DND.
　　“ท่านเจ้าตระกูลไม่ต้องสุภาพนักก็ได้ถ้าท่านเห็นด้วยก็ง่ายขึ้น หารือกับนายหญิงซือถูแล้วเลือกสถานที่ที่เหมาะสม แล้วจงจำไว้ว่าอย่าให้มีผลกระทบกับตระกูลซือถู ข้าไม่อยากให้มีปัญหาที่ไม่จำเป็นเกิดขึ้น…”
　　ซือหยูกล่าว
　　ด้วยเหตุนี้ปัญหาจึงถูกแก้ไขอย่างง่ายดายเมื่อซือหยูพูดจบ เขาออกจากห้องประชุมกลับไปในห้องเพื่อคิดถึงแผนในอนาคต
　　ตอนนี้องครักษ์แสงกระจ่างถูกสังหารหมดแล้วราชาเขตกลางได้เห็นใบไม้จากเทพไม้ของซือหยูกับตา เขาจะไม่ส่งอสูรเนรมิตรมาสังหารซือหยูอีกแล้วแน่นอน
　　ดังนั้นตอนนี้ซือหยูจึงนับว่าปลอดภัยและเขาก็ไม่มีเหตุผลเร่งด่วนให้ต้องกลับตำหนัก
　　…แล้วข้าควรจะกลับตำหนักไปบ่มเพาะพลังต่อหรือไม่?
　　ปัญหาเดียวก็คือตอนนี้ซือหยูเปิดเผยตัวตนไปแล้วในการต่อสู้ครั้งก่อนแม้แต่พลังมิติก็ถูกหลายคนมองเห็น…จะมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นตอนที่ข้ากลับตำหนักไหม?
　　ขณะที่ซือหยูคิดถึงเส้นทางที่จะเลือกเดินเขาไม่รู้เลยว่าทวีปจิวโจวกำลังเกิดเรื่องใหญ่ในค่ำคืนนี้! นั่นก็เพราะว่ามีข่าวอันน่าทึ่งถูกปล่อยออกมาจากเขตกลาง
　　มันคือข่าวที่ว่าองครักษ์แสงกระจ่างทั้งห้าถูกล้างสังหารสิ้นไม่มีใครรอดไปได้สักคนเดียว!
　　ข่าวนี้ไปถึงกลุ่มอำนาจใหญ่ในจิวโจวด้วยความเร็วปานสายฟ้าเพียงวันเดียวก็เกิดความวุ่นวายขึ้น
　　องครักษ์แสงกระจ่างแต่ละคนนั้นเป็นผู้ที่แข็งแกร่งอย่างมากมักจะไม่เคยมีผู้ใดเอาชนะได้หากทั้งห้ารวมพลังกัน ดังนั้นถ้าไม่ใช่ฝีมือของราชาสักเขตก็ยากที่จะมีใครทำได้
　　คนสองพวกแรกที่น่าสงสัยนอกจากราชาทั้งเก้าเขตก็คือม่อเทียนฉวนนางย่อมถูกสงสัยมากที่สุดเพราะว่านางมักจะต่อต้านเขตกลางอยู่เสมอ!
　　เมื่อม่อเทียนฉวนรู้ข่าวแม้แต่ตัวนางเองก็ตกใจ
　　“ถ้าไม่ใช่ข้าไม่ใช่จ้าวผาบั่นภูติ หรือว่าจะเป็นราชาเก้าเขต?”
　　นางรู้ดีว่านางไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้และจ้าวผาบั่นภูติที่กำลังปิดประตูฝึกตนอยู่ ซึ่งนอกจากพวกเขาสองคนก็เหลือแค่ราชาเก้าเขตที่ไม่มีใครเทียบพลังได้
　　เมื่อทราบเรื่องเจ้าตำหนักนอกพาเจ้าตำหนักคงฉานที่บาดเจ็บหนักและเจ้าตำหนักฮั่วมาเพื่อขอพบและหารือกับนางถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกชางก่วนและซือถู
　　“เป็นพวกมันอีกแล้วพวกมันต้องการอะไรในดินแดนพรสวรรค์กันแน่?”
