DND.717 – โอสถฟื้นชะตา   “หยุดนะ!” 　　 ฟู่กุยตะโกนดังราวกับสายฟ้า 　　 เซี่ยนเอ๋อเห็นเชือกแห่งความหวังนางจึงไม่คิดจะยอมแพ้ตราบเท่าที่ยังมีโอกาสได้ช่วยซือหยู 　　 “พี่จิงหยู!รีบพาพี่ซือหยูไปเร…” 　　 เซี่ยนเอ๋อประทับใจและเช็ดน้ำตาแต่นางก็ต้องหยุดคำพูดไป เพราะเซี่ยจิงหยูมิได้พยายามจะหนี นางหันไปมองเซี่ยนเอ๋อและยิ้มอย่างมีเลศนัย 　　 “หึหึใครบอกว่าข้าอยากจะช่วยเขาล่ะ?” 　　 เซี่ยนเอ๋อตกใจมาก 　　 “พี่จิงหยูอย่างทำแบบนี้เลยศัตรูมันแข็งแกร่งมาก เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้” 　　 ปั้ง! 　　 เซี่ยจิงหยูบิดมือบิดไหล่ของเซี่ยนเอ๋อเซี่ยนเอ๋อหมอบลงด้วยความเจ็บปวด 　　 “พี่จิงหยูจะทำอะไร?” 　　 เซี่ยนเอ๋อถาม 　　 เซี่ยจิงหยูมองท้องฟ้าและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง 　　 “ข้าจะทำอะไรน่ะรึ?หึหึหึ ข้าก็จะแยกเจ้าออกจากเบาน่ะรึ เขาจะต้องเสียใจที่ทำแบบนั้นกับข้า” 　　 เซี่ยนเอ๋อเงยหน้ามองดวงตาเซี่ยจิงหยูที่เคยอบอุ่นในอดีตตอนนี้กลับกลายเป็นความบ้าคลั่งที่นางไม่เคยได้พบเจอ 　　 “เซี่ยนเอ๋อสหายเก่าเอ๋ย ทำไมเจ้าไม่ขอให้สามีที่ดีของเจ้าไปอยู่กับคนที่เขารักจริงๆเล่า?” 　　 เซี่ยจิงหยูยิ้มอย่างซุกซนเมื่อพูดกับนาง 　　 ดูเหมือนว่านางอยากจะได้เห็นว่าเซี่ยนเอ๋อเศร้าเพียงใดเมื่อได้รู้ว่าคนที่ซือหยูรักไม่ใช่นางนี่เป็นวิธีเดียวที่นางจะทำให้เซี่ยนเอ๋อโศกเศร้า 　　 แต่เซี่ยนเอ๋อกลับตกใจกับคำพูดของนางและยิ้มเยาะให้กับตัวเองด้วยใบหน้าซีดเซียว 　　 “ข้ารู้อยู่แล้วว่าพี่จิงหยูรักพี่ซือหยู” 　　 คำตอบของนางทำให้รอยยิ้มของเซี่ยจิงหยูหุบลง 　　 “เจ้ารู้อยู่แล้วรึ?” 　　 ความบ้าคลั่งในใบหน้าเซี่ยจิงหยูได้แทนที่ด้วยความสับสน 　　 “เจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” 　　 เซี่ยนเอ๋อหัวเราะอย่างขื่นขม 　　 “ข้ารู้ตั้งแต่ที่ได้รู้ว่าจ้าวยี่หยูคือ…พี่จิงหยู” 　　 เซี่ยนเอ๋อรู้ความรู้สึกของเซี่ยจิงหยูต่อซือหยูมานานแล้วนางได้เติบโตขึ้นแล้ว นางทั้งอ่อนไหวและไวต่อความรู้สึก และแม้ว่านางจะรับรู้ถึงมัน นางก็ทำเป็นไม่รู้อะไรและอดทนต่อความจริงที่เจ็บปวดโดยไม่พูดกล่าว 　　 “แล้วพี่ซือหยูก็รักพี่จิงหยูด้วย” 　　 เซี่ยนเอ๋อพูดและมองดูซือหยู 　　 “ข้ารู้เพราะพี่ซือหยูมองข้าด้วยสายตาห่างไกลเสมอข้าไม่เคยอยู่ในสายตาของพี่ซือหยูเลย นั่นก็เพราะมีคนอื่นที่อยู่ในใจของเขา และนั่นก็คือพี่…พี่จิงหยู” 　　 เซี่ยจิงหยูตัวแข็งทื่อนางไม่คิดว่าเซี่ยนเอ๋อจะรู้ทุกสิ่ง นางหวั่นไหวแต่ก็แค่ครู่เดียว นางกลับมามีสีหน้าไร้เยื่อใยตามเดิม 　　 “ถ้าเจ้าขโมยทุกอย่างจากข้าไปเจ้าก็ควรจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านะ” 　　 เซี่ยนเอ๋อยิ้มอย่างเบาใจดวงตาสดใสของนางมิได้มีความชิงชังอยู่แม้แต่น้อย นางเพียงแค่มองกลับไปด้วยความสำนึกผิด 　　 นางพยักหน้าเบาๆ 　　 “ข้ารู้ข้าเตรียมใจไว้ก่อนแล้วว่าจะคืนพี่ซือหยูให้พี่ ข้าได้แต่งงานกับพี่ซือหยูแล้ว ไม่มีสิ่งใดที่ข้าต้องเสียใจอีก และข้าก็จะได้ฝากพี่ซือหยูให้พี่จิงหยูก่อนที่ข้าจะตาย” 　　 “พี่จิงหยูข้าขอโทษ ข้ารู้อยู่แล้วว่าพวกพี่รักกัน แต่ข้าก็เข้าไปแทรกระหว่างพวกพี่ ข้าเป็นคนเห็นแก่ตัวจริงๆ แต่ข้าทำไปก็เพราะข้ารักพี่ซือหยู” 　　 น้ำตาเอ่อล้นเต็มดวงตาของนางขณะที่พูด 　　 “ข้ารักวิธีที่พี่ซือหยูเขากอดข้าตอนที่ลูบหัวข้า และตอนที่เอาใจข้า ข้าหลงรักรอยยิ้มและคำพูดของเขา ข้ารักทุกสิ่งที่เป็นพี่ซือหยู โปรดอภัยที่ข้าเห็นแก่ได้ ตอนนี้พี่เอาพี่ซือหยูคืนไปได้เลย เขาเป็นของพี่” 　　 ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาหมอกทมิฬปรากฏรอบตัวและก่อตัวเป็นวิหคเพลิง วิหคเพลิงสะบัดปีกออกจากร่างเซี่ยนเอ๋อทะยานขึ้นฟ้า 　　 ฟู่กุยบินเข้ามาด้วยความตกใจ 　　 “นี่มันอะไรกัน?” 　　 ผู้เฒ่าจิวที่อยู่ในก้นบึ้งมังกรแปลกใจเช่นกัน 　　 “วิหคเพลิงแห่งความตายจะกลับยมโลกรึ?เคยได้ยินว่าถ้าผู้ที่ไม่ได้มีสายเลือดบริสุทธิ์ปลุกพลังสายโลหิตขึ้นมา คนผู้นั้นก็จะเหี่ยวเฉาและตาย” 　　 เขาพูดต่อ 　　 “ก่อนเซี่ยนเอ๋อจะเป็นภูติพอถึงตอนนั้นสายโลหิตของนางจะไม่ตื่นขึ้นมา เมื่อเป็นภูติเท่านั้นถึงนางจะปลุกสายโลหิตขึ้นมาได้” 　　 คำพูดของเขาเป็นดั่งค้อนที่ทุบหูทุกคนพวกเขารู้ว่าเซี่ยนเอ๋อไม่ก้าวข้ามมาเป็นภูติตลอดครึ่งปีแม้ว่านางจะกินม้าเมฆาเข้าไป พวกเขาคิดว่ามันยากที่นางจะเลื่อนระดับพลังเพราะร่างกายพิเศษของนาง แต่ดูเหมือนว่าทั้งหมดคือเซี่ยนเอ๋อรู้ว่านางจะตายอย่างแน่นอนเมื่อได้เป็นภูติ 　　 เพราะเรื่องนี้นางจึงแสร้งทำเป็นว่ามิอาจเป็นภูติได้ แต่นางไม่อยากจะเป็นภูติก็เพราะนางอยากจะอยู่ข้างกายซือหยูนานขึ้นอีกสักหน่อย แม้จะแค่เพียงวันเดียวก็ตาม 　　 แต่ช่วงเวลานั้นช่างสั้นนักเซี่ยนเอ๋อใช้ก้าวสุดท้ายใช้พลังของสายโลหิตเมื่อซือหยูอยู่ในอันตราย แม้นางจะรู้ว่านางจะต้องตายในวันเดียวกัน 　　 คำพูดของนางทำให้เซี่ยจิงหยูตกตะลึงอย่างมากแม้แต่สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป 　　 เซี่ยนเอ๋อเตรียมใจที่จะตายมาแล้วและแม้ว่าเรื่องวันนี้จะไม่เกิดขึ้น นางก็รู้ว่านางจะต้องปล่อยให้ซือหยูกลับไปหาจิงหยู เรื่องวันนี้เป็นเพียงการทำให้สิ่งที่นางคิดเกิดขึ้นเร็วขึ้น 　　 เซี่ยจิงหยูคลายมือและถอยหลังกลับในหัวของนางมีแต่ความว่างเปล่า ซือหยูที่ปางตายก็ได้ยินเรื่องนี้ มันทำให้เขาตกใจเช่นกัน จิตและสติที่เกือบจะแตกสลายได้กลับมารวมตัวกันใหม่อีกครั้ง 　　 ในตอนนั้นเขาได้เห็นหญิงสาวที่งดงามอย่างเลือนราง สิ่งที่ได้เห็นทำให้วิญญาณของเขาสั่นคลอนอย่างหนัก เขาทำให้นางโศกเศร้าอย่างแท้จริง กลายเป็นว่าเรื่องที่นางไม่อยากจะกลายเป็นภูติก็เพราะนางอยากจะอยู่ข้างกายเขานานขึ้น แต่เขาก็ทำเรื่องน่าขันอย่างการให้โอสถภูติกับนาง! 　　 ใครกันจะโง่เขลาได้เท่าข้าข้าไม่รู้ความรู้สึกของนางเลยได้ยังไง? เขาคิดด้วยความโศกเศร้า 　　 เซี่ยนเอ๋อเดียวดายอยู่เสมอแม้ว่านางจะรู้ว่าซือหยูรักคนอื่น นางก็แสร้งทำเป็นไม่รู้อะไร นางเดียวดายมาโดยตลอดและต้องพึ่งตัวเองตั้งแต่ที่ตำหนักเซี่ยนหยูถูกทำลาย 　　 นางยังรักซือหยูแม้ต้องทนรับความเจ็บปวดนางแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา จนถึงตอนนี้นางก็เสแสร้งต่อไป 　　 ซือหยูที่อยู่กับนางคิดว่าเขาได้มอบความอบอุ่นให้แต่เขาไม่รู้ตัวเลยว่านางรู้สึกอ้างว้างเดียวดายตลอดมา 　　 นางทำเป็นไร้เดียงสาเพื่อให้ซือหยูสบายใจและชี้นำให้เขาคิดว่านางมีความสุขอยู่ตลอดแต่แท้จริง ผู้ที่ 　　 ถูกปกป้องความรู้สึกมิใช่นางแต่เป็นซือหยู! 　　 จิตใจของซือหยูเจ็บปวดอย่างหนักเมื่อได้รู้เรื่องนี้และเป็นครั้งแรกที่ภาพของเซี่ยนเอ๋อได้ปรากฏในหัวใจของเขาอย่างชัดเจน นางคือองค์หญิงน้อยแห่งเซี่ยนหยู เด็กสาวที่เก็บสะสมเหล่าโอสถให้เขาขณะที่อยู่ในหุบเขาเฟิงหวง นางยังเป็นคนที่เก็บแม้แต่ผลก้นบึ้งมังกรแสนล้ำค่าให้กับเขา นางยังเป็นภรรยาของเขาได้ไม่นาน แต่นางก็กำลังจะสละชีวิตเพื่อเขา 　　 ความทรงจำทั้งหมดที่ได้หายไปในกลีบเมฆได้หวนคืนกลับมาอีกครั้งความทรงจำเหล่านั้นเป็นดั่งดวงดาวที่ส่องแสงให้กับโลกของเขา แต่กลับกัน มันยังเป็นแพอ่อนแอที่ล่องตามวารีอย่างเดียวดาย 　　 เขารู้สึกผิดและเจ็บปวดอย่างหนักหนาสาหัสความรู้สึกนับไม่อ้วนเอ่อล้นออกมาจากใจ เขาไม่คิดเลยว่าจะมีสตรีเช่นนี้ในชีวิต แต่หลังจากวิหคเพลิงแห่งความตายออกจากร่างของนางไป ชีวิตนางก็จะดับมอดดั่งคบเพลิงกลางสายพิรุณ 　　 “พี่ซือหยูข้าจะรักพี่ตลอดไป” 　　 ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาแววตาของนางของนางหม่นแสงลงไปเรื่อยๆขณะที่วิหคเพลิงกำลังออกจากร่าง แต่แม้จะเป็นเวลาที่เศร้าโศก นางก็ยิ้มออกมาอย่างยินดี นั่นก็เพราะคนที่นางได้มองดูก่อนตายก็คือซือหยูผู้เป็นที่รัก 　　 “เซี่ยนเอ๋อ!” 　　 ความรู้สึกมากมายกลั่นออกมาเป็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเขา 　　 ความโศกเศร้าที่มิอาจอธิบายทำให้เขามือสั่นเครือเขาลูบมุกวิญญาณเก้าหยก ในตอนนั้นเอง กระโจมหยกเล็กๆได้ปรากฏในมือของเขา มันมีเม็ดโอสถหลากสีอยู่ภายใน 　　 เมื่อกระโจมหยกปรากฏออกมาก็ดูเหมือนว่าพลังชีวิตจากทั้งโลกจะหนาแน่นขึ้นความหนาแน่นของพลังชีวิตรอบตัวซือหยูนั้นสูงซะจนถ้ามีคนมาดูดซับเข้าไป ร่างของคนผู้นั้นก็จะระเบิด มันคือพิษร้ายแรงที่สุดของโลกใบนี้ 　　 เมื่อพลังชีวิตล้อมรอบเขามันเริ่มฟื้นฟูพลังชีวิตของเขาที่หายไป ร่างกายที่เขาที่แหลกสลายเริ่มฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว ทุกคนที่ได้เห็นร่างกายของซือหยูต่างตกตะลึง เขาฟื้นจากสภาพเกือบตายอย่างง่ายดายเพียงได้กลิ่นจากโอสถนี้ บาดแผลของเขายังถูกรักษาอีกด้วย! 　　 “นั่นมันโอสถอะไร?” 　　 ฟู่กุยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ 　　 คนในก้นบึ้งมังกรรู้สึกไม่ต่างจากเขาพวกเขาคิดว่าโอสถยอดเยี่ยมที่รักษาคนกำลังจะตายที่มีอยู่บนโลกใบนี้นั้นจะยอดเยี่ยมเพียงใด 　　 ซือหยูถือกระโจมหยกในมือและค่อยๆยืนขึ้นเขาหันไปพูดกับเซี่ยจิงหยู 　　 “จิงหยูขออภัยด้วย ข้าอยากจะตายเพื่อชดใช้ให้แก่เจ้า แต่ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะต้องไม่ตาย ข้าจะต้องอยู่ต่อเพื่อเซี่ยนเอ๋อ” 　　 ซือหยูเข้าไปอุ้มร่างไร้วิญญาณของนางที่ค่อยๆเย็นตัวลงและไร้ซึ่งพลังชีวิตซือหยูรู้ว่าโอสถฟื้นชะตานี้สามารถชุบชีวิตคนตายได้ 　　 ซือหยูอุ้มร่างนางด้วยความรักเขานึกถึงครั้งที่ยังอยู่ในเซี่ยนหยู ในที่ที่เขาได้อุ้มองค์หญิงน้อยคนนี้ 　　 “เซี่ยนเอ๋อขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องห่างจากข้า ข้าจะพาเจ้ากลับมา!” 　　 เขาหยิบโอสถออกจากกระโจมหยกที่มีพลังมหาศาลพลังชีวิตที่มีนั้นเทียบเท่ากับพลังของทั้งโลกรวมกัน! 　　 ในตอนนั้นเองกลิ่นหอมหวานได้พัดเข้ามาเมื่อมีสตรีน่ารักเข้ามาดึงเซี่ยนเอ๋อไปจากเขา นั่นทำให้เขาไม่ได้ป้อนโอสถให้นางได้สำเร็จ 　　 “จิงหยูทำอะไรของเจ้า?” 　　 ซือหยูตกใจที่เซี่ยจิงหยูชิงตัวเซี่ยนเอ๋อไปจากเขา 　　 เซี่ยจิงหยูแววตาเยือกเย็นเป็นอย่างมาก 　　 “ถ้าหากนางตายไปแล้วเจ้าจะชุบชีวิตนางขึ้นมาทำไมอีก? ทำไมไม่ให้โอสถฟื้นชะตากับข้าแทนที่จะเสียมันไปเพราะนางเล่า? เท่านี้ก็เพียงพอที่จะชดใช้สิ่งที่เจ้าทำกับข้าแล้ว”  

DND.717 – โอสถฟื้นชะตา

 

“หยุดนะ!”

　　

ฟู่กุยตะโกนดังราวกับสายฟ้า

　　

เซี่ยนเอ๋อเห็นเชือกแห่งความหวังนางจึงไม่คิดจะยอมแพ้ตราบเท่าที่ยังมีโอกาสได้ช่วยซือหยู

　　

“พี่จิงหยู!รีบพาพี่ซือหยูไปเร…”

　　

เซี่ยนเอ๋อประทับใจและเช็ดน้ำตาแต่นางก็ต้องหยุดคำพูดไป เพราะเซี่ยจิงหยูมิได้พยายามจะหนี นางหันไปมองเซี่ยนเอ๋อและยิ้มอย่างมีเลศนัย

　　

“หึหึใครบอกว่าข้าอยากจะช่วยเขาล่ะ?”

　　

เซี่ยนเอ๋อตกใจมาก

　　

“พี่จิงหยูอย่างทำแบบนี้เลยศัตรูมันแข็งแกร่งมาก เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้”

　　

ปั้ง!

　　

เซี่ยจิงหยูบิดมือบิดไหล่ของเซี่ยนเอ๋อเซี่ยนเอ๋อหมอบลงด้วยความเจ็บปวด

　　

“พี่จิงหยูจะทำอะไร?”

　　

เซี่ยนเอ๋อถาม

　　

เซี่ยจิงหยูมองท้องฟ้าและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

　　

“ข้าจะทำอะไรน่ะรึ?หึหึหึ ข้าก็จะแยกเจ้าออกจากเบาน่ะรึ เขาจะต้องเสียใจที่ทำแบบนั้นกับข้า”

　　

เซี่ยนเอ๋อเงยหน้ามองดวงตาเซี่ยจิงหยูที่เคยอบอุ่นในอดีตตอนนี้กลับกลายเป็นความบ้าคลั่งที่นางไม่เคยได้พบเจอ

　　

“เซี่ยนเอ๋อสหายเก่าเอ๋ย ทำไมเจ้าไม่ขอให้สามีที่ดีของเจ้าไปอยู่กับคนที่เขารักจริงๆเล่า?”

　　

เซี่ยจิงหยูยิ้มอย่างซุกซนเมื่อพูดกับนาง

　　

ดูเหมือนว่านางอยากจะได้เห็นว่าเซี่ยนเอ๋อเศร้าเพียงใดเมื่อได้รู้ว่าคนที่ซือหยูรักไม่ใช่นางนี่เป็นวิธีเดียวที่นางจะทำให้เซี่ยนเอ๋อโศกเศร้า

　　

แต่เซี่ยนเอ๋อกลับตกใจกับคำพูดของนางและยิ้มเยาะให้กับตัวเองด้วยใบหน้าซีดเซียว

　　

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าพี่จิงหยูรักพี่ซือหยู”

　　

คำตอบของนางทำให้รอยยิ้มของเซี่ยจิงหยูหุบลง

　　

“เจ้ารู้อยู่แล้วรึ?”

　　

ความบ้าคลั่งในใบหน้าเซี่ยจิงหยูได้แทนที่ด้วยความสับสน

　　

“เจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

　　

เซี่ยนเอ๋อหัวเราะอย่างขื่นขม

　　

“ข้ารู้ตั้งแต่ที่ได้รู้ว่าจ้าวยี่หยูคือ…พี่จิงหยู”

　　

เซี่ยนเอ๋อรู้ความรู้สึกของเซี่ยจิงหยูต่อซือหยูมานานแล้วนางได้เติบโตขึ้นแล้ว นางทั้งอ่อนไหวและไวต่อความรู้สึก และแม้ว่านางจะรับรู้ถึงมัน นางก็ทำเป็นไม่รู้อะไรและอดทนต่อความจริงที่เจ็บปวดโดยไม่พูดกล่าว

　　

“แล้วพี่ซือหยูก็รักพี่จิงหยูด้วย”

　　

เซี่ยนเอ๋อพูดและมองดูซือหยู

　　

“ข้ารู้เพราะพี่ซือหยูมองข้าด้วยสายตาห่างไกลเสมอข้าไม่เคยอยู่ในสายตาของพี่ซือหยูเลย นั่นก็เพราะมีคนอื่นที่อยู่ในใจของเขา และนั่นก็คือพี่…พี่จิงหยู”

　　

เซี่ยจิงหยูตัวแข็งทื่อนางไม่คิดว่าเซี่ยนเอ๋อจะรู้ทุกสิ่ง นางหวั่นไหวแต่ก็แค่ครู่เดียว นางกลับมามีสีหน้าไร้เยื่อใยตามเดิม

　　

“ถ้าเจ้าขโมยทุกอย่างจากข้าไปเจ้าก็ควรจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านะ”

　　

เซี่ยนเอ๋อยิ้มอย่างเบาใจดวงตาสดใสของนางมิได้มีความชิงชังอยู่แม้แต่น้อย นางเพียงแค่มองกลับไปด้วยความสำนึกผิด

　　

นางพยักหน้าเบาๆ

　　

“ข้ารู้ข้าเตรียมใจไว้ก่อนแล้วว่าจะคืนพี่ซือหยูให้พี่ ข้าได้แต่งงานกับพี่ซือหยูแล้ว ไม่มีสิ่งใดที่ข้าต้องเสียใจอีก และข้าก็จะได้ฝากพี่ซือหยูให้พี่จิงหยูก่อนที่ข้าจะตาย”

　　

“พี่จิงหยูข้าขอโทษ ข้ารู้อยู่แล้วว่าพวกพี่รักกัน แต่ข้าก็เข้าไปแทรกระหว่างพวกพี่ ข้าเป็นคนเห็นแก่ตัวจริงๆ แต่ข้าทำไปก็เพราะข้ารักพี่ซือหยู”

　　

น้ำตาเอ่อล้นเต็มดวงตาของนางขณะที่พูด

　　

“ข้ารักวิธีที่พี่ซือหยูเขากอดข้าตอนที่ลูบหัวข้า และตอนที่เอาใจข้า ข้าหลงรักรอยยิ้มและคำพูดของเขา ข้ารักทุกสิ่งที่เป็นพี่ซือหยู โปรดอภัยที่ข้าเห็นแก่ได้ ตอนนี้พี่เอาพี่ซือหยูคืนไปได้เลย เขาเป็นของพี่”

　　

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาหมอกทมิฬปรากฏรอบตัวและก่อตัวเป็นวิหคเพลิง วิหคเพลิงสะบัดปีกออกจากร่างเซี่ยนเอ๋อทะยานขึ้นฟ้า

　　

ฟู่กุยบินเข้ามาด้วยความตกใจ

　　

“นี่มันอะไรกัน?”

　　

ผู้เฒ่าจิวที่อยู่ในก้นบึ้งมังกรแปลกใจเช่นกัน

　　

“วิหคเพลิงแห่งความตายจะกลับยมโลกรึ?เคยได้ยินว่าถ้าผู้ที่ไม่ได้มีสายเลือดบริสุทธิ์ปลุกพลังสายโลหิตขึ้นมา คนผู้นั้นก็จะเหี่ยวเฉาและตาย”

　　

เขาพูดต่อ

　　

“ก่อนเซี่ยนเอ๋อจะเป็นภูติพอถึงตอนนั้นสายโลหิตของนางจะไม่ตื่นขึ้นมา เมื่อเป็นภูติเท่านั้นถึงนางจะปลุกสายโลหิตขึ้นมาได้”

　　

คำพูดของเขาเป็นดั่งค้อนที่ทุบหูทุกคนพวกเขารู้ว่าเซี่ยนเอ๋อไม่ก้าวข้ามมาเป็นภูติตลอดครึ่งปีแม้ว่านางจะกินม้าเมฆาเข้าไป พวกเขาคิดว่ามันยากที่นางจะเลื่อนระดับพลังเพราะร่างกายพิเศษของนาง แต่ดูเหมือนว่าทั้งหมดคือเซี่ยนเอ๋อรู้ว่านางจะตายอย่างแน่นอนเมื่อได้เป็นภูติ

　　

เพราะเรื่องนี้นางจึงแสร้งทำเป็นว่ามิอาจเป็นภูติได้ แต่นางไม่อยากจะเป็นภูติก็เพราะนางอยากจะอยู่ข้างกายซือหยูนานขึ้นอีกสักหน่อย แม้จะแค่เพียงวันเดียวก็ตาม

　　

แต่ช่วงเวลานั้นช่างสั้นนักเซี่ยนเอ๋อใช้ก้าวสุดท้ายใช้พลังของสายโลหิตเมื่อซือหยูอยู่ในอันตราย แม้นางจะรู้ว่านางจะต้องตายในวันเดียวกัน

　　

คำพูดของนางทำให้เซี่ยจิงหยูตกตะลึงอย่างมากแม้แต่สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป

　　

เซี่ยนเอ๋อเตรียมใจที่จะตายมาแล้วและแม้ว่าเรื่องวันนี้จะไม่เกิดขึ้น นางก็รู้ว่านางจะต้องปล่อยให้ซือหยูกลับไปหาจิงหยู เรื่องวันนี้เป็นเพียงการทำให้สิ่งที่นางคิดเกิดขึ้นเร็วขึ้น

　　

เซี่ยจิงหยูคลายมือและถอยหลังกลับในหัวของนางมีแต่ความว่างเปล่า ซือหยูที่ปางตายก็ได้ยินเรื่องนี้ มันทำให้เขาตกใจเช่นกัน จิตและสติที่เกือบจะแตกสลายได้กลับมารวมตัวกันใหม่อีกครั้ง

　　

ในตอนนั้นเขาได้เห็นหญิงสาวที่งดงามอย่างเลือนราง สิ่งที่ได้เห็นทำให้วิญญาณของเขาสั่นคลอนอย่างหนัก เขาทำให้นางโศกเศร้าอย่างแท้จริง กลายเป็นว่าเรื่องที่นางไม่อยากจะกลายเป็นภูติก็เพราะนางอยากจะอยู่ข้างกายเขานานขึ้น แต่เขาก็ทำเรื่องน่าขันอย่างการให้โอสถภูติกับนาง!

　　

ใครกันจะโง่เขลาได้เท่าข้าข้าไม่รู้ความรู้สึกของนางเลยได้ยังไง? เขาคิดด้วยความโศกเศร้า

　　

เซี่ยนเอ๋อเดียวดายอยู่เสมอแม้ว่านางจะรู้ว่าซือหยูรักคนอื่น นางก็แสร้งทำเป็นไม่รู้อะไร นางเดียวดายมาโดยตลอดและต้องพึ่งตัวเองตั้งแต่ที่ตำหนักเซี่ยนหยูถูกทำลาย

　　

นางยังรักซือหยูแม้ต้องทนรับความเจ็บปวดนางแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา จนถึงตอนนี้นางก็เสแสร้งต่อไป

　　

ซือหยูที่อยู่กับนางคิดว่าเขาได้มอบความอบอุ่นให้แต่เขาไม่รู้ตัวเลยว่านางรู้สึกอ้างว้างเดียวดายตลอดมา

　　

นางทำเป็นไร้เดียงสาเพื่อให้ซือหยูสบายใจและชี้นำให้เขาคิดว่านางมีความสุขอยู่ตลอดแต่แท้จริง ผู้ที่

　　

ถูกปกป้องความรู้สึกมิใช่นางแต่เป็นซือหยู!

　　

จิตใจของซือหยูเจ็บปวดอย่างหนักเมื่อได้รู้เรื่องนี้และเป็นครั้งแรกที่ภาพของเซี่ยนเอ๋อได้ปรากฏในหัวใจของเขาอย่างชัดเจน นางคือองค์หญิงน้อยแห่งเซี่ยนหยู เด็กสาวที่เก็บสะสมเหล่าโอสถให้เขาขณะที่อยู่ในหุบเขาเฟิงหวง นางยังเป็นคนที่เก็บแม้แต่ผลก้นบึ้งมังกรแสนล้ำค่าให้กับเขา นางยังเป็นภรรยาของเขาได้ไม่นาน แต่นางก็กำลังจะสละชีวิตเพื่อเขา

　　

ความทรงจำทั้งหมดที่ได้หายไปในกลีบเมฆได้หวนคืนกลับมาอีกครั้งความทรงจำเหล่านั้นเป็นดั่งดวงดาวที่ส่องแสงให้กับโลกของเขา แต่กลับกัน มันยังเป็นแพอ่อนแอที่ล่องตามวารีอย่างเดียวดาย

　　

เขารู้สึกผิดและเจ็บปวดอย่างหนักหนาสาหัสความรู้สึกนับไม่อ้วนเอ่อล้นออกมาจากใจ เขาไม่คิดเลยว่าจะมีสตรีเช่นนี้ในชีวิต แต่หลังจากวิหคเพลิงแห่งความตายออกจากร่างของนางไป ชีวิตนางก็จะดับมอดดั่งคบเพลิงกลางสายพิรุณ

　　

“พี่ซือหยูข้าจะรักพี่ตลอดไป”

　　

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาแววตาของนางของนางหม่นแสงลงไปเรื่อยๆขณะที่วิหคเพลิงกำลังออกจากร่าง แต่แม้จะเป็นเวลาที่เศร้าโศก นางก็ยิ้มออกมาอย่างยินดี นั่นก็เพราะคนที่นางได้มองดูก่อนตายก็คือซือหยูผู้เป็นที่รัก

　　

“เซี่ยนเอ๋อ!”

　　

ความรู้สึกมากมายกลั่นออกมาเป็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเขา

　　

ความโศกเศร้าที่มิอาจอธิบายทำให้เขามือสั่นเครือเขาลูบมุกวิญญาณเก้าหยก ในตอนนั้นเอง กระโจมหยกเล็กๆได้ปรากฏในมือของเขา มันมีเม็ดโอสถหลากสีอยู่ภายใน

　　

เมื่อกระโจมหยกปรากฏออกมาก็ดูเหมือนว่าพลังชีวิตจากทั้งโลกจะหนาแน่นขึ้นความหนาแน่นของพลังชีวิตรอบตัวซือหยูนั้นสูงซะจนถ้ามีคนมาดูดซับเข้าไป ร่างของคนผู้นั้นก็จะระเบิด มันคือพิษร้ายแรงที่สุดของโลกใบนี้

　　

เมื่อพลังชีวิตล้อมรอบเขามันเริ่มฟื้นฟูพลังชีวิตของเขาที่หายไป ร่างกายที่เขาที่แหลกสลายเริ่มฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว ทุกคนที่ได้เห็นร่างกายของซือหยูต่างตกตะลึง เขาฟื้นจากสภาพเกือบตายอย่างง่ายดายเพียงได้กลิ่นจากโอสถนี้ บาดแผลของเขายังถูกรักษาอีกด้วย!

　　

“นั่นมันโอสถอะไร?”

　　

ฟู่กุยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

　　

คนในก้นบึ้งมังกรรู้สึกไม่ต่างจากเขาพวกเขาคิดว่าโอสถยอดเยี่ยมที่รักษาคนกำลังจะตายที่มีอยู่บนโลกใบนี้นั้นจะยอดเยี่ยมเพียงใด

　　

ซือหยูถือกระโจมหยกในมือและค่อยๆยืนขึ้นเขาหันไปพูดกับเซี่ยจิงหยู

　　

“จิงหยูขออภัยด้วย ข้าอยากจะตายเพื่อชดใช้ให้แก่เจ้า แต่ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะต้องไม่ตาย ข้าจะต้องอยู่ต่อเพื่อเซี่ยนเอ๋อ”

　　

ซือหยูเข้าไปอุ้มร่างไร้วิญญาณของนางที่ค่อยๆเย็นตัวลงและไร้ซึ่งพลังชีวิตซือหยูรู้ว่าโอสถฟื้นชะตานี้สามารถชุบชีวิตคนตายได้

　　

ซือหยูอุ้มร่างนางด้วยความรักเขานึกถึงครั้งที่ยังอยู่ในเซี่ยนหยู ในที่ที่เขาได้อุ้มองค์หญิงน้อยคนนี้

　　

“เซี่ยนเอ๋อขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องห่างจากข้า ข้าจะพาเจ้ากลับมา!”

　　

เขาหยิบโอสถออกจากกระโจมหยกที่มีพลังมหาศาลพลังชีวิตที่มีนั้นเทียบเท่ากับพลังของทั้งโลกรวมกัน!

　　

ในตอนนั้นเองกลิ่นหอมหวานได้พัดเข้ามาเมื่อมีสตรีน่ารักเข้ามาดึงเซี่ยนเอ๋อไปจากเขา นั่นทำให้เขาไม่ได้ป้อนโอสถให้นางได้สำเร็จ

　　

“จิงหยูทำอะไรของเจ้า?”

　　

ซือหยูตกใจที่เซี่ยจิงหยูชิงตัวเซี่ยนเอ๋อไปจากเขา

　　

เซี่ยจิงหยูแววตาเยือกเย็นเป็นอย่างมาก

　　

“ถ้าหากนางตายไปแล้วเจ้าจะชุบชีวิตนางขึ้นมาทำไมอีก? ทำไมไม่ให้โอสถฟื้นชะตากับข้าแทนที่จะเสียมันไปเพราะนางเล่า? เท่านี้ก็เพียงพอที่จะชดใช้สิ่งที่เจ้าทำกับข้าแล้ว”