านพุ่มไม้อีกครั้ง เมื่อเขาพบว่าไม่มีผลที่สองเขาก็ยิ้มเยาะ

 

“ถ้ายังมีอีกลูก เจ้าคิดว่าข้าจะรอให้เจ้าชิงมันไปจากข้ารึ?”

 

แต่ซือหยูก็ยังคงบินเข้าไปดังเดิม แต่เขาไม่หยุดที่จุดเหนือสุด เขากลับเข้าสู่ร่องกำแพงที่เกิดจากวังที่พังทลาย

 

หลงเฟยหยูมองตาม เขามองที่ที่ซือหยูมุ่งหน้าไป เขาเบิกตากว้าง ส่วนลึกที่สุดของร่องกำแพง…พุ่มไม้ที่สูงเท่าครึ่งตัวคนเติบโตอยู่อย่างลับๆ!

 

ผลไม้รูปมังกรสองผลแขวนอยู่บนพุ่มไม้นั้น! และมันยังเป็นผลแบบสมบูรณ์!

 

“ดูเหมือนข้าจะโชคดีอยู่นะ!”

 

หลงเฟยหยูพูด เขาตาเป็นประกาย เขาพุ่งเข้าไปเพื่อที่จะเก็บผลมังกร

 

แต่ในตอนนั้นก็มีปีกยาวหมื่นศอกปรากฏบนหลังซือหยู เพียงสะบัดหนึ่งครั้งก็ทำให้ซือหยูพุ่งไปถึงส่วนลึกสุดราวกับศรที่ออกจากคันธนู

 

“หยุดนะ!”

 

หลงเฟยหยูตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

 

“ถ้าไม่มีสมบัติเทพ ถ้าเจ้าแตะต้องผลไม้วิญญาณด้วยมือเปล่า มันจะกลายเป็นเถ้าถ่าน!”

 

แต่เขาก็ต้องหยุดพูดเพราะว่าซือหยูหยิบพลั่วหยกออกมาทันทีและขุดทั้งพุ่มไม้กับผลไม้ นั่นคือผลั่วหยกจักรวาล…สมบัติเทพเสียหายที่เขาได้จากวิหารเซี่ยนหยุน…ในที่สุดมันก็ถูกใช้อีกครั้ง

 

หลงเฟยหยูปากบิดเบี้ยว! เขาได้มันไปได้ยังไง! จากนั้นแม้จะไม่รู้ว่าดวงตาเขาหม่นหมองหรือสดใส แววตานั่นก็เริ่มปล่อยจิตสังหารออกมา ซือหยูไม่สนใจคำเตือนของเขาและชำระปีกตระกูลหวังที่เป็นหนึ่งในของขวัญอวยพรงานวิวาห์ และเขายังกล้าชิงผลก้นบึ้งมังกรไปจากเขาต่อหน้าเซี่ยนเอ๋อ!

 

หากเป็นในอดีต เขาคงปล่อยจิตสังหารและเปลี่ยนซือหยูให้เป็นฝุ่นควันไปแล้ว แต่นี่เป็นดินแดนของกังต้าเหล่ย เขามิอาจทำอะไรด้วยความใจร้อนได้

 

ซือหยูหันไปสั่งอย่างดุร้าย

 

“หลีกไป”

 

กล้ามเนื้อบนใบหน้าหลงเฟยหยูหดเกร็ง แต่เขาก็หลีกทางช้าๆ ซือหยูเดินผ่านเขาอย่างไร้อารมณ์ เขาบินไปถึงยอดวังหลวงและไปหาเซี่ยนเอ๋อ

 

“ถ้าจะให้เจ้าหนึ่งลูก”

 

เซี่ยนเอ๋อไม่คาดคิดว่านางจะได้

 

“เจ้าให้ข้ารึ?”

 

นางรู้ว่าผลก้นบึ้งมังกรนั้นล้ำค่าเพียงใด แม้ราชาปีศาจหิมะทมิฬจะได้มาสองลูก เขาก็มอบให้นางหนึ่งลูก!

 

เซี่ยนเอ๋ออยากจะถามราชาปีศาจหิมะทมิฬว่ารู้จักกับซือหยูหรือไม่ เพราะทั้งคู่นั้นคล้ายกันและให้ความรู้สึกแบบเดียวกัน