　　ม่อเทียนฉวนเริ่มรู้สึกว่าดินแดนพรสวรรค์กำลังมีกลุ่มอำนาจที่นางไม่รู้จักเกิดขึ้นอยู่
　　“ผ่านมาหลายวันแล้วทำไมพวกเจ้าเพิ่งมารายงานตอนนี้?”
　　ม่อเทียนฉวนกังวลในเรื่องนี้มาก
　　เจ้าตำหนักคงฉานพูด
　　“ท่านเจ้าตำหนักลงโทษพวกข้าเถอะหลังจากข้าหนี ข้าติดอยู่ในเขตที่เป็นมิติโกลาหลจนออกมาไม่ได้แม้จะผ่านมาสองวันสองคืน จนกระทั่งวันก่อนที่มิติโกลาหลจบลงข้าถึงกลับมาได้”
　　ม่อเทียนฉวนตาลุกวาว
　　“มิติโกลาหลรึ?บอกรายละเอียดกับข้ามา”
　　จากนั้นเจ้าตำหนักคงฉานอธิบายต่อไป เมื่อฟังจบ ม่อเทียนฉวนดูสับสน นางอุทาน
　　“นั่นมันค่ายกลดับสวรรค์!”
　　“พวกมันจะต้องจับตัวใครซักคน!”
　　ม่อเทียนฉวนสงสัยมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วว่าทำไมองครักษ์แสงกระจ่างทั้งห้าคนถึงมาอยู่ใกล้ดินแดนพรสวรรค์
　　แสดงว่าพวกนั้นจะต้องปิดพื้นที่เพื่อค้นหาใครสักคนโดยเฉพาะเมื่อพวกเขาถึงกับใช้ค่ายกลดับสวรรค์! และผลก็คือใครสักคนที่องครักษ์ทั้งห้าตามล่า ได้สังหารองครักษ์ทั้งห้าด้วยตัวเอง!
　　“พวกเจ้าจัดการเรื่องตระกูลเฉาทรยศนั่นข้าจะไปที่นั่นด้วยตัวเอง”
　　ม่อเทียนฉวนตาลุกวาวนางฉีกกระชากมิติด้วยมือหนึ่งข้างก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย
　　ที่ตระกูลซือถูป้อมปราการเบื้องบน
　　นายหญิงซือถูเปลี่ยนชุดเป็นชุดไหมสีเงินและคาดเข็มขัดสีม่วงรอบเอวชุดนี้เน้นรูปร่างสง่างดงามของนางออกมาได้เป็นอย่างดี มันน่ามองอย่างมาก
　　นางครุ่นคิดเรื่องนี้มาโดยตลอดและนางก็คิดว่านี่เป็นโอกาสที่จะทำให้ตระกูลซือถูเป็นผู้นำที่แข็งแกร่งในดินแดนพรสวรรค์ ถ้าหากนางได้รับการยอมรับจากซือหยู ในอนาคต นางจะได้รับการสนับสนุนจากเมิ่งเถียน ไม่สิ นางเองจะได้ออกคำสั่งเมิ่งเถียนเองด้วย ตระกูลซือถูจะไม่มีสิ่งใดให้กังวลอีก!
　　นางคิดเรื่องนี้ในใจมานานสุดท้ายนางก็คิดจะใช้ร่างกายรับใช้ซือหยูและกลายเป็นผู้หญิงของเขา
　　นางเคาะประตูมีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา
　　เอี๊ยด!
　　นางผลักประตูเบาๆ ด้านในเรือนว่างเปล่า มีเพียงจดหมายซองสีขาวที่มีข้อความเล็ก ๆ เขียนเอาไว้…
　　‘ข้าไปแล้วแล้วพบกันใหม่’
　　นายหญิงซือถูตกใจนางนั่งลงบนขอบเตียงและรู้สึกผิดหวัง นางถอนหายใจยาว ซือหยูออกจากป้อมปราการในยามวิกาล เขาน่าจะสบายใจขึ้นหลังจากสะสางเรื่องราวของตระกูลชางก่วนจบแล้ว
　　ตอนนี้สิ่งเดียวที่ซือหยูเป็นห่วงในดินแดนพรสวรรค์ก็คือจ้าวหอเพลิงคลั่ง นางเป็นคนเดียวที่รู้ว่าซือหยูกำลังจะหนีออกจากตำหนักโลหิต นางยังเป็นคนเดียวที่มาบอกลาเขา และที่สำคัญที่สุด…นางคือคนที่ให้เงินเก็บทั้งหมดกับซือหยู
　　คำพูดของนางที่บอกว่า‘ชีวิตยอดฝีมือเป็นดั่งหิ่งห้อยสะท้อนโลก แสงหิ่งห้อยหายไปในพริบตา ข้าหวังว่าในชีวิตนี้เจ้าจะกลับมาหาข้าสักครั้ง ไม่ว่าจะยังมีชีวิตหรือที่หน้าหลุมศพของข้า…’ ได้ประทับลงในใจซือหยู
　　เขาไม่อยากจะเจอนางตอนตายและในที่สุดก็หันไปมองนางเขาคิดเรื่องนี้มาตลอดคืนและตัดสินใจเดินทางไปยังดินแดนมีดสวรรค์เพื่อให้ได้รู้ว่านางเป็นตายร้ายดีอย่างไร
　　เขาเดินทางข้ามทะเลสาบสีเงินที่กลายเป็นทุ่งหม่อนในตอนกลางคืนไม่นานซือหยูก็หยุดเดินทางและหันไปมองด้านหลัง
　　“เจ้าตามข้ามานานเช่นนี้ใยไม่แสดงตัวออกมาเล่า?”.ไอลีนโนเวล
　　ทุ่งหม่อนสงบเงียบ
　　จากนั้นไม่กี่ลมหายใจตะเข็บมิติสีดำสนิทได้แยกออก ร่างสีม่วงก้าวออก นางมีรูปลักษณ์งดงามบริสุทธิ์ที่สวมชุดสีม่วง นางดูสง่าราวกับนางไม้
　　นางมองเขาด้วยดวงตาที่สดใสราวกับวารีมันเปล่งประกายดั่งแก้ว
　　“ข้าควรเรียกเจ้าว่าซือหยูเซี่ยนหยินหยู หรือซือหยูดีล่ะ?”
　　นางถาม
　　นั่นคือชื่อที่ซือหยูเคยพูดให้กงซุนหวูซื่อแสดงว่านางย่อมอยู่รอบ ๆ ในตอนนั้น
　　“ถ้าเจ้ารู้อยู่แล้วก็เรียกข้าว่าซือหยูเถอะ”
　　ซือหยูมองนางด้วยความรักอันอ่อนโยนและความเศร้าในแววตา
　　หญิงสาวชุดม่วงเริ่มเสียงแข็ง
　　“แม้แต่ชื่อเจ้ายังปลอมเลย!เจ้าเป็นคนที่ฆ่าลุงซือตี๋!”
　　ซือหยูตอบกลับ
　　“ที่ป่าขังภูติเจ้าไม่ได้รู้ตั้งแต่ตอนที่เจ้าปลอมตัวเป็นองครักษ์แสงกระจ่างหรอกหรือ?”
　　ความจริงแล้วซือหยูเพิ่งจะคิดเรื่องนี้ได้เมื่อวานนี้เอง ตอนที่เขาได้เจอกับชายหน้ากากเงินจากผาบั่นภูติ เขาได้เจอกับองครักษ์แสงกระจ่างที่ไม่จู่โจมแต่จากไปด้วยตัวเอง ตั้งแต่ครั้งนั้นเขาก็สงสัยมาโดยตลอด
　　จนกระทั่งเมื่อวานเมื่อเขาได้ใช้พลังห้วงเวลาสังหารองครักษ์แสงกระจ่าง ตอนนั้นเขาจึงได้รู้ว่าบรรยากาศของพลังที่องครักษ์แสงกระจ่างทั้งห้าคนปล่อยออกมานั้นไม่เหมือนกับคนที่เขาเจอในป่าขังภูติเลย
　　ซือหยูจึงรู้ว่าคนที่เขาพบในป่าขังภูติไม่ใช่องครักษ์แสงกระจ่างเลยแต่เป็นคนที่ปลอมตัวเป็นองครักษ์แสงกระจ่าง
　　นี่คือสิ่งที่ทำให้ซือหยูต้องสารภาพว่าเขาสังหารจักรพรรดิโลหิตและ…คนคนเดียวที่คุ้นเคยกับองครักษ์แสงกระจ่างจนปลอมตัวได้ก็มีเพียงคนเดียว…นั่นคือจื่อเสวียน!
　　ซือหยูรู้สึกอยู่แล้วว่านางเปลี่ยนไปหลังจากกลับมาจากเขาวิญญาณจรัสนางมิได้น่ารักอย่างที่เคยเปิด นางดูเหมือนคนแปลกหน้าเสียมากกว่า
　　“ข้าเชื่อใจเจ้ามากถึงกับหวังให้เจ้าหาฆาตกร! ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนที่ข้าตามหา!”
　　จื่อเสวียนพูดอย่างเย็นชาความโกรธเกรี้ยวปะทุในดวงตานั้น
　　เมื่อคิดถึงอดีตจื่อเสวียนรู้สึกว่านางถูกหลอก
　　“เจ้าคิดจะฆ่าข้าใช่หรือไม่?”
　　ซือหยูถามเขายังมีเซี่ยจิงหยูกับฉินเซี่ยนเอ๋อที่ต้องปกป้อง เขาจะไม่ยอมตายที่นี่
　　จื่อเสวียนตัวสั่นความรู้สึกซับซ้อนต่าง ๆ แสดงในดวงตา แม้อดีตจะผ่านไป จื่อเสวียนก็ได้สร้างมิตรภาพดี ๆ กับเขาแล้ว นั่นทำให้ยากที่นางจะลงมือ
　　“บอกข้าได้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงฆ่าลุงซือตี๋?เขาดูแลข้าให้เติบโต เขาไม่ต่างจากคุณปู่ผู้มีพระคุณที่สุดของข้า…”
　　“…เจ้าฆ่าเขาทำไม?”
　　“ผู้มีพระคุณหรือ?อืม…มันสำหรับเจ้าคนเดียว สำหรับข้า และทุกสิ่งมีชีวิตบนทวีปเฉินหลง มันคือคนที่ชั่วช้าที่สุด น่าหวาดกลัวที่สุด และฆาตกรที่โหดร้ายที่สุด! มีชีวิตมากกว่าพันล้านชีวิตที่ตายเพราะมือมัน! ข้าสังหารเพื่อล้างแค้น!”
　　ซือหยูตอบ
　　จื่อเสวียนสายตาเย็นชา
　　“เจ้าโกหก!ลุงซือตี๋ไม่ใช่คนแบบนั้น!”
　　เสียงของนางดังก้องเขานางปลดปล่อยจิตสังหารออกมาด้วยความแค้น
　　ซือหยูไม่เกรงกลัว
　　“เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่าข้าโกหกหรือไม่อย่าหลอกตัวเองเลย”
　　ร่างเล็กๆ ของจื่อเสวียนสั่นเครือ นางพูดไม่ออก นางเติบโตมาในตำหนักเขตกลาง ชีวิตของนางมีแต่การฝึกฝน นางแทบจะไม่ได้พบปะกับโลกภายนอกเลย
　　ในสายตาของนางราชาเขตกลางกับซือตี๋ย่อมเป็นมิตรและใจดีที่สุดบนโลก แต่หลังจากที่นางหนีออกจากตำหนักและก้าวมาสู่โลกความเป็นจริง นางก็ได้ยินเรื่องชั่วร้ายของซือตี๋
　　โดยเฉพาะเรื่องที่เขาได้สังหารคนมามากมายนับไม่ถ้วนเขาโหดร้ายและป่าเถื่อนเป็นอย่างมาก เขาทำเรื่องชั่วช้ามามากมาย
　　นี่เป็นเหตุให้นางไม่โจมตีในตอนที่พบตัวตนที่แท้จริงของซือหยูในป่าขังภูติทุกสิ่งทุกอย่างดูแตกต่างจากสิ่งแรกที่นางคิดว่าเป็นความจริง ดังนั้นนางจึงแอบตามซือหยูมาตลอดตั้งแต่ตอนที่เขาออกมาทำภารกิจสังหารมั่วหยาง ตอนที่เขาช่วยเหลือตระกูลซือถู จนกระทั่งถึงตอนนี้