หลงจื้อชิงสับสนอย่างมากเมื่อผู้เฒ่าทุกคนเข้าไปเปิดประตูปล่อยตัวหลงจื้อชิง เพียงเวลาชั่วยามเดียว ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง!

 

ทันใดนั้นเอง หลงจื้อชิงได้กลิ่นโลหิตโชยมาจากร่างกายของเหล่าผู้เฒ่า เขามองรอบๆอีกครั้งและพบว่าฟู่กังซานกับคนในตระกูลของเขาหายไป!

 

“เกิดอะไรขึ้น? ฟู่กังซานไปอยู่ที่ไหน?”

 

หลงจื้อชิงใจหาย

 

ถ้าฟู่กังซานยังมีชีวิตอยู่ เขาก็คงจะไม่ยอมให้ผู้เฒ่ามากมายขนาดนี้เข้ามาค้นหาความจริง และด้วยกลิ่นโลหิตกับพวกฟู่กังซานที่หายตัวไป นั่นทำให้เกิดความคิดบ้าๆขึ้นมาในหัวของหลงจื้อชิง…

 

หรือว่าฟู่กังซานจะ…

 

“ท่านเจ้าพันธมิตร ฟู่กังซานถูกฆ่าตายไปแล้ว รวมถึงคนในตระกูลเขาด้วย!”

 

ผู้เฒ่าเฉินตอบ

 

ตู้ม

 

ราวกับสายฟ้าฟาดใส่หูของเขา หลงจื้อชิงยินดียิ่งนัก เขาแอบชิงอำนาจกับฟู่กังซานมาสองปีเต็ม แต่เมื่อผ่านไปชั่วยามเดียว พวกนั้นก็ถูกฆ่าตายหมด!

 

“ผู้เฒ่าจิวได้สติกลับมาแล้วสินะ?”

 

หลงจื้อชิงเป็นสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้แต่บาดแผลบนร่างก็เริ่มที่จะรักษาตัวเองขึ้นมาบ้าง

 

ตอนนี้ โลกปั่นป่วนวุ่นวาย ตัวตนที่อยู่เหนือยอดฝีมือทั้งมวลอย่างผู้เฒ่าจิวจะต้องทำให้พันธมิตรผู้คุมสวรรค์ปลอดภัยกว่าเดิมได้แน่นอน!

 

“ผู้เฒ่าเฉินกับคนที่เหลือตัวแข็งทื่อ ผู้เฒ่าเฉินหัวเราะเยาะตัวเอง

 

“พวกข้าถูกช่วยไว้โดยผู้เฒ่าผู้หนึ่งก็จริง แต่นั่นไม่ใช่ฝีมือผู้เฒ่าจิวหรอก แต่เป็นผู้เฒ่าอีกคน”

 

ผู้เฒ่าอีกคนรึ? รอยยิ้มของหลงจื้อชิงหุบลงไป หัวใจเขาเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม นอกจากผู้เฒ่าจิวแล้วจะมีคนอื่นใดในทวีปที่นับว่าเป็นผู้เฒ่าของพวกเขาอีกเล่า คงจะมีแค่ราชาแห่งความมืด ผู้ที่สันโดษตนเองมานับร้อยปี

 

เขามาที่พันธมิตรผู้คุมสวรรค์ด้วยตัวเองรึ?

 

เขามาทำไมกัน?

 

หลงจื้อชิงครุ่นคิดอย่างหนัก ความยินดีของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความกังวล

 

การมาของราชาแห่งความมืดหาใช่เรื่องดี เพราะอาณาจักรทมิฬกำลังถูกรุกรานอย่างหนักและพร้อมจะถูกโค่นอำนาจได้ทุกเมื่อ ดังนั้นการมาของเขาก็อาจจะเป็นการมาขอความช่วยเหลือ!

 

ไม่สิ ถ้าเขาฆ่าผู้เฒ่าไปแล้วมากกว่าครึ่ง แสดงว่าเขาจะต้องอยากกุมพันธมิตรผู้คุมสวรรค์เอาไว้เอง!

 

ผู้เฒ่าเฉินที่เห็นท่าทางของหลงจื้อชิงค่อนข้างตกใจ เจ้าพันธมิตรหลงรู้อยู่แล้วรึว่าซือหยูจะกลับมา?

