DND.
　　ร่างวิญญาณบินออกมาจากกล่องหยกในชายเสื้อของซือหยูและเปลี่ยนเป็นร่างที่จับต้องได้เขาดูเหมือนกับมนุษย์ที่มีเนื้อหนังและโลหิต หากไม่ดูให้ดีก็ยากที่จะมองออกว่าเขาเป็นร่างวิญญาณ
　　“ฮ่าๆๆๆ เจ้าเด็กน้อย ข้าไม่ได้เจอเจ้ามานาน! เจ้าเติบโตได้น่าตกใจนัก”
　　หยุนย่าสีมองซือหยูและพยักหน้ายอมรับหยุนย่าสีเป็นบุรุษผู้มีจิตใจกว้างใหญ่ไพศาล เขาได้ก้าวข้ามผ่านวิถีแห่งพลังมาจนเทียบเท่ากับดวงดาวบนท้องฟ้า หากได้รับคำชมว่า ‘น่าตกใจ’ จากเขา การเติบโตของซือหยูก็น่าจะยอดเยี่ยมของจริง
　　“ท่านอาจารย์”
　　ดวงวิญญาณซือหยูกลับสู่ร่างเขาโค้งคำนับด้วยความดีใจ
　　“ซือหยูผู้นี้ขอต้อนรับอาจารย์ที่ได้กลับมา”
　　ตั้งแต่ที่เขามาถึงจิวโจวเป็นเรื่องยากที่เขาจะได้พบกับคนรู้จักที่จากมานาน ความรู้สึกต่าง ๆ เอ่อล้นเข้ามา
　　หยุนย่าสีหัวเราะเบาๆ และพยุงซือหยูให้ยืนขึ้น เขาพูดทั้งรอยยิ้ม
　　“เจ้าจะมีพิธีรีตรองอะไรกับข้านัก”
　　เขาเงยหน้ามองรอบๆ และถามด้วยความแปลกใจ
　　“ที่นี่ไม่ใช่เฉินหลงอีกแล้วใช่ไหม?”
　　“ใช่แล้วท่านอาจารย์ที่นี่คือจิวโจว”
　　ซือหยูตอบ
　　หยุนย่าสีคิดถึงความหลัง
　　“พวกเราอยู่ในจิวโจวแล้วสินะข้าเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน มันคือสถานที่ต้นกำเนิดเผ่าพันธุ์มนุษย์ ถ้าข้าจำไม่ผิดตัวแทนดวงดาวที่ดูแลจิวโจวแห่งนี้ก็คือแม่สาวน้อยที่ชื่อหลินหลางสินะ?”
　　เขาถาม
　　“ท่านอาจารย์พูดถึงเซียนมณีหรือ?”
　　ซือหยูถาม
　　หยุนย่าสีมอง
　　“เซียนรึ?นางก้าวข้ามผ่านความเจ็บปวดไม่ได้ แล้วก็ตายไปแล้วหรือ?”
　　“อายุขัยของเซียนนั้นอยู่ได้เพียงหนึ่งนิรันดร์หนึ่งนิรันดร์ก็ผ่านไปแล้ว แต่นางยังถูกเรียกว่าเซียน นั่นหมายความว่านางจะต้องตายไปแล้ว”
　　ซือหยูตัวแข็งทื่อถ้าเขาจำไม่ผิด เซียนมณีคือผู้ที่มีชีวิตมานานก่อนนิรันดร์จะผ่าน นางคือเซียนที่มีอายุมากที่สุดในจิวโจว ตำนานความเชื่อได้เล่าเรื่องราวของนางผ่านตำราเก่ามากมาย แต่หยุนย่าสีนั้นกลับเรียกนางว่าเป็น ‘สาวน้อย’ นี่ไม่ได้บอกว่าหยุนย่าสีมีตัวตนมานานชั่วนิรันดร์แล้วงั้นรึ?
　　“ใช่แล้วท่านอาจารย์นางตายไปก่อนแล้ว…”
　　“นางทิ้งมรดกไว้ในจิวโจวเพื่อให้ผู้สืบทอดในจิวโจวได้ใช้มันเรียกว่าแดนมณี”
　　หยุนย่าสีลูบเคราะ
　　“นางรักษาสัญญาที่ว่าจะทิ้งมรดกไว้ให้มนุษย์จิวโจวด้วยหรือ?”
　　สัญญารึ?ซือหยูถามทันที
　　“ท่านอาจารย์สัญญาอะไรหรือ?”
　　หยุนย่าสีมองซือหยูในแววตานั้นดูเปล่าเปลี่ยว
　　“สัญญาระหว่างแม่สาวน้อยนั่นกับข้าน่ะ”
　　หยุนย่าสีคงจะไม่พูดมากกว่านี้ซือหยูจึงไม่ถามต่อ
　　“หากนางตายแล้วสิ่งนั้นจะต้องถูกทิ้งเอาไว้ด้วย ซือหยู เจ้าจำเป็นต้องไปแดนมณี มันรอคอยเจ้ามานานแล้ว…”
　　หยุนย่าสีพูด
　　ซือหยูยิ่งสงสัยเซียนมณีทิ้งบางอย่างเอาไว้และรอคอยให้ซือหยูไปรับมันหรือ? บางทีมันอาจจะเป็นสัญญาระหว่างหยุนย่าสีกับเซียนมณีก็ได้
　　“ย่อมได้ท่านอาจารย์”
　　ซือหยูตอบกลับ
　　หยุนย่าสีเงียบไปนานก่อนที่ความเศร้าและความเหงาในดวงตาจะเลือนหายเขามองซือหยูด้วยแววตาที่สดใสอีกครั้ง
　　“บอกข้ามาสิ…”
　　“เกิดอะไรขึ้นบ้างตอนที่ข้าหลับ”
　　ซือหยูพยักหน้าจากนั้นจึงเล่าหลายเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากกระโจมเทพสวรรค์ ตั้งแต่ที่เฉินหลงถูกรุกราน และประสบการณ์ที่เขาได้มาอยู่ในจิวโจวและแทรกซึมมาอยู่ในตำหนักโลหิต ซือหยูอธิบายรายละเอียดแทบจะทั้งหมด
　　เมื่อฟังจบหยุนย่าสีดูรู้สึกผิด นั่นก็เพราะว่าความเข้มงวดของเขาต่อซือหยูได้ทำให้ซือหยูต้องพบเจอกับความยากลำบากและสิ่งกีดขวางทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว แม้ว่าซือหยูจะเล่ามันอย่างเรียบเฉย หยุนย่าสีก็สัมผัสได้ถึงอันตรายที่เขาต้องเผชิญ
　　“ถ้าเจ้าเจอเทพไม้ที่กำลังจะตายโชคก็อยู่ข้างเจ้าแล้ว”
　　หยุนย่าสีกล่าว
　　“ข้าได้ยินเรื่องเผ่าพันธุ์ไม้ทองแดงมาก่อนครั้งหน้า ข้าจะช่วยนาง ข้าจะไม่ยอมให้ศิษย์ข้าต้องติดหนี้บุญคุณกับผู้ใด”
　　ซือหยูสอบถาม
　　“ท่านอาจารย์พลังของท่านเป็นอย่างไรบ้าง? ท่านฟื้นคืนจากเดิมมาเท่าใดแล้ว?”
　　หยุนย่าสีหัวเราะ
　　“ฮ่าๆ ตอนนี้ก็คงจะหนึ่งในพันของพลังเดิม วิญญาณข้าเสียหายเช่นนี้ ข้าจะเทียบกับในอดีตได้หรือ? พลังของข้าตอนนี้น่าจะเทียบได้กับสิบร่องรอยของที่นี่ เอ๋ ต้องสิบเอ็ดสิ”
　　สิบร่องรอยนี้น่าจะต้องหมายถึงราชาเก้าเขตและจ้าวผาบั่นภูติแล้วคนที่สิบเอ็ดคือใครกัน?
　　“น่าแปลกทำไมถึงมีกลิ่นเผ่าภูติผีที่นี่?”
　　หยุนย่าสีพูดเบาๆ และจ้องไปยังทิศใต้ราวกับว่ามองทะลุทวีปไปได้
　　ซือหยูไม่ได้ยินเสียงของเขาและเขาก็ไม่ได้สนใจถึงเรื่องคนที่สิบเอ็ดเช่นกัน เท่าที่รู้ จิวโจวนั้นกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต การปรากฏตัวของคนที่แข็งแกร่งเท่าราชาเก้าเขตนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก
　　“ท่านอาจารย์ถ้าเช่นนั้น ท่านก็เทียบได้กับราชาเขตกลางสินะ?”
　　ซือหยูไม่เคยลืมคำขู่ของราชาเขตกลางว่าหลังจากบ่มเพาะพลังจบเขาจะมาตามล่าซือหยูด้วยตัวเอง
　　หยุนย่าสีส่ายหน้า
　　“จากเศษฝุ่นทองบนตัวเจ้าคนผู้นั้นแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาสิบเอ็ดคน ข้าไม่แน่ใจว่าข้าจะรับมือได้หรือไม่”
　　เหล่าราชาเก้าเขตนั้นแข็งแกร่งที่สุดลำดับของราชาเป็นเรื่องลึกลับอยู่เสมอ นั่นก็เพราะราชาจะปรากฏตัวในยามที่เกี่ยวข้องกับบัลลังก์ครองจิวโจวเท่านั้น ในเวลาอื่น ราชาเก้าเขตจะมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข เมื่อได้รู้ว่าราชาเขตกลางแข็งแกร่งที่สุด ความรู้สึกอันตรายจึงได้ปกคลุมหัวใจซือหยู
　　“เจ้าไม่ต้องกังวลนักกลิ่นของคนผู้นั้นแปลกประหลาด มันจะต้องมีปัญหากับการบ่มเพาะพลังอยู่ ตอนนี้มันจะไม่เป็นปัญหากับเจ้า…”
　　หยุนย่าสีพูด
　　“เข้าใจแล้วอาจารย์ข้าจะหาวิธีเพิ่มพลังของข้า”
　　ซือหยูพูดอย่างจริงจัง
　　หยุนย่าสีพยักหน้าเบาๆ
　　“เจ้าเข้าใจภาษาที่ข้าถ่ายทอดให้มากเท่าใดแล้ว?”
　　“ข้าเชี่ยวชาญภาษาไม้ในขั้นสูงสุดภาษาอสูรหกในสิบส่วน ส่วนภาษามังกร ภาษาแมลง ภาษาภูติผิ ข้าเข้าใจมันราวสองถึงสามส่วน”
　　หยุนย่าสีตกใจ
　　“เชี่ยวชาญภาษาไม้ขั้นสูงสุดรึ?แค่ไม่กี่ปีเท่านั้นเอง”
　　เขารีบประเมินซือหยูด้ยความตกใจซือหยูสามารถตอบได้อย่างไม่มีข้อบกพร่อง แม้ว่าจะเป็นภาษาไม้โบราณที่ไม่มีใครกล่าวถึงนักก็ไม่ใช่เรื่องท้าทาย Aileen-novel
　　“หึหึข้าเป็นอัจฉริยะมากนักที่อ้างว่าตัวเองเชี่ยวชาญภาษา แต่ถ้าเทียบกับเจ้า พวกมันก็แค่คนธรรมดา!”
　　หยุนย่าสีตกใจมากเขามองซือหยูหัวจรดเท้าราวกับจะมองทะลุร่างไป
　　“ถ้าจะเข้าใจภาษาไม้ที่ข้าถ่ายทอดคนที่ไร้ความสามารถต้องใช้เวลาร้อยปี คนธรรมดาห้าสิบปี แต่เจ้าใช้เวลาแค่สองปี…”
　　หยุนย่าสีจ้องมองซือหยูราวกับได้เจอสบัติหายาก
　　ซือหยูเขินอายเขามาถึงขั้นนี้ได้ก็เพราะพลังเร่งเวลาของหม้อเก้ามังกร ถ้าหากคำนวนเวลาจริง เขาใช้เวลาไปประมาณสี่สิบถึงห้าสิบปี พรสวรรค์ของเขาก็แค่เท่าคนธรรมดาเท่านั้น
　　“ท่านอาจารย์ชมข้ามากไปแล้ว”
　　ซือหยูพูดอย่างอ่อนน้อม
　　หยุนย่าสีเกิดความคิดเขาคิดอยู่นานก่อนจะพูด
　　“ถ้าอย่างนั้นก็ถึงเวลาที่จะถ่ายทอดอีกตำรากับเจ้าทีแรกข้าคิดว่าเจ้าจะใช้เวลาหนึ่งอายุขัยในการศึกษาภาษาที่ข้าส่งต่อให้ ถ้าหากพรสวรรค์เจ้าเสียเปล่าเช่นนั้นก็คงจะน่าเสียดาย”
　　หยุนย่าสีดึงเอาก้อนโปร่งใสออกมาจากหน้าผากมันได้ก่อร่างเป็นตำราลอยไปที่มือซือหยู
　　มีข้อความซับซ้อนในตำรามันคือข้อความที่เขาไม่คุ้น ไม่เพียงเท่านั้น ทุกคำยังมีความหมายที่จับต้องไม่ได้ ซือหยูรู้สึกเหมือนได้ก้าวเข้าสู่วิถีอันยิ่งใหญ่แห่งจักรวาลเมื่อเปิดดูด้านในคร่าว ๆ เขาจมดิ่งอยู่ในความสงสัยไม่รู้จบ ยุคสมับโบราณ จักรวาล หมู่ดาว ทุกสิ่งมีชีวิต ชีวิต ความตาย การเกิดใหม่ โชคชะตา…ความหมายอันลึกซึ้งของฟ้าดินนับไม่ถ้วนแสดงอยู่ในจิตใจของซือหยู เขาราวกับได้มองต้นกำเนิดของโลก การเกิดของจักรวาลกว้างใหญ่ การขยายเผ่าพันธุ์ของสิ่งต่าง ๆ ชีวิต ความตาย ความลึกลับของการเกิดใหม่ และกฎแห่งโชคชะตา
　　เขายังเห็นชายหนุ่มนั่งเล่นหมากรุกเขาถูกรายล้อมด้วยโลกและจักรวาล การสรรสร้าง ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างหมุนวนรอบกายเขา เขาเป็นตรงกลางของทุกสรรพสิ่ง ซือหยูจ้องมองชายหนุ่มและรู้สึกสับสน…ใครกัน ทำไมข้าถึงเห็นเขาล่ะ?
　　ในตอนนั้นเองชายหนุ่มหันมองกลับมา การมองทำให้ร่างกายของซือหยูโปร่งใส ราวกับว่าเขามองได้ทะลุปรุโปร่งและไร้ทางหนี แม้แต่หม้อเก้ามังกรในดวงวิญญาณก็ถูกมองเห็น ซือหยูรู้สึกว่าวิญญาณกำลังแหลกสลายจากสายตาของคนผู้นี้
　　“ซือหยูตื่น!”
　　ในตอนนั้นเสียงห้วนดังดังราวกับสายฟ้าที่หู ซือหยูตัวสั่น หมู่ดาวและจักรวาลทั้งหมดที่ได้เห็นสลายไปทั้งอย่างนั้น ความเป็นจริงกลับมาตรงหน้าอีกครั้ง
　　หยุนย่าสีถามอย่างเคร่งเครียด
　　“เจ้าเห็นอะไร?”
　　ซือหยูพูด‘ทุกอย่าง’ จากตำรา เขาเห็นทุกสิ่งที่เคยมีอยู่ในจักรวาล ราวกับว่าตำรานี้เก็บรวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้
　　หยุนย่าสีพยักหน้าเบาๆ เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจ แต่คำพูดต่อมาของซือหยูได้ทำให้เขาเลิกคิ้ว
　　“กับชายนั่งเล่นหมากรุก…”
　　รอยยิ้มหยุนย่าสีเลือนลับความเยือกเย็นราวน้ำแข็งแสดงผ่านใบหน้า
　　“เจ้าเห็นเขารึ?”
　　ซือหยูพยักหน้าทั้งๆ ที่ยังคงงุนงง
　　“ท่านอาจารย์เขาเป็นใคร ทำไมโลกกับจักรวาลถึงหมุนวนรอบเขาเล่า?”
　　ความรู้สึกแสดงผ่านดวงตาหยุนย่าสีดวงตาเขาเปล่งประกายอย่างที่ซือหยูไม่เคยเจอมาก่อน เขาเงียบไปนานกว่าจะตอบ
　　“เมื่อถึงเวลาเจ้าจะได้รู้…”
　　ในที่สุดหยุนย่าสีก็พูดขึ้นมา
　　ซือหยูพยายามจะนึกถึงรูปลักษณ์ของชายหนุ่มแต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าใดก็ล้มเหลว ราวกับว่ามีพลังไร้ลักษณ์ของโลกกำลังลบความทรงจำส่วนนี้ไป
　　“เจ้าเรียกตำรานี้ได้ว่า‘ตำราสวรรค์แรก’ มันบอกว่าระหว่างจักรวาลถือกำเนิด สิ่งแรกที่ถูกสร้างคืออักษรหมื่นตัว…”
　　“ภาษาของทุกเผ่าพันธุ์บนโลกได้มีต้นแบบมาจากหนึ่งคำในตำรานี้”
　　ภาษาตั้งแต่โลกถือกำเนิดรึ?ซือหยูนิ่งแทบจะเป็นหิน
　　มนุษย์เลือกหนึ่งอักษรภาษามนุษย์จึงเกิดขึ้น อสูรเลือกหนึ่งอักษร ภาษาอสูรถึงเกิดขึ้น เผ่าไม้เลือกหนึ่งอักษร ภาษาไม้จึงถือกำเนิดขึ้น
　　หยุนย่าสีกล่าว
　　“จะบอกก็ได้ว่าถ้าเจ้าเข้าใจทุกคำใน‘ตำราสวรรค์แรก’ เจ้าจะบรรลุเรื่องกฎสวรรค์อันลึกล้ำทั้งแปด ชะตา การเกิดใหม่ ความตาย ชีวิต เวลา มิติ วิญญาณ ลิขิต”
　　นี่เป็นครั้งแรกที่ซือหยูได้ยินถึงเรื่องความหมายของกฎสวรรค์
　　“แปดความหมายอันลึกล้ำหากเข้าใจสักอย่างเดียวก็ทำให้เป็นยอดในทุกเผ่าพันธุ์ ได้อยู่เหนือทุกชีวิต”
　　ซือหยูเก็บมาคิด
　　“แล้วถ้าเข้าใจทั้งแปดอย่างเล่า?”
　　“ทั้งแปดหรือ…”
　　หยุนย่าสีส่ายหน้า
　　“มีผู้เดียวเท่านั้นที่เข้าใจทั้งแปดความหมายอันลึกล้ำตั้งแต่จักรวาลถือกำเนิดขึ้นมาคนผู้นั้นคือคนที่เจ้าเห็น ชายที่เล่นหมากรุกคนนั้น เขามิใช่สิ่งมีชีวิตอีกแล้ว เขาคือตัวตนของการกำเนิดกฎสวรรค์…”
　　หยุนย่าสีกล่าว