ชายคนนี้ปิดบังพลังตัวเอง ทำให้เขาดูเหมือนกับคนธรรมดา ดวงตาของเขาคมกริบราวกับใบมีด ยากที่จะมองกันตรงๆ

 

ชายคนนี้คือหยางยี่เต๋าที่ควรจะตามกังต้าเหล่ยไป!

 

“ข้าสัมผัสได้ถึงคนที่มองดูข้าจากนอกม่านพลังในห้องลับ…”

 

เขามองหาคนคนนั้น

 

“จากที่กังต้าเหล่ยพูด ข้าคิดว่าคงจะเป็นไอ้คนที่ใช้วิชาคำสาป เพราะอย่างไรพลังมันก็นับว่ายอดเยี่ยม วิชาก็แปลก แต่ข้าไม่คิดว่าจะเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดอย่างเจ้า! ข้าไม่คิดเลย!”

 

ซือหยูตกใจ ชายคนนี้มีระดับสัมผัสที่แกร่งมาก สมกับที่เขาเห็นกึ่งเทพที่ล้มเหลวในการทะลวงสู่ขอบเขตภูติ เขามีระดับสัมผัสที่ไม่พบได้ในกึ่งเทพทั่วไป

 

และเขายังเป็นคนที่ใจเย็นมาก เขารับรู้ถึงตัวตนของซือหยูมานานแต่ก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไร เขาแกล้งทำว่ากำลังจะไล่ล่ากังต้าเหล่ย แต่เขากลับซ่อนตัวในโถงสายฟ้าและรอให้ซือหยูแสดงตัวออกมา! เรื่องมาถึงขึ้นนี้ คำพูดไร้ความหมายอีกต่อไป ทางเลือกที่เหลืออยู่ของซือหยูคือการต่อสู้

 

หยางยี่เต๋ายิ้มเบาๆเมื่อเห็นซือหยูตั้งท่าสู้

 

“เจ้าไม่คิดจะอ้อนวอนขอชีวิตสักหน่อยรึ? ข้าไว้ชีวิตเจ้าได้นะ ถ้าเจ้าให้สมบัติจักรพรรดิสายฟ้ามาน่ะ”

 

“อย่างนั้นรึ? เจ้าจะปล่อยให้คนที่รู้เรื่องสมบัติจักรพรรดิสายฟ้ามีชีวิตรอดไปจริงๆน่ะรึ?”

 

สมบัติจักรพรรดิสายฟ้าไม่ใช่ประเด็นเลย หากข่าวเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป อย่างยี่เต๋าคงจะต้องพบกับความยากลำบากเป็นแน่ แม้เขาจะรอดไปจากที่นี่ สมบัติก็ต้องเป็นของสำนักเขา เขาไม่มีวันจะหวังยึดไว้กับตัวเอง ดังนั้นไม่ว่าซือหยูจะให้ความร่วมมือหรือไม่ เขาก็ไม่คิดจะหนีชะตาที่ถูกสังหารไปได้

 

“เจ้าฉลาดนี่ แต่สิ่งที่รอเจ้าอยู่ก็มีแต่ความตายเท่านั้น…”

 

หยางยี่เต๋ายิ้มเยาะ

 

ซือหยูยังคงเงียบ เขาสร้างผนึกพลังด้วยมือเดียวและเรียกเข็มทั้งเก้าเล่มออกมา เกราะราชาศิลานิรันดร์พร้อมใช้งานแล้ว

 

หยางยี่เต๋ามองดูเข็มเก้าเล่มด้วยความแปลกใจ

 

“สมบัติเทพระดับกลางทั้งชุดงั้นรึ ข้าไม่คิดเลยว่าคนอยากเจ้าจะได้สิ่งของที่ยอดเยี่ยมมาแม้จะมีพลังอ่อนแอเช่นนั้น แต่ไม่ต้องห่วง…ข้าจะเก็บมันไว้อย่างปลอดภัย”

 

นิ้วชี้และกลางประกบสร้างกระบี่ พลังอันคมกริบพร้อมกับแรงกดดันวิญญาณแผ่ขยายเป็นวงกว้าง

 

ซือหยูไร้อารมณ์ เขาไม่เคยรับพลังนี้ได้มาก่อน เขาสะบัดมือไปข้างหน้าเพื่อซัดเข็มไปเหนือศีรษะ เข็มเหล็กทั้งหมดเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วพร้อมกัน จากนั้นก็มีแสงสีทองในมือซือหยู มีดเกล็ดทองถูกเรียกมาอยู่ในมือ

 

หยางยี่เต๋ายิ้มเหยียดหยาม เขาซัดทุกสิ่งด้วยดัชนีกระบี่ ซือหยูรู้สึกถึงจิตสังหารที่เข้าจู่โจม โลหิตและการไหลเวียนพลังเดือดพล่านรอบกายภายใต้ความกดดันมหาศาล

 

แต่ซือหยูก็ยังคงสุขุม เขาซัดมีดเกล็ดทองเข้าไปอย่างไม่ลังเล เสียงโลหะปะทะกันดัง พลังไร้ลักษณ์ปะทะเข้ากับมีดเกล็ดทอง!

 

ซือหยูรับแรงกระแทกอย่างหนัก ข้อมือของเขาเจ็บปวด เขาแทบจะทำมีดเกล็ดทองหลุดมือ แต่พลังกระบี่จากดัชนีทั้งสองก็ไม่หยุดแค่นั้น มันยังรุกล้ำเข้าหาตัวซือหยูต่อไป!

