DND.
　　จินมู่กับรองเจ้าดินแดนเสี่ยวตั้งใจมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นและใจหายพร้อมกันจินมู่หน้าถอดสี ร่างปลอมของเขาฟื้นตัวได้อย่างง่ายดายราวกับเป็นอมตะ แต่มันก็มีจุดอ่อนร้ายแรงอยู่ นั่นก็คือการใช้เพลิงกับมัน!
　　เพลิงระเบิดเมื่อครู่ทำลายร่างกายและโลหิตไปด้วยร่างปลอมที่แข็งแกร่งที่สุดถูกทำลายในไม่กี่วินาที จินมู่แววตาเย็นชาและมองตรงไปยังที่ห่างไกล เขาเห็นสองคนฝ่าเมฆเข้ามาพร้อมกับอาวุธหน้าตาประหลาดในมือ อาวุธนี้กำลังจะปล่อยเพลิงอันน่ากลัวออกมาอีก!
　　“กล้าดียังไงที่กลับมา!”
　　จินมู่มองอาวุธนั้นด้วยความหวาดกลัว
　　“หน้าไม้สวรรค์สร้างอาวุธเจ้าช่างน่าประทับใจนัก!”
　　อาวุธในมือกงซุนหวูซื่อนั้นมีชื่อว่าหน้าไม้สวรรค์สร้าง
　　“ฮื่มกล้าดียังไงมาทำร้ายคู่หมั้นของพี่หยูเซี่ยน! ข้าจะเผาเจ้าทั้งเป็น”
　　กงซุนหวูซื่อเหนี่ยวไกหลายครั้ง
　　จินมู่หน้าดำมืด
　　“ทุกคนถอย!”
　　เหล่าร่างปลอมที่ได้รับคำสั่งถอยกลับแต่ก่อนจะได้ถอยหลบ ดวงตาของปิงหวูชิงก็เปล่งแสงอันเยือกเย็น
　　“เพลงกระบี่หิมะขาว!”
　　ร่างปลอมทั้งหมดได้กลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งที่มิอาจขยับเขยื้อนกระบวนท่านี้ไม่ได้กำจัดพวกมัน แต่มันจะทำให้พวกมันถูกทำลายได้!
　　ตู้ม!
　　เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวหลายครั้งมหาเพลิงอันรุนแรงเผาไม้ร่างปลอมทั้งหมดในคราเดียว พวกเขามองเห็นร่างปลอมที่ดิ้นรนในกองเพลิงแต่พวกมันหนีออกมาไม่ได้ พวกมันถูกเผาและหลอมละลายกลายเป็นความว่างเปล่า สุดท้ายก็เหลือแค่กองของเหลวและโลหิตสิบหยด
　　“เย้!พวกมันตายแล้ว!”
　　กงซุนหวูซื่อหัวเราะคิกคัก
　　รองเจ้าดินแดนเสี่ยวชักสีหน้าความสะพรึงกลัวเกิดขึ้นอีกครั้ง เขาจะรับมือกับปิงหวูชิงได้อย่างไรหากไร้ซึ่งร่างปลอม?
　　แล้วตอนนี้เขายังต้องเผชิญหน้ากับหน้าไม้สวรรค์สร้างอีก!
　　จินมู่ใบหน้ามืดหม่นแววตามีเพียงจิตสังหาร คำพูดที่เปล่งออกมาทั้งเย็นชาและแหบพร่า
　　“เจ้าทำลายร่างปลอมที่ข้าพยายามสะสมมานาน!พวกเจ้าคิดจะชดใช้ข้ายังไง?”
　　“ถ้าเจ้าตายพวกข้าก็ไม่ต้องชดใช้ไม่ใช่หรือ?”
　　ปิงหวูชิงถามกระบี่แล่นไปมาที่ด้านหลัง กระบี่เล่มแรกพุ่งออกไปกลายเป็นหิมะเต็มฟ้าปกคลุมจินมู่ ร่างของจินมู่กลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว แต่ปิงหวูชิงยังไม่สบายใจ นางจ้องมองรูปปั้นน้ำแข็งนั้น
　　“วิชากระจอก!”
　　จินมู่ยังคงพูดไดแม้จะเป็นรูปปั้นน้ำแข็งน้ำแข็งกระจายออกจากร่างเมื่อเขาสะบัดตัว เผยให้เห็นร่างไร้รอยขีดข่วน
　　“ระวัง!มันมีบางอย่างแปลก ๆ! กระบี่สวรรค์อหังการ!”
　　ปิงหวูชิงตะโกนกระบี่ที่สองพุ่งอย่างรวดเร็วไปทางจินมู่
　　จินมู่ไม่คิดหลบเขาหลับตาช้า ๆ เมื่อลืมตาอีกครั้งก็พบบรรยากาศแห่งการฆ่าฟันรอยกาย สีหน้าท่าทางของเขาเปลี่ยนไปโดยสมบูรณ์ มันดูลึกล้ำ หนักแน่น และดุร้ายน่าขนลุกยิ่งกว่า
　　“เจ้าพวกแมลงต่ำต้อยพวกเจ้าทำให้ข้าต้องใช้ร่างต้นลงมือ!”
　　ดวงตาของจินมู่ส่องแสงสีครามสายลมอันน่าสะพรึงปะทุออกมาจากภายใน
　　ซือหยูใจเต้นแรงเขามองเข้าไปด้วยเนตรวิญญาณ
　　“ระวัง!กลไลในร่างมันทำงานแล้ว!”
　　ซือหยูไม่ได้พบสิ่งนี้ในการมองครั้งที่แล้วตอนนี้เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีบางอย่างในพื้นที่เล็ก ๆ ของร่างจินมู่ พื้นที่นี้ถูกปิดบังอยู่เสมอจนเนตรวิญญาณมองไม่เห็น เขาเพิ่งจะมองเห็นเมื่อมันทำงาน
　　แผ่นหินก่อตัวขึ้นมาช้าๆ มีแก้วสองชิ้นฝังอยู่ที่กลางแผ่นหิน ซือหยูตกตะลึงเมื่อเห็นแก้ว
　　“แก้วพลังระดับสูง!”
　　แก้วทั้งสองดวงคือแก้วระดับสูงที่หายากมากแม้แต่ตำหนักโลหิตยังมีในครอบครองแค่สามดวง
　　แก้วดวงหนึ่งสีสันหม่นไปพลังบริสุทธิ์มากกว่าครึ่งถูกใช้ไปแล้ว ส่วนแก้วอีกดวงยังสดใสเพราะไม่เคยใช้มาก่อน ตอนนี้แก้วดวงแรกกำลังถูกดูดพลังในระดับที่รวดเร็วขึ้น มันถูกแผ่นหินดูดพลังบริสุทธิ์เข้าไป พลังของจินมู่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
　　เป็นเวลาเดียวกับที่กระบวนท่าของปิงหวูชิงซัดมาถึง
　　แกร๊ง!
　　เมื่อกระบี่ที่เฉือนได้แม้กระทั่งผิวของจ้าวเทวะระดับเก้าได้ปะทะกับผิวของจินมู่กระบี่นั้นราวกับได้ซัดใส่อสูรเนรมิตร ไม่เพียงแต่มันจะฟันไม่เข้า แต่มันยังถูกสะท้อนกลับมาด้านหลังอีกครั้ง มันกลับมาหาปิงหวูชิง
　　“ร่างมันแข็งขึ้น!ไม่สิ ร่างกายมันแข็งแกร่งขึ้น มันไม่ต่างจากจ้าวเทวะขั้นสูงสุด”
　　สัญชาตญาณบอกนางว่าร่างของศัตรูแข็งแกร่งขึ้นมาก
　　กงซุนหวูซื่อถอนหายใจแรง
　　“ข้าจัดการเอง!”
　　นางยกหน้าไม้สวรรค์สร้างขึ้นมายิงในพริบตาเดียว แสงสีทองพุ่งเข้าใส่จินมู่ราวกับลำแสงและระเบิดเสียงดังลั่น เพลิงร้อนระอุแผ่กระจาย แม้แต่มิติยังสั่นสะเทือน ถึงอย่างนั้น ร่างในกองเพลิงก็นิ่งไม่ไหวติงและไม่เป็นอันตราย
　　“ฮ่าๆๆๆกายาวิญญาณโบราณสองคนกับหน้าไม้สวรรค์สร้าง”
　　เสียงของจินมู่ราวกับอสูรในเพลิงมันชั่วร้ายมาก
　　“วันนี้พวกเจ้าทุกคนอย่าคิดว่าจะหนีไปได้!”
　　ฟึ่บ!
　　เงาร่างในกองเพลิงหายไป
　　ปิงหวูชิงตะโกน
　　“ไม่นะพวกเจ้า ระวัง!”
　　พอนางพูดจบเงาทมิฬได้ก่อตัวที่ด้านหลังนางอย่างกับผี กว่าปิงหวูชิงจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว หมัดดำสนิทกำลังซัดใส่ด้านหลังศีรษะของนางด้วยพลังอันน่ากลัว พลังนี้มากพอที่จะระเบิดหัวของปิงหวูชิงให้เป็นเสี่ยง ๆ
　　กระบี่ทั้งสองที่ด้านหลังปิงหวูชิงสั่นสะเทือนไม่หยุดพวกมันออกจากฝักในตอนที่หมัดซัดเข้ามาเพื่อป้องกันกะโหลก
　　แกร๊ง!
　　กระบี่ทั้งสองกระเด็นกลับพลังจำนวนมากของหมัดยังคงอยู่ ปิงหวูชิงโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อเบี่ยงจุดตาย หมัดจึงได้ซัดใส่แผ่นหลังของนางแทน
　　อ๊าาาา! ไอลีนโนเวล
　　ปิงหวูชิงบาดเจ็บสาหัสจากหมัดนั้นในปากเต็มไปด้วยโลหิต นางกลิ้งไปข้างหน้าหลายตลบ
　　ซือหยูหน้าแข็งกร้าว
　　“หวูซื่อเจ้ารออยู่นี่!”
　　เขาพุ่งไปรับร่างที่บาดเจ็บรุนแรงของปิงหวูชิงและรับร่างนางไม่ให้กระแทกกับพื้น
　　“ทิ้งข้าซะรีบหนีไปกับหวูซื่อแล้วกลับไปหากำลังเสริมจากสำนัก…”
　　ปิงหวูชิงพยายามดิ้นให้หลุดจากแขนซือหยู
　　ซือหยูไม่ตอบเขาจ้องมองจินมู่อยู่ตลอดเวลา เขากำลังอัดพลังชีวิตให้ปิงหวูชิงด้วยมือหนึ่งข้างเพื่อช่วยนางฟื้นฟูตัว เขาพูด
　　“เจ้าบาดเจ็บที่เหลือให้ข้าจัดการเอง เจ้าไปอยู่กับหวูซื่อซะ”
　　เขาพยุงนางขึ้นและผลักนางไปด้านหลังเบาๆ เขาจ้องจินมู่ไม่ว่างตา
　　จินมู่หยุดและแสยะยิ้ม
　　“แม้แต่วีรบุรุษก็มีจุดอ่อนในเสน่ห์หญิงงามเจ้าควรจะหนีไป แต่กลับมาตายซะได้ ไอ้โง่เอ้ย!”
　　ซือหยูสุขุมเยือกเย็น
　　“ถ้าข้าเป็นเจ้าข้าคงจะคิดอีกอย่าง ข้าคงจะคิดว่าข้าจะหนีรอดจากที่นี่ได้หรือไม่!”
　　“ฮ่าๆๆๆช่างพูดได้ไม่อายฟ้าดิน! ถ้าหากม่อเทียนฉวนไม่มาเอง ข้าจะเอาแก่นโลหิตของเจ้าไป!”
　　จินมู่พูด
　　ฟึ่บ!
　　ความเร็วของจินมู่เหนือกว่าจ้าวเทวะเข้าไปแล้วมันเทียบได้กับการก้าวพริบตาของอสูรเนรมิตร
　　ซือหยูมองจินมู่ด้วยตาเปล่าไม่ได้จินมู่ก้าวพริบตามาที่ด้านหลังซือหยูและซัดไปที่กะโหลกแบบเดียวกับปิงหวูชิง มันคือท่าถึงตายที่ตาเปล่ามองไม่ทัน แต่เนตรวิญญาณของซือหยูนั้นตอบสนองได้ดี มันรู้ว่าจินมู่จะก้าวพริบตาเข้ามา ร่างของซือหยูเกิดคลื่นห้าชีพจรในทันที ไม้หกทิศปรากฏที่ด้านหลังกะโหลก มันสามารถป้องกันได้ทันเวลา
　　ปั้ง!
　　ไม้หกทิศกระเด็นออกไปเกิดรอยแตกที่มันด้วย ซือหยูเจ็บใจมาก มันคือสมบัติที่เขาได้มาจากกระโจมเทพสวรรค์ น่าเสียดายที่มันถูกทำลายไปแบบนี้
　　หมัดของจินมู่ดุดันรุนแรงเมื่อปะทะกับคลื่นห้าชีพจร มันได้เจอกับพลังกีดขวางหนาแน่น แต่คลื่นห้าชีพจรป้องกันพลังของจ้าวเทวะระดับหกได้เท่านั้น หมัดของจินมู่นี้เกินขอบเขตจ้าวเทวะไปแล้ว คลื่นห้าชีพจรจึงแตกสลายไป ซือหยูกำลังจะตาย เขาสิ้นหวังและต้านทานไม่อยู่อีกแล้ว
　　กงซุนหวูซื่อกับปิงหวูชิงตัวแข็งทื่อพวกนางจู่โจมใส่จินมู่พร้อมกัน แต่จินมู่ก็ไม่เหลือบมองพวกนางแม้สักครั้ง เขากลับยิ้มเย็นชาและเล็งกะโหลกซือหยู
　　ในตอนนั้นเองกาลเวลาได้ตอบสนองต่อซือหยู แสงสีม่วงพุ่งออกจากตาซ้ายเมื่อเขาตะโกนร้อง
　　“เร่งเวลา!”
　　เวลารอบกายซือหยูเร็วขึ้นหลายเท่าหมัดของจินมู่ที่รวดเร็วปานสายฟ้าช้าดั่งหอยทากในสายตาเขา เขาคิดว่าปิงหวูชิงกับกงซุนหวูซื่อที่อยู่ไกลจะไม่รู้เรื่องพลังเวลา เพราะพลังนี้จะอยู่ได้แค่สามลมหายใจ ด้วยระยะเวลาอันสั้น เขามีโอกาสเดียวเท่านั้นในการสังหารจินมู่
　　เขามองแผ่นหินในร่างจินมู่เขาขยับนิ้วไปมา เส้นไหมสยายในอากาศเฉือนท้องจินมู่เข้าไปในร่าง ถ้าหากเขาไม่ทำลายแผ่นหิน จินมู่ก็อาจจะไม่ตาย จินมู่น่าจะเหมือนกับร่างปลอมที่เกือบเป็นอมตะ
　　เส้นไหมทะลวงเข้าร่างจินมู่ในทันทีพวกมันกำลังจะผ่าแผ่นหินเป็นสองส่วน แต่แผ่นหินนั้นสัมผัสได้ แก้วระดับสูงพุ่งออกจากแผ่นหินเข้าเผชิญหน้ากับเส้นไหมแทน
　　เพล้ง!
　　เสียงแสบแก้วหูของแก้วระดับสูงที่แตกดังขึ้นแต่แก้วระดับสูงนี้แข็งมาก มันต้องใช้เวลานานกว่าจะถูกตัดขาดได้ แผ่นหินได้มุ่งหน้าไปยังความว่างเปล่าและกำลังจะหนีไป
　　“ฮื่ม!”
　　ซือหยูถอนหายใจแรงเส้นไหมพุ่งเข้าใส่แผ่นหินทันที โลหิตพุ่งออกมาจากแผ่นหินนั้นราวกับว่ามันมีชีวิต เมื่อเห็นว่ามันถูกทำลายได้ แผ่นหินได้สั่นอย่างรุนแรง พลังโลหิตปะทุออกมา พลังนี้เหนือกว่าอสูรเนรมิตร มันเป็นพลังของเซียนเข้าไปแล้ว เส้นไหมสยายออก
　　พลังเซียนพุ่งออกจากร่างจินมู่มาพร้อมกับเส้นไหมและพุ่งตรงใส่ซือหยูเมฆาครึ้มม้วนในสวรรค์ ทั้งโลกสั่นสะเทือนเมื่อพบกับพลังนี้ แม้แต่ตำหนักในที่อยู่ห่างออกไปก็สัมผัสพลังอันน่ากลัวนี้ได้
　　ซือหยูเป็นเพียงแมงเม่าหากจะเทียบกับแรงกดดันมหาศาลเท่าภูเขานี้ความรู้สึกว่าไม่มีที่หลบภัยและกำลังจะตายทำให้เขาใจเต้นแรง กล้ามเนื้อกระตุกไปมา ซือหยูกัดลิ้นพยายามจะรักษาความเยือกเย็นเอาไว้