เมื่อซือหยูกำลังจะจู่โจมก็เกิดเสียงทื่อๆ ดังออกมาห้าครั้งพร้อมกับศีรษะมนุษย์ห้าคนที่ชุ่มไปด้วยเลือดลอยขึ้นมา ใบหน้าของคนเหล่านั้นทั้งตกใจ สับสน และแปลกใจ พวกเขาตายด้วยดวงตาที่ยังเป็นมัน

 

กลุก! กลุก! กลุก!

 

หัวทั้งห้ากลิ้งบนพื้น หัวเล่านั้นเลอะเปรอะโคลน จากนั้นหัวทั้งห้าก็กลิ้งตกแท่นประหาร หัวที่เคยติดอยู่กับร่างกายมนุษย์ในตอนนี้เต็มไปด้วยรอยแผล

 

กังต้าเหล่ยที่โกรธแค้นตกใจ หัวทั้งห้าคือหัวของเพชรฆาตที่กำลังจะบั่นคอพวกเขา!

 

เสียงอันอ่อนโยนของหลงจื้อชิงดังตามมาจากด้านหลัง เขาเดินมาเผชิญหน้ากับพวกเขาทั้งห้าคนอย่างช้าๆ ใบหน้านั้นดูรู้สึกผิด

 

“ขอขอโทษที่ทำให้พวกเจ้าต้องเป็นทุกข์เช่นนี้”

 

เขาพูดและโค้งคำนับให้กับทั้งห้าคน การเปลี่ยนท่าทีของเขาทำให้ทั้งห้าคนตกใจ

 

“ท่านเจ้าพันธมิตร คนพวกนี้คือใครกัน?”

 

หลินหยุนฮีมองอย่างแปลกใจกับทหารไร้หัว ทั้งหมดคือคนที่หลงจื้อชิงไว้ใจ เขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมหลงจื้อชิงถึงสังหารจนหมด!

 

“อาจารย์หลิน ข้าหวังว่าท่านจะอภัยสิ่งที่ข้าทำลงไปทั้งหมด ห้าคนนี้ถูกฟู่กังซานติดสินบน พวกนั้นพยายามเฝ้าดูข้าอย่างใกล้ชิด ข้าจำเป็นต้องใช้วิธีนี้กำจัดพวกมัน”

 

หลงจื้อชิงถอนหายใจ

 

“เป็นเพราะข้าอ่อนแอจนปล่อยให้ฟู่กังซานแอบสร้างฐานอำนาจในพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ตอนที่ข้าบาดเจ็บหนัก เกือบครึ่งของคนที่ข้าไว้ใจล้วนถูกซื้อตัวไปจนหมด”

 

ซือหยูกับคนที่เหลือเข้าใจทุกอย่างแล้วเมื่อได้ฟังคำอธิบาย

 

“ฟู่กังซานวางแผนร่วมมือกับผู้เฒ่าบางคนเพื่อเล็งเป้ามาที่เจ้าตำหนักฉีกับอาจารย์หลิน ถ้าหากสำเร็จ คงยากที่ท่านสองคนจะรอดตาย ข้าเลยใช้เรื่องซือหยูเป็นข้ออ้างจับขังพวกท่านเพื่อรักษาชีวิตท่านเอาไว้”

 

หลงจื้อชิงหยิบเอาแก้วสีโลหิตออกมา มันคือแก่นกฎสวรรค์

 

หลังจากที่อัดพลังชีวิตลงไปก็เกิดข้อมูลที่ซ่อนเอาไว้ปรากฏที่ใต้เท้าของแต่ละคน มันคือลำดับยักย้าย!

 

“นี่คือทางออกที่ไม่ได้ถูกปิดไว้ทั้งแต่อดีต ท่านราชาโลกดับสูญทิ้งลำดับเอาไว้ที่นี่ มีแค่เจ้าพันธมิตรรุ่นก่อนๆเท่านั้นที่รู้ ฟู่กังซานจะต้องไม่รู้แน่ พวกท่านทุกคนจงหนีไปด้วยทางนี้ ลำดับนี้จะพาไปไกลได้อย่างน้อยร้อยลี้ ถ้าหากซ่อนพลังเอาไว้ก็จะไม่มีใครเจอตัวได้อีก”

 

หลงจื้อชิงหยิบเอากุญแจออกมาปลดโซ่ตรวนของแต่ละคน

 

แต่เมื่อถึงคราวซือหยูจะปลดโซ่ เขาก็พบว่าโซ่ตรวจของซือหยูไม่ได้มัดอยู่แล้ว! และโซ่ตรวนที่แข็งอย่างไม่น่าเชื่อยังบิดเบี้ยว มันอ่อนยวบลงราวกับปุยนุ่น

 

ภาพอันน่าตกใจทำให้หลงจื้อชิงเลยหน้ามองตาซือหยูทันที

 

“เจ้าปลดตรวนได้ด้วยตัวเองเรอะ?”

 

หลงจื้อชิงกลั้นหายใจมองโซ่ตรวนที่บิดเบี้ยว ต้อมีพลังสัตว์ประหลาดแบบใดกันถึงจะทำลายตรวนขังภูติได้? แม้แต่สมบัติเทพระดับสูงก็ทำลายมันด้วยพลังไม่ได้เลย!

 

“ถ้าเช่นนั้น นี่ไม่ได้หมายความว่าเจ้าแค่แสร้งทำเป็นโดนจับรึ?”

 

หลงจื้อชิงได้สติกลับมาและตระหนักได้ว่าโซ่ตรวนกับคุกมิอาจขังซือหยูได้ ถ้าเขาอยากจะหนี ก็ไม่มีใครหยุดเขาได้เช่นกัน

 

ซือหยูแค่โยนโซ่ตรวนทิ้งไปและยิ้มเบาๆ

 

“ท่านควรจะดีใจที่ไม่คิดร้ายอะไรกับพวกข้า มิเช่นนั้นคนที่ตายก็คงจะเป็นท่าน!”

 

เมื่อจิตสังหารปรากฏเมื่อครู่ ในตอนที่หลงจื้อชิงพูดว่าจะประหารพวกเขา ถ้าเขาสังหารเพชรฆาตช้าไปกว่านั้นเพียงครู่เดียว…ซือหยูอาจจะฆ่าเขาเพราะความเข้าใจผิดไปลแ้ว!

 

หลงจื้อชิงเห็นความมั่นใจของเด็กหนุ่มกึ่งภูติตรงหน้า เขาหยุดที่จะถอนหายใจไม่ได้

 

“ข้าไม่คิดเลยว่าเด็กตัวเล็กๆจะเติบโตจนเป็นชายที่น่าประทับใจเช่นนี้”

 

เขาพูดด้วยความหดหู่

 

“ข้าสงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง ท่านไม่ได้เกลียดข้าหรอกรึ?”

 

ซือหยูคิดว่าหลงจื้อชิงยังคงบาดหมางใจกับซือหยูเพราะการหายตัวไปของหลงอู๋จือ

 

หลงจื้อชิงยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นดูโศกเศร้า

 

“ข้าเสียทั้งลูกชาย ลูกสาว ข้าไม่มีอะไรให้ต้องมองหาอีกแล้ว ข้าแค่หวังให้พันธมิตรผู้คุมสวรรค์อยู่รอดปลอดภัย และข้ายังหวังว่าเจ้าจะเป็นอนาคตของเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่จะทำให้การกวาดล้างทวีปจบลง เพราะสิ่งนี้ ข้าถึงก้าวข้ามความชิงชังในอดีตมาได้”

 

ความโดดเดี่ยวและสิ้นหวังเกิดขึ้นกับหลงจื้อชิงเมื่อเขาบาดเจ็บสาหัส เขายังเสียลูกสาวมาอีกเมื่อไม่นานมานี้ เขามาถึงจุดตกต่ำที่สุดในชีวิต เพราะเหตุนี้ เขาจึงได้เห็นเหตุผลที่จริงแท้ของชีวิตและก้าวข้ามผ่านอดีตมาได้

 

ซือหยูตกใจ คนตรงหน้าข้ายังคงเป็นเจ้าแห่งพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ที่ยโสโอหังหยาบคายที่อยู่ในตำแหน่งสูงและมีอำนาจมากมายอยู่อีกรึ? เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองไปมากจนแทบจะเป็นคนละคน

 

“เอาล่ะ พวกเจ้าทุกคนควรรีบไป ข้าจะประกาศกับทุกคนว่าเจ้าฆ่าทหารห้าคนแล้วหนี แต่ก็ถูกข้าฆ่าตายหมด ข้าจะบอกว่าศพของทหารห้าคนนี่คือศพของพวกเจ้า”

 

หลงจื้อชิงโบกมือเผาศพทั้งห้า บอกไม่ได้อีกแล้วว่าร่างไร้วิญยาณเหล่านี้เป็นของบุรุษหรือสตรี ไม่ต้องพูดถึงเค้าโครงหน้าตาเลย

 

“กลลวงไม้นี้คงหลอกพวกมันได้ไม่นาน ข้าหลอกมันไม่ได้ตลอดไปเพระหนอนบ่อนไส้ของมันตายพร้อมกันห้าคน ถ้าหากไม่มีซากศพให้ตรวจดู ไม่นานเกินรอฟู่กังซานมันก็คงจะสงสัย…”

 

หลินหยุนฮีพูด

 

“ท่านเจ้าพันธมิตร เหตุใดไม่หนีไปกับพวกข้าเล่า?”

 

ไม่มีที่อื่นใดให้ฉีตงไล่กับหลินหยุนฮีในพันธมิตรผู้คุมสวรรค์อีกแล้ว พวกเขาจึงอยู่ต่อไม่ได้ และเรื่องนี้ก็คงจะเกิดขึ้นกับหลงจื้อชิงในอีกไม่นานเช่นกัน เพราะสถานการณ์ในตอนนี้ถูกวางเอาไว้อย่างดี

 

“ไม่จำเป็นเลย ข้าเป็นคนตระกูลหลง เป็นลูกหลานของเจ้าพันธมิตรคนก่อนๆ ข้ายังคงเป็นเจ้าพันธมิตรในตอนนี้ พวกเจ้าหนีไปเถอะ แต่ข้าจะอยู่ที่นี่และต่อสู้จนหมดแรง จงไป ไม่ต้องเป็นห่วงข้า”

 

หลงจื้อชิงหันหลังกลับ เงาของเขาดูเดียวดายและสันโดษ

 

“ข้าหวังว่าพวกท่านจะปลอดภัยและเลี่ยงภัยร้ายจากภายนอกได้”

 

หลงจื้อชิงดีดนิ้วเปิดลำดับยักย้าย

 

ซือหยูประทับใจในตัวเขา เขาโค้งคำนับให้หลงจื้อชิง

 

“ผู้อาวุโสหลง เราจะต้องเจอกันอีกแน่”

 

กังต้าเหล่ยสีหน้าดูอึดอัด เขาโค้งคำนับเช่นกัน

 

“ข้าหวังว่าท่านจะอภัยที่ข้าว่าร้ายท่านไป”

 

ฉีตงไล่กับหลินหยุนฮีเศร้าหมอง ทั้งคู่โค้งให้หลงจื้อชิงพร้อมกัน

 

“ท่านเจ้าพันธมิตร ถนอมตัวด้วย”

 

แสงหลากสีเปล่งประกาย ทั้งห้าถูกย้ายออกไป ไม่มีใครเหลืออยู่ที่นี่อีก

 

“ได้เวลาที่ข้าต้องไปแล้ว…”

 

หลงจื้อชิงถอนหายใจเบาๆ

 

ในตอนนั้นเอง มีเสียงคนมากมายที่บินเข้ามา หลงจื้อชิงขมวดคิ้ว เขาสงสัยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

 

ฟึ่บ! ฟึ่บ!

 

มีคนมากมายบินมาจากระยะไกล หลายคนเป็นผู้เฒ่าที่มักจะไม่ปรากฏตัว ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงมารวมตัวกันและบินมาหาเขา

 

“ท่านเจ้าพันธมิตร!”

 

ผู้เฒ่าที่อาวุโสที่สุดพูดขึ้น มีผู้เฒ่าหลายคนบินมาที่นี่ รวมทั้งผู้เฒ่าเฉินและคนอื่นๆ

 

ฟึ่บ!

 

หลังจากที่มาถึง พวกเขามองลานประหารอย่างเป็นกังวล พวกเขาชักสีหน้าเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณที่เพิ่งจะถูกเผา

 

“ท่านเจ้าพันธมิตร ข้าได้ยินว่าท่านแอบประหารฉีตงไล่กับอาจารย์หลินกับอีกสามคนที่เหลือรึ?”

 

ผู้เฒ่าเฉินขมวดคิ้ว

 

หลงจื้อชิงหรี่ตามองผู้เฒ่าคนอื่น เพราะเหล่าผู้เฒ่ามาที่นี่ในทันทีหลังจากที่เขามาถึง นี่ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่

 

เมื่อเขามองรอบๆก็พบว่าฟู่กังซานอยู่ที่นี่ด้วย เขาคือคนที่จัดแจงเรื่องนี้!

 

“ข้าไม่ได้แอบประหารพวกเขา แต่พวกเขาสารภาพว่าสมคบคิดกับต่างโลก ข้าเลยต้องกำจัดทิ้ง ข้าคิดจะเรียกพวกเจ้ามาบอกเรื่องนี้อยู่แล้ว ตอนนี้พวกเจ้าก็มาที่นี่พอดี จะไปตรวจดูซากของพวกมันก็ได้”

 

หลงจื้อชิงใจเย็นหนักแน่น แต่ในใจนั้นตื่นตระหนก เขาหวังว่าจะไม่มีใครรู้ตัวว่ามีทหารหายไปห้าคน

 

เขาต้องปิดบังเรื่องนี้จากฟู่กังซานไว้ชั่วคราวและบอกฟู่กับซานว่าพวกซือหยูได้ตายไปแล้ว หลงจื้อชิงมองฟู่กังซานด้วยความชิงชัง ถ้าฟู่กังซานไม่ไล่ต้อน เขาก็คงจะไม่มีวันใช้แผนนี้

 

ผู้เฒ่าหลายคนเริ่มตรวจดูซากศพที่ถูกเผา แต่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้ว่ามันเป็นศพของผู้ใด แต่พวกเขาบอกได้ว่ามันคือศพของคนห้าคน

 

“หัวพวกมันไปไหนล่ะ?”

 

ฟู่กังซานถาม

 

หลงจื้อชิงเตรียมคำตอบไว้ล่วงหน้าแล้ว

 

“ตอนต่อสู้ ข้าตัดหัวพวกมันไปแล้ว”

 

เขาผายมือ กะโหลกที่ไหม้เกรียมห้าหัวลอยขึ้นมา หลายคนใจหายเมื่อเห็นภาพอันน่ากลัวนี้

 

ผู้เฒ่าเฉินไม่พอใจมาก

 

“ท่านเจ้าพันธมิตร ทำไมท่านรีบร้อนนัก?”

 

เจ้าพันธมิตรประหารโดยไม่มีหลักฐานใดจะแสดงกับผู้เฒ่าที่เหลือเลย!

 

“นี่เป็นการตัดสินใจหลังจากที่ตัดสินอย่างถี่ถ้วนแล้ว เจ้ากังขากับข้าเรอะ?”

 

หลงจื้อชิงตอบอย่างเย็นชา เขาเสียใจที่ฟู่กังซานบังคับให้เขาต้องแสดงออกมาแบบนี้

 

ในตอนนั้น เขาเห็นความตื่นเต้นบนใบหน้าฟู่กังซาน สีหน้านั้นล้ำลึกราวกับคิดอะไรบางอย่าง ราวกับแผนของเขาเพิ่งจะสำเร็จ

 

หลงจื้อชิงใจเต้นแรง หรือว่าฟู่กังวลรู้ว่าที่นี่มีลำดับยักย้าย? เขาจัดคนไปลอบโจมตีที่ระยะร้อยลี้จากที่นี่แล้วรึ? หรือว่าเขาแอบฆ่าซือหยูกับคนอื่นตั้งแต่ที่ออกไป?

 

หลงจื้อชิงเริ่มร้อนใจเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้

 

“เหล่าผู้เฒ่าเอ๋ย พวกท่านยังคิดจะติดตามเจ้าพันธมิตรเช่นนี้อยู่อีกรึ?”

 

ฟู่กังซานพูดขึ้นมา คำพูดนี้หมายถึงหลงจื้อชิง!

 

เขาพูดต่อ

 

“ตั้งแต่ที่เขาเจ็บหนัก เขากลายเป็นคนใจเสาะ ไม่กล้าตัดสินใจดูแลพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ให้เหมาะสม แล้วก็ตั้งแต่ที่ลูกสาวตายไป นิสัยเขาก็ได้เปลี่ยนไปเช่นกัน อาจารย์หลินกับเจ้าตำหนักฉีถูกสังหารไปอย่างเข้าใจผิดโดยไม่ไตร่ถามผู้เฒ่าคนอื่นก่อน! เขาแยกไม่ได้แล้วว่าผิดถูกคือสิ่งใด”

 

“เหล่าผู้เฒ่าเอ๋ย ข้าอยากจะถามพวกท่านว่าหลงจื้อชิงเหมาะสมจะเป็นเจ้าพันธมิตรจริงหรือไม่?”

 

ฟู่กังซานตั้งคำถามขึ้นมาขณะที่มองคนรอบๆ

 

สถานการณ์เช่นนี้ทำให้หลงจื้อชิงรู้สึกราวกับถูกผลักตกเขา กลายเป็นว่าฟู่กังซานไม่ได้เล็งอาจารย์หลินหรือเจ้าตำหนักฉี แต่ฟู่กังซานเล็งตำแหน่งเจ้าพันธมิตรของเขา!

 

เขาจงใจที่จะข่มเหงผู้เฒ่าทั้งสองเผื่อทำให้หลงจื้อชิงคิดว่าเขาจะกำจัดทั้งสองทิ้ง! ถ้าหลงจื้อชิงไม่สนใจเรื่องนี้ เขาก็จะสังหารผู้เฒ่าสองคนได้อย่างสะดวกใจ!

 

แต่ถ้าหลงจื้อชิงไม่หวั่นไหว เขาก็คงจะใช้เหตุอย่างการประหารลับออกมา ดังนั้นจึงเป็นผลให้เกิดการไตร่ถามกันถึงอำนาจที่หลงจื้อชิงถืออยู่!

 

นี่เป็นกับดักที่ฟู่กังซานวางเอาไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม!