DND.715 – ชดเชยด้วยชีวิต   กู้ไทซูมองซือหยูกับผู้หญิงสองคนที่อยู่ข้างๆเขาด้วยแววตาคมกริบ 　　 “กระบี่นี้เคยใช้ฆ่าพวกจ้าวเทวะมันต้องรวบรวมพลังในหอคอยจักรพรรดิสิบปีก่อนจะใช้ได้ ข้าคิดจะใช้มันตอนที่เจอกับราชาแห่งความมืดที่ซุกซ่อนพลังเอาไว้มหาศาล แต่ใครจะไปคิดเล่าว่าคนที่ซุกซ่อนพลังไว้มากมายอย่างเจ้าจะยังมีผู้หญิงที่มีร่างกายพิเศษอยู่อีก!” 　　 “วันนี้จะถือเป็นข้อยกเว้นข้าจะใช้กระบี่นี้ฆ่ากึ่งภูติ แต่เจ้าสามคนจะต้องตายทั้งหมด ทั้งฎีกาสวรรค์พิสุทธิ์ พลังมองอนาคต และวิหคเพลิงแห่งความตาย สิบปีที่ใช้มันคุ้มค่าแล้ว!” 　　 กู้ไทซูถือกระบี่ภูติปราบมังกรเอาไว้มันปล่อยรังสีกระบี่ที่คมกริบออกมาและมีเสียงคำรามของมังกรอยู่ด้วย ราวกับว่ามังกรที่เคยถูกกระบี่นี้ฆ่ายังคงร้องโหยหวนจนถึงวันนี้ 　　 รัศมีกระบี่ปราบมังกรที่แสงดั่งโลหิตสว่างจ้ายิ่งกว่าเดิมเมื่อเวลาผ่านไปทุกตำแหน่งที่ต้องแสงโลหิตต่างถูกกระบี่ฟาดฟัน 　　 “ตาย” 　　 กู้ไทซูพูดเพียงคำเดียวอย่างเยือกเย็นเขาฟาดกระบี่ไปด้านหน้า มันมีพลังที่มีอาจอธิบายได้ 　　 ราวกับว่าเป็นสวรรค์ที่ถือครองกระบี่เล่มนี้และทุกที่ในโลกก็เป็นระยะโจมตีของมันไม่มีทางที่จะหลบหนีได้เลย พวกเขาทำได้แค่เผชิญหน้ากับมันเท่านั้น ซือหยูเบิกตากว้างเมื่อสัมผัสถึงพลังทำลายล้างสูงสุดจากกระบี่ 　　 สีหน้าผู้เฒ่าจิวผู้อยู่ในก้นบึ้งมังกรเปลี่ยนไปหลายครั้งเขากำหมัดแน่น 　　 “ไม่ต้องป้องกันแค่รีบหนีไปก็พอ! มันเป็นเศษสมบัติภูติที่เคยเป็นของจักรพรรดิโลหิต ถึงจะเป็นอสูรเนรมิตรก็ต้องสาหัส! เจ้าต้องหนี” 　　 แต่ซือหยูกับหญิงสาวทั้งสองก็รู้อยู่แล้วโดยไม่ต้องให้ผู้เฒ่าจิวเตือน 　　 “ให้ข้าลองดูหน่อย” 　　 เซี่ยนเอ๋อก้าวไปข้างหน้าพลังแห่งความตายปรากฏในดวงตาที่น่ารักสดใสของนางอีกครั้ง 　　 ดวงตาเยือกเย็นของนางจับจ้องไปที่กู้ไทซูนางราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน นางเปลี่ยนจากสาวน้อยน่ารักเป็นยมทูตในพริบตาเดียว! 　　 “ตาย” 　　 เซี่ยนเอ๋อพูดอีกครั้งพลังไร้ลักษณ์เข้าไปหากู้ไทซู 　　 ครั้งนี้ซือหยูได้โอกาสใช้เนตรวิญญาณมองสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่เห็นทำให้เขาต้องตกใจ เขาพบวิหคเพลิงทมิฬที่มิอาจมองได้ด้วยตาเปล่าปรากฏตัวข้างกู้ไทซู 　　 วิหคเพลิงปล่อยพลังแห่งความตายที่นร่ากลัวเป็นอย่างมากดวงตาของมันไร้ซึ่งความรู้สึกเหมือนกับยมทูต วิหคเพลิงบินรอบตัวกู้ไทซูอย่างไม่หยุดยั้ง พลังแห่งความตายของมันกำลังกลืนกินชีวิตของกู้ไทซูเข้าไป 　　 เป็นเพราะพลังนี้เหล่าภูติระดับสูงทั้งหมดถึงตาย! พลังชีวิตและวิญญาณล้วนถูกกวาดลบ้างไปจากพลังแห่งความตาย! ถึงกู้ไทซูที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้จะดูแปลกไปบ้าง แต่เขาก็ยังแตกต่างจากสองศักดิ์สิทธิ์โดยสิ้นเชิงในเรื่องของพลัง เขาสามารถรับรู้ถึงตัวตนของวิหคเพลิงทมิฬได้อย่างคาดไม่ถึง 　　 “เจ้ายังกล้าเผชิญหน้ากับข้าที่มีกระบี่ปราบมังกรอีกเรอะ?” 　　 กู้ไทซูถอนหายใจแรงอย่างเยือกเย็นและทำให้รัศมีกระบี่เปล่งประกายยิ่งกว่าเดิมรัศมีกระบี่ฉายแสงสู่วิหคเพลิง และวิหคเพลิงเองก็สลายไปราวกับควัน 　　 เซี่ยนเอ๋อร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดนางหน้าแดง โลหิตไหลออกมาจากมุมปาก นางได้รับผลสะท้อนกลับมาเพราะวิหคเพลิงที่ถูกสังหาร 　　 “เซี่ยนเอ๋อ!” 　　 ซือหยูใจสั่นเขารีบเข้าไปพยุงนาง 　　 “ข้าไม่เป็นไร” 　　 เซี่ยนเอ๋อที่ในปากเต็มไปด้วยโลหิตพูดอย่างอ่อนแรง 　　 “ข้าขอโทษ…กระบี่ภูติมันแข็งแกร่งเกินไปข้าช่วยพี่ไม่ได้เลย” 　　 ซือหยูถอนหายใจผ่อนคลายลงเมื่อมั่นใจว่าเซี่ยนเอ๋อไม่ได้เป็นอะไรมากเขารู้สึกขอบคุณที่นางไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต 　　 เขาหันไปมองกู้ไทซูอีกครั้งด้วยจิตสังหาร 　　 “เจ้าสมควรตาย” 　　 กู้ไทซูไม่สนใจคำขู่ของซือหยูนัก 　　 “อยากจะฆ่าข้าเรอะ?ไว้เจ้าไปฝันต่อในนรกเถอะ!” 　　 คำพูดของเขาดังก้องรัศมีกระบี่เองก็กำลังจะถึงตัวซือหยู การโจมตีของเขาราวกับจะทำลายล้างทุกสิ่ง 　　 ซือหยูรู้ว่าไม่มีทางที่เขาจะขวางมันได้และความต่างในด้านฐานพลังและสมบัติเทพเองก็ทำให้ซือหยูพลิกสถานการณ์ไม่ได้เลย 　　 ซือหยูมองหญิงสาวทั้งสองที่อยู่ข้างกายความแน่วแน่ปรากฏในแววตา 　　 “เซี่ยนเอ๋อจิงหยู เจ้าสองคนถอยไป” 　　 เขาพูดเบาๆเขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับหญิงสาวทั้งสองแม้ว่ารัศมีกระบี่โลหิตกำลังจะถึงตัว 　　 เซี่ยนเอ๋อเห็นความแน่วแน่ในสายตาซือหยู 　　 “พี่ซือหยูหนีไปด้วยกันเถอะ ได้โปรดอย่าสละตัวเองเลย” 　　 ซือหยูลูบหัวนางเบาๆและตอบนางอย่างอ่อนโยน 　　 “เราจะหนีไปที่ใดได้เล่า?ข้าไม่กลัวตาย แต่เจ้ากับจิงหยูจะต้องไม่ตาย” 　　 ซือหยูยิ้มเบาๆเขารู้ว่านางคงไม่ยอมรับการตัดสินใจของเขา 　　 “จิงหยูเจ้าต้องอยู่ต่อไปนะ” 　　 เขากล่าวอำลากับนางเขามองหน้านางอย่างลึกซึ้งและผลักเซี่ยนเอ๋อไป เขาหันไปหารัศมีกระบี่ที่เข้ามาใกล้ 　　 “ตราบเท่าที่ข้ายังอยู่พวกนางจะต้องไม่ตาย…” 　　 เขากัดฟันพูดเบาๆ 　　 ในตอนนั้นเองร่างปลอมสองร่างได้ถูกเรียกออกมา เขาใช้วิชาร่างเทียม แต่ละร่างของเขานั้นมีพลังต้นกำเนิดแต่ละธาตุอัดแน่นอยู่ ร่างสีเพลิงคือต้นกำเนิดอัคคี ส่วนอีกร่างที่มีสายฟ้าแล่นไปมาก็คือต้นกำเนิดอัสนี 　　 ขณะเดียวกันอากาศเย็นยะเยือกได้แผ่ออกมาจากตัวซือหยู เหล่าต้นกำเนิดนี้มิได้พบได้ยากกับเหล่าภูติ เพราะมันคือพลังที่เป็นแกนหลัก พลังต้นกำเนิดนับว่าไม่อันตรายกับภูตินัก 　　 แต่ต้นกำเนิดที่ซือหยูถือเอาไว้ในมือนั้นปล่อยพลังที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมากออกมา… 　　 “หลอมรวมต้นกำเนิด” 　　 ซือหยูกัดฟันควบคุมร่างปลอมและปล่อยให้แต่ละร่างปลอมรวมต้นกำเนิดเข้ามา 　　 น้ำแข็งเพลิง สายฟ้า…ต้นกำเนิดพลังที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงได้หลอมรวมกันเป็นบุพผาหลากสี มันกลายเป็นบุพผางดงามที่มีเส้นสายพลังวาดอย่างชัดเจน 　　 มันดูไม่แตกต่างจากดอกไม้ของจริงเลยแต่มันก็มีพลังที่น่ากลัวอยู่ด้วย ทุกคนที่มองเป็นต้องร้อนรนเมื่อได้เห็นมัน พลังกระบี่ที่พร้อมทำลายทุกสิ่งกลับมลายหายไปเพราะบุพผานี้ 　　 “วิชานี้อีกแล้วสินะ” 　　 กู้ไทซูสีหน้าหม่นหมองเขาเคยได้เห็นพลังของวิชานี้มากับตา 　　 “ตายซะ!” 　　 กู้ไทซูกัดฟันเขาแกว่งกระบี่ไปที่ซือหยู 　　 ซือหยูตอบกลับทันที 　　 “จงหายไป!” 　　 กระบี่สีเลือดได้ปะทะกับบุพผาหลากสี 　　 ฟึ่บ! 　　 เสียงเบาๆดังขึ้นเมื่อบุพผาแตกสลายแต่พลังวายุบ้าคลั่งที่กลืนกินทุกสิ่งในเส้นทางยังคงปะทุออกมา 　　 กระบี่ของกู้ไทซูและพลังของซือหยูถูกวายุบ้าคลั่งดูดกลืนเข้าไปพลังกระบี่ของกู้ไทซูถูกปั่นกระจายออกมาในทุกทิศทาง แต่พลังของมันก็ลดลงไปด้วย 　　 แกร๊ง!แกร๊ง! แกร๊ง! 　　 เสียงโลหะกระทบนับไม่ถ้วนดังขึ้นเมื่อพลังกระบี่ได้กระจายมาหาเกราะราชาศิลานิรันดร์ของซือหยูไม้หกทิศเองก็เคลื่อนไหวไปมาเพื่อขวางพลังกระบี่อันบ้าคลั่ง แต่พลังนั้นมีมากมายเหลือเกินจนไม้หกทิศต้านไว้ได้แค่ส่วนเดียว พลังกระบี่ที่เหลือได้จมลึกไปในเกราะราชาศิลานิรันดร์ 　　 เกราะราชาศิลานิรันดร์นั้นแทบจะไม่มีรอยขีดข่วนแต่พลังกระบี่ที่ผ่านเข้ามาก็ทำให้เกราะเสียหายไปได้ ถ้าหากมันต้องรับพลังกระบี่ตรงๆที่ไม่ได้กระจายเข้ามา มันก็คงป้องกันเขาไม่ได้ 　　 หลังจากรับพลังกระบี่หลายครั้งเกราะราชาศิลานิรันดร์ที่ปกป้องซือหยูนับครั้งไม่ถ้วนในอดีตเริ่มมีช่องเปิดที่ทำให้พลังเล็ดรอดเข้าไปได้ จุดบริเวณท้องที่อ่อนแอที่สุดของเกราะได้กลายเป็นจุดอ่อนของซือหยูแล้ว 　　 พลังกระบี่ได้พุ่งตรงไปยังท้องของซือหยูจนฉีกเป็นแผลกว้างซือหยูร้องครางเบาๆด้วยความเจ็บปวด จุดกำเนิดพลังของเขาที่อยู่ตรงท้องก็ฉีกขาด 　　 พลังกระบี่อันแข็งแกร่งยังคงทะลวงร่างกายและทำลายพลังชีวิตอันรวยรินที่หลงเหลือในร่างกายของเขาพลังกระบี่ที่รุกล้ำเข้าไปทำให้ซือหยูร่วงลงจากกลางอากาศราวกับใบไม้ที่เหี่ยวแห้ง 　　 ท้องนภาไร้ขอบเขตสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขาเขาไม่รู้ว่าท้องนภามาจากเบื้องบนหรือเบื้องล่าง และเมื่อดูสภาพของร่างกายตัวเอง เขาก็รู้แล้วว่านี่คือจุดจบของเขา 　　 “มันจะจบตรงนี้สินะ?” 　　 ซือหยูถอนหายใจด้วยความขมขื่นเขามองเซี่ยจิงหยูที่ปลอดภัยดีและหัวเราะอย่างผ่อนคลายใจ 　　 “ข้าจะได้เป็นอิสระแล้วสินะ…” 　　 เขาแต่งงานกับเซี่ยนเอ๋อเพราะเขาสัญญาเอาไว้และเซี่ยจิงหยูก็โศกเศร้าที่เขาทำแบบนั้น เขาคงทำได้แค่ใช้ชีวิตนี้ปกป้องนางเพื่อชดใช้ 　　 ผู้เฒ่าจิวในก้นบึ้งมังกรรู้แล้วว่าทำไมซือหยูถึงเสี่ยงชีวิตเข้าสู้กับกู้ไทซูมันเป็นเพราะว่าเขาต้องการที่จะตาย เขาต้องการจะส่งชีวิตของเขาให้กับเซี่ยจิงหยูหลังจากที่แต่งงานกับเซี่ยนเอ๋ออย่างเป็นทางการแล้ว 　　 “ไม่นะ!” 　　 เสียงร่ำร้องจากเซี่ยนเอ๋อดังก้องนางรีบพุ่งไปรับร่างซือหยูเอาไว้ในอ้อมกอด 　　 “พี่ซือหยู” 　　 เซี่ยนเอ๋อลืมตากว้างดวงตาของนางบวมแดงเมื่อเห็นสภาพร่างของซือหยู 　　 นางร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า 　　 “อย่าตายนะ!ไม่มีพี่แล้วข้าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง?” 　　 เสียงร้องอันเศร้าหมองในดวงใจที่อ่อนแอได้แสดงความรู้สึกส่วนลึกที่สุดของนางออกมาซือหยูอยากจะพูดกับนาง แต่ร่างของเขาอยู่ในหุบเหวแห่งความตาย พูดแม้แต่คำเดียวยังมิอาจทำได้ 　　 เขาอ้าปากพยายามจะพูดแต่มันก็หุบลงไปอย่างอ่อนแรง เขาทำอะไรไม่ได้เลย ภาพที่มองเห็นได้มืดมัวลง เขาพร้อมรับโชคชะตาแล้ว 　　 “ไม่!” 　　 เซี่ยนเอ๋อร้องสุดเสียงและรวบรวมพลังชีวิตในมือและอัดลงไปในร่างซือหยูเพื่อยื้อชีวิตของเขาต่อไป 　　 แต่พลังกระบี่ยังไม่จางหายไปจากร่างกายของเขาพลังชีวิตของนางที่อ่อนแอเมื่อเทียบกันได้สลายไปอย่างรวดเร็ว น้ำตาดั่งอัญมณีไหลออกมาจากดวงตา ไม่ว่านางจะอัดพลังชีวิตไปเท่าใด นางก็มิอาจช่วยชีวิตเขาได้ 　　 ซือหยูรู้สึกอบอุ่นในหัวใจถ้าเขาได้ตายในอ้อมกอดของเซี่ยนเอ๋อ ทุกสิ่งที่ทำมาก็นับว่าไม่สูญเปล่า เขายื่นมือไปลูบหน้าเซี่ยนเอ๋อก่อนจะพูดด้วยความยากลำบาก 　　 “เซี่ยนเอ๋ออย่าร้องไปเลย ข้าไม่ได้ตาย ข้าแค่กลับบ้านของข้าง ดั่งใบไม้ร่วงสู่ผืนดิน” 　　 เซี่ยนเอ๋อยังคงร้องไม่หยุดและก้มหน้าแนบอกของเขานางดูเหมือนเด็กที่เสียญาติสนิทที่สำคัญที่สุดไป เสียงร่ำไห้อันโศกเศร้าทำให้ทุกคนที่ได้ยินเสียใจไปตามๆกัน 　　 ซือหยูเริ่มมองอะไรไม่เห็นอีกแล้วเขาพยายามจะหันไปมองกู้ไทซูที่ยังลอยอยู่ที่เดิม แต่ทั้งร่างของกู้ไทซูก็แทบจะแหลกสลาย สภาพของเขาไม่ได้ดีไปกว่าซือหยู นั่นทำให้ซือหยูโล่งใจลง 　　 ส่วนกระบี่ปราบมังกรในมือของเขาก็เสียรัศมีกระบี่ไปแล้วมันร่วงลงกับพื้นดั่งเศษเหล็ก 　　 ฟึ่บ! 　　 แสงสีชมพูเปล่งประกายมีสัตว์ประหลาดจากมุกวิญญาณเก้าหยกกินเศษกระบี่เข้าไป มันบินกลับมาหาซือหยู 　　 มันคือกิเลนน้อยที่หลงรักสมบัติทุกประเภทมันตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ได้เศษสมบัติภูติ มันกระโดดโลดเต้นไปมาบนอกของซือหยู 　　 เมื่อมันก้มหน้าลงมองมันก็กระพริบตาหลายครั้ง มันรู้สึกว่ามีบางอย่างที่แปลกไป มันดันหัวกับหอของซือหยู แต่ก็พบว่าเขาไม่ตอบสนองอะไรเลย 　　 กิเลนน้อยใช้ขาหน้าเกาหัวของมันดวงตานั้นเต็มไปด้วยความสงสัย มันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับซือหยู 　　 มันมองเซี่ยนเอ๋อที่ร่ำไห้ก่อนจะหันกลับมามองซือหยูที่ร่างชุ่มเลือดดูเหมือนมันจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มันก้มหัวดมอกของซือหยู 　　 เมื่อมันดมดูก็พบว่าชีวิตของซือหยูกำลังจะจบลงในอีกไม่นานมันตัวแข็งทื่อ เศษกระบี่ที่คาบเอาไว้ตกออกจากปาก น้ำตาคลอเบ้าของมัน 　　 มันเลียหน้าซือหยูด้วยลิ้นนุ่มๆมันร้องสะอึกสะอื้นเมื่อรู้ว่าชีวิตของผู้เป็นนายกำลังจะจบลง  

DND.715 – ชดเชยด้วยชีวิต

 

กู้ไทซูมองซือหยูกับผู้หญิงสองคนที่อยู่ข้างๆเขาด้วยแววตาคมกริบ

　　

“กระบี่นี้เคยใช้ฆ่าพวกจ้าวเทวะมันต้องรวบรวมพลังในหอคอยจักรพรรดิสิบปีก่อนจะใช้ได้ ข้าคิดจะใช้มันตอนที่เจอกับราชาแห่งความมืดที่ซุกซ่อนพลังเอาไว้มหาศาล แต่ใครจะไปคิดเล่าว่าคนที่ซุกซ่อนพลังไว้มากมายอย่างเจ้าจะยังมีผู้หญิงที่มีร่างกายพิเศษอยู่อีก!”

　　

“วันนี้จะถือเป็นข้อยกเว้นข้าจะใช้กระบี่นี้ฆ่ากึ่งภูติ แต่เจ้าสามคนจะต้องตายทั้งหมด ทั้งฎีกาสวรรค์พิสุทธิ์ พลังมองอนาคต และวิหคเพลิงแห่งความตาย สิบปีที่ใช้มันคุ้มค่าแล้ว!”

　　

กู้ไทซูถือกระบี่ภูติปราบมังกรเอาไว้มันปล่อยรังสีกระบี่ที่คมกริบออกมาและมีเสียงคำรามของมังกรอยู่ด้วย ราวกับว่ามังกรที่เคยถูกกระบี่นี้ฆ่ายังคงร้องโหยหวนจนถึงวันนี้

　　

รัศมีกระบี่ปราบมังกรที่แสงดั่งโลหิตสว่างจ้ายิ่งกว่าเดิมเมื่อเวลาผ่านไปทุกตำแหน่งที่ต้องแสงโลหิตต่างถูกกระบี่ฟาดฟัน

　　

“ตาย”

　　

กู้ไทซูพูดเพียงคำเดียวอย่างเยือกเย็นเขาฟาดกระบี่ไปด้านหน้า มันมีพลังที่มีอาจอธิบายได้

　　

ราวกับว่าเป็นสวรรค์ที่ถือครองกระบี่เล่มนี้และทุกที่ในโลกก็เป็นระยะโจมตีของมันไม่มีทางที่จะหลบหนีได้เลย พวกเขาทำได้แค่เผชิญหน้ากับมันเท่านั้น ซือหยูเบิกตากว้างเมื่อสัมผัสถึงพลังทำลายล้างสูงสุดจากกระบี่

　　

สีหน้าผู้เฒ่าจิวผู้อยู่ในก้นบึ้งมังกรเปลี่ยนไปหลายครั้งเขากำหมัดแน่น

　　

“ไม่ต้องป้องกันแค่รีบหนีไปก็พอ! มันเป็นเศษสมบัติภูติที่เคยเป็นของจักรพรรดิโลหิต ถึงจะเป็นอสูรเนรมิตรก็ต้องสาหัส! เจ้าต้องหนี”

　　

แต่ซือหยูกับหญิงสาวทั้งสองก็รู้อยู่แล้วโดยไม่ต้องให้ผู้เฒ่าจิวเตือน

　　

“ให้ข้าลองดูหน่อย”

　　

เซี่ยนเอ๋อก้าวไปข้างหน้าพลังแห่งความตายปรากฏในดวงตาที่น่ารักสดใสของนางอีกครั้ง

　　

ดวงตาเยือกเย็นของนางจับจ้องไปที่กู้ไทซูนางราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน นางเปลี่ยนจากสาวน้อยน่ารักเป็นยมทูตในพริบตาเดียว!

　　

“ตาย”

　　

เซี่ยนเอ๋อพูดอีกครั้งพลังไร้ลักษณ์เข้าไปหากู้ไทซู

　　

ครั้งนี้ซือหยูได้โอกาสใช้เนตรวิญญาณมองสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่เห็นทำให้เขาต้องตกใจ เขาพบวิหคเพลิงทมิฬที่มิอาจมองได้ด้วยตาเปล่าปรากฏตัวข้างกู้ไทซู

　　

วิหคเพลิงปล่อยพลังแห่งความตายที่นร่ากลัวเป็นอย่างมากดวงตาของมันไร้ซึ่งความรู้สึกเหมือนกับยมทูต วิหคเพลิงบินรอบตัวกู้ไทซูอย่างไม่หยุดยั้ง พลังแห่งความตายของมันกำลังกลืนกินชีวิตของกู้ไทซูเข้าไป

　　

เป็นเพราะพลังนี้เหล่าภูติระดับสูงทั้งหมดถึงตาย! พลังชีวิตและวิญญาณล้วนถูกกวาดลบ้างไปจากพลังแห่งความตาย! ถึงกู้ไทซูที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้จะดูแปลกไปบ้าง แต่เขาก็ยังแตกต่างจากสองศักดิ์สิทธิ์โดยสิ้นเชิงในเรื่องของพลัง เขาสามารถรับรู้ถึงตัวตนของวิหคเพลิงทมิฬได้อย่างคาดไม่ถึง

　　

“เจ้ายังกล้าเผชิญหน้ากับข้าที่มีกระบี่ปราบมังกรอีกเรอะ?”

　　

กู้ไทซูถอนหายใจแรงอย่างเยือกเย็นและทำให้รัศมีกระบี่เปล่งประกายยิ่งกว่าเดิมรัศมีกระบี่ฉายแสงสู่วิหคเพลิง และวิหคเพลิงเองก็สลายไปราวกับควัน

　　

เซี่ยนเอ๋อร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดนางหน้าแดง โลหิตไหลออกมาจากมุมปาก นางได้รับผลสะท้อนกลับมาเพราะวิหคเพลิงที่ถูกสังหาร

　　

“เซี่ยนเอ๋อ!”

　　

ซือหยูใจสั่นเขารีบเข้าไปพยุงนาง

　　

“ข้าไม่เป็นไร”

　　

เซี่ยนเอ๋อที่ในปากเต็มไปด้วยโลหิตพูดอย่างอ่อนแรง

　　

“ข้าขอโทษ…กระบี่ภูติมันแข็งแกร่งเกินไปข้าช่วยพี่ไม่ได้เลย”

　　

ซือหยูถอนหายใจผ่อนคลายลงเมื่อมั่นใจว่าเซี่ยนเอ๋อไม่ได้เป็นอะไรมากเขารู้สึกขอบคุณที่นางไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต

　　

เขาหันไปมองกู้ไทซูอีกครั้งด้วยจิตสังหาร

　　

“เจ้าสมควรตาย”

　　

กู้ไทซูไม่สนใจคำขู่ของซือหยูนัก

　　

“อยากจะฆ่าข้าเรอะ?ไว้เจ้าไปฝันต่อในนรกเถอะ!”

　　

คำพูดของเขาดังก้องรัศมีกระบี่เองก็กำลังจะถึงตัวซือหยู การโจมตีของเขาราวกับจะทำลายล้างทุกสิ่ง

　　

ซือหยูรู้ว่าไม่มีทางที่เขาจะขวางมันได้และความต่างในด้านฐานพลังและสมบัติเทพเองก็ทำให้ซือหยูพลิกสถานการณ์ไม่ได้เลย

　　

ซือหยูมองหญิงสาวทั้งสองที่อยู่ข้างกายความแน่วแน่ปรากฏในแววตา

　　

“เซี่ยนเอ๋อจิงหยู เจ้าสองคนถอยไป”

　　

เขาพูดเบาๆเขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับหญิงสาวทั้งสองแม้ว่ารัศมีกระบี่โลหิตกำลังจะถึงตัว

　　

เซี่ยนเอ๋อเห็นความแน่วแน่ในสายตาซือหยู

　　

“พี่ซือหยูหนีไปด้วยกันเถอะ ได้โปรดอย่าสละตัวเองเลย”

　　

ซือหยูลูบหัวนางเบาๆและตอบนางอย่างอ่อนโยน

　　

“เราจะหนีไปที่ใดได้เล่า?ข้าไม่กลัวตาย แต่เจ้ากับจิงหยูจะต้องไม่ตาย”

　　

ซือหยูยิ้มเบาๆเขารู้ว่านางคงไม่ยอมรับการตัดสินใจของเขา

　　

“จิงหยูเจ้าต้องอยู่ต่อไปนะ”

　　

เขากล่าวอำลากับนางเขามองหน้านางอย่างลึกซึ้งและผลักเซี่ยนเอ๋อไป เขาหันไปหารัศมีกระบี่ที่เข้ามาใกล้

　　

“ตราบเท่าที่ข้ายังอยู่พวกนางจะต้องไม่ตาย…”

　　

เขากัดฟันพูดเบาๆ

　　

ในตอนนั้นเองร่างปลอมสองร่างได้ถูกเรียกออกมา เขาใช้วิชาร่างเทียม แต่ละร่างของเขานั้นมีพลังต้นกำเนิดแต่ละธาตุอัดแน่นอยู่ ร่างสีเพลิงคือต้นกำเนิดอัคคี ส่วนอีกร่างที่มีสายฟ้าแล่นไปมาก็คือต้นกำเนิดอัสนี

　　

ขณะเดียวกันอากาศเย็นยะเยือกได้แผ่ออกมาจากตัวซือหยู เหล่าต้นกำเนิดนี้มิได้พบได้ยากกับเหล่าภูติ เพราะมันคือพลังที่เป็นแกนหลัก พลังต้นกำเนิดนับว่าไม่อันตรายกับภูตินัก

　　

แต่ต้นกำเนิดที่ซือหยูถือเอาไว้ในมือนั้นปล่อยพลังที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมากออกมา…

　　

“หลอมรวมต้นกำเนิด”

　　

ซือหยูกัดฟันควบคุมร่างปลอมและปล่อยให้แต่ละร่างปลอมรวมต้นกำเนิดเข้ามา

　　

น้ำแข็งเพลิง สายฟ้า…ต้นกำเนิดพลังที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงได้หลอมรวมกันเป็นบุพผาหลากสี มันกลายเป็นบุพผางดงามที่มีเส้นสายพลังวาดอย่างชัดเจน

　　

มันดูไม่แตกต่างจากดอกไม้ของจริงเลยแต่มันก็มีพลังที่น่ากลัวอยู่ด้วย ทุกคนที่มองเป็นต้องร้อนรนเมื่อได้เห็นมัน พลังกระบี่ที่พร้อมทำลายทุกสิ่งกลับมลายหายไปเพราะบุพผานี้

　　

“วิชานี้อีกแล้วสินะ”

　　

กู้ไทซูสีหน้าหม่นหมองเขาเคยได้เห็นพลังของวิชานี้มากับตา

　　

“ตายซะ!”

　　

กู้ไทซูกัดฟันเขาแกว่งกระบี่ไปที่ซือหยู

　　

ซือหยูตอบกลับทันที

　　

“จงหายไป!”

　　

กระบี่สีเลือดได้ปะทะกับบุพผาหลากสี

　　

ฟึ่บ!

　　

เสียงเบาๆดังขึ้นเมื่อบุพผาแตกสลายแต่พลังวายุบ้าคลั่งที่กลืนกินทุกสิ่งในเส้นทางยังคงปะทุออกมา

　　

กระบี่ของกู้ไทซูและพลังของซือหยูถูกวายุบ้าคลั่งดูดกลืนเข้าไปพลังกระบี่ของกู้ไทซูถูกปั่นกระจายออกมาในทุกทิศทาง แต่พลังของมันก็ลดลงไปด้วย

　　

แกร๊ง!แกร๊ง! แกร๊ง!

　　

เสียงโลหะกระทบนับไม่ถ้วนดังขึ้นเมื่อพลังกระบี่ได้กระจายมาหาเกราะราชาศิลานิรันดร์ของซือหยูไม้หกทิศเองก็เคลื่อนไหวไปมาเพื่อขวางพลังกระบี่อันบ้าคลั่ง แต่พลังนั้นมีมากมายเหลือเกินจนไม้หกทิศต้านไว้ได้แค่ส่วนเดียว พลังกระบี่ที่เหลือได้จมลึกไปในเกราะราชาศิลานิรันดร์

　　

เกราะราชาศิลานิรันดร์นั้นแทบจะไม่มีรอยขีดข่วนแต่พลังกระบี่ที่ผ่านเข้ามาก็ทำให้เกราะเสียหายไปได้ ถ้าหากมันต้องรับพลังกระบี่ตรงๆที่ไม่ได้กระจายเข้ามา มันก็คงป้องกันเขาไม่ได้

　　

หลังจากรับพลังกระบี่หลายครั้งเกราะราชาศิลานิรันดร์ที่ปกป้องซือหยูนับครั้งไม่ถ้วนในอดีตเริ่มมีช่องเปิดที่ทำให้พลังเล็ดรอดเข้าไปได้ จุดบริเวณท้องที่อ่อนแอที่สุดของเกราะได้กลายเป็นจุดอ่อนของซือหยูแล้ว

　　

พลังกระบี่ได้พุ่งตรงไปยังท้องของซือหยูจนฉีกเป็นแผลกว้างซือหยูร้องครางเบาๆด้วยความเจ็บปวด จุดกำเนิดพลังของเขาที่อยู่ตรงท้องก็ฉีกขาด

　　

พลังกระบี่อันแข็งแกร่งยังคงทะลวงร่างกายและทำลายพลังชีวิตอันรวยรินที่หลงเหลือในร่างกายของเขาพลังกระบี่ที่รุกล้ำเข้าไปทำให้ซือหยูร่วงลงจากกลางอากาศราวกับใบไม้ที่เหี่ยวแห้ง

　　

ท้องนภาไร้ขอบเขตสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขาเขาไม่รู้ว่าท้องนภามาจากเบื้องบนหรือเบื้องล่าง และเมื่อดูสภาพของร่างกายตัวเอง เขาก็รู้แล้วว่านี่คือจุดจบของเขา

　　

“มันจะจบตรงนี้สินะ?”

　　

ซือหยูถอนหายใจด้วยความขมขื่นเขามองเซี่ยจิงหยูที่ปลอดภัยดีและหัวเราะอย่างผ่อนคลายใจ

　　

“ข้าจะได้เป็นอิสระแล้วสินะ…”

　　

เขาแต่งงานกับเซี่ยนเอ๋อเพราะเขาสัญญาเอาไว้และเซี่ยจิงหยูก็โศกเศร้าที่เขาทำแบบนั้น เขาคงทำได้แค่ใช้ชีวิตนี้ปกป้องนางเพื่อชดใช้

　　

ผู้เฒ่าจิวในก้นบึ้งมังกรรู้แล้วว่าทำไมซือหยูถึงเสี่ยงชีวิตเข้าสู้กับกู้ไทซูมันเป็นเพราะว่าเขาต้องการที่จะตาย เขาต้องการจะส่งชีวิตของเขาให้กับเซี่ยจิงหยูหลังจากที่แต่งงานกับเซี่ยนเอ๋ออย่างเป็นทางการแล้ว

　　

“ไม่นะ!”

　　

เสียงร่ำร้องจากเซี่ยนเอ๋อดังก้องนางรีบพุ่งไปรับร่างซือหยูเอาไว้ในอ้อมกอด

　　

“พี่ซือหยู”

　　

เซี่ยนเอ๋อลืมตากว้างดวงตาของนางบวมแดงเมื่อเห็นสภาพร่างของซือหยู

　　

นางร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า

　　

“อย่าตายนะ!ไม่มีพี่แล้วข้าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง?”

　　

เสียงร้องอันเศร้าหมองในดวงใจที่อ่อนแอได้แสดงความรู้สึกส่วนลึกที่สุดของนางออกมาซือหยูอยากจะพูดกับนาง แต่ร่างของเขาอยู่ในหุบเหวแห่งความตาย พูดแม้แต่คำเดียวยังมิอาจทำได้

　　

เขาอ้าปากพยายามจะพูดแต่มันก็หุบลงไปอย่างอ่อนแรง เขาทำอะไรไม่ได้เลย ภาพที่มองเห็นได้มืดมัวลง เขาพร้อมรับโชคชะตาแล้ว

　　

“ไม่!”

　　

เซี่ยนเอ๋อร้องสุดเสียงและรวบรวมพลังชีวิตในมือและอัดลงไปในร่างซือหยูเพื่อยื้อชีวิตของเขาต่อไป

　　

แต่พลังกระบี่ยังไม่จางหายไปจากร่างกายของเขาพลังชีวิตของนางที่อ่อนแอเมื่อเทียบกันได้สลายไปอย่างรวดเร็ว น้ำตาดั่งอัญมณีไหลออกมาจากดวงตา ไม่ว่านางจะอัดพลังชีวิตไปเท่าใด นางก็มิอาจช่วยชีวิตเขาได้

　　

ซือหยูรู้สึกอบอุ่นในหัวใจถ้าเขาได้ตายในอ้อมกอดของเซี่ยนเอ๋อ ทุกสิ่งที่ทำมาก็นับว่าไม่สูญเปล่า เขายื่นมือไปลูบหน้าเซี่ยนเอ๋อก่อนจะพูดด้วยความยากลำบาก

　　

“เซี่ยนเอ๋ออย่าร้องไปเลย ข้าไม่ได้ตาย ข้าแค่กลับบ้านของข้าง ดั่งใบไม้ร่วงสู่ผืนดิน”

　　

เซี่ยนเอ๋อยังคงร้องไม่หยุดและก้มหน้าแนบอกของเขานางดูเหมือนเด็กที่เสียญาติสนิทที่สำคัญที่สุดไป เสียงร่ำไห้อันโศกเศร้าทำให้ทุกคนที่ได้ยินเสียใจไปตามๆกัน

　　

ซือหยูเริ่มมองอะไรไม่เห็นอีกแล้วเขาพยายามจะหันไปมองกู้ไทซูที่ยังลอยอยู่ที่เดิม แต่ทั้งร่างของกู้ไทซูก็แทบจะแหลกสลาย สภาพของเขาไม่ได้ดีไปกว่าซือหยู นั่นทำให้ซือหยูโล่งใจลง

　　

ส่วนกระบี่ปราบมังกรในมือของเขาก็เสียรัศมีกระบี่ไปแล้วมันร่วงลงกับพื้นดั่งเศษเหล็ก

　　

ฟึ่บ!

　　

แสงสีชมพูเปล่งประกายมีสัตว์ประหลาดจากมุกวิญญาณเก้าหยกกินเศษกระบี่เข้าไป มันบินกลับมาหาซือหยู

　　

มันคือกิเลนน้อยที่หลงรักสมบัติทุกประเภทมันตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ได้เศษสมบัติภูติ มันกระโดดโลดเต้นไปมาบนอกของซือหยู

　　

เมื่อมันก้มหน้าลงมองมันก็กระพริบตาหลายครั้ง มันรู้สึกว่ามีบางอย่างที่แปลกไป มันดันหัวกับหอของซือหยู แต่ก็พบว่าเขาไม่ตอบสนองอะไรเลย

　　

กิเลนน้อยใช้ขาหน้าเกาหัวของมันดวงตานั้นเต็มไปด้วยความสงสัย มันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับซือหยู

　　

มันมองเซี่ยนเอ๋อที่ร่ำไห้ก่อนจะหันกลับมามองซือหยูที่ร่างชุ่มเลือดดูเหมือนมันจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มันก้มหัวดมอกของซือหยู

　　

เมื่อมันดมดูก็พบว่าชีวิตของซือหยูกำลังจะจบลงในอีกไม่นานมันตัวแข็งทื่อ เศษกระบี่ที่คาบเอาไว้ตกออกจากปาก น้ำตาคลอเบ้าของมัน

　　

มันเลียหน้าซือหยูด้วยลิ้นนุ่มๆมันร้องสะอึกสะอื้นเมื่อรู้ว่าชีวิตของผู้เป็นนายกำลังจะจบลง