 

“ท่านเจ้าพันธมิตร เขายังอยู่ในโถงหลักไม่ไปไหน”

 

ผู้เฒ่าเฉินพยายามจะทดสอบ

 

หลงจื้อชิงไม่มองตาใคร ไม่มีใครบอกได้ว่าเขาอึดอัดใจแค่ไหน เขายังคงหนักแน่นโดยไม่โกรธแค้น

 

“เอาล่ะ ทุกคนตามข้ามา!”

 

เมื่อเห็นเช่นนี้ ผู้เฒ่าเฉินเกือบจะมั่นใจแล้วว่าเจ้าพันธมิตรหลงกับซือหยูวางแผนเรื่องที่เกิดขึ้นมาก่อน หรือพูดอีกอย่างก็คือ นี่คือกับดักที่เจ้าพันธมิตรหลงล่อฟู่กังซานกับผู้ติดตามให้ปรากฏตัวออกมาในคราวสุดท้าย!

 

ผู้เฒ่าเฉินคิดย้อนกลับไปและรู้สึกหนาวสั่นในใจ ช่างเป็นแผนการกำจัดเสี้ยนหนามอันลึกล้ำ! ความนับถือต่อหลงจื้อชิงกับซือหยูในตัวเขาเพิ่มขึ้นมาเป็นอย่างมาก

 

เมื่อพวกเขาเข้าใกล้โถงหลัง ฝีเท้าของหลงจื้อชิงหนักอึ้งขึ้น เขาพยายามคิดหาวิธีแก้ไขสถานการณ์มาตลอดทาง แต่สุดท้ายเขาก็ตระหนักว่าแผนของเขาล้วนไร้ความหมาย เพราะไม่มีใครในทวีปนี้ที่รู้ว่าราชาแห่งความมืดแข็งแกร่งเพียงใด

 

สิ่งเดียวที่เขาแน่ใจก็คือราชาแห่งความมืดจะต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป! และนี่ยังเป็นครั้งแรกที่เขาปรากฏตัวขึ้นมาในรอบหลายร้อยปี เขาได้กำจัดตระกูลยี่และตระกูลตู่ไปแล้ว พลังของเขาอาจจะอยู่ในระดับเทพ!

 

เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดอยู่แล้วจากในอดีต มิอาจคาดเดาได้เลยว่าตอนนี้เขาจะมีพลังเพิ่มขึ้นมากเพียงใด! ดังนั้นแผนทั้งหมดที่คิดมาก็อาจจะไร้ความหมายเมื่อต้องเผชิญหน้ากับราชาผู้ปกครองที่แท้จริง!

 

หลงจื้อชิงเตรียมที่จะเดินเข้าไปด้วยความหนักใจ แต่ก่อนที่เขาจะไปถึง เขายืนอยู่ข้างหน้าประตูอย่างลังเล

 

ท่ามกลางความเงียบ เขาพูดออกมาด้วยความเศร้า

 

“ผู้เฒ่าเฉิน เจ้าทำหน้าที่กับข้ามานานแค่ไหนรึ?”

 

ผู้เฒ่าเฉินสับสนในคำถาม

 

“ข้าอยู่ที่นี่ตั้งแต่สมัยเจ้าพันธมิตรคนก่อน คงมากกว่าร้อยปีมาแล้วล่ะ”

 

“ร้อยปี…หึหึ ในร้อยปีที่ผ่านมา ข้าโง่เขลาแต่ก็รู้ตัว บางทีเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว”

 

หลงจื้อชิงดูจริงจังอย่างมากเมื่อถาม

 

“ผู้เฒ่าเฉิน จะช่วยข้าสักเรื่องได้หรือไม่?”

 

เกิดอะไรขึ้น? ผู้เฒ่าเฉินงุนงงยิ่งกว่าเดิมขณะที่มองสีหน้าหม่นหมองของอีกฝ่าย

 

“ท่านเจ้าพันธมิตร โปรดบอกข้าเถิด”

 

หลงจื้อชิงดูโล่งใจ เขายิ้ม

 

“ขอบคุณผู้เฒ่าเฉิน! ขอความกรุณาท่านโปรดจุดธูปให้อู๋จือกับหวูชิงแทนข้าทุกปีในวันไหว้ หากเป็นแบบนั้นได้ ข้าคงจะไม่โดดเดี่ยวจนเกินไป”

 

ผู้เฒ่าเฉินเข้าใจแล้วว่าเขากำลังสั่งเสีย เขาเบิกตากว้าง เกิดอะไรขึ้นระหว่างเจ้าพันธมิตรกับซือหยูเล่า? เจ้าพันธมิตรรู้จริงๆรึว่ามีใครอยู่ข้างในโถง?

 

ผู้เฒ่าเฉินคิดว่าบางทีผู้เฒ่าที่เขาพูดถึงจะเป็นคนละคนกับคนที่อยู่ในใจหลงจื้อชิง แต่ก่อนที่เขาจะพูดออกไป หลงจื้อชิงก็ได้เดินเข้าไปในโถงด้วยความแน่วแน่เสียแล้ว ราวกับว่าเขาพร้อมที่จะตาย

 

เขาตะโกน

 

“ฝากท่านด้วยนะ ผู้เฒ่าเฉิน!”

 

เอี๊ยด

 

จากนั้น เขาสะบัดมือเพื่อปิดประตู ประตูที่ปิดแน่นทำให้มีแสงในโถงริบหรี่

 

ไกลออกไป หลงจื้อชิงเห็นหน่วยกวาดล้างยืนเคารพทั้งสองข้างของฝั่งประตู หน่วยกวาดล้างมิได้ต้อนรับเขาอย่าที่เคย แต่หน่วยกวาดล้างกลับกำลังรอคอยคำสั่งจากคนอีกคน!

 

หน่วยกวาดล้างพ่ายแพ้งั้นรึ? หลงจื้อชิงใจหายเล็กๆ เขาเงยหน้ามองไปยังกลางโถง มีคนยืนมือไพล่หลังอยู่ที่นั่น

 

มีซากศพกระจายไปทั่วหนแห่ง คลื่นโลหิตเจิ่งเป็นสายราวกับแม่น้ำเลือด แสงรำไรส่องกระทบให้คนที่ยืนมือไพล่หลังดูลึกลับ หลงจื้อชิงเห็นแค่เงาร่างของชายผู้นี้เท่านั้น

 

แต่เงาร่างลึกลับนี้ได้ส่งแรงกดดันมหาศาลในใจหลงจื้อชิง มันเป็นความรู้สึกที่เขาได้รับเมื่อเผชิญหน้ากับผู้เฒ่าจิวแค่เพียงผู้เดียว! นี่คือเงาร่างของราชาตัวจริง!

 

หลงจื้อชิงหรี่ตาพยายามจะมองชายคนนั้นให้ชัดยิ่งขึ้น แต่ก็ยากนักที่จะบอกว่าเขาเป็นใครกันแน่ แต่อย่างน้อยก็ยังบอกได้ว่ามันเป็นร่างของชายหนุ่มอายุน้อย

 

น่าแปลกใจยิ่งนักที่ราชาแห่งความมืดยังคงรักษารูปลักษณ์ในวัยเด็กเอาไว้ได้! หลงจื้อชิงแอบตกใจ ไม่มีใครที่คิดว่าราชาแห่งความมืดจะยังหนุ่มยังแน่นเช่นนี้!

 

หลงจื้อชิงรู้สึกถึงแรงกดดันที่มากขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างนี้ยังหนุ่มแน่น

 

“เจ้าพันธมิตรหลงจื้อชิงผู้นี้ขออภัยที่มิได้ออกมาต้อนรับราชาแห่งความมืดด้วยตัวเอง”

 

หลงจื้อชิงพยายามจะไม่แสดงความไม่นับถือออกมา

 

เขาขยับตัว!

 

ราชาแห่งความมืดขยับตัวในแรงรำไร! หลงจื้อขิงเป็นกังวลและแอบบีบมือ

 

ร่างนั้นหันมามองเขาตรงๆ หลงจื้อชิงบอกไม่ได้เลยว่านี่เป็นความคิดของเขาเองหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังได้มองดวงตาลึกล้ำราวกับอยู่ในอวกาศ!

 

แค่ความคิดนี้ก็ทำให้หลงจื้อชิงชาไปทั้งตัว เขาหายใจเข้าลึกเพื่อข่มใจ…แววตานั่นคมกริบยิ่งนัก!

 

ดวงใจของเขาขึ้นมาจุกอก เขาร้อนรนอย่างมาก! เพราะนี่คือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป เขาอาจจะถูกปลิดชีวิตลงไปได้งว่ายๆ!

 

“ราชาแห่งความมืดรึ? เขาอยู่ไหนกัน?”

 

หลงจื้อชิงแน่นิ่งไปเมื่อราชาแห่งความมืดถามกลับ แต่เสียงนี้ดูคุ้นมาก!

 

คนที่เพิ่งจะพูดเดินเข้ามาด้วยความเร็ว เมื่อหลงจื้อชิงได้เห็นใบหน้าเขาชัดเจนขึ้นก็อ้าปากค้าง เขารู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาด!

 

“ซะ…ซือ…ซือหยู!”

 

เขาพูดชื่อออกมาอย่างมิอาจเชื่อสายตาตัวเอง! คนที่เขาคิดว่าเป็นราชาแห่งความมืดกลับกลายเป็นซือหยู!

 

ไม่สิ เดี๋ยวก่อน! หรือว่าซือหยูจะเป็นศิษย์ของราชาแห่งความมืด?

 

เขาคิดย้อนกลับไปในตอนที่ซือหยูเคยใช้ชื่อราชาปีศาจหิมะทมิฬ มันฟังดูคล้ายกันมากกับเจ็ดจ้าวแห่งความมืด แต่หลงจื้อชิงก็ข่มใจก่อนจะถาม

 

“แล้วราชาแห่งความมืดอยู่ที่ไหน เจ้าเป็นอะไรกับเขา?”

 

ซือหยูกระพริบตาด้วยความสงสัย เขาไม่เคยเห็นราชาแห่งความมืดเลยสักครั้ง เขาสงสัยว่าตัวเขาเองจะมีโอกาสเกี่ยวข้องกับราชาแห่งความมืดได้ยังไง!

 

“เอ่อ…ราชาแห่งความมืดเคยมาที่นี่งั้นรึ?”

 

ซือหยูเริ่มเหงื่อไหลเมื่อมองท่าทางร้อนรนของหลงจื้อชิง

 

หรือว่าราชาแห่งความมืดจะมาที่นี่โดยที่ข้าไม่รู้ตัว? ความคิดนี้ทำให้ซือหยูตัวสั่น ถ้าเป็นเรื่องจริง พลังของราชาแห่งความมืดก็น่ากลัวเกินไปแล้ว!

 

“เจ้าไม่ใช่ศิษย์ของราชาแห่งความมืดหรอกรึ?”

 

ท่าทางแปลกๆของซือหยูทำให้หลงจื้อชิงสับสนยิ่งกว่าเดิม!

 

ซือหยูส่ายหน้าอย่างมั่นใจ

 

“ข้าไม่รู้จักเขา”

 

หลงจื้อชิงตกตะลึง

 

“แล้วทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่เล่า? เอ๊ะ แล้วทำไมหน่วยกวาดล้างไม่พยายามจะหยุดเจ้าให้มาที่นี่ล่ะ?”

 

ซือหยูไม่รู้จะตอบเช่นใด

 

“ข้าก็อยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรก…”

 

อยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรก…หลงจื้อชิงดูจะรับรู้อะไรขึ้นมาได้ เขาถามออกมา

 

“ถ้าอย่างนั้น ผู้เฒ่าที่มาคนนั้นไม่ได้ไล่เจ้าออกไปงั้นรึ? เขาให้เจ้าอยู่ที่นี่สินะ?”

 

หลงจื้อชิงยังไม่เข้าใจในเรื่องนี้ เพราะถ้าหน่วยกวาดล้างอยู่ที่นี่ ผู้เฒ่าคนนั้นก็จะต้องอยู่บางแห่งใกล้ๆนี่เหมือนกัน และต่อให้เป็นอย่างนั้น เขาก็ไม่มีเหตุผลให้ซือหยูต้องอยู่ตรงนี้

 

“เอ๋? ผู้เฒ่ารึ? คนไหนกัน?”

 

ซือหยูถามออกไปตรงๆ

 

หลงจื้อชิงชี้ร่างไร้วิญญาณที่นอนเกลื่อนพื้น

 

“ก็ผู้เฒ่าที่ฆ่าฟู่กังซานกับคนของมันไงล่ะ!”

 

ซือหยูหน้าตึง หลังจากที่อธิบายไปทั้งหมด หลงจื้อชิงยังเข้าใจเขาผิดอยู่!

 

ซือหยูไม่รู้ว่าผู้เฒ่าเฉินอธิบายสถานการณ์กับหลงจื้อชิงไปอย่างไร ทำไมอยู่ดีๆเขาถึงกลายเป็นราชาแห่งความมืดไปได้?

 

“อืม…ถ้าท่านพูดถึงผู้เฒ่าที่ฆ่าฟู่กังซานกับคนที่เหลือ ท่านก็น่าจะหมายถึงข้า…ไม่มีใครอื่นแล้วล่ะ…”

 

ซือหยูชี้หน้าตัวเอง นี่เป็นความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง!

 

หลงจื้อชิงตัวแข็งทื่อ

 

“เจ้าน่ะรึ?”

 

หลงจื้อชิงงุนงง ซือหยูเพิ่งพูดว่าเขาสังหารคนที่แข็งแกร่งไปมากมาย! หลงจื้อชิงหัวหมุนไปหมดแล้ว!

 

หลี่เจิงที่ยืนใกล้ประตูมาตลอดมิอาจทนฟังทั้งสองได้ เพราะท่าทางของหลงจื้อชิงทั้งน่าขันและน่าเวทนา เขาคือเจ้าพันธมิตร แต่เขาก็ทำตัวน่าหัวร่ออย่างนี้ นั่นเป็นเพราะว่าพลังของเขาไม่มากเท่ากับคนอื่น นั่นจึงทำให้เขาแปลกใจได้ง่ายๆ

 

“ท่านเจ้าพันธมิตรหลง ซือหยูคือผู้เป็นนายของข้า นายท่านนำพวกข้ากลับมาประหารฟู่กังซานกับพวกเหลือบไรของพันธมิตรผู้คุมสวรรค์!”

 

หลี่เจิงพูดออกมาในท้ายสุด

 

ในที่สุดหลงจื้อชิงก็ยอมรับได้ว่าซือหยูคือราชาแห่งความมืดที่เขามองหาเมื่อได้ฟังคำของหลี่เจิง หลงจื้อชิงดูกระอักกระอ่วน เขารู้สึกราวกับทุกอย่างมันเกินจริงและความคิดของเขาเริ่มฟุ้งซ่าน..

 

ซือหยูแข็งแกร่งมากถึงเพียงนี้เชียวรึ?

 

หรือว่าทั้งหมดเป็นเพราะหน่วยกวาดล้าง? ส่วนซือหยูเพียงแค่ช่วยร่วมสังหารเท่านั้น?

 

หลี่เจิงพูดออกมาล่วงหน้าราวกับว่าเดาได้ว่าหลงจื้อชิงคิดอะไรอยู่เพื่อไม่ให้เขาขายหน้าไปมากกว่านี้

 

“หน่วยกวาดล้างสังหารไปแค่สองคนเท่านั้น สิบเก้าคนรวมทั้งฟู่กังซานและหลานล้วนถูกนายท่านฆ่าตาย”

 

ตึก ตัก

 

หลงจื้อชิงใจเต้นแรง เขามิอาจเชื่อว่าซือหยูคนเดียวจะสังหารพวกนั้นไปเกือบหมด!

 

“ซะ…ท่านผู้เฒ่า ข้าขอบังอาจถาม ท่านมีพลังระดับไหนกัน?”

 

หลงจื้อชิงมิอาจเชื่อในเรื่องทั้งหมด

 

การได้บงการสมาชิกหน่วยกวาดล้างและทำให้พวกเขาเรียกว่าผู้เป็นนายแสดงถึงความสำเร็จในระดับสูงสุดในด้ายพลังของซือหยู นี่เหนือกว่าที่เขาคิดเอาไว้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนแค่คนเดียวที่สังหารผู้เฒ่าได้มากมายเช่นนี้

 

“ได้โปรดอย่าเรียกข้าว่าผู้เฒ่าเลย เรียกข้าว่าซือหยูก็พอ”

 

ซือหยูหัวเราะเบาๆ

 

“ข้ามารอที่นี่เพื่อที่จะกล่าวลาท่านเจ้าพันธมิตร และข้าก็มีเรื่องดีๆที่ท่านจะต้องตกใจมาบอกท่านด้วย”

 

ซือหยูหัวเราะอย่างมีเลศนัย