ซือหยูยิ้มอย่างขมขื่น เขาคิดถึงทางหนีทีไล่ ต่อมาเขาก็สัมผัสได้ว่าฐานพลังของลู่จือยี่นั้นลดลงไปมหาศาล ฐานพลังของนางกำลังเอ่อล้นที่ร่างของซือหยู!

 

ซือหยูรู้ถึงหลักการของวิชาลับหยินหยางในทันที ฐานพลังของจ้าวเทวะที่แข็งแกร่งนั้นจะถูกแบ่งแยกระหว่างนางกับซือหยู ลำดับวงเวทเบื้องล่างนั้นใช้เพื่อปิดการตรวจพบจากกระโ๗มเทพสวรรค์ แต่ราชามนุษย์แค่คนเดียวจะรับฐานพลังของจ้าวเทวะได้อย่างไร? ในสถานการณ์เช่นนี้ ฐานพลังของเขาจะกลับตาลปัตรหากฐานพลังของจ้าวเทวะเข้าสู่ร่างกาย!

 

ความกังวลปกคลุมจิตใจ อันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา ซือหยูต้องรีบคิดหาวิธีเอาตัวรอด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารับฐานพลังของคนอื่น ครั้งแรกของเขาคือกับจางตี๋เก้อ!

 

ใช่แล้ว สายโลหิตปีศาจ!

 

ซือหยูเจอทางรอดแล้ว

 

บังเอิญนักที่สายโลหิตปีศาจนั้นทำงานทันทีที่ฐานพลังของนางเข้ามาที่ร่างกายเขา มันกลืนกินฐานพลังที่เข้ามาในร่าง

 

เปรี๊ยะ—

 

สายโลหิตปีศาจทำให้วิชาลับหยินหยางเกิดรอยแตก! ลู่จือยี่ที่กำลังปลดปล่อยฐานพลังหน้าซีดและกระอักเลือดออกมา นางถูกผลของสายโลหิตปีศาจเข้าแล้ว!

 

นางตกใจมาก

 

“ฐานพลังของข้า…เจ้าทำอะไรลงไป…?”

 

นางยังพูดไม่ทันจบก็หน้าแดงและกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง และผลของวิชายังทำให้ความคิดและสติของนางหลุดลอย

 

“แย่แล้ว!”

 

“วิชาลับหยินหยางถูกขัดขวาง พลังหยินหยางกำลังหลอมรวมกัน!”

 

ซือหยูไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร ความนึกคิดของเขาเริ่มหยุดลง

 

ความปรารถนาร้ายอันรุนแรงผุดขึ้นมาราวกับไฟป่าในสมองเขาเข้าใจแล้วว่าพลังหยินหยางคืออะไร ทั้งสองตกอยู่ในสภาพนี้พร้อมกัน สมดุลของหยินหยางต้องเกิดขึ้น!

 

ไม่นาน ทั้งสองก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน

 

******

 

เมื่อพลังหยินหยางสมดุลอีกครั้ง ลู่จือยี่ทำได้แค่จ้องมองท้องนภาสีครามอย่างไร้อารมณ์ ดวงตาอันงดงามค่อยๆมีน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย นางเกร็งตัวด้วยความโศกเศร้า นางปิดปากแน่น ความโศกเศร้าที่มิอาจรับไหวทำให้ทั้งตัวสั่นระริก นางมิอาจรับความทุกข์ทรมานกับการที่สูญเสียครั้งแรกไปได้

 

นางร่ำไห้อย่างน่าเวทนา

 

“ข้าขอโทษ พี่ไทซู!”

 

และเมื่อซือหยูตื่นขึ้นมา เขาก็พบว่านางกำลังร่ำไห้เพราะชายอีกคน!

 

สีหน้าของเขาขมขื่น ดูเหมือนว่าการปรับสมดุลหยินหยางใหม่นั้นจะทำให้เขาพรากความบริสุทธิ์ของนางไปโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ และหัวใจของนางยังเป็นของคนอื่น “พี่ไทซู” ควรจะเป็นชายที่นางควรจะมอบครั้งแรกให้ แต่ซือหยูกลับพรากไปอย่างไร้เยื่อใย

 

ซือหยูทำได้แค่ขอโทษ

 

“ข้าขอโทษ…”

 

เขาพูดเบาๆ

 

แม้เรื่องส่วนใหญ่จะเป็นความผิดของนาง แต่ซือหยูก็ยังคงเป็นผู้ที่พรากความบริสุทธิ์อันล้ำค่าของนางไปอยู่ดี

 

ลู่จือยี่หยุดตัวสั่นเมื่อได้ยินคำขอโทษจากซือหยู เสียงร่ำไห้เบาลง จิตสังหารเอ่อล้นออกจากดวงตา…นี่คือจิตสังหารที่ไร้ขอบเขต! บางทีนางอาจจะไม่ชอบการสังหาร บางทีนางอาจจะเป็นคนที่รู้สำนึกบุญคุณ แต่ในตอนนี้ หลังจากที่เสียครั้งแรกไป…นางอยากจะฆ่าคน

 

“ข้า! เกลียด! เจ้า!”

 

นางกัดฟันพูดทุกคำอย่างชัดเจนด้วยความชิงชังที่เอ่อล้นออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

 

ความทะเยอทะยานอันมุ่งร้ายของนางเสียดแทงดวงวิญญาณของซือหยู รู้หยูรู้สึกถึงคลื่นอันหนักหนา เขาคิดถึงคนที่มุ่งมั่นเมื่อต้องรับมือกับความตายตรงหน้าทะเลโลหิต เขาคิดถึงคืนวันที่พวกเขาอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันในเวทความฝันวิญญาณน้ำแข็ง

 

เขาถอนหายใจ ความทรงจำเหล่านั้นไร้ความหมาย เขาเห็นเพียงแต่แววตาอันไม่คุ้นเคยที่มีเพียงความชิงชังจากนาง

 

ฟึ่บ–

 

แสงวิญญาณล้อมรอบลู่จือยี่ มันปิดบังร่างอันงดงามและใบหน้าแต่ก็มิอาจปิดบังความชิงชังที่มิอาจดับมอด ลู่จือยี่จู่โจมด้วยความบ้าคลั่ง!

 

“ตาย!”

 

พลังของนางที่เหนือกว่ากึ่งภูติระเบิดออกมาจนถึงขอบเขตภูติ พลังนั้นเกินยิ่งกว่าระดับท้ายๆของขอบเขตภูติ!

 

พลังที่มิอาจอยู่ในกระโจมเทพสวรรค์ได้แพร่กระจายไปทั่ว แผ่นดินสั่นสะเทือน ยอดเขาทั้งห้าสั่นคลอน ราวกับว่าวันวิปโยคกำลังจะมาถึง!

 

ร่างสูงใหญ่สูงสิบศอกเกิดขึ้น มันคือเงาที่แตกต่างกับร่างของนาง แววตาเยือกเย็นดูเหมือนจะมองทะลวงทุกสิ่ง พลังทำลายล้างของจ้าวเทวะคืบคลานไปยังสิ่งรอบข้าง

 

โลหิตในร่างของซือหยูเดือดพล่าน เขาหายใจไม่ออกและขยับตัวไม่ได้

 

“นี่น่ะรึจ้าวเทวะ?”

 

ซือหยูพูดด้วยความกลัว

 

เขาถอนหายใจเยาะเย้ยให้กับตัวเอง ความต่างระหว่างเขากับลู่จือยี่นั้นราวท้องนภากับก้นบึ้งมืดมิด ความบ้าคลั่งของนางทำให้ซือหยูหัวเราะอย่างขมขื่น เขาหลับตาช้าๆ เขาไม่พยายามจะโต้ตอบด้วยซ้ำ เพราะเมื่ออยู่ต่อหน้าจ้าวเทวะ การขัดขืนใดล้วนแล้วไร้ประโยชน์

 

สายลมจากฝ่ามือลู่จือยี่เข้าซัดซือหยู แค่แรงกดดันจากพลังในระยะสามสิบศอกก็แทบจะทำให้ร่างกายของเขาแหลกสลาย เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองจะแหลกเป็นเสี่ยงๆ ถ้าพลังฝ่ามือเต็มที่นั้นสัมผัสกับตัว เขาก็จะตายในทันที

 

ชุดของเขาพัดปลิวไปตามลมหวนรุนแรง ตำราสีดำหล่นออกจากในอก มันคือตำราช่างลับสวรรค์

 

ลู่จือยี่เหลือบมองและตัวแข็งทื่อ ฝ่ามือที่เล็งไปยังซือหยูเปลี่ยนทิศทางไป มันกลายเป็นกรงเล็บที่คว้าตำรามาอยู่ในมือ

 

ลู่จือยี่สับสนและงุนงง นางนึกถึงตอนที่ซือหยูพยายามจะเอาบางอย่างออกจากอกเมื่อเขาออกจากบ่อลาวา นางตัวแข็งทื่อ!