 

แสงสีเขียวเปล่งประกายจากหน้ากากทองแดงบนใบหน้าของซือหยู ร่างกายของเขาทุกส่วนหายไปเหลือแค่เพียงหน้ากากที่ลอยเคว้งกับเข็มทั้งเก้าเล่ม

 

หน้ากากกระเด็นออกไปด้วยพลังกระบี่แต่ก็ไม่ได้เสียหายแม้แต่น้อย เมื่อหน้ากากลดความเร็วลงร่างของซือหยูก็ปรากฏออกมา

 

หยางยี่เต๋าแปลกใจอยู่บ้าง

 

“หน้ากากนิรันดร์รึ? สมบัติมิติก็หายากอยู่แล้ว ต้องบอกว่าข้าไม่เคยมีสมบัติแบบที่เจ้ามีมาก่อนเลย”

 

ซือหยูยังคงไร้อารมณ์

 

“เจ้าจะพูดมากไปแล้ว!”

 

เขาพูดจบและใช้เพลงเก้าหยินหยาง เข็มทั้งหมดขยับอย่างรวดเร็วกลายเป็นแหรายล้อมหยางยี่เต๋า เขาแปลกใจในคราแรกแต่ก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นออกมา

 

“สมบัติอะไรก็ไร้ค่าถ้าพลังของคนใช้มันอ่อนแอเกินไป”

 

เขาไม่ขยับตัวและปล่อยให้เพลงเก้าหยินหยางพันธนาการเขา แหวนในมือส่องแสงสีหมอกออกมา มีดโค้งสีน้ำเงินปรากฏในมือ มีดนั้นโค้งราวกับจันทร์เสี้ยวที่เปล่งแสงยามค่ำคืน มันมีพลังเหนือว่าพลังกระบี่จากดัชนีเมื่อครู่!

 

ซือหยูระวังตัวอย่างมาก มีดจันทร์เสี้ยวนั้นอันตราย

 

“ผนึกน้ำแข็ง!”

 

หยางยี่เต๋าไม่กลัวเพลงเก้าหยินหยางที่จู่โจมเขา เขาซัดมีดตอบโต้

 

แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง–

 

เสียงเข็มเก้าเล่มปะทะมีดกระเด็นลอยออกมา เพลงหยินหยางถูกทำลาย! หยางยี่เต๋าแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ!

 

“มีวิชาอื่นอีกหรือไม่? ถ้าไม่…มันก็จะจบตรงนี้”

 

แต่ซือหยูก็หยิบเอาร่มสีม่วงออกมา เขากางมันช้าๆ

 

ในตอนนั้น แสงสีม่วงโอบล้อมพื้นที่พันศอก พื้นที่โดยรอบถูกเผาไหม้ด้วยเพลิงสีม่วง

 

หยางยี่เต๋าไม่ทันตั้งตัว เขาถูกเพลิงอันน่ากลัวกลืนกิน ชุดขาวของเขาลุกไหม้ไปด้วยเพลิง

 

“ร่มวิเศษสุริยาม่วงของซื่อกุย!”

 

หยางยี่เต๋าตกตะลึง

 

“มันมาอยู่ในมือเจ้าได้ยังไง?”

 

“ข้าชิงมันมา!”

 

ซือหยูพูดตอบและใช้ร่มวิเศษที่พลังสูงสุด! แต่หยางยี่เต๋าก็ไม่กลัว เขากลับยิ้มเยาะด้วยหางตา

 

“อย่างที่ข้าพูด สมบัติของเจ้านับว่าไม่เลว…”

 

“แต่เจ้าของมันอ่อนแอเกินไป! ตายซะ!”

 

หยางยี่เต๋าตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาใช้พลังวิญญาณจำนวนมากอัดลงไปในมีดจันทร์เสี้ยว มีดนั้นเปล่งแสงสีน้ำเงินออกมาสาดสะท้อนขอบนภา

 

รังสีมีดยาวสามสิบศอกแผ่ออกจากมีดเล่มน้อยด้วยพลังมหาศาล เกิดวายุเมื่อมีดแล่นผ่าน เพลิงในระยะพันศอกดับมอดในพริบตาเดียว!

 

ร่มวิเศษสุริยาม่วงถูกสวนกลับ! เพียงแค่การโจมตีเดียว….การโจมตีเดียวอีกแล้ว!

 

แม้คนที่แข็งแกร่งอย่างซื่อหลิงก็ไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับร่มวิเศษสุริยาม่วง แต่หยางยี่เต๋ากลับสวนกลับได้ในการโจมตีเดียว! เขาแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าซื่อหลิง!

 

หยางยี่เต๋าจ้องมองอย่างเยือกเย็น

 

“ไหนๆ? เจ้ามีอะไรอีก? เอามันออกมา ข้าจะให้เจ้าตายโดยไม่เศร้าโศก!”

 

เขาที่ถือมีดในมือนั้นไม่ต่างอะไรกับเทพสงคราม

 

ซือหยูเก็บร่มวิเศษสุริยาม่วงและในอีกมือเรียกเข็มทั้งเก้าเก็บไปพร้อมกัน แสงสีมรกตอำพันเปล่งประกายในมือเมื่อตราหยกลายมังกรและวิหคเพลิงปรากฏในมือ!

 

สายฟ้าปะทุภายในตราปลดปล่อยพลังอันน่ากลัว แก้วต้นกำเนิดอัสนีในร่างซือหยูกลายเป็นพลังต้นกำเนิดหลั่งไหลสู่ผนึกสายฟ้าห้าธาตุ

 

แสงพุ่งไปยังนภาระเบิดดังลั่น แสงอาบใบหน้าซือหยูอย่างลึกลับ

 

“ถ้าเจ้าอยากจะลอง…”

 

“ข้าก็จะไม่ขัดปรารถนา!”

 

รอยยิ้มเยือกเย็นของหยางยี่เต๋าหายไป เขาตกตะลึง!

 

“สายฟ้าหายนะ!”

 

เสียงของเขาสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว